รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 368

บทที่368 สถานะคือ......แฟนสาว

จงเซิงแอบบ่น ผู้หญิงคนนี้ช่างฉลาดจริง

มีหล่อนช่วย หลินเฉิงจี๋จะแย่งชิงมรดกคืนเหมือนจะไม่ยากแล้วแหละ

จากสนามบินประเทศFถึงสนามบินประเทศY ใช้เวลานานกว่าสิบชั่วโมงและยังต้องเปลี่ยนเครื่อง ดีที่พวกเขาเปลี่ยนเครื่องไว อีกแค่สามชั่วโมงก็จะถึง

ก่อนหน้านี้ถังซินหลับตลอดบนเครื่อง แต่พอเปลี่ยนเครื่องก็ไม่ได้หลับหล่อนใส่หูฟังดูข่าวไปกว่าสองชั่วโมง

เสียงที่ผู้ประกาศข่าวพูดออกมาเป็นการประชุมเศรษฐกิจโลกครั้งที่สี่สิบสาม บริษัทที่มีชื่อเสียงระดับโลกต่างมารวมกันที่นี่เพื่อพูดคุยปัญหาของเศรษฐกิจ เป็นต้น

พวกนี้คือกลุ่มบางกลุ่มหรือสถานีได้รับช่างภาพมืออาชีพที่ถ่ายภาพสวยมาก ชัดจนมองเห็นหน้าพวกเขาชัดเจน

ผู้ชายสูงยาวนั่นที่เข้ามาสุดท้ายทำให้เบ้าตาถังซินแดงหน่อยๆ

มู่เฉินหย่วนตอนนี้หล่อนยังไม่รู้จัก

ใบหน้าของเขามีมารยาทแฝงหน่อยๆ ยิ้มบางๆ สูทสีดำนั่นเพิ่มภาพลักษณ์ให้เขาดูเป็นผู้ใหญ่และมั่นคงเขาดึงเก้าอี้นั่งข้างผู้ชายสูงอายุคนนึง

ตั้งแต่เข้ามายันเปิดประชุม มู่เฉินหย่วนเสียงทุ้มต่ำตลอด ร่างกายเฉียบคม

ในนั้นไม่ว่าจะมีคนหนุ่มแค่ไหน ทุกคนที่อยู่ด้านหน้าเขากลับดูหมองไปนิดๆ เหมือนว่าไม่ว่าจะแต่งยังไงกลับไม่มีออร่าแบบเขา

หลังจากพูดคุยกันนานแล้ว บรรยากาศก็ผ่อนคลาย ทุกคนเริ่มดูเหนื่อย ต่างพูดคุยรับฟังกันเหมือนเพื่อน

กล้องก็แพลยมาที่มู่เฉินหย่วน

คนสูงอายุนั่นกำลังคุยกับเขาเอาพาสปอร์ตให้เขาดูบอกว่าเด็กวาดรูปลงไป ต้องรอพาสปอร์ตอันใหม่ถึงจะกลับประเทศได้

มู่เฉินหย่วนขำเสียงทุ้ม“เด็กอ่ะนะ ก็ดื้อแบบนี้แหล ทำเล่มใหม่ก็ใช้ได้อีกไม่นาน”

“ผมสี่สิบแล้วถึงมีลูกสาว ไม่เอาใจก็ไม่ได้”ชายสูงอายุพูดแล้วถามเขาว่า“คุณน่าจะแต่งงานนานแล้วสินะ มีลูกยัง？”

“ไม่มีครับ”

“เป็นไปไม่ได้ หรือสเปคคุณตั้งไว้สูงเกิน？”

“ผมไม่ควรตั้งสูงเหรอ？”มู่เฉินหย่วนยิ้มเบาๆเหมือนไม่สนใจ“แต่งงานมีลูกไม่สนุกเท่าทำงาน”

ชายสูงอายุโบกมือ“ไม่น่า มีแรกผมก็คิดงี้ ต่อมาถึงคิดว่าสนุกมาพอแล้ว บริษัทก็ใหญ่แล้ว เงินก็เยอะแต่ไม่มีความหมายอะไร ชีวิตคนนะ นอกจากความสุขตัวเองแล้วก็ต้องมีลูก มองเขาเติบโตก็เป็นความสุขอย่างนึง”

