รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 359

บทที่ 359 เธอกำลังแก้แค้นตัวเองมาตลอด

ระหว่างทางที่ไปDM Club ลู่เหวินซูส่งข้อความไปหาคุณแม่ลู่ว่าจะกลับดึกหน่อย ให้ท่านไปรับหลี่ซูเจ๋

ลู่เหวินซูถึงที่DM Club รอประมาณครึ่งชั่วโมงคุณเกาก็เข้ามาพร้อมคนกลุ่มหนึ่ง เห็นแก่ลี่ยี่เขาเลยทนเอาไว้

ยังดีที่เซ็นสัญญาเสร็จอย่างรวดเร็ว

ลูกน้องของคุณเกาอยากจะรินเหล้าให้ลู่เหวินซู แต่ลู่เหวินซูหยิบแก้วเอาไว้ก่อนจะยิ้มแล้วบอกว่า “คุณเกาวันนี้ผมดื่มเหล้าไม่ได้ ขอดื่มน้ำผลไม้แทน”

“คุณลู่ นี่คุณดูถูกผมอยู่หรอ?” คุณเกาแสดงออกชัดเจนว่าไม่พอใจ

ลู่เหวินซูหยิบแก้วที่ใส่น้ำผลไม้เอาไว้ชนกับแก้วของเขา “คุณเกาอย่าคิดเป็นแบบนั้นเด็ดขาด การที่ได้ร่วมงานกับคุณในครั้งนี้จะขอบคุณพระเจ้าก็ไม่ทันแล้ว! แต่ต้องขออภัยจริงๆ ผู้หญิงค่อนข้างจะเรื่องมากคุณก็รู้ ถ้าผมกินเหล้ากลับไปมีหวังตายแน่ๆ!”

ครู่เดียวคุณเกาก็เข้าใจเขา หัวเราะออกมา “ไม่คิดเลยนะว่าคุณลู่ก็มีภรรยาแล้ว ทำไมพวกเราไม่มีใครรู้เลยล่ะ นี่คุณลู่กะจะซ่อนเอาไว้หรอ?”

ลู่เหวินซูยิ้มตอบ “ไม่ได้กะจะซ่อนหรอก พอดีเธอท้อง ก็เลย...”

“คุณลู่โชคดีจริงๆ ลูกเมียก็มีแล้ว” คุณเกาตบไปที่บ่าของเขา อารมณ์ดีจนดื่มเหล้าหมดไปทั้งแก้ว “ได้ รอให้ถึงวันฉลองครบเดือนของลูกคุณ ผมไม่ปล่อยคุณไปแน่”

“แน่นอนครับ ถึงเวลานั้นจะลงโทษยังไงผมก็ได้เลย”

หลังจากที่คุยไปคุยมา จนลู่เหวินซูก็ได้เอาสัญญาออกมาจากกระเป๋า

เขาเอาสัญญาโยนให้เลขาฯ ดึงเน็กไทด์ออกให้คลายลง ท่าทางเหนื่อยมาก “พอแล้วใช่ไหม? ตอนนี้ผมกลับบ้านไปฉลอดวันเกิดได้หรือยัง?”

“คุณลู่ให้ผมไปส่งไหมครับ?”

ลู่เหวินซูโบกมือ “ผมไม่ได้กินเหล้า เดี๋ยวขับกลับเอง”เขาเดินออกไปกับเลขาฯ ร่างสูงเดินเข้ามา ยืนอยู่ตรงหน้าเขา

ทำให้ลู่เหวินซูไม่หยุดไม่ได้

ลู่เหวินซูขมวดคิ้ว “มีธุระอะไรหรือเปล่าครับ?”

“คุณลู่คะ ฉันคือเจียน่า พวกเราเคยเจอกันที่งานแสดงML คุณจำไม่ได้หรอ?” เจียน่าสางผมยาวของเธอเผยให้เห็นลำคอเรียวสวยของเธอ แต่ลู่เหวินซูเองก็ไม่แม้แต่จะมองเธอ

“ไม่รู้จัก เธอขวางทางผมอยู่!” ลู่เหวินซูดันเธอออก แล้วเดินผ่านหน้าเธอไป

เจียน่าเดินตามไปด้านข้างเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกตะลึง

ไหนใครบอกว่าคุณลู่เขาชอบผู้หญิงสวยๆไม่ใช่หรอ? ทำไมเห็นเธอแล้วไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย เธอแย่ขนาดนั้นเลยหรอ? หรือว่าจะอยู่ด้วยกันกับคนที่ชื่อหลี่ซูเจ๋จริงๆ?

ลู่เหวินซูเดินไปได้ไม่กี่ก้าวก็รับโทรศัพท์จากคุณแม่ลู่ เขารีบรับโทรศัพท์ “อื้อแม่ ผมกำลังจะกลับ”

“ไม่ได้อยู่กับซูเจ๋หรอ?”

ลู่เหวินซูขมวดคิ้ว “ผมไม่ได้บอกหรอว่าคุยธุรกิจอยู่ให้แม่ไปรับเธอแทน?”

“แม่ไปมู่ซื่อมาแล้ว แต่แผนกต้อนรับบอกว่าเธอลาช่วงบ่ายน่ะ” คุณแม่ลู่ตอบ “ฉันก็นึกว่าเธอจะไปหาแกแล้วอยู่ด้วยกันซะอีก เมื่อกี้ฉันโทรหาเธอแล้วแต่โทรไม่ติด”

“แม่รออยู่ที่บ้านก่อนนะ เดี๋ยวผมลองดู” ลู่เหวินซูวางสาย รีบเดินออกไปข้างนอก แต่เจียน่าก็ตามมาติดๆ ขวางด้านหน้าเขาไว้

ลู่เหวินซูสีหน้าไม่พอใจ น้ำเสียงก็เริ่มไม่ดี “หลบไป ผมไม่มีเวลามายุ่งกับคุณ”

เจียน่าถึงกับตกใจ แต่ก็เรียกความกล้ากลับมาพูดว่า “คุณลู่ ฉันอยากจะรบกวนเวลาคุณไม่กี่นาที ให้คุณดูอะไรบางอย่าง เกี่ยวกับเรื่องของหลี่ซูเจ๋ คุณต้องสนใจแน่”

“คุณรู้จักเธอได้ไง?”

“เธอเป็นคนติดต่อฉันมาก่อนเอง ฉันรู้จักเธอน่ะ” เจียน่าตอบ “คุณลู่ พวกเราคุยกันเป็นการส่วนตัวหน่อยได้ไหม?”

ลู่เหวินซูมองไปทางเลขาฯ เลขาฯก็เดินจากไป

เขาเห็นว่าห้องด้านข้างว่างอยู่เลยเดินเข้าไป เขานั่งลงบนโซฟา กำลังจะสูบบุหรี่ แต่ก็กลัวตอนกลับไปจะถูกหลี่ซูเจ๋ว่าเอาเลยโยนบุหรี่เขาไปในที่เขี่ยบุหรี่ พูดด้วยน้ำเสียงน่าเกรงขาม “ทางที่ดีคุณควรพูดอะไรที่เข้าท่าหน่อย ไม่งั้นละก็คุณอาจจะไม่ได้ขึ้นงานแสดงอีก”