รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 358

บทที่358 ฉันไม่ได้ผลักคุณ แต่คุณล้มลงไปเอง

บนตัวของเจียน่าถูกปกคลุมไปด้วยเสื้อผ้าที่สวยงามหรูหรา ร่างกายสูงโปร่งของเธอทำให้เธอดูโดดเด่นท่ามกลางฝูงชน ดวงตาสวยงามของเธอจ้องไปที่หลี่ซูเจ๋ “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะคะคุณหนูหลี่ มาคุยกันหน่อยดีไหม?”

“ปล่อย” หลี่ซูเจ๋มัวรีบร้อนจะโทรศัพท์ ไม่มีเวลามาคุยอะไรกับหล่อน ตอบอย่างเย็นชาไป อยากจะสะบัดแขนออกแต่เจียน่าก็กอดแขนเธอไว้แน่น

เจียน่าตอบแบบไม่พอใจว่า “คุณหนูหลี่ คุณไม่อยากคุยด้วย แต่ฉันอยาก”

ร้านของคุณแม่ถังอยู่ถัดไป หลี่ซูเจ๋ไม่อยากให้คุณแม่ถังเห็นว่าเธอกับเจียน่าดึงกันไปดึงกันมาแบบนี้ เธอหันไปทางที่ปลอดภัยและเชิดคางขึ้น รอให้เจียหน้าคลายแขนลงเมื่อไหร่เธอจะรีบไปทางนั้นทันที

ทั้งสองเดินเข้ามาทางด้านที่ปลอดภัย

หลี่ซูเจ๋กำลังโทรหาถังซิน แต่เจียน่าก็ปิดประตูแล้วเข้ามาถามว่า “ก่อนหน้านี้คุณมาถามหาจะขอพบฉัน บอกว่ามีเรื่องให้ฉันช่วย แล้วทำไมถึงให้เงินแต่ไม่ให้ฉันช่วยแล้วล่ะ?”

“คุณได้เงินฟรีๆไป ไม่ดีตรงไหนกัน?” หลี่ซูเจ๋ตอบอย่างไม่สบอารมณ์ เห็นว่าถังซินไม่รับโทรศัพท์สักทีก็รู้สึกกระวนกระวาย “ถ้าคุณไม่มีเรื่องอะไรแล้ว ฉันขอตัวก่อน มีธุระ!”

เจียน่ารับเข้ามาบังไว้ไม่ให้เธอไป “ไม่ได้ จะรู้ได้ไงว่าคุณไม่ได้ใส่ร้ายฉัน ว่าฉันหลอกเอาเงินคุณแล้วจับฉันเข้าคุกน่ะ”

หลี่ซูเจ๋ตอบ “งั้นเอาเงินมาคืนสิ”

“ไม่ได้”

“งั้นคุณก็เก็บไว้เถอะ ถือว่าฉันให้ละกัน ฉันสาบานเลยว่าไม่ได้หลอกอะไรคุณ” ความอดทนของหลี่ซูเจ๋มาถึงขีดจำกัด “ฉันยังมีธุระอีก หลบไป”

ร่างสูงเพรียวของเจียน่ายังคงบังทางตรงนั้นไว้ “อยากจะพูดอะไรก็พูดได้ ใครจะไปรู้ว่าในใจคุณกะจะทำอะไร?”

“……”

หลี่ซูเจ๋หยิบกระดาษและปากกาออกมาจากกระเป๋าเธอเขียนสัญญาแล้วเซ็นชื่อยื่นให้เธอ “แบบนี้ได้ไหม? ฉันยังมีเรื่องต้องรีบไปจัดการ ถ้ายังไม่หลบไปอีกฉันจะไม่เกรงใจจริงๆละนะ!”

เจียน่ารับกระดาษไว้ แต่ไม่ได้รีบหลบออกไป แต่ถามว่า “ก่อนหน้านี้คุณบอกว่าจะให้ฉันกับคุณลู่อยู่ด้วยกัน แล้วเมื่อไหร่จะให้พวกเราได้เจอกันล่ะ?”

หลี่ซูเจ๋ยิ้ม “โอ้โห ผู้หญิงอย่างคุณนี่ได้คืบจะเอาศอกหรอ ทั้งๆที่ฉันให้เงินคุณไปฟรีๆแล้ว คุณยังจะเรียกร้องอะไรอีก?”

“คุณเป็นคนพูดเอง เงินคุณก็เป็นคนให้ฉันเอง” เจียน่าทาลิปสติก จ้องไปที่เธอ “ถ้าให้ฉันเดานะ คุณคงเคยคบกับคุณลู่สินะ แต่ถูกเขาทำให้เสียใจ เลยติดต่อฉันบอกว่าจะจับคู่ให้เราสองคน แต่จริงๆคุณอยากจะแก้แค้นล่ะสิ?”

