รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 353

บทที่ 353 ฉันก็คิดถึงเธอ

เธอเก็บมือเข้ามาอย่างเร็ว

หลินเฉิงจี๋เก็บอาการได้อย่างดีเยี่ยม เขารู้สึกยังไงไม่มีใครดูออกเลย เขาหยิบกระดาษให้ถังซินมาสองอัน

“หนังก็แค่หนังหน่า...”

“ฉันรู้ว่าเธอจะพูดว่า สงครามจริงๆน่ะมันโหดรร้ายกว่าในหนังมาก ใช่ไหมล่ะ” ถังซินเอากระดาษซับน้ำตา

“เมื่อก่อนก็พูดแบบนี้ ตอนนี้ก็ยังเหมือนเดิม เธอนี่ไม่ละเอียดอ่อนเลย ก็มันเศร้านิ่ทำไงได้ล่ะ ฉันก็ร้องไห้ของฉัน เธอจะดูก็ดูไปเถอะน่า”

“ฉันทำให้เธอร้องไห้ไม่ได้หรอก หนังก็ไม่ได้แน่นอน ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็ไม่เท่าที่เธอทำให้ฉันร้องไห้หรอก”

ถังซินโกรธจนพูดอะไรไม่ออก

“เธอนี่เถียงคำไม่ตกฟาก ฉันยอมเลยจริงๆ”

“หรือไม่ใช่ล่ะ”

“ใช่ๆ”ถังซินกำป็อปคอร์นแล้วยัดเข้าปากเขา

“ดูไป ถ้าเธอยังมารบกวนการร้องไห้ของฉัน ฉันจะให้ไปนอนละนะ”

หลินเฉิงจี๋ที่ในปากเต็มไปด้วยป็อปคอร์น

“..........”

ถังซินดูหนังไปพลางร้องไห้ไปพลาง บนโต๊ะมีแต่กระดาษทิชชู่ พอหนังจบเธอก็ง่วงจนหนังตาแทบจะปิดลงมา

เธอเอนหัวไปที่ไหล่ของหลินเฉิงจี๋

หลินเฉิงจี๋ปิดเครื่องฉาย หลังจากทุกอย่างมืดลง เขาก็อุ้มถังซินขึ้นไปนอนบนห้อง เมื่อถึงห้องนอนของเธอ เขาวางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือ แล้วเอื้อมมือไปเปิดไฟดวงเล็กๆบนหัวเตียง

แสงไฟนวลๆสีเหลืองสาดไปที่ใบหน้าของถังซิน เธอตอนนี้คงเหนื่อยน่าดู เธอผอมลงไปมาก เธอหลับปุ๋ยท่ามกลางแสงไฟสลัว

หลินเฉิงจี๋นั่งมองเธออยู่ที่ขอบเตียงอยู่ตลอด เงาของถังซินสะท้อนอยู่ในดวงตาของเขา เขายื่นมือออกมาจับไปที่แก้มของเธออย่างเบามือ เพราะกลัวว่าเธอจะตื่น จากนั้นก็ก้มตัวลงไปจูบที่ปากของเธอ

“ฝันดีนะ เจ้าหญิงของฉัน”

ค่ำคืนอันยาวนาน ขอให้เธอฝันดีนะ แล้วก็ขอให้ในฝันของเธอมีฉันอยู่

--

วันรุ่งขึ้น ดวงอาทิตย์โผล่ขึ้นมาจากขอบฟ้า

หลังจากกินข้าวเช้า ถังซินพาหลินเฉิงจี๋ไปที่สวนดอกไม้ หลินเฉิงจี๋กางเพิง ถังซินดูคู่มือการปลูกต้นไม้ ใส่ปุ๋ย พรวนดิน

ก่อนเริ่มทำ ถังซินกลัวว่าหลินเฉิงจี๋จะนิสัยเสีย ไม่ยอมทำงานแบบนี้ ไม่คิดเลยว่าเขาแค่ดูคู่มือ ไม่นานก็กางเพิงอันใหญ่เสร็จแล้ว แถมยังแข็งแรงมากอีกด้วย

