รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 367

บทที่367 ผมจะปกป้องคุณกับลูกดีๆ

“เหมือนจะถูกคนของจี้เจียจื้อสกัดกั้นแล้ว”

แปปนึงก็โทรติด ถังซินเอาโทรศัพท์ให้หลินเฉิงจี๋“คุณคุยกับเขาละกัน”

ส่วนหล่อนขึ้นข้างบนไป

หลินเฉิงจี๋หยิบโทรศัพท์ไปที่หน้าต่าง

จงเซิงพอได้ยินเสียงถังซินก็ถาม：“คุณชาย คุณถังซินจะพูดอะไร คุณชายใช้ยาไปหรือยัง？”

“ยัง ห้องแล็บถูกคนของจี้เจียจื้อไประเบิด”หลินเฉิงจี๋พูดแบบนี้ มุมปากกลับยกขึ้น“หล่อนบอกว่าจะกลับประเทศYกลับผม ไปสู้เอกสิทธิ์มรดกของอเล็กซ์เลียร์”

จงเซิงตกใจ“ไม่มียาแล้ว？งั้นคุณชาย......”

หลินเฉิงจี๋พูด“ไม่เป็นไร ผมกินยายับยั้งมันทุกวัน อีกอย่างหล่อนอยู่ข้างๆผม ผมไม่ตายเร็วขนาดนั้นหรอก พาสปอร์ตผมถูกจี้เจียจื้อจัดการ คุณไปช่วยจัดการให้ผมหน่อย”

“ครับ เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้”จงเซิงตอบรับแล้วมีเสียงเหนื่อยใจตามออกมาว่า“คุณชาย คุณชายกลับไปสู้กับคุณชายใหญ่จะต้องเรื่องใหญ่มากแน่ๆ”

“ไม่เป็นไร”หลินเฉิงจี๋ไม่สนใจ มองแสงจันทร์ข้างนอกด้วยสายตาอบอุ่น

“หล่อนอยู่ข้างผมก็โอเคแล้ว”

ส่วนจงเซิงก็ไวมาก แค่สองวันก็จัดการเรื่องพาสปอร์ตของหลินเฉิงจี๋ได้

ถังซินติดต่อกับเจ้าของห้องให้เช่าเพื่อทำเรื่องย้ายออก หลังจากจองตั๋วเครื่องเสร็จก็เก็บของในห้องกับหลินเฉิงจี๋

ของอื่นๆพวกเขามีไม่เยอะ กระเป๋าลากสองใบก็เต็มแล้ว

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ ถังซินเห็นแสงอาทิตย์จากด้านนอกก็พูดกับหลินเฉิงจี๋ว่า“เดี๋ยวฉันออกไปซื้อของแปปนึง”

“ผมไปเป็นเพื่อนคุณละกัน”หลินเฉิงจี๋เห็นหล่อนท้องก็อดห่วงไม่ได้

ถังซินส่ายหน้า ยิ้มพูดว่า“ตลาดอยู่ไม่ไกล แปปนึงก็ถึง ซื้อผักนิดเดียว คืนนี้ยังต้องกินข้าว คุณดูดอกไม้ในโรงเก็บของดีๆ”

หลินเฉิงจี๋ไม่พูดอะไร

พอถังซินออกไป หลินเฉิงจี๋ก็ไปที่โรงเก็บของ เห็นหน่ออ่อนยิ่งโตยิ่งสูง

มีที่โตไว เหง้ามันเปลี่ยนรูปจนเริ่มออกใบแล้ว

หลินเฉิงจี๋จึงรดน้ำพวกมันแล้วลูบหน่ออ่อนพวกนั้น คิดในใจว่ารอกลับประเทศY เขาค่อยโทรให้จงเซิงพรวนดินกลับหน่อส่งกลับไปคฤหาสน์ที่ประเทศY

พวกนี้เขากับถังซินปลูกด้วยกัน พวกมันไม่ควรอยู่ที่นี่

หลินเฉิงจี๋ออกจากโรงเก็บของก็เห็นเด็กๆหัวทองกำลังเล่นอยู่ที่หน้าประตูพอเห็นเขา ก็ตกใจมองเขาตาโตก็วิ่งเข้ามาขอลูกอม

เด็กตัวเล็กๆ แก้มชมพูนุ่มๆช่างน่ารักจริงๆ

เขาคิดได้ว่าในบ้านมีช็อคโกแลตเลยหยิบไปให้เด็กๆ เด็กๆก็ขอบคุณเสียงหวาน

หลายวันแล้วถังซินยังไม่พูดเรื่องเด็กว่าจะเอาไง ในใจเขาก็โตแย้งกัน ด้านนึงอยากให้หล่อนเอาเด็กออก อีกด้านนึงก็กลัวจะทำลายร่างกายหล่อนเลยให้หล่อนเอาไว้

เห็นเด็กๆน่ารักพวกนี้ หลินเฉิงจี๋ก็ใจอ่อน

เขาหวังมากว่านั่นเป็นลูกของตัวเอง ไม่ใช่ก็ไม่ต้องโกรธ ยังไงก็เป็นลูกของถังซิน เขารักหล่อนก็จะดูแลลูกของหล่อนดีๆเหมือนลูกตัวเอง

ตอนที่หลินเฉิงจี๋กลับห้อง ก็เหลือบมองอย่างไม่ตั้งใจแล้วเห็นรถที่จอดอยู่ในโรงรถหายไปเลยเดินไปที่นั่น

ตลาดเล็กๆในเขตนี้ก็เดินไปแค่ไม่กี่นาที หล่อนต้องขับรถไปด้วยเหรอ？

เขาก็คิดถึงตอนเช้าที่ถังซินรับสายนั่น เสียงกดดันพูดกับปลายสายว่าจะไปตรงเวลา ตอนไปเหมือนจะเอาเงินยัดใส่กระเป๋าไปเยอะด้วย

พอคิดว่าถังซินน่าจะไปที่นั่น หลินเฉิงจี๋ก็รีบวิ่งเข้าห้องโทรหาจงเซิง

“ช่วยผมหาที่อยู่ถังซิน ด่วน！”