รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 354

บทที่ 354 ทำทุกวิถีทางให้เธออยู่กับฉัน

เธอเพิ่งส่งข้อความเสร็จก็ได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากด้านหลัง เธอกำโทรศัพท์แล้วรีบเดินไปล้างหน้า พอหันกลับมาหน้าเธอก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

หลินเฉิงจี๋เดินเข้ามาในครัว เห็นว่าเธอตาแดงๆ

“เป็นไรอ่ะ”

“ไม่มีอะไร เมื่อกี้หั่นพริกแล้วมันกระเด็นเข้าตาน่ะ”ถังซินชี้ไปที่พริกบนเขียง

“แกทำฉันแสบมากนะ ล้างตั้งหลายรอบแล้ว”

หลินเฉิงจี๋หยิบกระดาษกำลังจะยื่นให้ถังซิน

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจัดการเอง”แต่ถังซินก็หยิบกระดาษจากมือเขาอยู่ดี

“เธอรอข้างนอกก่อน อาหารเช้าวันนี้ฉันทำเอง”

เห็นเธอมุ่งมั่นขนาดนี้ หลินเฉิงจี๋ได้แต่พยักหน้า ตอนกำลังจะเดินออกห้องครัวไป เขาเห็นโทรศัพท์ที่วางอยู่บนเคาเตอร์ เหมือนว่ากำลังคุยกับใครอยู่ เขาแอบมอง

กินข้าวเช้าเสร็จ ถังซินบอกว่าจะเอาผ้าปูพับให้เรียบร้อยแล้วเอาลงมาซัก หลินเฉิงจี๋พยายามจะไปช่วย แต่เธอปฏิเสธ

“แค่เอาใส่ไปในเครื่องซักผ้าก็เสร็จแล้ว ไม่ยากเลย เธอไปดูที่สวนเถอะ”

“อ่อ โอเค”

ในโรงเพาะนี้อากาศเหมาะมาก กุหลาบที่ปลูกไว้เมื่อครึ่งเดือนก่อนก็เริ่มแตกกิ่งแล้ว รอกิ่งก้านงอก รอดอกตูม ไม่นานเดี๋ยวมันก็บานออก

หลินเฉิงจี๋อดใจรอไม่ไหว อยากให้มันโตเร็วๆ อยากจะรีบเก็บมันเอาไปไว้ในห้องรับแขกช่อนึง อีกช่อนึงเอาไปไว้ในห้องถังซิน กลิ่นหอมของมันจะได้กล่อมถังซินหลับ

จนหลินเฉิงจี๋กลับมาถึงห้องรับแขก เหมือนถังซินจะยังวุ่นอยู่ข้างบนอยู่

ระหว่างเขาเก็บห้องรับแขก ก็เห็นโทรศัพท์ที่วางอยู่บนโต๊ะชา ถังซินวางไว้นั่นเอง

เขานึกถึงเรื่องเมื่อเช้าที่ถังซินตาแดงนั้น เขาก็อดไม่ได้ที่จะหยิบมันขึ้นมาดู

โทรศัพท์เครื่องนี้ไม่ได้ล็อกรหัสเอาไว้ หลินเฉิงจี๋เข้าไปดูได้อย่างง่ายดาย เครื่องนี้มีแอพพลิเคชันน้อยมาก แม้แต่เบอร์ที่บันทึกไว้ ก็มีอยู่แค่สองเบอร์เท่านั้น เมื่อเช้ามีสายเช้ามาสายหนึ่ง

เป็นเบอร์ของประเทศF....

หลินเฉิงจี๋พอเดาได้ว่าเบอร์ที่โทรมาเป็นของใคร ในใจก็เจ็บแปล๊บขึ้นมาทันที

เขาเข้าไปที่ถาดเข้าข้อความ เจอข้อความที่ถังซินส่งให้เบอร์เบอร์หนึ่ง

：พี่คะ ฉันคิดถึงพี่มากๆ อย่าโกรธฉันเลยนะ วิจัยIxoraราบรื่นมาก อีกสิบห้าวัน รอให้หลินเฉิงจี๋หายดี แล้วฉันจะกลับไปทันที พี่จะให้ฉันชดใช้ยังไงก็ได้

เหมือนว่าถังซินจะไม่ได้ใส่ใจในการปิดสัญญาณอินเทอร์เน็ต ข้อความยังไม่ได้ส่งไป หน้าข้อความมีเครื่องหมายอัศเจรีย์สีแดงกำกับอยู่

