รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 355

บทที่ 335 ข้อพิสูจน์ว่าผมยังมีแรงอยู่

“แต่น่าเสียดายจริงๆ เธอไม่มีโอกาสนั้นแล้ว ถังซินประเทศFน่ะเจริญ ถ้าไม่มีเงินน่ะอยู่ยาก”

ถังซินรู้ทันทีว่าที่เขาพูดนั้นหมายความว่าอะไร

“คุณทำอะไรกับบัตรของฉัน”

“ขนาดบัตรเขาฉันยังทำได้ นับประสาอะไรกับบัตรเธอ”

เขายั่วโมโห จนทำให้ถังซินอยากด่าเขา ถังซินพยายามสูดหายใจลึกๆเพื่อระงับความโกรธ

“จี้เจอจื้อ คุณมีความสุขได้ไม่นานหรอก”

“ฟังดูแล้วเหมือนเธออยากจะเจอฉันนะ”จี้เจียจื้อหัวเราะ

“อ๋อ จะบอกอะไรอย่างหนึ่งน่ะ บัตรทุกอย่างของน้องชายฉันน่ะใช้งานไม่ได้แล้วนะ ทั้งการเดินทางในเมือง รถไฟใต้ดิน แล้วก็อาจจะเดินทางไปไหนไม่ได้เลยด้วยล่ะ”

ถังซินโกรธจนตัวสั่น เธอกัดฟันแน่น

“แกมันไม่ใช่คน”

“ขอบคุณที่ชมนะครับ”น้ำเสียงของจี้เจียจื้อยังไม่รู้สึกรู้สา

“ฉันพยายามจำคำว่า ไม่ใช่คน คำนี้ไปตลอดนะครับ อ่า ขอโทษทีนะ ถึงเวลาประชุมแล้ว เธอกับน้องชายฉันเที่ยวกันให้สนุกนะ ฝากทักทายเขาด้วยล่ะ แล้วก็แม่เขาด้วยนะ”

แล้วสายก็ตัดไป

ถังซินจ้องโทรศัพท์เขม็ง

คนฉลาดแกมโกงคนนี้มาทำลายชีวิตของเธอไม่พอ ยังโทรมายั่วโมโหอีก

ยื่นอยู่ท่ามกลางความหนาวเย็น ถังซินก็เริ่มใจเย็น เธอหยิบบัตรสองในนั้นขึ้นมาดู เธอรู้ว่าบัตรสองใบนี้มันใช้ไม่ได้แล้ว ได้แต่ให้คนอื่นโอนเงินมาแล้วก็ไม่เบิกที่ธนาคารเอง

เธอลังเลอยู่สักพัก จากเบอร์ที่มู่เฉินหย่วนโทรมาครั้งที่แล้ว เธอกดเบอร์นั้นแล้วโทรไป

ระหว่างรอคนรับสาย ถังซินนึกขึ้นมาได้ว่าเธอเคยทำไม่ดีกับมู่เฉินหย่วนเอาไว้ ครั้งนี้ก็เป็นหลินเฉิงจี๋กับจี้เจียจื้ออีก ถ้าเธอบอกเขาว่าบัตรถูกจี้เจียจื้ออายัดไป แล้วขอเงินจากเขาคงไม่ดีแน่

ไม่มีผู้ชายคนไหนรับได้หรอกที่คนรักของตัวเองไปช่วยเหลือผู้ชายอีกคนหนึ่ง

อีกอย่างเขาขี้งกแถมยังขี้หึงอีก

ถังซินตัดสินใจตัดสายไป

คิดไปคิดมา ที่ยังพอจะติดต่อได้เห็นจะมีแค่หลี่ซูเจ๋กับกวนชิงเฟิง

แต่ตอนที่ไปเมืองนอกตอนนั้นก็รบกวนหลี่ซูเจ๋ไปมากเลย ไม่อยากรบกวนอะไรเธออีก แล้วเธอก็โทรหากวนชิงเฟิง

ถังซินหายใจช้าๆอย่างใจจดใจจ่อ และแล้วก็มีคนรับสาย

“ชิงเฟิง บัตรฉันใช้ไม่ได้แล้วอ่ะ เธอหาวิธีโอนเงินมาให้ฉันหน่อยสิ....”

