รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 367

บทที่367 ผมจะปกป้องคุณกับลูกดีๆ

“เหมือนจะถูกคนของจี้เจียจื้อสกัดกั้นแล้ว”

แปปนึงก็โทรติด ถังซินเอาโทรศัพท์ให้หลินเฉิงจี๋“คุณคุยกับเขาละกัน”

ส่วนหล่อนขึ้นข้างบนไป

หลินเฉิงจี๋หยิบโทรศัพท์ไปที่หน้าต่าง

จงเซิงพอได้ยินเสียงถังซินก็ถาม：“คุณชาย คุณถังซินจะพูดอะไร คุณชายใช้ยาไปหรือยัง？”

“ยัง ห้องแล็บถูกคนของจี้เจียจื้อไประเบิด”หลินเฉิงจี๋พูดแบบนี้ มุมปากกลับยกขึ้น“หล่อนบอกว่าจะกลับประเทศYกลับผม ไปสู้เอกสิทธิ์มรดกของอเล็กซ์เลียร์”

จงเซิงตกใจ“ไม่มียาแล้ว？งั้นคุณชาย......”

หลินเฉิงจี๋พูด“ไม่เป็นไร ผมกินยายับยั้งมันทุกวัน อีกอย่างหล่อนอยู่ข้างๆผม ผมไม่ตายเร็วขนาดนั้นหรอก พาสปอร์ตผมถูกจี้เจียจื้อจัดการ คุณไปช่วยจัดการให้ผมหน่อย”

“ครับ เดี๋ยวผมจะไปจัดการให้”จงเซิงตอบรับแล้วมีเสียงเหนื่อยใจตามออกมาว่า“คุณชาย คุณชายกลับไปสู้กับคุณชายใหญ่จะต้องเรื่องใหญ่มากแน่ๆ”

“ไม่เป็นไร”หลินเฉิงจี๋ไม่สนใจ มองแสงจันทร์ข้างนอกด้วยสายตาอบอุ่น

“หล่อนอยู่ข้างผมก็โอเคแล้ว”

ส่วนจงเซิงก็ไวมาก แค่สองวันก็จัดการเรื่องพาสปอร์ตของหลินเฉิงจี๋ได้

ถังซินติดต่อกับเจ้าของห้องให้เช่าเพื่อทำเรื่องย้ายออก หลังจากจองตั๋วเครื่องเสร็จก็เก็บของในห้องกับหลินเฉิงจี๋

ของอื่นๆพวกเขามีไม่เยอะ กระเป๋าลากสองใบก็เต็มแล้ว

หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ ถังซินเห็นแสงอาทิตย์จากด้านนอกก็พูดกับหลินเฉิงจี๋ว่า“เดี๋ยวฉันออกไปซื้อของแปปนึง”

“ผมไปเป็นเพื่อนคุณละกัน”หลินเฉิงจี๋เห็นหล่อนท้องก็อดห่วงไม่ได้

ถังซินส่ายหน้า ยิ้มพูดว่า“ตลาดอยู่ไม่ไกล แปปนึงก็ถึง ซื้อผักนิดเดียว คืนนี้ยังต้องกินข้าว คุณดูดอกไม้ในโรงเก็บของดีๆ”

หลินเฉิงจี๋ไม่พูดอะไร

พอถังซินออกไป หลินเฉิงจี๋ก็ไปที่โรงเก็บของ เห็นหน่ออ่อนยิ่งโตยิ่งสูง

มีที่โตไว เหง้ามันเปลี่ยนรูปจนเริ่มออกใบแล้ว

หลินเฉิงจี๋จึงรดน้ำพวกมันแล้วลูบหน่ออ่อนพวกนั้น คิดในใจว่ารอกลับประเทศY เขาค่อยโทรให้จงเซิงพรวนดินกลับหน่อส่งกลับไปคฤหาสน์ที่ประเทศY

พวกนี้เขากับถังซินปลูกด้วยกัน พวกมันไม่ควรอยู่ที่นี่

หลินเฉิงจี๋ออกจากโรงเก็บของก็เห็นเด็กๆหัวทองกำลังเล่นอยู่ที่หน้าประตูพอเห็นเขา ก็ตกใจมองเขาตาโตก็วิ่งเข้ามาขอลูกอม

