รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 369

บทที่369 สงครามปากบนโต๊ะอาหาร

“พ่อ ผมผิดเอง ผมไปทำร้ายหล่อน”หลินเฉิงจี๋รีบพูด“อย่าโทษหล่อนเลย อีกอย่างตอนนี้พวกเราก็คืนดีกันแล้ว”

“คืนดีแล้วไง！”ชายคนนี้พูดด้วยความโกรธ“ยัยผู้หญิงคนนี้ใจร้ายทำให้ลูกเข้าคุกได้ ไม่ช้าก็เร็วลูกจะต้องตายข้างๆหล่อน！”

หลินเฉิงจี๋อยากพูดมากว่า：‘หรือว่าต้องเรียนรู้จากพ่อล่ะ บังคับขู่เข็ญแย่งคนของคนอื่นมา？’

สุดท้ายเขาได้ก็พูดออกไปด้วยความเหี้ยมโหดว่า“หล่อนอ่อนโยนจิตใจดี พ่อลองรู้จักก็จะรู้ ฉลาดอีก ช่วยผมทำงานได้”

ใบหน้าของชายคนนั้นยังหมองหม่น

“พ่อ หล่อนมานี่ครั้งแรก ไว้หน้าหล่อนสักหน่อย”หลินเฉิงจี๋มองไปที่ถังซินให้ความเชื่อมั่นหล่อน“ผมบอกหล้อนเสมอมาว่าพ่อคุยง่ายใจดี เจ็บจัง”

เพราะเป็นลูกชายสุดที่รัก มองไปที่เขาแล้วจึงยื่นมือไปจับมือถังซินอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

“ผมคือพ่อของColbert โบแนร์ อเล็กซ์เลียร์”

โบแนร์กวักมือเรียกหลินเฉิงจี๋ ทั้งสองเดินเข้าไปที่ห้องทานข้าวพ่อถามเขาอย่างใส่ใจเหมือนทุกครั้งว่า“บอกพ่อมาสิ ธุรกิจที่เอเชียเติบโตไปถึงไหนแล้ว”

ไม่สนใจถังซิน

ถังซินไม่ได้ไม่พอใจอะไร หล่อนเม้มปากตามไปที่ห้องทานข้าว

จริงๆก็เป็นหล่อนที่เอาหลินเฉิงจี๋เข้าคุก ทิ้งบาดแผลให้เขา ถ้าพ่อเขาจะไม่พอใจก็สมควรแล้ว

ตอนที่กินข้าว ถังซินก็ฟังพวกเขาสองคนคุยกันอย่างเงียบๆ หล่อนพบว่านอกจากเรื่องที่เขาทำแม่ของหลินเฉิงจี๋เรื่องนั้นแล้ว เรื่องอื่นๆเขาก็เป็นพ่อที่ดี

หลังจากคุยไปสักพักโบแนร์ก็ถามหลินเฉิงจี๋“ครั้งนี้กลับมาอยู่กี่วันล่ะ？”

“ธุรกิจที่เอเชียยังไม่รีบร้อนที่จะขยาย ครั้งนี้ผมอยากอยู่นานสักหน่อย”หลินเฉิงจี๋มองไปที่ถังซิน มุมปากยิ้มขึ้น“ผมอยากพายินยินเที่ยวประเทศY”

โบแนร์ไม่ค่อยพอใจ แต่ว่าพอรู้ว่าหลินเฉิงจี๋จะอยู่ที่ประเทศYก็พยักหน้าอย่าพอใจว่า“โอเค พวกเธอจะไปเที่ยวไหนก็ได้！รอเที่ยวเสร็จไปก็ช่วยที่บริษัท”

“พ่อครับ ผมกลับมาครั้งนี้ยังมีอีกเรื่อง......”

หลินเฉิงจี๋อยากพูดอะไรออกมาก็เงียบไป“พ่อ พ่อลืมที่เคยพูดไป ให้พวกเราฝึกลงทุนเปิดบริษัทเอง ไม่ให้ใช้คอนเนคชั่นของพ่อไม่ใช่เหรอ？”

คำพูดนั้นเข้ามาใกล้ๆก็มีรูปร่างสูงยาวเดินเข้ามา

จี้เจียจื้อสวมชุดสูทสามเซ็ตสีดำ เสื้อนอกยื่นให้แม่บ้าน เหลือแต่เสื้อกั๊กเชิ้ตสีดำ รูปร่างแข็งแรงสวยงาม ริมฝีปากเรียวบางยิ้มขึ้น

เขายืนอยู่ตรงนั้นเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยก็ทำให้คนรู้สึกถึงท่าทางแบบเจ้าชายผู้มั่งคั่ง

จี้เจียจื้อพูดยิ้มๆว่า：“พ่อ ผมรู้ว่าพ่อรักColbertมาก กลัวว่าความสามารถเขาจะไม่ดี แต่ผมก็ลูกพ่อนะ พ่อให้น้องไปฝึกงานที่บริษัทแล้วได้ให้ผมด้วยเปล่า？”

“น้องไม่เก่งเท่าลูก น้องยังเด็ก”โบแนร์ไม่คิดว่าตัวเองลำเอียงจึงพูดว่า：“หลายปีนี้ลูกก็เอามูลค่าของบริษัทไปจากพ่อเยอะแล้ว มากกว่าน้องอีก”

“พ่อ นั่นมันคือสิ่งที่ผมควรได้รับ”จี้เจียจื้อมาที่โต๊ะอาหารนั่งตรงข้ามหลินเฉิงจี๋“โทรที่มันไม่ขยัน แต่ถ้าพ่อให้คอนเนคชั่นมันผมก็ควรได้ด้วย”

โบแนร์โบกมือ“ได้ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้คนจัดการ”