รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 332

บทที่ 332 ผมอยากอาบน้ำกับคุณ

หลี่ซูเจ๋ลอบเตะขาเขาที่ใต้โต๊ะอย่างแรง

“โอ๊ย ที่รักคุณเตะผมทำไม” ลู่เหวินซูแสร้งทำเป็นเจ็บปวด “เช่นนั้นไปตอนบ่าย”

หลี่ซูเจ๋ไม่สนใจเขา และหันไปคุยกับคุณแม่ลู่แทน “คุณป้าคะ เรื่องของฉันกับเหวินซู พ่อกับแม่ของฉันยังไม่รู้ค่ะ ฉันคงต้องขอเวลาเพื่อคุยกับพวกเขาสักหน่อย”

“นั่นสินะ” คุณแม่ลู่เข้าใจและกล่าวอย่างอ่อนโยน “ซูเจ๋เอ๊ย เหวินซูอาจจะไม่จริงจังนัก แต่ป้าก็หวังว่าพวกเธอจะอยู่ด้วยกัน เธอเป็นคนที่สวย เรื่องของครอบครัวป้าก็พอใจนะ”

ลู่เหวินซูเอ่ยท้วง “แม่ครับ ผมไม่ได้ไม่จริงจังนะ ผมนี่จริงจังที่สุดแล้ว”

คุณแม่ลู่แค่นเสียงเหอะ “แกมันลูกฉัน คิดว่าฉันไม่รู้จักแกหรืออย่างไร ขอบคุณบรรพบุรุษจริงๆ ที่ทำให้แกได้เจอเด็กที่ดีแบบซูเจ๋ ไม่อย่างนั้นฉันก็จะใจสลายเพราะการใช้ชีวิตของแก”

“ครับๆ ครั้งหน้าผมจะไปขอบคุณบรรพบุรุษนะ” ลู่เหวินซูโอบกอดหลี่ซูเจ๋ไว้ และกล่าวขำ “ที่มอบสะใภ้คนสวยและมีความสามารถมาให้ผม”

หลี่ซูเจ๋หัวเราะ แต่ในใจกลับวูบโหวง

เมื่อทานข้าวเสร็จ ก็นั่งเล่นอยู่ที่ห้องรับแขกเพียงครู่ หลังจากนั้นหลี่ซูเจ๋ก็ขึ้นไปอาบน้ำ

ลู่เหวินซูเองก็ตามขึ้นมา บอกกับเธอเรื่องที่มู่เฉินหย่วนให้เขาตามหาถังซิน “ช่วงสองสามวันนี้พี่สะใภ้รองได้มาหาคุณบ้างไหม เกิดอะไรขึ้นกับพวกกัน”

หลี่ซูเจ๋ส่ายหน้า ท่าทางนั้นราวกับเพิ่งรู้เรื่อง “เกิดอะไรขึ้นกัน ซินซินมีปัญหากับประธานมู่หรือ”

ลู่เหวินซูลูบคางไปมาก่อนจะกล่าว “ผมว่าน่าจะเกิดปัญหาขึ้น ไม่อย่างนั้นคุณลองโทรหาพี่สะใภ้รองดูดีหรือไม่”

“โทรแล้ว แต่เธอปิดโทรศัพท์” หลี่ซูเจ๋กล่าว “แต่เดิมวันนี้ฉันจะกลับไปยังที่พักค่ะ เมื่อเห็นว่าซินซินไม่รับสาย ก็เลยไม่ได้ไป”

ลู่เหวินซูกล่าวอย่างลำบากใจ “ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องของความรู้สึกหรือไม่ จริงๆ เลย เรื่องนี้พวกเรายื่นมือเข้าไปแทรกไม่ได้เสียด้วย”

“ประธานมู่จะจัดการได้ค่ะ” หลี่ซูเจ๋ตบเขาเล็กน้อย “พอค่ะ ไม่ต้องคิดแล้ว รับไปอาบน้ำเถอะ”

“ไม่ด้วยกันหรือ”

“ไม่” หลี่ซูเจ๋กลอกตาใส่เขา และกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ไม่รู้จริงว่าคุณเหนื่อยกับที่บริษัทจริงหรือไม่ ตอนเย็นยังดูมีพลัง จนในหัวมีแต่เรื่องสัปดน”

ลู่เหวินซูกล่าวอย่างไร้เดียงสา “ไม่ใช่นะ ผมแค่อยากอาบน้ำกับคุณเท่านั้น”

“เชื่อก็บ้าแล้ว”

หลี่ซูเจ๋ไม่สนใจเขา ดันเขาหลบออกไป แต่ดันถูกลู่เหวินซูจับแขนเอาไว้ ทั้งสองคนตกลงไปในอ่างน้ำอุ่น จนร่างกายเปียกโชก

ลู่เหวินซูจูบมือของเธอ และยิ้มจนตาปิด “ที่รัก คุณว่าผมหล่อไหมครับ”

“.....”

พอออกมาจากห้องอาบน้ำ หลี่ซูเจ๋ก็ด่าทอโดยความโมโห ทั้งยังเตะลู่เหวินซูอีกหลายครั้ง

ลู่เหวินซูรับไว้ทั้งหมด ทั้งยังไปเครื่องเป่าผมมาเป่าผมของเธอ

หลี่ซูเจ๋เอ่ยถามอย่างไม่ใส่ใจ “คุณเย่นได้พูดถึงเรื่องงานวิจัยIxoraกับคุณบ้างไหมคะ”

“ไม่มี และผมเองก็ไม่ได้สนใจ” ลู่เหวินซูกล่าวอย่างเกียจคร้าน “ผมว่าเขาทำได้ไม่สำเร็จ เฮ้อ คาดว่าในอนาคตคงจะต้องเสียเงินให้กับเขาเพิ่ม”

“งานวิจัยIxoraใช้เงินเยอะหรือคะ”

“เขาขอทั้งจากผม จากพี่ใหญ่ และพี่รองมาหลายครั้งอยู่ผมเลยรู้สึกว่าเยอะ”

“งานวิจัยไม่ใช่เรื่องที่จะทำเล่นๆ ได้เลย” หลี่ซูเจ๋ประทับใจ ทั้งยังเอ่ยถามอย่างสงสัย “กลุ่มวิจัยของคุณเย่นมีกี่คนหรือคะ คุณเคยไปไหม”

ลู่เหวินซูกล่าว “เคยไปครับ อยู่ในสถานที่ที่ห่างไกล ขับรถเป็นเวลานานกว่าจะถึง ทีมของเขามีเจ็ดแปดคน การวิจัยนั้นใช้ความพยายามอย่างมาก คนพวกนั้นเกือบจะหัวล้านกันแล้ว”

“ผมของคุณเย่นยังมีอีกเยอะนะคะ”

“เขาไม่หล่อ หากไม่มีผมอีก ก็ไม่มีใครมองแล้วล่ะครับ” ลู่เหวินซูกล่าวอย่างขบขัน

“ฉันได้ยินมาว่า ห้องปฏิบัติการของคุณเย่นอยู่ที่ประเทศฝรั่งเศศ”

ลู่เหวินซูตอบอือ ราวกับปิดไว้ได้ไม่มิด “เขตเหนือของประเทศฝรั่งเศศ มีศูนย์วิจัยอยู่หลายแห่ง แต่ที่ที่รักถามแบบนี้ เพราะว่าคุณอยากไปดูหรือครับ”

หลี่ซูเจ๋เงยหน้าที่เต็มไปด้วยอาการชื่นชมขึ้นมา “ใช่ค่ะ ฉันชื่นชมวิจัยชิ้นนี้ของคุณเย่นมากเลย”