มู่เฉินหย่วนลูบคิ้ว“คุณบิฟิตครับ นี่เป็นการประชุมทางเศรษฐกิจนะ”

“ประชุมนานไปแล้ว ผมเหนื่อย”ชายสูงอายุพูด เขาเห็นกล้องแพลนมาที่พวกเขา ก็หรี่ตามองทักทายและแสดงความรักไปว่า“ที่รักเห็นผมไหม？รอพาสปอร์ตเสร็จเดี๋ยวกลับไป ลูกดื้อไหม ได้ถีบคุณบ้างไหม？”

ทางนั้นมีเสียงหัวเราะออกมา เหมือนช่างกล้องก็กำลังหัวเราะ

มู่เฉินหย่วนเอนหลังพิงลงไปเห็นแค่ครึ่งตัว“คุณบิฟิต นี่อาจจะถูกตัดต่อเข้าไปนะ”

“ไม่เป็นไร ตัดต่อไปสิ สามปีมีครั้ง แปปนึงทุกคนก็ลืมแล้ว！”

เห็นสีหน้าของมู่เฉินหย่วนที่แสดงออกมาว่าทำอะไรไม่ถูกนั้นเหมือนกำลังพูดว่า‘ตอนที่เลือดที่นั่งไม่น่ามานั่งข้างเขาเลย’ถังซินก็อดขำไม่ได้

หล่อนยังคิดว่าคนที่มาประชุมน่าจะมีแต่คนขรึมๆ

การประชุมนี้ใกล้จบแล้ว ผู้คนเริ่มทยอยออกไปก็มีช่างกล้องตามไปเพื่อจะถามความเห็นและก็ถามมู่เฉินหย่วนด้วย

มู่เฉินหย่วนตอบไปอย่างนิ่งๆ ถังซินยกมือขึ้นมาจับไปที่ใบหน้าเขาในหน้าจอนั่นอย่างเสียสติ ในใจรู้สึกเจ็บ

พี่สอง ฉันคิดถึงคุณจัง

ตอนที่บินถึงประเทศYก็ทุ่มนึงแล้ว

จงเซิงติดต่อให้คนมารับ หลังออกจากเกทก็คุ้มกันทั้งสองขึ้นรถ

ทำให้ถังซินคิดว่าตัวเองอยู่ในฉากสงครามเลย

ถังซินอดไม่ได้จึงพูดว่า“คุณไม่ต้องอกสั่นขวัญแขวน พอเข้าประเทศY จี้เจียจื้อกลับไม่กล้าทำอะไร คุณทำฉันตกใจมาก”

หลินเฉิงจี๋เหลือบมองจงเซิง“เขาแบบนี้หล่ะ อะไรที่ควรห่วงไม่ห่วง ไม่ควรห่วงกลับกังวล คืนนี้ไม่ให้เขากินข้าว”

จงเซิง“......”

รถขับรถอย่างไว แปปนึงก็ถึงใจกลางเมืองของประเทศYแล้วไปที่เขตตอนใต้ ถังซินก็ค่อยค่อยมองเห็นคฤหาสน์สวยงามตรงหน้า

เมื่อก่อนที่คบกับหลินเฉิงจี๋ไม่เคยมาบ้านเขาเลย ครั้งนี้ได้มาแล้ว

สถาปัตย์ของแต่ละประเทศไม่เหมือนกัน ที่พักของตระกูลมู่ดูโบราณมีกลิ่นอายความขลัง ส่วนคฤหาสน์อเล็กซ์เลียร์เหมือนจะทำให้คนกลับไปช่วงเวลาฟื้นฟูวรรณคดีและศิลปะ

คฤหาสน์ใหญ่มาก รถขับไปอยู่สองสามนาทีถึงจะถึงลานจอดรถ

หลินเฉิงจี๋ลงมาก่อน พอรอถังซินลงมาก็จูงมือหล่อนไปรถกระเช้า

จงเซิงไปกับพวกเขาและพูดว่“ผมเอาเรื่องที่คุณชายกลับมาบอกคุณท่านแล้ว คุณท่านรีบวางงานในมือแล้วกลับมารอคุณชายที่บ้าน”

