รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 369

บทที่369 สงครามปากบนโต๊ะอาหาร

“พ่อ ผมผิดเอง ผมไปทำร้ายหล่อน”หลินเฉิงจี๋รีบพูด“อย่าโทษหล่อนเลย อีกอย่างตอนนี้พวกเราก็คืนดีกันแล้ว”

“คืนดีแล้วไง！”ชายคนนี้พูดด้วยความโกรธ“ยัยผู้หญิงคนนี้ใจร้ายทำให้ลูกเข้าคุกได้ ไม่ช้าก็เร็วลูกจะต้องตายข้างๆหล่อน！”

หลินเฉิงจี๋อยากพูดมากว่า：‘หรือว่าต้องเรียนรู้จากพ่อล่ะ บังคับขู่เข็ญแย่งคนของคนอื่นมา？’

สุดท้ายเขาได้ก็พูดออกไปด้วยความเหี้ยมโหดว่า“หล่อนอ่อนโยนจิตใจดี พ่อลองรู้จักก็จะรู้ ฉลาดอีก ช่วยผมทำงานได้”

ใบหน้าของชายคนนั้นยังหมองหม่น

“พ่อ หล่อนมานี่ครั้งแรก ไว้หน้าหล่อนสักหน่อย”หลินเฉิงจี๋มองไปที่ถังซินให้ความเชื่อมั่นหล่อน“ผมบอกหล้อนเสมอมาว่าพ่อคุยง่ายใจดี เจ็บจัง”

เพราะเป็นลูกชายสุดที่รัก มองไปที่เขาแล้วจึงยื่นมือไปจับมือถังซินอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

“ผมคือพ่อของColbert โบแนร์ อเล็กซ์เลียร์”

โบแนร์กวักมือเรียกหลินเฉิงจี๋ ทั้งสองเดินเข้าไปที่ห้องทานข้าวพ่อถามเขาอย่างใส่ใจเหมือนทุกครั้งว่า“บอกพ่อมาสิ ธุรกิจที่เอเชียเติบโตไปถึงไหนแล้ว”

ไม่สนใจถังซิน

ถังซินไม่ได้ไม่พอใจอะไร หล่อนเม้มปากตามไปที่ห้องทานข้าว

จริงๆก็เป็นหล่อนที่เอาหลินเฉิงจี๋เข้าคุก ทิ้งบาดแผลให้เขา ถ้าพ่อเขาจะไม่พอใจก็สมควรแล้ว

ตอนที่กินข้าว ถังซินก็ฟังพวกเขาสองคนคุยกันอย่างเงียบๆ หล่อนพบว่านอกจากเรื่องที่เขาทำแม่ของหลินเฉิงจี๋เรื่องนั้นแล้ว เรื่องอื่นๆเขาก็เป็นพ่อที่ดี

หลังจากคุยไปสักพักโบแนร์ก็ถามหลินเฉิงจี๋“ครั้งนี้กลับมาอยู่กี่วันล่ะ？”

“ธุรกิจที่เอเชียยังไม่รีบร้อนที่จะขยาย ครั้งนี้ผมอยากอยู่นานสักหน่อย”หลินเฉิงจี๋มองไปที่ถังซิน มุมปากยิ้มขึ้น“ผมอยากพายินยินเที่ยวประเทศY”

โบแนร์ไม่ค่อยพอใจ แต่ว่าพอรู้ว่าหลินเฉิงจี๋จะอยู่ที่ประเทศYก็พยักหน้าอย่าพอใจว่า“โอเค พวกเธอจะไปเที่ยวไหนก็ได้！รอเที่ยวเสร็จไปก็ช่วยที่บริษัท”

“พ่อครับ ผมกลับมาครั้งนี้ยังมีอีกเรื่อง......”

