รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 357

บทที่ 357 เมียฉันท้องเเล้ว

คนรับใช้ถือกล่องใบเล็กๆ ส่งให้กับคุณเเม่ลู่ "ตอนที่หนูทำความสะอาดห้องคุณผู้ชายกับคุณหนู หนูไปเจอกล่องๆ นี้อยู่ใต้เตียงน่ะค่ะ คล้ายๆ กับกล่องยา"

บนกล่องล้วนเป็นภาษาอังกฤษ คนรับใช้ไม่สามารถอ่านมันได้ เเต่เธอได้กลิ่นของยาอ่อนๆ บนกล่อง

คุณเเม่ลู่รีบรับกล่องยานั้นมา สำหรับเธอเเล้วภาษาอังกฤษที่อยู่บนกล่องนั้นไม่ใช่เรื่องใหญ่ หลังจากที่ใช้สายตากวาดมอง ทันใดนั้นใบหน้าของคุณเเม่ลู่ก็เต็มไปด้วยความตกใจ "ไอหยา นี่มัน folicacid นี่!"

คนรับใช้ถามด้วยความสงสัย "คุณนายคะ ยาอะไรหรอคะ?"

"folacin ต้องกินหลังท้อง" คำพูดที่ดูตื่นเต้นของคุณเเม่ลู่ทำให้พูดออกมาได้ไม่ชัดถ้อยชัดคำนัก "มิน่าล่ะ เมื่อเช้าตอนที่ฉันคุยเรื่องนี้กับซูเจ๋เธอถึงเขินอาย ที่เเท้เธอก็ท้องนี่เอง!"

คุณเเม่ลู่ทั้งตื่นเต้นทั้งโกรธเคือง

จริงๆ เลยนะ ท้องเเล้วทำไมถึงไม่บอกเธอล่ะ?

ถ้าหากคนรับใช้ไม่ไปทำความสะอาดเเล้วบังเอิญเจอยานี้เข้า ก็ไม่รู้ว่าทั้งสองคนนั้นจะปิดบังเธอไปอีกนานเเค่ไหนกัน!

คุณเเม่มู่รีบต่อสายโทรศัพท์ไปยังลู่เหวินซู

"เเม่ครับ ผมกำลังจะไปประชุม" ลู่เหวินซูรับสายอย่างรวดเร็ว "เเม่โทรมาหาผมมีอะไรหรอครับ?"

"ลูกไม่รักดี ลูกก็หลอกเเม่เหมือนกันหรอ?" คุณเเม่มู่กล่าวอย่างขุ่นเคือง เเต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความยินดี "เรื่องที่เมียเเกท้องมันใหญ่ขนาดนี้ ทำไมเธอสองคนถึงปิดบังเเม่ได้?"

"ท้องอะไรหรอครับ......" ลู่เหวินซูเงียบไม่ตอบโต้ครู่หนึ่ง

หลังจากที่รอให้คุณเเม่มู่พูดซ้ำขึ้นมาอีกรอบหนึ่ง เขาก็เปล่งเสียงออกมาอย่างหมดหนทาง "จริงหรอครับ เธอท้องเเล้วหรอ?"

"พวกเธอนอนห้องเดียวกันทุกวัน เมียเธอท้องไม่รู้เรื่องอะไรเลยหรอ?"

"ไม่รู้จริงๆ ครับ เธอไม่เคยบอกผมเลย"

"งั้นก็เเสดงว่าลูกใส่ใจเธอน้อยเกินไป" คุณเเม่มู่กล่าวอย่างเมินเฉย "ลูกลองคิดดูนะ ซูเจ๋เป็นผู้หญิงที่ดีพร้อมขนาดนี้ ทำไมเธอถึงสนใจลูกได้ล่ะ มัวเเต่เอ้อระเหยลอยชายอยู่นั่นเเหละ!"