เด็กตัวเล็กๆ แก้มชมพูนุ่มๆช่างน่ารักจริงๆ

เขาคิดได้ว่าในบ้านมีช็อคโกแลตเลยหยิบไปให้เด็กๆ เด็กๆก็ขอบคุณเสียงหวาน

หลายวันแล้วถังซินยังไม่พูดเรื่องเด็กว่าจะเอาไง ในใจเขาก็โตแย้งกัน ด้านนึงอยากให้หล่อนเอาเด็กออก อีกด้านนึงก็กลัวจะทำลายร่างกายหล่อนเลยให้หล่อนเอาไว้

เห็นเด็กๆน่ารักพวกนี้ หลินเฉิงจี๋ก็ใจอ่อน

เขาหวังมากว่านั่นเป็นลูกของตัวเอง ไม่ใช่ก็ไม่ต้องโกรธ ยังไงก็เป็นลูกของถังซิน เขารักหล่อนก็จะดูแลลูกของหล่อนดีๆเหมือนลูกตัวเอง

ตอนที่หลินเฉิงจี๋กลับห้อง ก็เหลือบมองอย่างไม่ตั้งใจแล้วเห็นรถที่จอดอยู่ในโรงรถหายไปเลยเดินไปที่นั่น

ตลาดเล็กๆในเขตนี้ก็เดินไปแค่ไม่กี่นาที หล่อนต้องขับรถไปด้วยเหรอ？

เขาก็คิดถึงตอนเช้าที่ถังซินรับสายนั่น เสียงกดดันพูดกับปลายสายว่าจะไปตรงเวลา ตอนไปเหมือนจะเอาเงินยัดใส่กระเป๋าไปเยอะด้วย

พอคิดว่าถังซินน่าจะไปที่นั่น หลินเฉิงจี๋ก็รีบวิ่งเข้าห้องโทรหาจงเซิง

“ช่วยผมหาที่อยู่ถังซิน ด่วน！”

เขานั่งแท็กซี่ จงเซิงก็ส่งตำแหน่งมาเป็นโรงพยาบาลที่พวกเขาไปวันนั้น！

หลินเฉิงจี๋เร่งให้คนขับขับไวๆ ในใจรู้สึกไม่สบาย เขาทายออกว่าถังซินกลัวว่าเด็กจะกลายเป็นอุปสรรคที่จะไปทำเรื่องใหญ่นั่น เลยจะไปเอาออก

ไม่ได้！

ถ้าเขาถังซินเอาเด็กออกเขาจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองแน่！

หลินเฉิงจี๋เร่งคนขับอีกรอบ พอถึงโรงพยาบาลก็รีบวิ่งเข้าไปแล้วมองไปรอบๆ แปปนึงก็ถึงแผนกสูติ

พยาบาลเรียกชื่อถังซินพอดี

หล่อนเข้าไปข้างในห้องผ่าตัด

ถังซินพิงที่เตียง ใจเต้นแรงไม่หยุด ท้องก็จุกขึ้นมา ไม่รู้ว่าลูกในท้องกลัวจนต้องประท้วงออกมาหรือเปล่า

หล่อนลูบท้องในใจซาบซ่านไปหมด

ถ้าไปประเทศY แล้วปกปิดเรื่องท้อง แต่ท้องก็ต้องใหญ่ขึ้นเรื่อยๆยังไงก็ปิดไม่อยู่ ถ้าจี้เจียจื้อรู้จะต้องเอาเด็กมาเป็นเครื่องมือกับมู่เฉินหย่วนแน่

เก็บเด็กไว้ไม่ได้

ถังซินรออยู่แปปนึงยังไม่เห็นหมอเข้ามา มีแต่พยาบาลที่เข้ามา

“ขอโทษค่ะคุณถัง ทางนั้นมีคนไข้เลือดออกมาก หมอเลยเข้าไปช่วย”พยาบาลเอายากับน้ำอุ่นมาให้หล่อน“ยาเร่งออก ไม่ค่อยเจ็บ”

