รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 336

บทที่ 336 ลูกและฉันรอคุณกลับมา

ฉางผิงร้องลั่น “พ่อเพิ่งจะกลับมาก็จะไปอีกแล้วหรือครับ”

“ใช่”

ส้งจิ้งเหอขึ้นทางด่วนเพื่อตรงไปสนามบิน แต่อย่างไรความเร็วนั้นก็ยังมีจำกัด เพราะเธอพาลูกมาด้วย ต่อให้ฉางผิงจะรีบมาก หากเขาไม่ใช่เด็กเล็กก็คงจะขับเองแล้ว

สี่สิบนาทีต่อมา ในที่สุดสองแม่ลูกก็ตรงมาถึงสนามบิน

ส้งจิ้งเหอเห็นว่าไฟลท์ของวี่เหวินถิงนั้นปิดไปนานแล้ว ก็รีบโทรหาผู้ช่วยจาง ในตอนที่ทางเครื่องบินกำลังนับคนก็รีบตามติดคนภาคพื้นดินไปทางสนามบินทันที

พนักงานต้อนรับมายังที่นั่งชั้นเฟิร์สคลาส ก็พบกับวี่เหวินถิง “คุณวี่คะ คุณส้งมาหาคุณค่ะ”

วี่เหวินถิงที่ได้ยินว่าส้งจิ้งเหอมาหา ก็รีบลงจากเครื่องบินทันที

ห่างไกลออกไปนั้น เขาเห็นส้งจิ้งเหอยืนอยู่ท่ามกลางลมที่หนาวเหน็บ เสื้อกันลมตัวใหญ่ถูกพัดกระพือ ส่วนมือขวานั้นกระชับมือของเด็กร่างขาวตัวสูงปากแดงอยู่

นี่ไม่ใช่ลูกของถังซินหรือ

ไม่เพียงแต่วี่เหวินถิง ฉางผิงที่เห็นเขาก็ชะงักไปเช่นกัน ด้วยอารามตื่นตะลึง

“แม่ครับ เขา เขา...” ฉางผิงเงยหน้ามองส้งจิ้งเหอ “ผมเคยเจอกับคุณอาสองครั้ง”

ส้งจิ้งเหอโบกมือให้กับเขา “อาอะไรกัน นี่พ่อของลูกต่างหากจ้ะ”

“.....”

จนกระทั่งวี่เหวินถิงเดินมาถึง ส้งจิ้งเหอก็แย้มยิ้ม และผลักฉางผิงไปทางเขา “คุณต้องไป เลยมาทานอาหารเย็นด้วยกันไม่ได้ ฉันจึงได้แต่นำของขวัญชิ้นใหญ่มาให้คุณถึงที่”

วี่เหวินถิงไม่รู้ว่าควรพูดอะไรออกไปดี

เขาก้มหน้ามองฉางผิง ฉางผิงเองก็จ้องเขา พ่อลูกต่างจ้องมองกันตาโต

ยังคงเป็นส้งจิ้งเหอที่พูดขึ้นมา “พวกคุณทำไมมองกันแบบนี้ล่ะ”

“ส้งจิ้งเหอ” ทันใดนั้นวี่เหวินถิงก็หันมาจ้องเธอด้วยสีหน้าทะมึน ก่อนจะระเบิดอารมณ์ออกมา “เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ทำไมคุณถึงปิดบังผมมาตลอดกัน”

ส้งจิ้งเหอรีบโต้กลับทันที “คุณคิดว่าฉันอยากปิดนักหรือคะ ไม่ใช่ว่าเป็นแม่คุณที่เกินไปหรือ ที่ฉันรับเงินจากท่านก็เพื่อนำมาดูแลลูก ใครจะไปคิดว่าท่านจะเปลี่ยนจดหมายของฉันกัน”

“แล้วนี่คุณจะมาตะโกนให้มันได้อะไร ฉันเลี้ยงลูกของคุณมาอย่างดี คุณควรจะขอบคุณฉันไม่ใช่หรือ ฉันคิดจะบอกกับคุณตั้งแต่ครั้งที่ไปเที่ยวญี่ปุ่นแล้ว ใครใช้ให้คุณมายั่วโมโหฉันกัน...”

วี่เหวินถิงรั้งเธอเข้ามากอดไว้แน่น “ผู้หญิงแบบคุณนี่มันน่าตายจริงๆ เหนื่อยใช่ไหมครับ ทั้งดูแลตระกูลส้ง ทั้งต้องดูแลลูกไปพร้อมกัน”

ส้งจิ้งเหอเริ่มปวดที่ทั้งสองตา ก่อนจะกอดเอวของเขาไว้แน่น “ไม่เหนื่อยเลยค่ะ แค่คุณกลับมาก็พอแล้ว”

“ผมควรรู้ให้เร็วกว่านี้” วี่เหวินถิงทั้งโกรธทั้งโมโห แต่สุดท้ายก็ได้แต่ถอนหายใจ

ควรรู้ได้ตั้งแต่ที่รู้สึกคุ้นกับดวงตาและคิ้วของเด็กคนนี้แล้ว เพราะว่าเหมือนกับส้งจิ้งเหอ ควรรู้ได้ตั้งแต่แรกว่าที่ถังซินปิดบังเด็กคนนี้เอาไว้ ก็เพราะกลัวว่าเขาจะมองออก