เธอจะเดาถูก หลี่ซูเจ๋กำหมัดแน่น ตอบแบบเย็นชาว่า “เธอคิดว่าฉันโง่หรอ? ตั้งใจหาคุณ เสียเงินมากมายเพื่อแค่แก้แค้นผู้ชายคนเดียว!”

เจียน่าหัวเราะเบาๆ มองไปที่เธอ “คุณหนูหลี่ บนโลกใบนี้น่ะมีแต่ผู้หญิงด้วยกันเท่านั้นที่เข้าใจผู้หญิงดีที่สุด ก่อนหน้านี้ฉันเคยเห็นรูปภาพ มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ชอบไปบริษัทลู่ซื่อบ่อยๆ ได้ยินมาว่า เป็นแฟนของคุณลู่ที่เอาอาหารมาให้ทาน ถึงแม้ว่าผู้หญิงจะใส่แมสปิดปากเอาไว้แต่ฉันดูออกว่าเป็นคุณค่ะ คุณหนูหลี่”

“บ้าหรือไง! ฉันไม่อยากเสียเวลาคุยกับคุณแล้ว” หลี่ซูเจ๋กลอกตา ชนเธอแล้วเดินจากไป

เธอโทรศัพท์หาถังซินอีกรอบ แต่ก็ยังไม่มีใครรับโทรศัพท์ ก็ถูกดึงกลับเข้าไปอีก

เจียน่าลากหลี่ซูเจ๋กลับมาด้วยท่าทีที่หยาบคาย สายตาของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉา “เธอคืนดีกับคุณลู่แล้วก็เลยไม่แก้แค้นเขาแล้วหรอ?”

“เกี่ยวอะไรกับคุณด้วย?” หลี่ซูเจ๋จับแขนไว้แน่น “ปล่อยมือ ไม่งั้นฉันโทรฟ้องตำรวจแน่”

ดูเหมือนว่าเธอจะเดาถูก

สีหน้าของเจียหน้าดุดันเธอบับแขนของหลี่ซูเจ๋แรงขึ้น “ก็เอาสิ แจ้งเลย ทางที่ดีเรียกคุณลู่มาด้วยเลย ให้เขารู้ธาตุแท้ของเธอ! เรื่องที่เราคุยกันในร้านกาแฟฉันบันทึกเสียงไว้หมดแล้ว เธอว่าถ้าคุณลู่ได้ยินเข้า จะเป็นยังไงนะ?”

หลี่ซูเจ๋กัดฟันกรอด จ้องไปที่เจียน่าอย่างดุเดือด

เจียน่าหัวเราะ ยื่นข้อเสนอให้กับเธอว่า “คุณหนูหลี่ ถ้าคุณดำเนินการแผนของคุณต่อไม่ไหวเนี่ย ก็ให้ฉันอยู่กับคุณลู่ แล้วคุณก็เอาเทปเสียงไป ไม่งั้นฉันก็จะเอาไปให้คุณลู่ คุณลองพิจารณาดู”

“ไม่จำเป็นต้องพิจารณาอะไร”

เจียน่านึกว่าเธอตกลงกับข้อเสนอแรกของเธอ ตาเธอเป็นประการ แต่ดีใจได้เพียงไม่กี่วินาที หลี่ซูเจ๋ก็พูดขึ้นมาว่า “เธอจะเอาบันทึกเสียงไปให้หรือจะเอาสลิปเงินที่ฉันโอนไปให้เขาดูด้วยก็ได้”

หลี่ซูเจ๋กะว่าจะสารภาพกับลู่เหวินซูตอนงานวันเกิดเขาคืนนี้อยู่แล้ว เธอเก็บไว้นาน ในใจก็รู้สึกไม่ดี เรื่องพวกนี้เธอก็ไม่อยากจะซ่อนเอาไว้ต่อไปแล้ว

ไม่ว่าเขาจะทำยังไงเธอก็จะยอมรับมัน

อีกอย่างพวกเขาก็มีลูก ไม่แน่เขาอาจจะให้อภัยเธอก็ได้

เจียน่าถึงกับอึ้งไปไม่คิดว่าเธอจะไม่กลัวอะไรเลย

เธอได้สติก็เห็นว่าหลี่ซูเจ๋กำลังจะออกไป ก็ลากเธอกลับมาอีก “เธอห้ามไป!”