ถังซินชูนิ้วโป้งให้หลินเฉิงจี๋

“จากนี้ต้องมองเธอใหม่แล้ว”

งานปลูกต้นไม้เหนื่อยมาก แค่กางเพิงก็ใช้เวลาเป็นชั่วโมง ทั้งสองคนเริ่มหิวข้าวอีกแล้ว

ถังซินก็ทำอาหารออกมาเต็มโต๊ะ กินเสร็จทั้งสองก็ไปทำงานที่สวนต่อทันที

ทำจนถึงสี่ห้าโมงเย็น ในเพิงอุ่นๆนี้ในที่สุดก็เต็มไปด้วยดอกกุหลาบเขียวๆเต็มไปหมด

ที่มือที่หน้าเต็มไปด้วยฝุ่นดิน ทั้งสองมองหน้ากันแล้วก็หัวเราะออกมา หลังจากเก็บกวาดงานเสร็จ ก็ไปร้านสะดวกซื้อด้วยกัน

ถังซินกับหลินเฉิงจี๋หยุดอยู่ที่ ‘สวนหวายสีเขียว’ที่ถนนลาตุลาส์ ตอนเช้าอากาศดีจะออกมาวิ่งด้วยกัน ตอนบ่ายอยู่บ้านอ่านหนังสือไม่ก็เล่นเกมด้วยกัน

ถังซินพาเขาออกไปเดินเล่นข้างนอก ไปชิมอาหารดีๆที่ร้านอาหารหรู ซื้อเสื้อผ้าใหม่ แต่หลินเฉิงจี๋บอกว่าอาหารไม่อร่อย สุดท้ายทั้งสองก็ต้องผลัดกันทำกับข้าวที่บ้าน

ถังซินไม่ลืมที่จะติดตามความคืบหน้าของวิจัย Ixora เธอจะส่งข้อความไปถามผู้ชายผมทองที่ชื่อลองบัตท่อเป็นระยะๆ

เวลาผ่านไปเร็วมาก ถังซินอยู่ที่ ‘สวนหวายสีเขียว’กับหลินเฉิงจี๋ตอนนี้ก็ครึ่งเดือนแล้ว

วันนี้ถังซินยังคงตื่นเช้า ตอนเธอหยิบนมออกมาจากตู้เย็น ไม่รู้ได้กลิ่นอะไร รู้สึกคลื่นไส้ เธอวิ่งไปอ้วกที่อ้างล้างมือ

แต่รอบนี้พออ้วกเสร็จก็ไม่มีอาการอะไรแล้ว เธอคิดว่าเป็นเพราะไม่ได้กินอาหารเช้าแน่ๆ เธอไม่ได้สนใจอะไร เธอเตรียมอาหารเช้าต่อ

ทันใดนั้น โทรศัพท์ที่เธอวางไว้บนโต๊ะก็ดังขึ้นมา

ถังซินก็ไปหยิบโทรศัพท์เอามาแนบหู

“คุณลองบัตท่อ วิจัยIxoraเป็นยังไงบ้างคะ”

หลังจากเธอมาประเทศFเธอเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ นอกจากกวนชิงเฟิงที่รู้ ก็มีลองบัตท่อที่รู้

ไม่มีเสียงขานรับใดๆ

ถังซินรู้สึกไม่ชอบมาพากล เธอดูเบอร์ที่โทรศัพท์อีกรอบ

เป็นเบอร์แปลก

เธอรู้สึกใจไม่ดี

ถังซินเอาโทรศัพท์แนบหูอีกที เธอกัดริมฝีปากด้วยความกังวล

แต่ก็ไม่มีเสียงใดๆ

ผ่านไปพักใหญ่ เธอก็ได้ยินเสียงผู้ชายพูดออกมา เป็นเสียงต่ำๆ

“ฉันสงสัยมาตลอด ไหนบอกไม่ชอบสัตว์ ทำไมถึงยังเลี้ยงมันอยู่ล่ะ”