ส้งจิ้งเหอกล่าวอย่างขำๆ “มารู้ตอนนี้ก็ยังไม่สายค่ะ ไม่ทักทายกับลูกของคุณสักหน่อยหรือคะ พวกเราเอาแต่กอดกัน เขาก็ยืนตากลมหนาวเพียงคนเดียวสิคะ”

วี่เหวินถิงปล่อยส้งจิ้งเหอไป และหันไปมองฉางผิง

ฉางผิงโบกมือให้เขาอย่างไม่ขลาดอาย ทั้งยังยิ้มแฉ่ง “สวัสดีครับพ่อ”

วี่เหวินถิงย่อตัวลงไปหาเขา ทั้งยังสำรวจใบหน้านั้นไปด้วย “ลูกน่าจะเห็นว่าเราเหมือนกันตั้งนานแล้วใช่ไหม ทำไมถึงไม่บอกพ่อกัน”

“แม่บอกว่าพ่ออยู่ในกองทัพ ผมคิดว่าพ่อจะกลับมาตอนวันขึ้นปีใหม่” ใบหน้าของฉางผิงเต็มไปด้วยความจนใจ “ตอนแรกผมคิดว่าผมคงเป็นลูกของพี่น้องของพ่อ”

วี่เหวินถิงกล่าวอย่างจนใจ “พ่อของลูกเป็นลูกคนเดียวจ้ะ”

เขาเติบโตมาขนาดนี้ ในวันนี้ก็ได้รับเรื่องตื่นตะลึงที่เพียงพอไปทั้งชีวิตแล้ว

ฉางผิงแย้มยิ้ม “ไม่มีอะไรที่เกี่ยวกันเลย มารู้จักในตอนนี้ก็ยังไม่สาย สุดท้ายคุณพ่อก็ยังคือคุณพ่อ”

“มานี่มา” วี่เหวินถิงอ้าแขนออก น้ำเสียงฟังดูสั่นเครือ “มาให้พ่อกอดหน่อย”

ฉางผิงปรี่เข้าหาอ้อมแขนของเขาทันที

วี่เหวินถิงกอดร่างเล็กนั้นเอาไว้ แขนของเขาสั่นไหว มันไม่ง่ายเลยที่เขาจะต้องห้ามตัวเองเอาไว้ “พ่อไม่ได้ดูแลวัยเด็กของลูกเลย พ่อขอโทษนะ”

“พ่อครับ พ่ออย่ารู้สึกผิดเลยนะครับ” ฉางผิงกล่าวอย่างไม่ถือสา “แม่บอกเป็นผู้ชายคิดมากไม่ดี และผมก็เพิ่งจะสี่ขวบเท่านั้น วัยเด็กนั้นเพิ่งจะเริ่มขึ้นเท่านั้น”

วี่เหวินถิงกล่าว “แม่สอนลูกมาได้ดีจริงๆ”

“แน่นอน แม่คือแม่ที่ดีที่สุดในโลกเลยครับ” ฉางผิงกล่าวอย่างภาคภูมิใจ “ดังนั้นพ่อจะต้องหวงแหนให้มาก ไม่อย่างนั้นผมจะพาแม่หนีไป”

“ครับ” วี่เหวินถิงลูบหัวของเขา “พ่อรักลูกกับแม่มากที่สุดแล้วครับ”

พนักงานต้อนรับวิ่งเข้ามา “คุณวี่คะ ถึงเวลาแล้วค่ะ”

“ไม่ไปแล้ว” วี่เหวินถิงอุ้มฉางผิงและลุกขึ้นยืน

เมื่อรู้ว่าตัวเองมีลูกทั้งยังโตถึงขนาดนี้ เขาก็อยากจะอยู่บ้านเพื่อดูแลลูกเท่านั้น ไม่อยากไปที่ไหนทั้งสิ้น

“ไปเถอะค่ะ” ส้งจิ้งเหอกล่าว “พ่อของคุณได้รับบาดเจ็บ คุณควรจะไปดูหน่อยนะคะ ห่างหายกันไปหลายปี เพียงเดือนสองเดือนคิดว่าเราทั้งสองจะรอไม่ได้หรือคะ”

“ทางนั้นมีคนดูแลท่านแล้ว ผมอยากอยู่กับพวกคุณ”

ส้งจิ้งเหอส่ายหน้าก่อนจะหัวเราะ “ใจคุณสับสนไปเพราะเห็นลูก ไปเถอะค่ะ แต่เดิมเพราะคุณแม่มีอคติกับฉันมาก หากครั้งนี้คุณไม่ไป ไม่รู้ว่าท่านจะเกลียดฉันมากขนาดไหน”

เธอกอดเขาไว้ “ฉันรู้ค่ะว่าคงไม่นาน ฉันกับลูกรอคุณได้ค่ะ”