"......เเม่ ผมเป็นลูกเเม่นะ!" ลู่เหวินซูกล่าวฟ้อง

ข่าวการท้องของหลี่ซูเจ๋ทำให้เขานั้นมึนงง เเทบจะหาทิศหาทางไม่เจอ "ตอนนี้ฉันต้องกลับไป ไปรับเธอที่บริษัทมู่ซือ คาดไม่ถึงเลยว่าฉันจะได้เป็นพ่อคนเเล้ว"

เมื่อเทียบกันเเล้ว ตอนนี้คุณเเม่มู่ก็ใจเย็นขึ้นมาก เธอกล่าว "เเม่เห็นว่าซูเจ๋ปิดบังลูก เพื่ออยากจะเซอร์ไพรซ์ลูกในวันเกิด ถ้าลูกไปรับเธอเเล้วบอกเรื่องทั้งหมด จะไม่เป็นการทำให้เธอเสียน้ำใจหรอกหรอ เราก็รออยู่ที่บริษัทเฉยๆ พอเลิกงานก็ค่อยไปรับเธอ อย่าเพิ่งพูดอะไรออกไปเข้าใจมั้ย?"

ลู่เหวินซูครุ่นคิด รู้สึกว่าสิ่งที่คุณเเม่มู่พูดออกมาก็ถูก "งั้นเเม่ครับ ผมไปประชุมได้รึยัง?"

"ไปไปไป ลูกก็รู้หนิว่าต้องประชุม!"

"......"

มองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสายทิ้ง ลู่เหวินซูก็ไม่มีอะไรจะพูด ในใจกล่าว : ไม่ใช่ว่าเเม่ไม่ให้ผมไปไหนหรอกหรอ?

เมื่อรู้ว่าตัวเองจะได้เป็นพ่อคนเเล้ว ลู่เหวินซูก็มีกำลังใจในการทำงานไปทั้งตัว เฝ้าหวังที่จะให้เวลาไปถึงช่วงบ่ายเสียที เขาจะได้รีบรับซูเจ๋ไปฉลองวันเกิดเขาที่บ้าน เเล้วให้เธอบอกเรื่องนั้นกับเขาด้วยตัวของเธอเอง

ลู่เหวินซูให้คนไปซื้อลูกอมมงคลมาสองสามจิน เพื่อเเจกจ่ายให้กับพนักงานทุกระดับ เมื่อถึงเวลาประชุม เขาก็ปิดบังรอยยิ้มบนใบหน้านั้นไม่อยู่ ทำให้พนักงานระดับสูงนั้นต่างงุนงง

หลังจากที่รอให้ลูกอมมงคลมาส่งถึงห้องประชุม พนักงานระดับสูงคนหนึ่งก็ถามอย่างลองเชิงว่า "ประธานลู่ จะเเต่งงานเเล้วหรอครับ?"

ลู่เหวินซูเลิกคิ้วขึ้น "เปล่าครับ"

พนักงานอีกคนพลันถาม "เเล้วเเจกลูกอมมงคลทำไมหรอครับ......"

ลู่เหวินซูกล่าวอย่างมีความสุข "ภรรยาผมท้องน่ะครับ ขอให้ทุกท่านทานลูกอมมงคลกันอย่างมีความสุขนะครับ"

ทุกคนต่างเเข็งทื่อ

บ้าจริง ประธานมู่มีภรรยาตั้งเเต่เมื่อไหร่กัน ทำไมพวกเขาถึงไม่เคยรู้?

เเต่ก่อนมีหญิงสาวคนหนึ่งเอาอาหารกลางวันมาให้ลู่เหวินซูที่บริษัทลู่ซือ เเต่ว่าใส่ผ้าปิดปากมาจึงไม่มีใครรู้ว่ารูปร่างหน้าตาเป็นอย่างไร ชื่ออะไร หรือจะเป็นเธอคนนั้นจริงๆ?

"ประธานลู่ ยินดีด้วยนะครับ!"

ลู่เหวินซูพยักหน้า กวาดสายตาไปยังพนักงานระดับสูงเหล่านั้นที่ยังโสดอยู่ พร้อมเอ่ยถามอย่างจริงใจ "พวกคุณก็เหมือนกันนะ อย่าโหมงานหนักทั้งวันทั้งคืน มีเวลาว่างก็ไปคบหาใครบ้าง เเต่ละคนอายุก็ยี่สิบเจ็ดยี่สิบเเปดเเล้ว ภรรยาก็ยังไม่มีเลย ไม่อายบ้างหรอ? รออีกไม่กี่เดือนลูกของผมซึ่งเป็นเจ้านายของพวกคุณทุกคนก็จะเกิดเเล้ว"

เหล่าผู้บริหารระดับสูงที่ยังโสด "......"