แต่ตอนหลินเฉิงจี๋เห็นข้อความนี้ ใจเข้าเต้นแรงมาก เขาเริ่มหายใจไม่ออก เขาเอามือกุมหน้าอกเพื่อพยายามหยุดอาการดังกล่าว ตาเขาแดงเถือก

เขารู้อยู่แล้วว่าถังซินโกหกเขามาตลอด พูดมาตลอดว่าจะอยู่กับฉันตลอดไป แต่สงสารตัวเองจริงๆ น่าสมเพชจริงๆ ในใจของถังซินไม่เคยมีเขาเลยตั้งแต่แรก

ผู้ชายที่ถังซินรักอยู่ประเทศF ชื่อว่ามู่เฉินหย่วน ไม่ใช่หลินเฉินจี๋

หลินเฉิงจี๋เอามือจับหน้าผากแล้วร้องไห้สลับกับหัวเราะ น่าสงสารมาก

“ทำไมตอนนั้นฉันไม่เห็นแก่ตัวกว่านี้นะ ทำไมถึงยอมให้เธอกลับไป....” เขาพูดกับตัวเองเบาๆ

เธออยู่ในอ้อมกอดของฉันดีๆ แต่สุดท้ายก็โดนคนอื่นแย่งไป แล้วยังไม่เอามาคืนเขาอีก ความรู้สึกเขาที่ไม่อยากให้ถังซินไปก็ยิ่งมากขึ้นๆ ในสมองเขามีแต่ความคิดที่ว่า จะรั้งถังซินไว้ ยังไงก็จะไม่ยอมให้เธอกลับไปแน่นอน

ถ้าเขาทำให้มู่เฉินหย่วนไม่ต้องการถังซินได้ ถังซินก็ไม่ต้องกลับไปแล้ว

ทันใดนั้นหลินเฉิงจี๋ก็คิดออกว่าจะทำยังไงดี เขาเอาโทรศัพท์ของตัวเองมาโทรหาใครสักคน แล้วขอให้เขาช่วยเปลี่ยนโค้ดให้หน่อย

ฝั่งนั้นตอบกลับว่า เรียบร้อยแล้ว

หลินเฉิงจี๋เปิดโทรศัพท์ถังซินขึ้นมาอีกครั้ง เปิดอินเทอร์เน็ต เข้าไปที่ข้อความ ส่งข้อความที่ส่งไม่ถึงนั้นอีกรอบหนึ่ง

โค้ดของโทรศัพท์เครื่องนี้ถูกเปลี่ยนเรียบร้อยแล้ว จะเห็นเหมือนข้อความนี้ถูกส่งไปแล้วแต่ที่จริงยังไม่ได้ส่ง ข้อความของคนอื่นที่ส่งมาก็จะไม่เห็นเหมือนกัน หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้ว หลินเฉิงจี๋ก็เอาโทรศัพท์กลับไปวางที่เดิม

เขามองไปที่โทรศัพท์นั้นด้วยสายตาที่เยือกเย็นมาก เขาไม่รู้สึกสักนิดว่าสิ่งที่เขาทำมันผิด ไม่มีความละอายเลยไม่แต่นิดเดียว

หลินเฉิงจี๋ที่ถังซินรู้จัก หลินเฉิงจี๋ที่ชอบถังซิน ทุกอย่างที่เป็นหลินเฉิงจี๋ไม่มีอีกแล้ว

“ทำไมไม่เปิดฮีตเตอร์ล่ะ”ถังซินเดินลงมาจากตึก เห็นหลินเฉิงจี๋อยู่ในห้องรับแขก ก็รีบไปเปิดฮีตเตอร์

“ข้างนอกฝนตก หนาวมากเลย”

“ฉันไม่หนาว ก็เลยไม่เปิดน่ะ”หลินเฉิงจี๋ยิ้มออกมาอบอุ่นเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นถังซินหยิบโทรศัพท์กำลังจะเดินไป

“เธอจะไปไหนเหรอ ฉันไปด้วยสิ”

ถังซินส่ายมือ

“ไม่ต้องหรอก เครื่องอบผ้ามันพังน่ะ เขาบอกว่าวันนี้วันหยุด พรุ่งนี้ถึงจะมา ฉันแค่จะออกไปซื้อผ้านวมน่ะ แปปเดียวก็กลับมาแล้ว”

“ฉันไม่อยากให้เธอไปน่ะ”