“พี่คะ ทำไมบัตรใช้ไม่ได้ล่ะคะ พี่อยู่ไหนเนี่ย”ถังซินยังพูดไม่ทันจบ ก็ได้ยินเสียงจู่ซือซือแทรกเข้ามา

“พี่จะเอาเท่าไหร่ เดี๋ยวโอนไปให้”

“ฮัลโหล ฮัลโหล ทำไมพี่ไม่พูดล่ะคะ”เขาไม่ได้ยินถังซินพูดเลย จู่ซือซือถามต่อ

“พี่อยู่เมืองนอกแล้วกำลังลำบากเหรอคะ”

“เปล่าๆ แค่บัตรมีปัญหาน่ะ”ถังซินรีบตอบไป เพราะเธอไม่อยากคุยกับจู่ซือซือ

“ตอนนี้เหมือนจะใช้ได้แล้ว แค่นี้นะ”เธอพูดตัดบท

ที่หนานเฉิง จู่ซือซือมองไปที่โทรศัพท์ด้วยความสงสัย

ตอนแรกเธอได้ยินเสียงถังซินดูท่าทางรีบร้อน เหมือนมีปัญหาอะไร ทำไมตอนเธอถาม ถังซินบอกว่าไม่มีอะไร แถมยังวางสายไปอีก

ตอนที่ถังซินอยู่เมืองนอก เธอยังไปเจอกับมู่เฉินหย่วนอยู่เลย เห็นเขานิ่งๆแบบนั้น จู่ซือซือก็รู้ว่าเขาสองคนเจอปัญหาอะไรมาแน่ๆ แต่กวนชิงเฟิงจะคิดยังไง ก็ไม่รู้เหมือนกัน

จู่ซือซือพูดใส่โทรศัพท์อย่างพอใจ

“ไม่รู้อะไร ไม่รู้ว่าพี่สาวจะติดต่อมาเหรอ”

พี่มู่ตั้งใจจะเอาถังซินไปตายอยู่ที่เมืองนอกเหรอเนี่ย

เพียงไม่กี่วินาทีนั้นจู่ซือซือก็คิดอะไรฟุ้งซ่าน คิดว่าถ้าคนอย่างมู่เฉินหย่วนถ้าเลิกกับถังซินไป บางทีเขาอาจจะแก้แค้นเธอก็เป็นได้

เธอลุกขึ้นมาจากเตียง หลังจากที่เธอเลื่อนดูประวัติการโทร เธอก็ลบมันทิ้ง จากนั้นเธอก็ใส่รองเท้าแล้วเดินออกไปข้างนอก แล้วให้ลู่เหวินซูโทรไป

“พี่ พี่อยู่ไหนอ่ะ เดี๋ยวฉันจะไปหาพี่ตอนนี้เลย”

--

ทั้งที่บริษัทงานยุ่งมาก จู่ซือซือก็ยังมารบกวนเวลาเขาทั้งช่วงเช้าเลย ทำให้การประชุมเลทไป

กว่าลู่เหวินซูจะกลับถึงบ้านก็ดึกแล้ว

คนรับใช้เสื้อมาจากมือเขา

“คุณชาย กินมื้อดึกหน่อยไหมคะ”

“ไม่ล่ะ”ลู่เหวินซูส่ายมือ วันนี้เขากินจากที่งานเลี้ยงมาอิ่มแล้ว

“แล้วคุณผู้หญิงล่ะ”

“ขึ้นนอนตั้งแต่หัวค่ำแล้วค่ะ”

“อ่อ”

ลู่เหวินซูขึ้นไปบนห้องนอนอย่างเบาๆ เห็นผ้าห่มบนเตียงมันขยับนิดหน่อย เดินเข้าไปดูเห็นหลี่ซูเจ๋นอนตะแคงหลับปุ๋ยอยู่

เขาเอามือลูบไปที่หน้าผากของเธอแล้วยิ้ม

เมื่อก่อนเที่ยงคืนแล้วยังไม่ยอมนอน พอย้ายมาอยู่ที่นี่เที่ยงคืนก็นอนแล้ว ตอนนี้ยิ่งนอนเร็วขึ้นไปอีก