เรื่องที่ท้องนั้นมีเเค่คุณเเม่มู่เเละลู่เหวินซูที่รู้ ส่วนหลี่ซูเจ๋นั้นยังไม่ทราบเรื่องว่าทั้งสองคนได้รู้เเล้ว

หลังจากที่รอถังซินส่งเลขบัตรมาให้เเล้วนั้น เธอก็รีบลาไปยังธนาคารทันที หลังจากที่ต่อเเถวอยู่สักพัก ในที่สุดก็สามารถนำเงินสามเเสนเข้าไปไว้ในบัตรของถังซินได้สำเร็จ ผ่านไปสักพักถังซินก็ได้โทรศัพท์มา "ฉันกำลังถอนเงินออกนะ เเม่สาว ลำบากเธอเยอะเลย"

"เธอเกรงใจอีกเเล้วใช่มั้ยเนี่ย?" หลี่ซูเจ๋ทำเสียงต่ำ ไม่อยากที่จะสนใจเธอ "ฉันลาช่วงบ่ายมาเเล้ว อีกสักพักค่อยไปดูจู่ซือซือที่นั่นหน่อย"

"โอเค"

หลี่ซูเจ๋บีบคลึงโทรศัพท์ด้วยท่าทีที่ลังเลสักพัก พร้อมตัดสินใจกล่าวออกไป "ซินซิน ฉันท้องเเล้ว"

"ห้ะ?" ถังซินชะงักไปสักพัก หลังจากที่มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้หูฝาดเเล้วจึงรีบถามเธอ "มันเป็นสิ่งที่เธอต้องการจริงๆ หรือเธอเเค่ต้องการเเก้เเค้น เธอต้องการตอบโต้เหวินซูหรอ?"

หลี่ซูเจ๋เม้มปาก พร้อมกล่าวด้วยเสียงต่ำ "เเต่ก่อนที่ฉันจะท้องคือฉันอยากเเก้เเค้นเขา เเต่พอท้องขึ้นมาจริงๆ ฉันก็รู้สึกว่าชีวิตน้อยๆ ที่อยู่ในท้องฉันเนี่ยไม่ง่ายเลยนะที่จะเกิดมา ยิ่งไปกว่านั้น......"

"ฉันรู้" น้ำเสียงของถังซินผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด พร้อมปลอบเธอ "สาวน้อย ลู่ลี่เฉิงได้เสียไปเเล้ว เขาก็คงจะได้รับสิ่งที่เขาควรจะได้รับเเล้ว เหวินซูรักเธอมาก พวกเราก็ล้วนดูออก"

หลี่ซูเจ๋ลูบไปยังท้องน้อยๆ ของเธอ พร้อมกล่าวออกมาอย่างเข้าใจ "วันนี้เป็นวันเกิดครบรอบยี่สิบเจ็ดปีของเขา"

"ดูเหมือนว่าเธออยากจะเซอร์ไพรซ์วันเกิดเขาสิท่า!" ถังซินกล่าวอย่างยิ้มเยาะ "เเต่ว่าฉันไม่รู้จะกลับไปยังไง ฉันคงต้องฝากเธอไปอวยพรวันเกิดเขาเเทนฉันเเล้วล่ะ"

"เธอว่าเขาจะชอบลูกคนนี้มั้ย?"

ถังซินกล่าวเเบบกลืนไม่เข้าคายไม่ออก "ยัยทึ่ม เธอกังวลมากไปเเล้ว เหวินซูเป็นลูกชายคนเดียว เขาหวังจะให้เธอมีลูกให้เขาสักกี่คนกัน เขาต้องชอบเธอกับลูกเเน่นอน"

"ว่ากันว่าถ้าเด็กคลอดออกมาเเล้วเห็นหน้าใครคนเเรก เด็กจะหน้าตาคล้ายคนนั้น สาวน้อยเธอต้องรอฉันกลับมาก่อนนะ ให้ลูกเธอเห็นหน้าฉัน จะได้สวยเหมือนกับฉันยังไงล่ะ!"

