รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 338

บทที่ 338 เลิกล้อเล่นได้แล้ว

สุดท้ายโมมอยอี้ก็ทนไว้ไม่ไหว ซบไหล่ของเขาและร้องไห้เสียยกใหญ่ พ่อบ้านที่คอยรับต่างออกกันไปอย่างรู้ความ

คุณท่านมู่ปวดใจเป็นอย่างมาก และคอยลูบหลังปลอบใจเธออยู่ตลอด

รอจนกระทั่งโมมอยอี้ร้องไห้จนพอแล้ว คุณท่านก็พาเธอเข้ามาในห้องรับแขก คุณท่านพาเธอเข้ามานั่ง ทั้งเอ่ยถามขึ้นอย่างทรมานใจ “สาวน้อย ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมาเธอไปอยู่ที่ไหนกัน ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้”

โมมอยอี้เช็ดน้ำตา ก่อนจะกล่าวเสียงแผ่ว “ครั้งนั้นฉันจะไปร่วมงานเลี้ยงกับซือหนานค่ะ ผู้จัดงานจัดขึ้นเพื่อการลงทุนของโครงการหนึ่ง งานเลี้ยงครั้งนั้นฉันได้พบกับโบแนร์-อเล็กซ์เลียร์...”

คุณท่านมู่คิ้วขมวด “ตระกูลอเล็กซ์เลียร์จากประเทศYนั่นรึ”

โมมอยอี้พยักหน้า

เธอเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้คุณท่านมู่ฟัง รวมทั้งเรื่องที่เธอมายังเมืองหนานเฉิงนี่ด้วย หลังจากที่นำเลือดออกจากสมองได้หมดจนความทรงจำฟื้นคืนขึ้นมา ก็ได้แอบมาหามู่เฉินหย่วนอยู่บ่อยครั้ง

คุณท่านมู่กระแทกถ้วยชาลงกับโต๊ะอย่างแรง ก่อนจะตัวสั่นด้วยความโกรธ “นี่มันจะรังแกกันเกินไปแล้ว ตอนนั้นฉันน่าจะสืบสาวเรื่องต่อ หากได้รู้เป็นฝีมือของตระกูลอเล็กซ์เลียร์ ฉันกับพวกเขาจะต้องตายกันไปข้าง”

ถ้วยชาแตกเป็นเสี่ยงๆ ก่อนจะตกไปที่พื้น

โมมอยอี้กลัวว่าอาการตื่นตระหนกนั้นจะส่งผลต่อร่างกายของเขา จึงรับเอ่ยปรามเขาทันที “คุณพ่อคะ ไม่เป็นอะไรแล้ว ทั้งหมดมันผ่านไปแล้ว คุณพ่อต้องห่วงร่างกายก่อนนะคะ”

คุณท่านมู่หันกลับมามองเธอ น้ำตาร่วงหล่นเป็นสาย “สาวน้อย พ่อช่วยเธอไว้ไม่ได้ หากตอนนั้น... พ่อเพียงสนใจการพาเฉินหย่วนกลับมา สนใจเพียงเรื่องของบริษัทมู่ซื่อ...”

โมมอยอี้ส่ายหน้า “คุณพ่ออย่าพูดแบบนั้นนะคะ ฉันรู้ว่าคุณพ่อเลี่ยงมันไม่ได้ ต่อให้คุณพ่อตรวจพบ ต่อให้ฉันตาย ฉันก็จะไม่ให้คุณพ่อไปตามหาฉันหรอกค่ะ”

คุณท่านมู่กุมมือของเธอไว้ ทั้งถอนหายใจเสียยืดยาว

โมมอยอี้ไม่อยากให้เขากังวลใจแทนเธอ จึงเปลี่ยนไปถามเขาเรื่องอื่นแทน “คุณพ่อคะ ซือหนานล่ะคะ”

“ซือหนาน เขา...” คุณท่านมู่เหลือบสายตามองเธอ สายตาดุดันอย่างไร้ความปรานี

ใจโมมอยอี้สั่นระรัว ก่อนจะไต่ถาม “โบแนร์ลงมือกับเขาหรือคะ”

คุณท่านมู่กล่าวด้วยความทรมาน “เขาโทรมาหาฉัน บอกให้ฉันไปหาเขา แต่ตอนที่ฉันไปกลับพบว่า... เขาฆ่าตัวตายด้วยปืน ทั้งยังต่อหน้าต่อตาเฉินหย่วน”

