รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 332
บทที่ 332 ผมอยากอาบน้ำกับคุณ
หลี่ซูเจ๋ลอบเตะขาเขาที่ใต้โต๊ะอย่างแรง
“โอ๊ย ที่รักคุณเตะผมทำไม” ลู่เหวินซูแสร้งทำเป็นเจ็บปวด “เช่นนั้นไปตอนบ่าย”
หลี่ซูเจ๋ไม่สนใจเขา และหันไปคุยกับคุณแม่ลู่แทน “คุณป้าคะ เรื่องของฉันกับเหวินซู พ่อกับแม่ของฉันยังไม่รู้ค่ะ ฉันคงต้องขอเวลาเพื่อคุยกับพวกเขาสักหน่อย”
“นั่นสินะ” คุณแม่ลู่เข้าใจและกล่าวอย่างอ่อนโยน “ซูเจ๋เอ๊ย เหวินซูอาจจะไม่จริงจังนัก แต่ป้าก็หวังว่าพวกเธอจะอยู่ด้วยกัน เธอเป็นคนที่สวย เรื่องของครอบครัวป้าก็พอใจนะ”
ลู่เหวินซูเอ่ยท้วง “แม่ครับ ผมไม่ได้ไม่จริงจังนะ ผมนี่จริงจังที่สุดแล้ว”
คุณแม่ลู่แค่นเสียงเหอะ “แกมันลูกฉัน คิดว่าฉันไม่รู้จักแกหรืออย่างไร ขอบคุณบรรพบุรุษจริงๆ ที่ทำให้แกได้เจอเด็กที่ดีแบบซูเจ๋ ไม่อย่างนั้นฉันก็จะใจสลายเพราะการใช้ชีวิตของแก”
“ครับๆ ครั้งหน้าผมจะไปขอบคุณบรรพบุรุษนะ” ลู่เหวินซูโอบกอดหลี่ซูเจ๋ไว้ และกล่าวขำ “ที่มอบสะใภ้คนสวยและมีความสามารถมาให้ผม”
หลี่ซูเจ๋หัวเราะ แต่ในใจกลับวูบโหวง
เมื่อทานข้าวเสร็จ ก็นั่งเล่นอยู่ที่ห้องรับแขกเพียงครู่ หลังจากนั้นหลี่ซูเจ๋ก็ขึ้นไปอาบน้ำ
ลู่เหวินซูเองก็ตามขึ้นมา บอกกับเธอเรื่องที่มู่เฉินหย่วนให้เขาตามหาถังซิน “ช่วงสองสามวันนี้พี่สะใภ้รองได้มาหาคุณบ้างไหม เกิดอะไรขึ้นกับพวกกัน”
หลี่ซูเจ๋ส่ายหน้า ท่าทางนั้นราวกับเพิ่งรู้เรื่อง “เกิดอะไรขึ้นกัน ซินซินมีปัญหากับประธานมู่หรือ”
ลู่เหวินซูลูบคางไปมาก่อนจะกล่าว “ผมว่าน่าจะเกิดปัญหาขึ้น ไม่อย่างนั้นคุณลองโทรหาพี่สะใภ้รองดูดีหรือไม่”
“โทรแล้ว แต่เธอปิดโทรศัพท์” หลี่ซูเจ๋กล่าว “แต่เดิมวันนี้ฉันจะกลับไปยังที่พักค่ะ เมื่อเห็นว่าซินซินไม่รับสาย ก็เลยไม่ได้ไป”
ลู่เหวินซูกล่าวอย่างลำบากใจ “ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องของความรู้สึกหรือไม่ จริงๆ เลย เรื่องนี้พวกเรายื่นมือเข้าไปแทรกไม่ได้เสียด้วย”
“ประธานมู่จะจัดการได้ค่ะ” หลี่ซูเจ๋ตบเขาเล็กน้อย “พอค่ะ ไม่ต้องคิดแล้ว รับไปอาบน้ำเถอะ”
“ไม่ด้วยกันหรือ”
“ไม่” หลี่ซูเจ๋กลอกตาใส่เขา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่รู้จริงว่าคุณเหนื่อยกับที่บริษัทจริงหรือไม่ ตอนเย็นยังดูมีพลัง จนในหัวมีแต่เรื่องสัปดน”
ลู่เหวินซูกล่าวอย่างไร้เดียงสา “ไม่ใช่นะ ผมแค่อยากอาบน้ำกับคุณเท่านั้น”
“เชื่อก็บ้าแล้ว”
หลี่ซูเจ๋ไม่สนใจเขา ดันเขาหลบออกไป แต่ดันถูกลู่เหวินซูจับแขนเอาไว้ ทั้งสองคนตกลงไปในอ่างน้ำอุ่น จนร่างกายเปียกโชก
ลู่เหวินซูจูบมือของเธอ และยิ้มจนตาปิด “ที่รัก คุณว่าผมหล่อไหมครับ”
“.....”