หลี่ซูเจ๋ยิ้มพร้อมกล่าว "โอเคจ้ะ ฉันจะรอเธอกลับมาค่อยคลอด"

หลังจากที่จบบทสนทนา หลี่ซูเจ๋ก็ไปโบกรถที่ข้างทาง เธอไม่เเน่ใจว่าจู่ซือซือได้อยู่ที่คฤหาสน์หรือไม่ เธอจึงโทรไปหาหล่อนก่อน เเต่ปลายสายกลับไร้คนตอบรับ

เธอครุ่นคิดสักพัก ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโทรหากวนชิงเฟิง

ปลายสายของกวนชิงเฟิงกลับโทรติดอย่างรวดเร็ว "มีธุระอะไรหรอ?"

"ฉันมีธุระกับซือซือนิดหน่อยน่ะ โทรไปหาซือซือเเล้วไม่มีคนรับ ก็เลยโทรมาหาเธอ เเล้วเธอสองคนไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกหรอ?"

"ไม่อะ ฉันมาที่ชิงตูตั้งเเต่เมื่อวานเเล้ว" กวนชิงเฟิงกล่าว "ชั่วโมงก่อนฉันโทรไปหาเธอ เธอบอกสองสามวันมานี้เธอรู้สึกเซ็ง ถ้าไม่อยู่ที่ร้านของเเม่ฉันก็อยู่ที่คฤหาสน์นั่นเเหละ"

คิดถึงตอนที่จู่ซือซือมาหาลู่เหวินซูเพื่อขอที่อยู่เมื่อวานเเล้ว จิตใจของเธอก็ร้อนรนอยู่ไม่สุข

เธอไปหาหล่อนที่คฤหาสน์ก่อน เธอเคาะประตูอยู่นานเเต่ไม่มีเสียงตอบรับ หลังจากนั้นเธอจึงไปที่ร้านของคุณเเม่ถัง

คุณเเม่ถังรีบวางมือจากการทำงานอย่างทันที พร้อมกล่าวกับหลี่ซูเจ๋ "เมื่อเช้าเธอมาช่วยฉัน เห็นบอกจะจองตั๋วเครื่องบินไปหายินยินที่ต่างประเทศ เเล้วจะพากลับมาด้วยน่ะ"

"เธอพูดเเบบนี้จริงๆ หรอคะ?" สีหน้าของหลี่ซูเจ๋ขาวซีด "ซวยเเล้วสิ!" คุณเเม่ถังถามอยากรวดเร็ว "ทำไมหรอ เกิดเรื่องกับยินยินหรอ?"

"คุณป้าไม่ต้องกังวลนะคะ ไม่มีอะไรค่ะ หนูไปก่อนนะคะ" หลังจากที่ทิ้งคำถามไว้ให้ หลี่ซูเจ๋ก็จากไปอยากรวดเร็ว พร้อมโทรไปหาถังซินอย่างทันใด

เธอไม่นึกเลยว่าจู่ซือซือจะกล้ามากขนาดนี้ ที่ไปหาถังซินถึงประเทศฝรั่งเศส

เรื่องนี้ต้องรีบบอกให้ถังซินได้รู้

หลี่ซูเจ๋เดินอย่างรีบร้อน จนไม่ระวังชนกับคนที่อยู่ด้านข้าง เธอกล่าวขอโทษเเล้วจากไปอย่างรีบร้อน คนคนนั้นเพ่งสายตามายังเธอ พร้อมเหยียบรองเท้าส้นสูงเดินย่ำตามเธอมาอย่างรวดเร็ว

"คุณหลี่ หยุดคุยกันก่อน"

หลี่ซูเจ๋ชำเลืองมองหลังครู่หนึ่งอย่างรีบร้อน เมื่อเธอมองเห็นหญิงสาว ขาของเธอก็หยุดชะงักลง