พยาบาลให้ถังซินเซ็นข้อตกลง ถึงค่อยให้หล่อนกินยา

ถังซินมองยาในมือ กัดฟันแล้วเอาเข้าปาก กินน้ำแล้วกลืนเข้าไป

ตอนที่หล่อนจะวางแก้วลง ประตูก็ถูกดันเข้ามา

หลินเฉิงจี๋เข้ามาอย่างตื่นตระหนก ตาคู่นั้นมองไปที่ถังซิน“ยินยิน คุณทำไปหรือยัง？”

“คุณมาทำไม？”ถังซินงุนงง

หลินเฉิงจี๋เห็นสีหน้าแดงๆนั่น เหมือนจะยังไม่ได้ทำเลยพูดว่า“ยังไม่ทำก็ดี”

ถังซินเม้มปาก“หมอยังไม่มา ให้ฉันกินยา”

“กินยา？”หลินเฉิงจี๋เห็นน้ำครึ่งแก้วในมือหล่อน ตอนนั้นสายตาก็หดลงแล้วดึงหล่อนขึ้นมาไปที่อ่างล้างมือ“อ้วกออกมาเลย”

“กินเข้าไปแล้วจะอ้วกออกยังไง？”ถังซินส่ายหัว“อีกอย่างฉันก็ไม่อยากเอาเด็กไว้”

“ผมให้คุณอ้วกออกมา！”เบ้าตาหลินเฉิงจี๋แดงไปหมด จับคางหล่อนแล้วยื่นมือเข้าไปในปากหล่อน“ใครให้คุณเอาออก อย่าเอาออก！”

ถังซินเจ็บขึ้นมานิดหน่อย ลำคอนั้นเจ็บ จึงดันเขาออกแล้วอ้วกออกมาที่อ่าง

หลินเฉิงจี๋ก็ไม่ยอมแพ้ เขี่ยกองอ้วกนั่น พอเห็นยาเม็ดเล็กๆนั่นก็รีบถามถังซิน“เม็ดนี้ใช่ไหม ตอบผม！”

ถังซินพยักหน้า

หลินเฉิงจี๋สบายใจขึ้น ดึงถังซินเข้ามากอด“ผมรู้ว่าคุณกำลังกลัวอะไร เด็กจะไม่เป็นอุปสรรคแน่ ผมจะดูแลพวกคุณดีๆ ยินยิน ไว้เด็กเถอะนะ ผมอยู่ข้างๆคุณ ถ้าจี้เจียจื้อกล้าทำคุณกับลูก ผมจะไม่ไว้ชีวิตเขา”

“หลินเฉิงจี๋......”ถังซินน้ำตาไหล เจ็บปวดมาก

“ผมรู้ว่าคุณยังรักเขา ผมไม่สน จริงๆ”หลินเฉิงจี๋จูบผมหล่อน“ผมไม่อยากให้ร่างกายคุณบาดเจ็บ ไม่อยากให้เด็กที่เอาออกไปกลายเป็นความเสียใจของคุณในภายหลัง แค่ผมมี ผมจะให้พวกเขาหมด ยินยิน ผมหวังว่าผมจะเป็นที่พึ่งของคุณ ค้ำจุนคุณ”

ถังซินพูดไม่ออก ไม่รู้จะพูดอะไร มีเขาที่กอดแบบนี้ให้ตัวเองได้พึ่งพาเขา

“โอเค”

พยาบาลเข้ามาดูถังซิน ถังซินบอกว่าอ้วกออกไปแล้ว พอเอายาบำรุงครรภ์เสร็จก็กลับไปกับหลินเฉิงจี๋ เหมือนจะไม่ทำเรื่องนี้อีก

สามวันต่อมาทั้งสองก็ไปสนามบิน

“คุณชาย คุณถัง”จงเซิงปรากฎตรงหน้าทั้งสอง ด้านหลังยังมีชายอีกสองสามคน“พวกเราจะตามขึ้นไปบนเครื่องเพื่อคุ้มครองความปลอดภัยทั้งสองครับ”

ถังซินยิ้มนิดๆ“ที่จริงไม่ต้อง ตอนซื้อตั๋วฉันดูแล้ว บนสายการบินนี้มีนักวิทยาศาสตร์คนสำคัญของประเทศMสองสามคน จี้เจียจื้อไม่กล้าทำอะไรแน่”