ดวงตาของโมมอยอี้เบิกโพลง คิดไปว่าเขากำลังล้อเธอเล่น

“เขาน่าจะรู้เรื่องที่เธอถูกโบแนร์พาตัวไป ทั้งยังไร้กำลังที่จะพาเธอกลับมา ดังนั้นถึงได้สิ้นหวัง” คุณท่านมู่กล่าวเรื่องเหล่านี้ออกมาด้วยความรู้สึกที่ปวดร้าวไปทั้งใจจนเกินจะทน

“ไม่ได้ เป็นไปไม่ได้...” โมมอยอี้พึมพำ เธอไม่มีทางเชื่อเรื่องแบบนี้ “โบแนร์สัญญากับฉันแล้วว่าจะไม่ลงมือกับเขา เขาจะตายได้อย่างไรกัน เขาไม่มีทางตายได้...”

คุณท่านมู่ไม่ได้อยากเห็นเธอเป็นแบบนี้ แต่ก็เลี่ยงที่จะไม่พูดไม่ได้ “สาวน้อย นี่คือเรื่องจริง ฉันไม่มีเหตุผลให้ต้องโกหกเธอเลย เฉินหย่วนเห็นพ่อของเขาฆ่าตัวตาย ก็ได้รับการกระทบกระเทือนทางจิตใจจนแทบเสียสติ ฉันกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป จึงให้คนมาสะกดจิตเขา โชคยังดีที่เขาไม่เป็นอะไร เติบโตขึ้นมาได้ดีเหมือนกับพ่อของเขา”

โมมอยอี้กุมใบหน้าและร้องไห้อย่างหนักหน่วง น้ำตาไหลมาตามร่องนิ้ว ทั้งโศกเศร้าทั้งสิ้นหวัง

เธอคิดว่าที่ทุกข์ทรมานอยู่นานหลายปี สามีและลูกชายจะมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดี แต่หลังจากที่ความทรงจำกลับมา ทั้งยังได้มารับรู้ความจริงที่น่าหดหู่นี้อีก

“ทำไมเขาถึงได้ทิ้งฉันได้ลงคอ...” โมมอยอี้ร่ำร้องด้วยความสิ้นหวัง “ราวที่ฉันทำลงไปทั้งหมดมันจะมีความหมายอะไรกัน ให้ตายเสียยังจะดีกว่า”

“อย่าพูดอะไรโง่ๆ แบบนี้นะสาวน้อย” คุณท่านมู่เอ่ยปลอบใจเธอ “ในคราแรกฉันคิดว่าพวกเธอตายกันไปหมดแล้ว อยู่มาจนผมเปลี่ยนเป็นสีขาว ตอนนี้ก็ได้เห็นว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ ดีแล้ว ฉันไม่รู้ว่ามีความสุขเท่าไหร่ แต่เฉินหย่วนจะต้องมีความสุขมากเป็นแน่”

“คุณพ่อ ไม่เอานะคะ” โมมอยอี้รีบจับมือของคุณท่านมู่ไว้แน่น และเอ่ยขอร้องเขา “ให้ทำเป็นว่าฉันตายแล้ว อย่าได้บอกเขา แค่นี้เขาก็ทรมานมามากพอแล้ว”

“เธอคือแม่ของเขา...”

โมมอยอี้ส่ายหน้า และกล่าวทั้งน้ำตา “แค่ได้เห็นเขาโตเป็นผู้ใหญ่แค่นั้นก็ดี และฉันก็มีความสุขมากพอแล้วค่ะ ฉันไม่อยากให้เขามารับรู้เรื่องพวกนี้ ขอร้องล่ะค่ะ อย่าบอกเขาเลย”

คุณท่านมู่รู้สึกปวดใจกับเธอ “เขาจะต้องเข้าใจเธอ ได้เพียงมองอยู่ไกลๆ เธอพอใจแล้วอย่างนั้นรึ”

โมมอยอี้ทำได้เพียงส่ายหน้าไม่หยุด

มันไม่ง่ายเลยที่คุณท่านมู่จะแทรกความคิดของเธอได้ ในตอนที่กำลังจะพูด ประตูก็ถูกเปิดออก เป็นมู่เฉินหย่วนที่เดินเข้ามา เขาเห็นในทันทีว่าห้องรับแขกนั้นมีคนอยู่