รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 352

บทที่ 352 ความรักไม่ใช่จะพูดออกไปเมื่อไหร่ก็ได้

สายตาของเขาทำให้ถังซินเเทบจะจนปัญญามองตรงไป

เธอขยับริมฝีปาก เเต่ก็ยังคงโกหกอยู่ พลันยิ้มพร้อมผงกหัว "ไม่ได้ ฉันต้องอยู่กับคุณตลอด"

"จริงหรอ?" สายตาของหลินเฉิงจี๋ได้ร้อนเเรงเป็นประกาย คล้ายกับได้ยินคำตอบของเธอเเล้ว ร่างทั้งร่างก็ได้กลับฟื้นคืนชีพขึ้นอีกครั้ง เขาจึงพาเธอไปที่ร้านอาหารเล็กๆ ร้านหนึ่ง

"ผมทำอาหารกลางวันมา เป็นของที่คุณชอบทั้งนั้นเลย"

ความรู้สึกทุกข์ใจของถังซินได้มลายหายไปอย่างรวดเร็ว เธอพยายามที่จะยิ้มออกมาอย่างสดใส นั่งทานอาหารกับเขาที่โต๊ะอาหาร พร้อมกล่าวชมเชยอย่างเต็มเปี่ยม "พ่อครัวหลิน สกิลการทำอาหารของคุณนับวันยิ่งเก่งขึ้นนะเนี่ย!"

"งั้นคุณก็กินเยอะๆ สิ"

"วางใจเถอะ อาหารที่คุณทำ ฉันจะกินไม่ให้เหลือเลย!"

คำพูดของเธอได้เป็นการเอาอกเอาใจหลินเฉิงจี๋อย่างมาก เขายิ้มออกมาด้วยเสียงต่ำ พร้อมตักซุปเข้าปาก

เขาเห็นถังซินทานอย่างเอร็ดอร่อย มุมปากได้เลอะไปด้วยคราบครีมสีขาว จึงใช้หัวเเม่มือปาดออกให้กับเธอ ด้วยจิตใต้สำนึกของถังซินจึงเงยหน้าไปด้านหลัง เพื่อหลบเลี่ยงการสัมผัสจากเขา

หลินเฉิงจี๋ได้หยุดการเคลื่อนไหวของมือ ดวงตามืดครึ้ม

สีหน้าของถังซินดูเก้ๆกังๆ พร้อมกล่าวด้วยเสียงเบา "จิตใต้สำนึกฉันมันบอกให้ทำเเบบนี้......คุณ คุณอย่าถือสาเลยนะ"

"ฉันต่างหากล่ะที่ล่วงเกิน" หลินเฉิงจี๋ได้เผยรอยยิ้มที่อบอุ่นออกมาอย่างรวดเร็ว พร้อมยื่นกระดาษทิชชู่ให้กับเธอ "ยังมีเวลาอีกนาน ผมจะรอวันนั้น วันที่คุณยอมรับผมให้ได้"

ถังซินพยักหน้าเล็กน้อย "รออีกหนึ่งเดือน ร่างกายคุณก็เเข็งเเรงขึ้นมาเเล้ว!"

หลินเฉิงจี๋คีบอาหารให้กับเธอ เวลาผ่านไปสักพักเขาก็เอ่ยพูด "ร้านเหล้าชักจะวุ่นวายเกินไปเเล้ว ผมไม่อยากลงไปข้างล่างอีก ผมอยากอยู่ที่ที่มีคนเยอะๆ ที่ที่มีสวนดอกไม้"

"ได้สิ เดี๋ยวตอนบ่ายฉันจะไปหา" ถังซินพูดออกไปอย่างรีบเร่ง เธอรู้ว่าร้านเหล้าสภาพเหมือนกรงขัง หลินเฉิงจี๋อยู่ในสภาพที่วุ่นวายมาโดยตลอด "พวกเราไปที่สวนปลูกดอกคาเมลเลียให้เต็มกันเลยดีกว่า"

หลินเฉิงจี๋นึกถึงวันนั้นที่อยู่ในร้านอาหารบางเเห่งในหนานเฉิง การใช้ถ้อยคำที่เฉียบคมของผู้หญิงคนนั้น เเละสายตาอาฆาตเเค้นที่เธอมองมายังเขา คล้ายกับถูกมีดหั่นหัวใจออกเป็นชิ้นๆ ปวดจนเเทบจะหยุดหายใจ