“ฉันโทรหาหลี่ซูเจ๋ เธอพูดว่าแมวของฉันอยู่บ้านพี่สะใภ้ ตอนแรกฉันกะจะเอาเยอรมันเชเพิร์ดส่งไป แต่แม่เขาเข้ามาเอาแมวฉันกลับไปแล้ว”

“แมวของเธอมันอ้วนเหมือนหมูเลย อาหารแมวมันแพงมากเลย น้ำก็ต้องเป็นน้ำแร่ แล้วยังชอบกัดกับหมาอีก บนพื้นมีแต่ขนเต็มไปหมด”

ถังซินหัวเราะขึ้นมา

“เธอช่วยตัดเล็บมันให้หน่อยสิ มันจะได้ข่วนไม่ได้ รอมันคุ้นกันเดี๋ยวมันก็ไม่กัดกันแล้ว”

“เลี้ยงไม่ไหวหรอก แมวเธอมันกินจุจริงๆ”

“เดี๋ยวกลับไปจะคืนให้ จะเอาเท่าไหร่ว่ามาเลย”ถังซินได้ยินเสียงเขา ก็รู้สึกคิดถึงขึ้นมา เธอน้ำตาไหลออกมา เธอพยายามกัดปากไว้ ไม่ให้มู่เฉินหย่วนได้ยิน

“เธอทำฉันวุ่นไปหมด แล้วยังหนีไปอีก มันยังไง”

“ขอโทษนะ...”

“แค่ขอโทษงั้นเหรอ” มู่เฉินหย่วนถาม

“เธอหนีตามผู้ชายคนอื่นไปตั้งนาน ไม่ติดต่อฉันมาเลย ฉันยังไม่โกรธเลย จนฉันต้องไปหาน้องเธอ เอาเบอร์ใหม่เธอมาเนี่ย แล้วยังต้องเลี้ยงแมวเธออีก ฉันกลัวเธอจะไม่กลับมา กลัวเธอลืมคนทางนี้ไปทั้งหมด เธอกลับพูดแค่นี้เนี่ยนะ”

“ฉัน.....”ความเอาใจใส่ของเขา ทำให้ถังซินพูดอะไรไม่ออก น้ำตาไหลพรากไม่หยุด เธอทำได้แค่กลั้นเอาไว้

แน่นอนว่าไม่ใช่แค่ประโยคนี้ เธออยากจะบอกเขาว่า เธอคิดถึงเขามากที่สุด ไม่มีวินาทีไหนไม่คิดถึงเลย อยากเจอเขา อยากกอดเขา คิดถึงกลิ่นของเขา .......แต่เธอพูดไม่ออก

ฝ่ายชายเริ่มเย็นลง

“เธอรู้ไหม ฉันคิดถึงเธอมาก คิดถึงจนอยากทำงานให้หนัก คิดถึงจนไม่อยากกลับบ้าน เพราะกลัวกลับไปไม่เจอเธอแล้วฉันจะทนไม่ได้”

ถังซินจำได้ที่เย่นจิ่งเหนียนพูด

“พี่สองของฉันชอบไม่พูด แต่ในใจเขามีแต่เธอ”

ปกติแล้วผู้ชายคนนี้เป็นคนนิ่งขรึม มักจะไม่แสดงออกทางสีหน้า เขาพูดออกมาว่า

‘ฉันคิดถึงเธอ’แสดงว่าเขาให้ความสำคัญกับเธอจริงๆ เพราะคิดถึงมากเลยกล้าที่จะพูดออกไป

ถังซินขยี้จมูก

“ฉันก็คิดถึงเธอ”เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอึกสะอื้น

พอเธอพูดไปเพิ่งรู้ว่าสายตัดไปแล้ว

เธอลองโทรไปแต่ก็สายไม่ว่าง

ถังซินกดเข้าไปที่ข้อความ ทั้งห้านิ้วของเธอรีบพิมพ์ไปบนจอ ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีกแล้ว เธอบอกสิ่งที่อยากบอกลงไปทั้งหมด และยังบอกอีกว่ารอให้หลินเฉิงจี๋หายดีก่อน แล้วเธอจะกลับไปทันที