รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 37

#บทที่ 37 การระเบิดรถด้วยอุบัติเหตุ

" งั้นรบกวนด้วยนะคะ"

ทั้ง 2เดินลงบันไดและไปที่ลานจอดรถ เมื่อเข้าไปในลานจอดรถ รถBentley สีดำที่อยู่ไม่ไกลจากเกิดระเบิดขึ้นโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

มู่เฉินหย่วนตอบสนองก่อน เขาสวมเสื้อเชิ๊ตสีขาวบางๆเศษชิ้นส่วนเล็กๆ พุ่งเข้ามาชนเเขนของเขา สร้างความเจ็บปวดรุนแรงทำให้เขาควรคราง

ถังซินเเตะโดนของเหลวร้อน เเละพบว่ามู่เฉินหย่วนบาดเจ็บ ใบหน้าของเธอซีด "ประธานมู่"

"ไม่เป็นไร" มู่เฉินหย่วน ดึงเธอขึ้นและมองขึ้นๆลงๆ " คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?"

ถังซินส่ายหัว

รถBentley แค่เพิ่งระเบิดไม่ได้ลุกไหม้ แต่เสียงดัง ยังคงดึงดูด บริกรมาหา

มู่เฉินหย่วน อธิบายสถานการณ์แก่บริกร

บริกรบอกว่า เขาจะให้ผลการตรวจสอบเเก่มู่เฉินหย่วนโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่เนื่องจากไม่มีตู้ยาไหนวิวล่า จึงทำได้เพียงช่วยพันแผล นำรถส่งเขากลับถังซินไปโรงพยาบาล

หลินเฉิงจี๋ออกมาดูคนไม่กี่คนที่กำลัง สื่อสารอยู่ในลานจอดรถ จากนั้นก็จ้องมองไปที่รถที่กำลังระเบิด เขาเม้มริมฝีปาก สีหน้ากดดัน

"ท่าน" เสียงจงเซิง ดังขึ้นจากความมืด

"ถ้าผม พาเธอไปที่รถ ท่านคิดว่าจุดจบของเธอจะเหมือนกับรถคันนี้หรือเปล่า?” หลินเฉิงจี๋ จับมือของเขาแล้วมองที่รถที่ระเบิดเป็นชิ้นๆ

หลังจากนั้นเขาก็ชกเสาด้วยหมัดราวกับว่าบีบมันออกมาระหว่างฟันของเขา มันน่ากลัว " เขากล้าที่จะทำอะไรกับคนของฉัน! ทำไมเขาถึงกล้า!!"

"ท่านอย่าได้กังวล คุณชายColbert ไม่รู้เรื่องเหล่านั้น" จงเซิงพูด " เขาแค่คิดว่าเหตุการณ์แบบนี้เหมาะสำหรับการฆ่า และก็แค่โดนท่าน"

"คุณชาย Colbert เห็นคนเหล่านั้นด้วยตนเองในตอนแรก เชื่อว่าผู้หญิงที่อยู่รอบตัวท่าน ช่วงหลายปีที่ผ่านมา เป็นเพียง Maki Mowoi " และเขาไม่มีเหตุผลที่จะสงสัยคนอื่น

ความสงสัยของเขาหนักกว่าใคร การเปลี่ยนแปลงเพียงเล็กน้อยก็สามารถจับมันได้ หลินเฉิงจี๋ เย้ยหยันและดูถูกเหยียดหยาม "คิดว่า หาผู้หญิงญี่ปุ่นเข้าใกล้ฉัน ฉันจะไม่รู้ว่าเป็นคนของเขา"

" ท่านคิดอย่างไรครับ?"

"โทรหา Maki Mowoi ให้เธอมา" มองไปยังรถที่ถังซินนั่งออกจากวิลล่า กำปั้นของหลินเฉิงจี๋ ก็ยิ่งแน่นขึ้น "สร้างตัวตนให้เธอใหม่และเข้าใกล้บริษัทมู่"

จงเซิงอดไม่ได้ที่จะพูด " คุณ กวนเป็นนักแปลของบริษัทมู่ แบบนี้เหมาะสมหรือเปล่า?"

สถานที่ที่อันตรายที่สุดจะปลอดภัยที่สุด" หลินเฉิงจี๋ พูดช้าๆ "คุณชายColbert ไม่ใช่อยากรู้หรอว่าฉันจะทำอะไร ฉันก็จะให้เขาเห็น และก็ต้องการคนติดตามมู่เฉินหย่วน"

เขาไม่ต้องการต่อสู้กับมู่เฉินหย่วน มีแต่จะสูญเสียทั้งคู่เเต่ถังซิน เป็นของเขาเหตุผลบางอย่างเขาจึงต้องผลักเธอออกไป และนั่นก็เป็นเหตุผลที่คนอื่นไม่สามารถหยิบมันขึ้นมาได้

ในไม่ช้ารถก็มาถึงโรงพยาบาล

ถังซินไม่ได้กลับไปมู่เฉินหย่วนบาดเจ็บเพราะเธอ เธอต้องคอยดูแลและอยู่กับเขาตลอดเวลาเพียงแค่เห็นบาดแผลที่แขนใจอดไม่ได้ที่จะเต้นอย่างหนัก

อาการปวดชัด

ไม่ต้องพูดถึงคราวนี้ เธอเป็นหนี้บุญคุณมู่เฉินหย่วนอย่างมาก

หลังจากแพทย์ทำการรักษามู่เฉินหย่วน ถังซินให้มู่เฉินหย่วน ลงพักแล้วก็ไปเอายา จากนั้นไม่กี่นาทีก็พบว่า เพลงพิงหลังเก้าอี้แล้วหลับไป

ถังซิน ถ้าชะลอเท้าลงและเดินเข้าไป เห็นใบหน้าของเขาเหนื่อยล้า ตามีฉันที่ชั้นประมาณว่าเหนื่อยเเล้ว

เธอยิ้มมุมปากแล้วถอดเสื้อคลุมให้มู่เฉินหย่วนเบาๆ

หน้าผากของมู่เฉินหย่วน ค่อยๆเหงื่อออก คิ้วขมวดแน่นเหมือนอึดอัด หายใจแผ่ว ทำให้ถังซินตกใจกลัว

“คุณ..คุณมู่” ถังซินตบไหล่เขา “ คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?”

มู่เฉินหย่วนจับมือของเธอแน่น จนอยากจะสะบัดออก เหงื่อที่หน้าผากเพิ่มมากขึ้น ใบหน้าที่เจ็บปวดของถังซินเริ่มซีดและเธอก็หายใจไม่ออก