รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 360

บทที่ 360 เธอยังมีหัวใจอยู่ไหม

ลู่เหวินซูลุกขึ้นมาจากพื้นอย่างยากลำบาก เขาผลักประตูออกไป ใช้มีกดๆโทรศัพท์เพื่อจะตรวจสอบตำแหน่งของห

หลี่ซูเจ๋ ตาเขาเบิกโพลง

เธออยู่ที่โรงพยาบาล!

ลู่เหวินซูรีบขึ้นรถขับไปที่โรงพยาบาล

เขาหลับตาแน่น บอกกับตัวเองในใจ ไม่ว่าเขาจะเห็นอะไรมาก็ตาม ถ้าเธอขอโทษเขา เขาจะไม่ถือโทษโกรธอะไรเลย จะพาเธอและลูกในท้องกลับไปฉลองวันเกิดด้วยกัน

พอถึงโรงพยาบาล ลู่เหวินซูไปถามที่ประชาสัมพันธ์ว่า “ช่วยเช็คให้หน่อยว่าคนที่ชื่อหลี่ซูเจ๋อยู่ห้องไหน ผมเป็นแฟนเธอครับ”

แผนกประชาสัมพันธ์เงยหน้ามองเขาอย่างระมัดระวังเล็กน้อย “ถ้าเลขบัตรประชาชนที่คุณกรอกไม่ได้ผิดพลาดอะไร ตอนนี้คนไข้ที่ชื่อหลี่ซูเจ๋อยู่ที่แผนกสูตินารีค่ะ กำลัง....ขูดมดลูก”

ขูดมดลูก??

ลู่เหวินซูไม่เข้าใจว่าแผนกสูตินารีจะตรวจอะไร เขารู้ว่าการขูดมดลูกคืออะไรเขาทั้งโกรธทั้งโมโห รีบขึ้นไปชั้นบนด้วยความรู้สึกที่อัดแน่น

พอมาถึงชั้นบน เขาจับพยาบาลคนหนึ่งไว้แล้วถามว่า “ห้องผ่าตัดอยู่ที่ไหน?”

“ทางนั้นค่ะ”

เขาเดินเข้าห้องผ่าตัดไป ลู่เหวินซูเห็นผู้หญิงคนหนึ่งพึ่งออกมาด้วยสีหน้าซีดเซียวแล้วยังเอามือกุมท้องน้อยไว้ เดินแทบไม่ไหว

ใจเขาเต้นแรง รีบจับแขนพยาบาลที่กำลังจะเดินไปแล้วถามว่า “หลี่ซูเจ๋อยู่ที่ไหน เธอผ่าตัดไปหรือยัง?”

“คุณเป็นแฟนของเธอหรอ?” พยาบาลมองมาที่เขา สายตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “คุณรู้ไหมว่าผู้หญิงท้องเนี่ยอ่อนแอขนาดไหน? เธอ...”

“ผมถามว่า เธอผ่าตัดไปหรือยัง?” ลู่เหวินซูพูดตัดประโยคของพยาบาล ดวงตาแดงก่ำ

พยาบาลตกใจ ตอบว่า “เธอ เธอสภาพแบบนั้น ไม่ทำก็ไม่ได้สักหน่อย... น่าเสียดายจริงๆ เด็กในท้องเป็นตัวแล้ว และยังเป็นฝาแฝดอีก”

ในหัวของลู่เหวินซูว่างเปล่า เขาคิดอะไรไม่ออก

สภาพเธอแบบนั้น? แบบไหน?

หรือว่าเธอไม่อยากได้เด็กแล้วก็เลยมาโรงพยาบาลขอร้องไห้หมอผ่าตัดให้?

หลังจากถามห้องคนป่วยจากพยาบาลแล้ว ลู่เหวินซูก็รีบไปหา

ในอกของเขาเหมือนกำลังถูกเผาไหม้มากขึ้นเรื่อยๆจนเกือบจะเผาตัวเขาเองด้วย

เขารีบเปิดประตูออกแบบรุนแรง เห็นหลี่ซูเจ๋ที่นั่งอยู่บนเตียงผู้ป่วย หลี่ซูเจ๋เห็นการเคลื่อนไหวจึงหันมามองทางลู่เหวินซู ใบหน้าของเธอไร้สีเลือดใดๆ

ลู่เหวินซูก้าวเท้าเข้าไปหาเธอถึงหน้าเตียง ดวงตาแดงก่ำของเขามองไปที่เธอ “การได้แก้แค้นมันรู้สึกดีไหม? พอรึยัง หรือว่าจะฆ่าผมไปด้วยเลย?”

หลี่ซูเจ๋ขยับปาก

ยังไม่ทันได้พูดอะไรออกมา ก็ถูกลู่เหวินซูบีบคอเอาไว้ เขาออกแรงจนเธอเจ็บจนขมวดคิ้ว

เขาเอนกายลงมาประจันหน้ากับเธอ

“หลี่ซูเจ๋ ทำไมเธอโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้!” ลู่เหวินซูกัดฟันแน่น ตาเขาแดงก่ำ “ใช้เด็กมาแก้แค้นผม เธอไม่กลัวบาปกรรมหรือไง?”

“ฉันเคยคิดแบบนั้นจริง แต่ว่า...” หลี่ซูเจ๋พยายามอธิบาย เสียงของเธอแหบแห้งและอ่อนแรง

หลังจากที่รู้ว่าท้องแล้ว เธอก็อยากจะปล่อยวางทุกอย่าง

เธอก็รู้ว่าลู่ลี่เฉิงได้ตายไปแล้ว บ้านตระกูลลู่ก็ไม่ได้ติดค้างอะไรเธออีก เธออยากจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขกับลู่เหวินซู อยากคลอดเด็กออกมาอย่างปลอดภัย

ลู่เหวินซูฟังอะไรไม่เข้าหูสักอย่าง เขาบีบคอเธออย่างรุนแรงกดเธอลงบนเตียง

เขาจ้องเธอเอาไว้อย่างเอาเป็นเอาตาย อยากจะบีบคอเธอให้ตายอยู่บนเตียง

“ผมรู้จุดประสงค์ที่เธอมาเข้าใกล้ผมตั้งนานแล้ว และรู้ด้วยว่าการตายของพ่อผมคือแผนการของคุณ ผมเกลียดแต่ผมกลับเอ็นดูคุณ ผมบอกตัวเองตลอดว่า แค่คุณพูดว่ารักผม ผมก็จะทำเป็นไม่รู้เรื่องอะไรทั้งนั้น”