เสียงพนักงานดังขึ้นเพื่อเร่งอีกครั้ง

วี่เหวินถิงจึงทำได้เพียงปล่อยฉางผิงลงมา ก่อนจะถอดผ้าพันคอมาพันให้กับฉางผิง แล้วเอ่ยกำชับ “ดูแลแม่ของลูกให้ดีด้วย พ่อต้องไปจัดการธุระก่อน”

“รับทราบครับ” ฉางผิงยืดหลังตรงและกล่าวอย่างหนักแน่น “พ่อจะต้องกลับมานะครับ”

“แน่นอน”

เมื่อวี่เหวินถิงสัญญากับเขาแล้ว ก็เดินขึ้นเครื่องกับพนักงานต้อนรับไปอย่างอาลัยอาวรณ์

เพราะลงจากเครื่องบินมา พอกลับขึ้นมาจึงต้องทำการสำรวจอีกครั้ง วี่เหวินถิงจึงหันกลับมามองส้งจิ้งเหอและฉางผิง

ส้งจิ้งเหอยิ้มบางๆ พร้อมกับโบกมือให้กับเขา

วี่เหวินถิงเองก็มองเธออย่างลึกซึ้ง

เป็นโชคดีเพราะเรื่องของมู่เฉินหย่วน ที่ทำให้เขาได้กลับมาจากนิวยอร์ก ไม่อย่างนั้นเขาก็คงเข้าใจผิดจนไม่กลับเมืองหนานเฉิงและไม่รับรู้ว่าตัวเขานั้นมีลูกไปตลอดกาล

ช่างโชคดีเสียจริงๆ

รอจนกระทั่งประตูเครื่องบินปิดลง ส้งจิ้งเหอจึงกุมมือของฉางผิงเพื่อกลับ ก่อนจะกล่าวอย่างหงุดหงิด “โถ่ ถ้ารู้ว่าเขาจะต้องไปต่างประเทศให้เร็วกว่านี้ ก็คงให้พวกลูกพบกันนานแล้ว”

“แม่มาเสียใจตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เวลามันผ่านมาแล้วนะครับ” ฉางผิงกล่าว “แม่เอาเวลามานั่งคิดเรื่องของขวัญสิ้นปีนี้ให้ผมดีกว่า ปีนี้ก็มีเพียงเราสองคนที่ทานข้าวด้วยกัน”

ส้งจิ้งเหอกล่าวอย่างไม่พอใจ “ของขวัญก็ให้แล้วนี่ ยังอยากจะได้อีกหรือ”

“หะ”

“ก็ลูกได้พบกับพ่อของลูกแล้วไม่ใช่หรือ”

ฉางผิงรู้สึกตัวและรีบแย้งทันที “แม่จะหักหลังกันเกินไปแล้วนะ เป็นหน้าที่แม่ที่ต้องพาผมมาหาพ่อไม่ใช่หรือ แม่ไม่อยากซื้อของให้ผมก็บอกมาดีๆ”

ส้งจิ้งเหอพยักหน้า “ลูกทายถูกแล้วจ้ะ แม่จน ไม่มีเงินมาซื้อของขวัญให้ลูกเลย”

“อ่า เป็นแม่ที่ใจแคบจริงๆ ครับ” ฉางผิงถอนหายใจ ก่อนจะลูบผ้าพันคอ “แบบนั้นปีนี้ผมจะเอาเงินเก็บซื้อของขวัญให้แม่ก็ได้”

“เด็กดี” ส้งจิ้งเหอหยิกใบหน้าของเขาเบาๆ ก่อนจะหัวเราะตาปิด “แม่จะตั้งตารอนะจ๊ะ”

“.....”

เขารู้สึกว่าที่แม่พูดเช่นนั้นก็เพื่อหลอกเอาเงินส่วนตัวเขานี่แหละ

--

ถังซินพาหลินเฉิงจี๋ขึ้นเรือสำราญข้ามวันข้ามคืน จนมาถึงญี่ปุ่นในเช้าวันถัดมา

สัญญาณในท้องทะเลนั้นค่อนข้างแย่ พอเชื่อมเข้ากับซิมใหม่จึงเริ่มใช้อินเทอร์เน็ตได้ ถึงได้รับข้อความจากหลี่ซูเจ๋

ห้องปฏิบัติการของเย่นจิ่งเหนียนตั้งอยู่ที่ทางเหนือของประเทศF

หลี่ซูเจ๋กลัวว่าลู่เหวินซูจะสงสัย จึงไม่ได้ถามสถานที่ให้ชัดเจน แต่อย่างไรเธอก็ได้ทำการตรวจสอบจนขอบเขตแคบลงมาบ้างแล้ว กรอกหมายเลขที่ตั้งของห้องปฏิบัติการลงไป และแผนที่ก็จะเด้งขึ้นมา

ประเทศFนั้นค่อนข้างไกล ถังซินอยากจะนั่งเครื่องบิน เปลี่ยนเครื่องสักครั้งก็พอแล้ว

แต่ร่างกายของหลินเฉิงจี๋ไม่เอื้ออำนวยขนาดนั้น