พอออกมาจากห้องอาบน้ำ หลี่ซูเจ๋ก็ด่าทอโดยความโมโห ทั้งยังเตะลู่เหวินซูอีกหลายครั้ง
ลู่เหวินซูรับไว้ทั้งหมด ทั้งยังไปเครื่องเป่าผมมาเป่าผมของเธอ
หลี่ซูเจ๋เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ “คุณเย่นได้พูดถึงเรื่องงานวิจัยIxoraกับคุณบ้างไหมคะ”
“ไม่มี และผมเองก็ไม่ได้สนใจ” ลู่เหวินซูกล่าวอย่างเกียจคร้าน “ผมว่าเขาทำได้ไม่สำเร็จ เฮ้อ คาดว่าในอนาคตคงจะต้องเสียเงินให้กับเขาเพิ่ม”
“งานวิจัยIxoraใช้เงินเยอะหรือคะ”
“เขาขอทั้งจากผม จากพี่ใหญ่ และพี่รองมาหลายครั้งอยู่ผมเลยรู้สึกว่าเยอะ”
“งานวิจัยไม่ใช่เรื่องที่จะทำเล่นๆ ได้เลย” หลี่ซูเจ๋ประทับใจ ทั้งยังเอ่ยถามอย่างสงสัย “กลุ่มวิจัยของคุณเย่นมีกี่คนหรือคะ คุณเคยไปไหม”
ลู่เหวินซูกล่าว “เคยไปครับ อยู่ในสถานที่ที่ห่างไกล ขับรถเป็นเวลานานกว่าจะถึง ทีมของเขามีเจ็ดแปดคน การวิจัยนั้นใช้ความพยายามอย่างมาก คนพวกนั้นเกือบจะหัวล้านกันแล้ว”
“ผมของคุณเย่นยังมีอีกเยอะนะคะ”
“เขาไม่หล่อ หากไม่มีผมอีก ก็ไม่มีใครมองแล้วล่ะครับ” ลู่เหวินซูกล่าวอย่างขบขัน
“ฉันได้ยินมาว่า ห้องปฏิบัติการของคุณเย่นอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศศ”
ลู่เหวินซูตอบอือ ราวกับปิดไว้ได้ไม่มิด “เขตเหนือของประเทศฝรั่งเศศ มีศูนย์วิจัยอยู่หลายแห่ง แต่ที่ที่รักถามแบบนี้ เพราะว่าคุณอยากไปดูหรือครับ”
หลี่ซูเจ๋เงยหน้าที่เต็มไปด้วยอาการชื่นชมขึ้นมา “ใช่ค่ะ ฉันชื่นชมวิจัยชิ้นนี้ของคุณเย่นมากเลย”
“เช่นนั้นก็ปล่อยวางเถอะครับ ผมไม่พาคุณไปอย่างแน่นอน” ลู่เหวินซูกล่าวอย่างหึงหวง “ห้องปฏิบัติการของเขาย่ำแย่มาก ที่รักคุณดูหน้าผมก็พอแล้วครับ”
“คุณมีอะไรให้น่าดูกัน” หลี่ซูเจ๋เบื่อหน่าย
“ผมไม่เพียงหล่อ แต่ยังมีความสามารถหลายๆ ด้าน” ลู่เหวินซูยิ้มเผล่ ทันใดนั้นก็อุ้มหลี่ซูเจ๋ขึ้นมา และโยนลงบนเตียงนุ่มๆ “ผมจะแสดงให้คุณเห็นเอง”
“คุณอย่าแต่คิดเรื่องใต้สะดือได้ไหมฮะ”
เธอล่ะชื่นชมผู้ชายคนนี้จริงๆ เขาได้จัดการเรื่องที่บริษัทได้ดีจริงๆ อย่างนั้นหรือ
ทำไมยังมีพลังเหลือล้นกัน
--
ในตอนที่กำลังสะลึมสะลือ ลู่เหวินซูพลิกตัวกลับมา เพื่อจะคว้าหลี่ซูเจ๋ไปกอด แต่มือกลับเจอแต่เพียงความว่างเปล่า
หลี่ซูเจ๋ที่ควรนอนอยู่ข้างๆ เขา ไม่รู้ว่าไปที่ไหนแล้วกัน
ลู่เหวินซูยื่นมือไปหยิบโทรศัพท์ นี่ก็หกโมงกว่าๆแล้ว เขาคาดว่าหลี่ซูเจ๋คงไปที่ห้องครัว เพื่อเตรียมอาหารเช้า
หลายวันมานี้เธอตื่นเช้ามากเพื่อลุกขึ้นมาทำอาหาร
ลู่เหวินซูขยี้ผม ในตอนที่คิดจะหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ โทรศัพท์ก็มีข้อความเด้งเข้ามา
เบอร์แปลกหน้า คุณลู่ เพิ่มวีแชทด้วย
ประสาท