อยากเป็นภรรยาที่ดีต่อหน้าแม่งั้นเหรอ

มือลูบไปที่หน้าผากของเธออย่างอ่อนโยน ลู่เหวินซูก็ขยับเข้าไปใต้ผ้าห่มด้วย เขาโอบกอดเธอไว้ในอ้อมกอด แล้วก็จูบไปที่คอของเธอ

คอของหลี่ซูเจ๋รู้สึกคันๆ เธอสะลึมสะลือแล้วเอามือมาปัด

“กี่โมงแล้ว”

“เที่ยงคืนครึ่งแล้ว”

หลี่ซูเจ๋รู้สึกตัวขึ้นมานิดนึง แล้วหันมามองเขา

“ทำไมดึกขนาดนี้ คุณไปกินเหล้ามาอีกแล้วใช่ไหม คุณนี่มันจริงๆเลย ขึ้นเตียงมาได้ไง ยังไม่ได้อาบน้ำเลยไม่ใช่เหรอ”

“ฉันคิดถึงเธอจนทนไม่ไหวน่ะ”ลู่เหวินซูจูบเธอไปอีกที

“วันนี้ประมาณห้าโมงจู่ซือซือมาหาผมที่บริษัท ทำฉันเลทไปหลายชั่วโมงเลย”

“เขามาหาคุณทำไม”

“มาเอาที่อยู่น่ะ เขาบอกว่าเมื่อเช้ามีคนจากต่างประเทศโทรมาหากวนชิงเฟิงน่ะ เขาสงสัยว่ากวนชิงเฟิงจะโดนโกงน่ะ เลยให้ผมเช็คให้หน่อย แล้วบอกฉันว่าอย่าไปบอกกวนชิงเฟิงนะ”

หลี่ซูเจ๋พอเดาออกว่าคนที่โทรมาคือถังซิน

เป็นเรื่องที่หลินเฉิงจี๋กับถังซินที่อยู่เมืองนอกนั้น เขามาขอให้กวนชิงเฟิงช่วยอยู่ตลอด ครั้งนี้เธอมีปัญหาเลยโทรหากวนชิงเฟิง แต่ครั้งนี้จู่ซือซือเป็นคนรับสาย

จู่ซือซือจะมาเช็คที่อยู่ทำไมล่ะ หรือเขาจะไปหาถังซินกันนะ

แล้วถังซินล่ะ เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่นะ

ความเจ็บที่ริมฝีปากของเธอทำไมให้หลี่ซูเจ๋ตื่นขึ้นมา เธอมองไปที่ลู่เหวินซู

“คุณกัดฉันทำไม？”

“ที่รัก ตอนนี้คุณควรสนใจผมสิ ”

“หรือผมทำให้คุณสนใจไม่ได้เหรอ”

หลี่ซูเจ๋ถอนหายใจแล้วเหลือบตามองด้านบนอย่างเอือมระอา

“คุณยังไม่ได้อาบน้ำ”

“ไม่เป็นไรหรอก ผมสะอาดจะตาย”ลู่เหวินซูกำมือของเธอไว้แน่น แล้วเข้าไปพูดใกล้ๆหูของเธอ

“เธอเอายาอะไรให้ฉันกินเหรอ หือ”

“ทำไมฉันถึงรักเธอขนาดนี้ ตอนอยู่ที่ทำงานฉันก็คิดถึงเธอ ทุกวันพอเลิกงานแล้วก็อยากรีบกลับมากอดเธอ ”

“ฉันก็อยากให้คุณกินยาจริงๆนะ แต่เป็นยาระงับประสาทน่ะ คุณบอกว่าว่าทำงานมาเหนื่อยทั้งวันยังมีแรงมาเล่นอะไรแบบนี้อีก”

ลู่เหวินซูหัวเราะ

“ก็แสดงว่าผมยังมีแรงอยู่ ความรู้สึกดีๆที่ผมให้คุณน่ะมันมากกว่าที่ผมให้คนอื่นเป็นสิบเป็นร้อยเท่าเลยนะ”