หลินเฉิงจี๋อยากพูดอะไรออกมาก็เงียบไป“พ่อ พ่อลืมที่เคยพูดไป ให้พวกเราฝึกลงทุนเปิดบริษัทเอง ไม่ให้ใช้คอนเนคชั่นของพ่อไม่ใช่เหรอ？”

คำพูดนั้นเข้ามาใกล้ๆก็มีรูปร่างสูงยาวเดินเข้ามา

จี้เจียจื้อสวมชุดสูทสามเซ็ตสีดำ เสื้อนอกยื่นให้แม่บ้าน เหลือแต่เสื้อกั๊กเชิ้ตสีดำ รูปร่างแข็งแรงสวยงาม ริมฝีปากเรียวบางยิ้มขึ้น

เขายืนอยู่ตรงนั้นเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยก็ทำให้คนรู้สึกถึงท่าทางแบบเจ้าชายผู้มั่งคั่ง

จี้เจียจื้อพูดยิ้มๆว่า：“พ่อ ผมรู้ว่าพ่อรักColbertมาก กลัวว่าความสามารถเขาจะไม่ดี แต่ผมก็ลูกพ่อนะ พ่อให้น้องไปฝึกงานที่บริษัทแล้วได้ให้ผมด้วยเปล่า？”

“น้องไม่เก่งเท่าลูก น้องยังเด็ก”โบแนร์ไม่คิดว่าตัวเองลำเอียงจึงพูดว่า：“หลายปีนี้ลูกก็เอามูลค่าของบริษัทไปจากพ่อเยอะแล้ว มากกว่าน้องอีก”

“พ่อ นั่นมันคือสิ่งที่ผมควรได้รับ”จี้เจียจื้อมาที่โต๊ะอาหารนั่งตรงข้ามหลินเฉิงจี๋“โทรที่มันไม่ขยัน แต่ถ้าพ่อให้คอนเนคชั่นมันผมก็ควรได้ด้วย”

โบแนร์โบกมือ“ได้ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้คนจัดการ”

ถังซินเตะขาหลินเฉิงจี๋ที่ใต้โต๊ะพูดเบาๆว่า：“ปฏิเสธไป รอพวกเราได้อำนาจดูแลมรดกอเล็กซ์เลียร์คืนค่อยว่าอีกที ไม่งั้นจะเป็นจุกแข็งของจี้เจียจื้อ”

หล่อนไม่อยากให้เพิ่งมาที่ประเทศY แผนยังไม่ไปไหนก็ถูกไปอยู่ในมือของจี้เจียจื้อหมด

ถึงถังซินไม่บอก หลินเฉิงจี๋ก็ตระหนักได้ถึงข้อดีข้อเสีย

เขาพูดกับโบแนร์“พ่อ ไม่ต้องหรอก ธุรกิจผมที่เอเชียยังไม่พัฒนาแต่บริษัทที่ประเทศYนี้ต่างก็ได้ผลตอบแทนดี ปีก่อนก็มีบริษัทนึงเข้าตลาดแล้ว เดี๋ยวช่วงนี้ผมจะให้คนเอารายการบัญชีมาให้พ่อดู พี่พูดถูก พวกเราต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง ถ้าได้พ่อช่วยก็ไม่มีความหมายอะไร”

“สมกับเป็นลูกพ่อ พ่อรู้ว่าลูกทำได้！”โบแนร์หัวเราเสียงดังท่าทางมีความสุข

จี้เจียจื้อมองฉากพ่อลูก สายตาก็แฝงไปด้วยรอยยิ้ม

แม่บ้านเอาอาหารมาเสิร์ฟให้จี้เจียจื้อ

โบแนร์ถามเขาสองสามประโยคด้วยความใส่ใจ ตอนที่เผลอหันไปเจอถังซินสีหน้าก็ไม่มีความพอใจแฝงอยู่“ไซเลส์ นี่คือคุณถัง......”

“คุณถัง ผมรู้จัก”จี้เจียจื้อตัดบทโบแนร์ เงยมองถังซิน“เป็นแฟนColbert นึกไม่ถึงว่าจะมาที่บ้าน”

หลินเฉิงจี๋พูด“แฟนผม แน่นอนว่าอยากพามาให้พ่อดู”

“พวกนายเลิกกันกี่ปียังกลับมาคบกันได้ น่าอิจฉาจริงๆ”จี้เจียจื้อยิ้มเบาๆ“ที่ผมแปลกใจมากที่สุดก็ถือคุณถัง เคยแต่งงานละรอบนึงเคยคบกับประธานมู่ของบริษัทมู่ซื่อ อีกไม่นานน่าจะแต่งเข้าตระกูลอเล็กซ์เลียร์ สุดยอดจริง！”