“นี่มันกลางวันแสกๆนะ เธอกลัวฉันโดนปล้นหน่า”ถังซินหัวเราะ

แล้วหันไปหยิบผ้า

“ข้างนอกอากาศหนาวมากเลย ถ้าเธอป่วยขึ้นมาคงยุ่งแน่ๆ อยู่นี่แหละไม่ต้องไปหรอก”

หลินเฉิงจี๋ไปส่งเธอ

“ขับรถระวังๆนะ”หลินเฉิงจี๋กำชับ

“รับทราบ”

ถังซินโบกมือให้เขา

ฝนโปรยปรายลงสู่ลานจอดรถไม่ขาดสาย รถขับออกมาจากสวนหวายสีเขียวไม่นานก็ถึงห้างที่อยู่ใกล้ๆแห่งหนึ่ง

เธอมุ่งตรงไปโซนเครื่องนอนแล้วซื้อของมาสี่ชุด จากนั้นถังซินก็ไปจ่ายเงิน ยื่นบัตรเครดิตให้พนักงาน

พนักงานรูดไปครั้งหนึ่ง แล้วส่ายหัว “โทษนะคะ มันรูดไม่ได้อะค่ะ”

“ไม่น่าใช่นะคะ ฉันใช้ตลอดเลย ในนี้เงินก็ยังมีอยู่นะคะ”

ถังซินคิดว่าเครื่องน่าจะผิดปกติอะไรสักอย่าง เลยให้พนักงานลองรูดอีกครั้ง

พนักงานลองรูดอีกครั้ง ก็ยังไม่ได้เหมือนเดิม

“รูดเกินไปก่อนได้ไหมคะ”

“ไม่ได้ค่ะ เหมือนว่าบัตรคุณจะมีปัญหานะคะ”สายตาพนักงานที่มองไปยังถังซินเหมือนกับถังซินไปทำอะไรผิดมายังไงอย่างงั้น เธอจึงหยิบบัตรอีกใบยื่นให้พนักงาน

พนักงานรูดอีกครั้ง จากนั้นเขาก็เงยหน้าขึ้นมามองด้วยความโกรธนิดหน่อย

“คุณลูกค้าคะ คุณคิดว่าฉันว่างมากเหรอคะ มาล้อเล่นอะไรกัน”

ถังซินรีบขอโทษ

“ขอโทษทีค่ะ สงสัยบัตรฉันจะมีปัญหาจริงๆ”

ที่ถังซินใช้บ่อยๆก็มีแค่สองใบนี้ ตอนซื้อของที่นี่ก็ใช้แค่บัตรสองใบนี้ เธอรู้ว่าในบัตรสองใบนี้มีเงินอยู่เท่าไหร่ เธอเลยลงเอาบัตรไปลองใช้ที่ร้านอื่น

ไม่ว่าจะไปร้านไหนก็ใช้ไม่ได้ ถังซินเลยลองกดดูที่ตู้กดเงินใต้ตึก

บัตรสองใบนี้มีเงินอยู่ แต่กดออกมาไม่ได้

บัตรเธอโดนธนาคารอายัดไปแล้วหรือเปล่านะ

ถังซินแปลกใจ ขณะที่เธอกำลังจะโทรไปถามธนาคาร อยู่ๆก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา

“คุณถังซิน อยู่นั่นเป็นยังไงบ้าง”

เสียงผู้ชายคนนี้คุ้นๆ

ถังซินกำโทรศัพท์แน่น

“จี้เจียจื้อ เธอเอาเบอร์ฉันมาจากไหน”

“ขอแค่อยากหา ยังไงก็หาเจอ”เขาหัวเราะผ่านโทรศัพท์เข้ามา

“ฉันเสียใจกับเธอด้วยนะถังซิน ที่เธอทอดทิ้งมู่เฉินหย่วนน่ะ ผู้ชายที่เหมือนกำลังจะตายคนนั้นน่ะ”

ถังซินสูดหายใจลึก แล้วพูดอย่างใจเย็น

“จี้เจียจื้อ เป็นคนมันก็ต้องมีลังเลกันบ้าง เดี๋ยวขอจัดการเรื่องที่นี่ให้เสร็จก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยมาเคลียร์เรื่องเรา”

“ฉันล่ะแปลกใจจริงๆ ผู้หญิงแบบไหนกันนะที่มู่เฉินหย่วนกับน้องชายของฉันให้ความสำคัญขนาดนี้ ก็คือถังซินผู้ที่ทั้งสวยและกล้าหาญคนนี้นี่เอง”