“อื้ม”หลินเฉิงจี๋จอบด้วยเสียงเบาๆสีหน้าไร้อารมณ์

ถังซินปัดมือเขาออก“หลินเฉิงจี๋ ต่อหน้าคุณพ่อคุณต้องทำตัวปกติ พวกเราจะเอาอเล็กซ์เลียร์ต้องพึ่งความรักจากพ่อคุณ”

หลินเฉิงจี๋เก็บอาการหน่อยๆ“โอเค”

หลังจากถึงประตูบ้านก็มีคนใช้มาเปิดประตูให้ถังซินเข้าไป

พื้นที่ของบ้านค่อนข้างใหญ่ ห้องรับแขกจึงใหญ่เหมือนกัน ถังซินเดินเข้าไปก็ไม่เห็นอะไรเลยในห้องรับแขก

คน เฟอร์นิเจอร์ ของตกแต่ง เดินผ่านเข้าไปอย่างสง่า

หลินเฉิงจี๋จับมือถังซินตลอดเพื่อที่จะขจัดความตื่นเต้นของถังซินออก และโดนขัดก่อนหน้านี้ก็ทำให้ถังซินนิ่งขึ้นมาก เสียงอุทานต่อคฤหาสน์นี้ก็ได้แต่ไว้ในใจ ใบหน้าราบเรียบเหมือนกับน้ำ

หลังจากทั้งสองเข้าไปในห้องรับแขก แปปนึงผู้ชายที่รูปร่างแข็งแรงนั่นก็เดินเข้ามา

ชายผมทองตาฟ้าที่หน้าคล้ายหลินเฉิงจี๋หน่อยๆ ท่าทางสูงนั้นใส่ชุดอยู่บ้านแต่กลับสง่างาม ดูมีเกียรติ

“Colbert ลูกพ่อ”เขาเห็นหลินเฉิงจี๋ก็ดีใจออกมาและเข้ามากอดเขา

หลินเฉิงจี๋ตัวแข็งทื่อแต่แปปนึงก็ปรับตัวไว

เขาพูดว่า“พ่อครับ”

ชายตรงหน้าพยักหน้า มองเขารอบๆตัวแล้วขมวดคิ้วพูดว่า“ทำไมผอมลง？ลำบากหรือเปล่า？จงเซิงทำอะไร แค่ดูแลลูกยังดูแลได้ไม่ดี！”

จงเซิงที่อยู่ข้างๆก้มหน้าลง

“ช่วงนี้ผมเป็นหวัด ไม่ค่อยอยากอาหาร”หลินเฉิงจี๋พูดแล้วดึงถังซินเข้ามา“พ่อ นี่ถังซินแฟนผม ครั้งนี้หล่อนกลับมากับผม”

ถังซินอึดอัด หันมองหลินเฉิงจี๋

หล่อนตามมาด้วย แต่ไม่ได้บอกว่าเป็นแฟน เพื่อนไม่ได้เหรอ？

เหมือนจะรู้สึกถึงสายตาของหล่อน หลินเฉิงจี๋จึงพูดไปที่หล่อนเบาๆว่า“แสดงละครน่ะ คนในนี้รู้ว่าคุณคือแฟนผมก็ไม่มีใครไม่กล้าให้เกียรติและทำอะไรคุณแน่”

ถังซินเม้มปาก

เขามองไปที่ถังซินด้วยสายตาเฉียบคม

เขามองแปปนึงเหมือนจะคิดอะไรอยู่“คุ้นหน้าจัง ฉันเคยเจอที่ไหนนะ”

“ในรูปแหละค่ะ”หลังจากถังซินปรับตัวได้ก็ยิ้ม“เมื่อก่อนที่คบกับColbert เขายังเคยพูดว่าจะพาฉันมาพบท่าน เสียใจที่ตอนนั้นไม่ได้มาพบท่าน”

สีหน้าของผู้ชายมัวหมองไปแล้วพูดด้วยเสียงเรียบๆว่า“เธอคือผู้หญิงที่ทำให้ลูกชายฉันเข้าคุก？”