รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 337

บทที่ 337 ฉันต้องการนาย

ในที่สุดเธอก็เลือกเวลาที่นาน แต่เป็นตั๋วตรงไปประเทศF ที่เลือกเช่นนี้ก็เพื่อร่างกายของหลินเฉิงจี๋ และกลัวว่าหากนั่งเครื่องบินจะถูกคนของมู่เฉินหย่วนตรวจเจอ

สองวันมานี้หลินเฉิงจี๋เอาแต่เงียบขรึม และปล่อยเธอเป็นคนนำทาง ไม่รู้สึกรู้สาอะไร จนถังซินรู้สึกว่าตัวเองนั้นพามาเพียงแต่ร่างของเขา ในใจจึงเศร้าอย่างมาก

เมื่อขึ้นเรือเป็นที่เรียบร้อย ถังซินรับน้ำอุ่นมา ก่อนจะส่งยาให้กับเขา

เมื่อเห็นเขารับยาไปโดยไม่หือไม่อือ ถังซินก็เริ่มทนไม่ไหว “หลินเฉิงจี๋อย่าเป็นแบบนี้ ฉันทนไม่ไหวแล้ว นายมีอะไรก็พูดมาเลย อย่าเอาแต่เงียบแบบนี้”

เธอไม่ชอบที่เขาเป็นเช่นนี้ มันไม่ต่างจากคนตายเลย

หลินเฉิงจี๋หันมองไปนอกหน้าต่าง มองท้องทะเลสีฟ้า และผืนทะเลที่เป็นประกายระยิบระยับ

หลังจากที่เงียบนิ่งไปชั่วครู่ เขาก็เอ่ยตอบเสียงแผ่วขึ้นมา “ไม่ต้องไปตามหาห้องปฏิบัติการแล้ว พาผมไปเที่ยวรอบๆ เถอะ ร่างกายผม ผมรู้ดี ไปก็ไม่มีประโยชน์”

เขาเพิ่งจะทานยาเท่านั้น แต่กลับไอขึ้นมาอย่างรุนแรง

ฝ่ามือนั้นเต็มไปด้วยเลือด

ถังซินรีบใช้ทิชชูเช็ดมือเขา ด้วยกระบอกตาที่เริ่มร้อนผ่าว “จะต้องมีประโยชน์สิ ไม่แน่พอพวกเราไป งานวิจัยของพวกเขาอาจจะได้รับผมสำเร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้วก็ได้”

“นายเพิ่งจะยี่สิบกว่าๆ เท่านั้นนะ จะตายได้อย่างไรกัน” ถังซินจับมือของเขาไว้มั่น และกล่าวอย่างขอร้อง “เพื่อฉันก็ได้ อย่าคิดมากเลยนะ ฉันแค่อยากให้นายใช้ชีวิตอย่างมีความสุข”

มือของหลินเฉิงจี๋ลูบแก้มของเธอ

ทั้งอ่อนนุ่มและลื่นมือ

เธอยังคงเป็นเธอแบบในตอนที่พวกเขารู้จักกัน ราวกับไม่เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย แต่มีความมั่นใจยิ่งขึ้น สามารถยืนหยัดด้วยตัวเองได้ โดยไม่ต้องมีเขาคอยดูแลอีกแล้ว

มู่เฉินหย่วนพูดถูก เป็นเขาที่คิดว่าถังซินอ่อนแอเกินไป เธอไม่สามารถถูกจับคงเอาไว้ในกรงได้ตลอดไป

“เป็นความผิดของผม เป็นผมที่กลัวเกินไป” หลินเฉิงจี๋กล่าวเสียงแหบ “ผมกลัวว่าพี่จะลงมือกับคุณ แต่คุณกลับมีความคิดที่กล้าหาญกว่าผม กล้าที่จะเผชิญกับทุกอย่าง”

เขาไม่ได้ชี้นำเธอให้ดี ทั้งยังผลักไสเธอไปเสียอีก

จนทำให้พวกเขาพลาดกันไป

ถังซินส่ายหน้า “ไม่ใช่ นายปกป้องฉันมาตลอด เพราะการปกป้องของนาย ฉันถึงได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ในตอนนี้ฉันเองก็ต้องการนายมากเหมือนกัน”

“ผมอยู่ได้อีกไม่นาน”

ถังซินรีบยกนิ้วขึ้นทาบปากเขา แววตาทั้งเศร้าสร้อยแต่ก็มุ่งมั่น “นายจะมีชีวิตไปอีกร้อยปี พอนายดีขึ้น ก็พาฉันไปเล่นสกีดีหรือไม่ นายบอกเองนี่ ว่าจะสอนฉันเล่นสกี”

หลินเฉิงจี๋หัวเราะ

เขารู้ ถังซินเลิกกับมู่เฉินหย่วนเพื่อพาเขาออกมา ไม่ใช่เพราะรักเขา เป็นเพราะเขากำลังจะตายต่างหาก นี่เป็นเพียงความสงสารของเธอเท่านั้น

คำพูดพวกนี้ก็ใช้เพื่อเกลี้ยกล่อมเท่านั้น

“อือ รอผมหายก่อนแล้วจะสอนคุณ” หลินเฉิงจี๋กุมมือของเธอเอาไว้อย่างแนบแน่น “ผมยังต้องพาคุณไปเที่ยวรอบโลก เพื่อดูทิวทัศน์ที่สวยงามที่สุดอีกด้วย”

ถังซินยิ้มทั้งน้ำตา ก่อนจะพยักหน้าอย่างแรง “แน่นอน ฉันจะรอ”

“อือ”

หลังจากนั้นหลินเฉิงจี๋ก็อารมณ์ที่ขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ไม่ได้เอาแต่นิ่งเงียบ และหันมาคุยกับเธอมากขึ้น ถังซินจึงได้ลดความกังวลใจลงมา

ตอนเที่ยงถังซินพาหลินเฉิงจี๋ไปห้องอาหารเพื่อทานอาหาร

บนเรือนั้นก็มีอาหารกลางวัน แต่มันไม่ได้ปรุงโดยพ่อครัวคนจีน อาหารสุกเพียงสามในสี่ส่วน ทั้งยังเหม็นเล็กน้อย

ถังซินทานไปได้ไม่เท่าไหร่ก็อ้วกออกมา ภายในท้องราวกับว่ารับมันไม่ไหว อยากจะปลีกตัวไปห้องน้ำ แต่เพียงหันหน้าไป ก็ต้องรีบคว้าถังขยะและอ้วกไปในทันที

หลินเฉิงจี๋เดินมาลูบหลังให้กับเธอ ใบหน้าเป็นกังวล “ไม่เป็นอะไรใช่ไหม”

ถังซินส่ายหน้า “ไม่เป็นไร คงไม่คุ้นชินกับอาหารบนเรือนี้มากกว่า”

หลินเฉิงจี๋ส่งน้ำให้กับเธอ รอจนสีหน้าของเธอดีขึ้น หลังจากนั้นก็เลือกพนักงานมา และก้มลงกระซิบข้างๆ หูของเขาอยู่สองสามประโยค

ถังซินหันมาเห็นพอดี จึงเอ่ยถามเขา “นายวานเขาทำอะไรหรือ”

“ขอให้เขาทำอาหารเที่ยงให้ใหม่”