เขาเลื่อนม่านตาต่ำลง พร้อมเสียงเบาต่ำ "ไม่ปลูก......ผมไม่ชอบดอกคาเมลเลีย ชั่วชีวิตนี้ ผมไม่อยากพบเห็นดอกไม้ชนิดนี้อีก"

ดอกคาเมลเลียทำให้เขาได้รู้ว่าการเกิดของเขานั้นมันสกปรก ยี่สิบกว่าปีมานี้เขาได้ใช้ชีวิตอยู่ในความฝัน

ถังซินนึกได้ว่าเเต่ก่อนเขาได้ประสบกับความยากลำบาก เธอเข้าใจความรู้สึกนั้น "โอเค ไม่ปลูก งั้นพวกเราปลูกกุหลาบเขียวกัน เเต่ก่อนตอนที่เที่ยวเล่นอยู่ที่เมืองหางซี คุณเคยให้ดอกกุหลาบเขียวฉันมา ฉันชอบมันมากเลยนะ"

หลินเฉิงจี๋เงยหน้ามองเธอ "คุณรู้หมดเเล้วหรอ?"

"อืม รู้เเล้ว" ดวงตาของถังซินเต็มไปด้วยความขมขื่น อีกทั้งไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี "คุณมันทึ่ม อะไรๆ ก็ชอบเก็บซ่อนไว้ในใจ ทำไมถึงไม่ยอมบอกฉัน......"

"ใช่สินะ ถ้าผมพูดออกไปเร็วกว่านี้ก็คงดี" หลินเฉิงจี๋พึมพำ ถ้าหากเขาทำเรื่องที่เลวทรามต่ำช้า มีความกล้าสักหน่อย สารภาพเรื่องทั้งหมดกับเธอ ใช้อำนาจบีบบังคับให้เธอมาอยู่ข้างกาย ก็คงจะไม่มีเรื่องของมู่เฉินหยวนเข้ามาเกี่ยวข้อง อันที่จริงเเล้ว เรื่องของความรู้สึกมันไม่สามารถพูดออกไปเมื่อไหร่ก็ได้ คนที่ทำเรื่องผิดศีลธรรมก็มักจะได้เป็นผู้ชนะ

"มาๆ กินข้าวกันเถอะ" ถังซินตัดบทอารมณ์ที่ดำดิ่งนั้น พลันตักอาหารให้เขา พร้อมยิ้มเเล้วพูด "กินข้าวเสร็จเเล้วเดี๋ยวพวกเราออกไปดูห้องกัน วันนี้ฝนไม่น่าจะตกนะ!"

หลินเฉิงจี๋ยิ้มขึ้นมาได้บ้าง "ได้สิ"

หลังจากที่ทานข้าวกลางวันเสร็จ ถังซินก็ช่วยจัดการล้างถ้วยเเละตะเกียบ บ่ายโมงกว่า ทั้งสองคนก็ได้ออกไปจาก โรงเเรมด้วยกัน ถังซินก็ได้หาโซนที่อยู่ที่ดูไม่เลวสักสองสามที่บนเว็บไซต์ขายห้องท้องถิ่น เเละมีการเดินทางที่สะดวก เธอได้นัดนายหน้าไว้เสร็จสรรพ พร้อมขับรถพาหลินเฉิงจี๋ไปดูทีละสถานที่

ทั้งสองคนขับรถวนในเขตเมือง ใช้เวลาดูห้องไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ในที่สุดก็ได้ตัดสินใจซื้อคฤหาสน์กึ่งสวนหลังหนึ่งในเขตที่อยู่อาศัยบนถนนลาตุลาส์

ที่เเห่งนี้ดูเหมือนชุมชนที่อยู่อาศัยเล็กๆ ที่นิยมไปทางเชื้อสายจีน บนเส้นทางที่ถังซินเเละหลินเฉิงจี๋ได้เดินทางมานั้น ได้พบกับชาวเอเชียผมดำตาดำที่อพยพมา พร้อมทักทายพวกเขาอย่างผูกมิตร

หลังจากที่เซ็นสัญญาพร้อมจ่ายเงินเรียบร้อยเเล้ว ถังซินเเละหลินเฉิงจี๋ก็ได้กลับไปยังโรงเเรมเพื่อจัดการเก็บข้าวของ