โบแนร์ได้ยินก็เปลี่ยนไป ในใจตำหนิถังซินหน่อยๆ

หลินเฉิงจี๋หน้าจ๋อยไป อยากพูดอะไรออกมา

ถังซินกลับรีบห้ามเขาแล้วยิ้มไปที่จี้เจียจื้อ“คุณชายไซเลส์ ฉันต้องอธิบายนิดนึงนะคะ หลังจากฉันกับColbertเลิกกัน ฉันถึงแต่งงานค่ะ”

“ส่วนเรื่องที่ฉันคบกับประธานมู่ก็ตอนที่ฉันหย่ากับสามีเก่า เป็นอิสระแล้วจะหาแฟนใหม่คงไม่ผิดกฎหมายอะไรใช่ไหมคะ？ทำไมได้ยินน้ำเสียงคุณเหมือนกำลังตำหนิฉันอยู่เลยล่ะ？”

“Colbertเป็นน้องผม”จี้เจียจื้อพูดอย่างเรียบๆ“ก่อนหน้านี้คุณทำเรื่องพวกนั้นต่อColbert ผมรู้ทุกอย่างผมแค่สงสารน้อง”

ถังซินพยักหน้า“ใช่ ฉันยอมรับว่าฉันทำร้ายColbert ตอนนี้ก็ยังเสียใจที่ทำแบบนั้นไป แต่คุณบอกว่าสงสารเขา ฉันไม่คิดอย่างนั้นน่ะสิ”

“ถ้าคุณรักเขาจริง ตอนที่ฉันเอาเขาเข้าคุก คุณควรช่วยเขาออกมาไม่ให้ตัวเขามีมลทิน”

จี้เจียจื้อที่กินอยู่ก็หยุดไปแล้วมองมา

ถังซินก้มมองเขาแปปนึงแล้วพูดต่อว่า“คุณไม่ได้ไปช่วย แล้วทำไมกล้าพูดว่าห่วงเขาล่ะ？ฉันดูท่าทางคุณดีใจ ยังไงทายาทอเล็กซ์เลียร์ก็มีแค่คุณกับColbert ถ้าตัวเขามีมลทินเยอะนักการเมืองเหล่านั้นก็คงไม่ค่อยชอบ ชื่อของคุณก็คงขยับขึ้นมาก็จะได้อเล็กซ์เลียร์ง่ายขึ้น”

“ปากคุณถังนี่ช่างพูดมากเสียจริง”จี้เจียจื้อจ้องถังซินสายตาเผยให้เห็นรอยยิ้มเย็นชา“ผมเห็นคุณกับColbertคบกันเหมือนจะทำให้หายนะ”

ถังซินรักษามารยาทโดยการยิ้มน้อยๆ“ฉันเป็นคนตรงๆ คุณไม่สนิทกับฉัน อาจจะไม่ชิน ฉันกับColbertคือคนรักกัน ระหว่างเราสองคนไม่มีอะไรปิดบัง เขาให้เกียรติฉันและทุกอย่างที่ฉันทำ ถ้าเขาคิดว่าฉันไม่ดี พวกเราก็คงไม่ได้คบกันหรอก”

หล่อนหัวไว พูดอังกฤษคล่อง เร็ว ด้วยใบหน้ายิ้ม เหมือนว่าจี้เจียจื้อยั่วหล่อนก่อน พอหล่อนสู้กลับ เอาตัวเองไปอยู่จุดเดียวกับเขาได้อย่างไม่อาย

ที่จริงโบแนร์มีอคติกับถังซิน แต่เห็นหล่อนต่อกรกับจี้เจียจื้อแบบนี้ก็อดไม่ได้ที่จะมองหล่อนอย่างจริงใจ

ผู้หญิงที่ลูกเขาพามาเหมือนจะมีบางอย่าง

“พอเถอะ กินข้าวได้แล้ว”โบแนร์พูด ถือว่าช่วยชีวิตถังซิน

จี้เจียจื้อหน้าตึงไม่พูดอะไรออกมา