“ปล่อย!” หลี่ซูเจ๋ตอบเสียงเย็น

เจียน่ายังไงก็ไม่ยอมปล่อยมือ แต่หลี่ซูเจ๋ก็พยายามจะสะบัดออก ทั้งสองฉุดกระชากกันอยู่ในที่ลับตาคน

หลี่ซูเจ๋ยืนไม่มั่นคงเกือบจะถูกพลักออกไป

เจียน่าเห็นว่าข้างหลังเธอเป็นบันได ก็มีความคิดขึ้นมาในหัว ยื่นมือไปผลักเธอ หลี่ซูเจ๋ที่พึ่งจะกลับมายืนอย่างมั่นคงได้ก็กลิ้งตกลงบันได

หลี่ซูเจ๋นอนอยู่บนพื้น สำลักด้วยความเจ็บปวด แต่เจียน่าที่ยืนอยู่บนบันไดกลับยืนมองเฉยๆ เหงื่อออกท่วมตัวเธอจนผ่านไปพักใหญ่ ถึงจะวิ่งลงมา “นี่ เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”

“เธอ…” หลี่ซูเจ๋พูดไม่ออก เธอจับไปที่ท้องน้อยของเธอ

เจียน่าเห็นเลือดไหลออกมาจากกระโปรง เธอตกใจจนค่อยๆถอยหลังนั่งลงไปบนบันได “เป็นเพราะเธอไม่ระวังแล้วตกลงไปเอง ไม่ใช่ความผิดของฉัน ไม่ใช่ฉัน....”

หลี่ซูเจ๋ใช้แรงพูดออกมา “เรียก... รถพยาบาล...”

เจียน่ารีบหยิบมือถือเธอขึ้นมา โชคดีที่ไม่ได้ล็อค เธอรีบกดโทรเรียกรถพยาบาล

ตอนที่กำลังจะโทรออก เธอก็นึกขึ้นได้ว่า ถ้าหลี่ซูเจ๋ได้รับการช่วยเหลือแล้วจะแว้งมากัดเธออีกรึเปล่า

เธอช่วยไม่ได้เด็ดขาด!

ในตอนที่ทุกอย่างกำลังชุลมุนเจียน่าเปิดไปเจอบันทึกในโทรศัพท์ของหลี่ซูเจ๋อย่างไม่ได้ตั้งใจ เธอเบิกตากว้าง แทบจะหยุดหายใจ

เหงื่อท่วมตัวหลี่ซูเจ๋ เธอออกแรงดึงกางเกงของเจียน่า “ช่วยเรียก...รถพยาบาลให้ฉันหน่อย...เรื่องวันนี้ฉันจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...ขอร้องล่ะ”

เจียน่ารีบโอนข้อมูลในมือถือของเธอส่งเข้ามาที่มือถือตัวเอง แล้วโทรเรียกรถพยาบาล จากนั้นก้เอาโทรศัพท์วางไว้ของเธอแล้วรีบจากไป

หลี่ซูเจ๋มองโทรศัพท์ แต่สติเริ่มเลือนราง มือของเธอก็ยังกุมไว้ที่ท้องน้อย

ใครก็ได้ ช่วยลูกของฉันที

__

ลู่เหวินซูใช้เวลาแต่ละนาทีแต่ละวินาทีผ่านไปอย่างยากลำบาก เขาอยากจะโทรศัพท์หาหลี่ซูเจ๋ แต่ก็กลัวว่าเสียงตื่นเต้นของเขาจะทำให้เธอจับได้ว่าเขารู้เรื่องที่เธอท้องแล้ว ต้องแกล้งทนว่าไม่รู้เรื่องช่างทรมาน

ในที่สุดก็เลิกงาน เขาสวมชุดคลุมเตรียมจะออกไป

“คุณลู่” เลขาฯก็เข้ามาพูดอย่างระมัดระวังว่า”คุณเกาของบริษัทจื่อเยี่ยอยากจะนัดทานข้าวกับคุณ”

“ไม่กิน ผมจะกลับไปกินที่บ้าน” ลู่เหวินซูปฏิเสธไปตรงๆ วันนี้วันเกิดเขา แล้วยังรอไปรับหลี่ซูเจ๋ให้เธอบอกข่าวดีกับตัวเองอยู่ “เลื่อนเป็นวันพรุ่งนี้”

เลขาฯตอบ “เกี่ยวกับการพัฒนาถนนของทางถนนกวนกู คุณเกาเห็นด้วยกับการให้ทั้งสองเจ้าร่วมมือกัน พรุ่งนี้เขาก็จะไปสวีเดนแล้ว”

ลู่เหวินซูรู้สึกหงุดหงิดใจ แต่ก็ยกแขนขึ้นมาดูเวลาบนนาฬิกา “คุยกันเสร็จแล้วหรอ? แล้วสัญญาล่ะ?”

“สัญญาเตรียมพร้อมแล้วครับ” เลขาฯรีบเอาเอกสารให้เขา “เดี๋ยวผมให้คนไปส่งคุณ....”

ลู่เหวินซูพูดขัดเขา “ที่ไหน?”

“DM คลับ ห้อง1688 นัดเวลาหกโมง”

“โอเค” พูดจบเขาก็รีบก้าวยาวๆออกไป