ลู่เหวินซูไม่สนใจ หลังจากที่อาบน้ำเสร็จ ก็เปลี่ยนเป็นชุดสูทและลงไปข้างล่าง แต่ก็พบว่าเป็นคนรับใช้ที่กำลังเตรียมอาหารเช้า เขาชะงักไปพลัน “ภรรยาฉันล่ะ”
คนรับใช้ตอบ “เหมือนว่าคุณหญิงจะออกแต่เช้าแล้วนะคะ”
ลู่เหวินซูคิ้วขมวด “อะไรเรียกเหมือนกัน ตั้งแต่ตื่นมานี่ยังไม่ได้พบเธอเลยรึ”
“ค่ะ” พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ตั้งแต่เข้ามาก็ไม่เห็นรองเท้าของคุณหญิงแล้วค่ะ คาดว่าจะออกไปแต่เช้าแล้ว”
ลู่เหวินซูทรุดนั่งลงที่โต๊ะอาหาร และโทรออกหาหลี่ซูเจ๋
แต่กลับไม่มีคนรับสาย
หรือว่าจะเกิดเรื่องกับถังซิน และได้เรียกเธอไป
ลู่เหวินซูคิดอย่างสงสัย เปิดวีแชทเพื่อส่งข้อความหาหลี่ซูเจ๋ และได้รับการแจ้งเตือนเพื่อนใหม่
วีแชทนี้เขาเพิ่งจะสมัคร ได้บอกกับคู่ค้า และพวกผู้บริหารระดับสูงไป และคู่ค้าเก่าในอดีตก็เพิ่มแล้ว
ฝ่ายตรงข้ามรีบส่งข้อความมาอย่างรวดเร็ว คุณลู่ ผมคือเห้อจื่ออวี๋ พวกเรามาคุยกัน
แม่ง ไอ้หน้าวอกนี่รู้วีแชทใหม่เขาได้อย่างไรกัน
ในตอนที่ลู่เหวินซูกำลังจะลบทิ้ง อีกฝ่ายก็ส่งวิดีโอมา หน้าปกนั้นคือแผ่นหลังเรียวของผู้หญิง ทั้งยังโผล่ใบหน้ามาเพียงเล็กน้อย เขาค่อนข้างคุ้นเคยทีเดียว
เขากดเข้าไปดูวิดีโอ ดูชายหนุ่มกับหญิงสาวที่กำลังโรมรันกัน ทั้งวิดีโอฝ่ายหญิงโผล่มาเพียงแผ่นหลังกับใบหน้าเท่านั้น ความคุ้นเคยกับผู้หญิงคนนั้นมันทำให้เขาหัวใจเต้นแรงและคิ้วขมวด
ลู่เหวินซูใบหน้ามืดครึ้ม และรับส่งข้อความกลับไปทันที เจอกันที่ไหน
หลังจากที่ได้รับสถานที่จากอีกฝ่าย เขาก็ลุกขึ้นยืน เลือกรถจากในโรงจอดรถมาหนึ่งคัน ขับอย่างบ้าคลั่งตามเส้นถนนที่คนน้อย โดยเร็วก็พบสถานที่นัดหมาย
ลู่เหวินซูก้าวเข้าในร้าน มองไปยังโต๊ะที่อยู่ตรงมุมของร้าน ก็เห็นชายหนุ่มท่าทางผ่ายผอมคนหนึ่ง
เขาลากเก้าอี้ และนั่งลงตรงข้ามเขา เหลือบสายตาขึ้นมองชายหนุ่มที่นั่งฝั่งตรงข้าม ก่อนจะยิ้มเยาะ “ตั้งแต่ที่โดนแบนจากบริษัท ดูนายจะลำบากมากนะ”
“ใช่” ชายหนุ่มขบฟันแน่น สายตามองฝ่ายตรงข้ามอย่างประเมิน “ผมไม่ใช่คู่มือของคุณลู่อยู่แล้ว”
ตั้งแต่ที่เขาเข้าเขาวงการบันเทิงไปก็เกิดเป็นกระแสความนิยม แต่พอเกิดเรื่องอื้อฉาวขึ้น บริษัทไม่เพียงไม่ช่วยเขา ทั้งยังแบนเขาไว้ และยังสำทับกับเขาว่าอย่าไปยุ่งกับคนที่ไม่ควรยุ่งอีก
พอเขาตรวจสอบ ถึงได้รู้ว่าเป็นการลงมือจากลู่เหวินซู
ลู่เหวินซูไขว้ขาขึ้น และเอ่ยอย่างเกียจคร้าน “เมื่อรู้แบบนี้แล้ว ยังจะกล้าโผล่หน้ามาอีกหรือ”
เห้อจื่ออวี๋ไม่ได้พูดอะไร เพียงดันโทรศัพท์มาไว้ตรงหน้าเขา และเปิดวิดีโอขึ้นมา
วิดีโอนี้ชัดกว่าที่ส่งให้กับลู่เหวินซู ชายหญิงไม่ได้ถูกเบลอภาพ ฝ่ายชายคือเห้อจื่ออวี๋ ฝ่ายหญิงโผล่มาเพียงเสี้ยวหน้าเท่านั้น ใบหน้าเพียงเล็กๆ น้อยๆ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน