รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 371

บทที่ 371 ตอนนี้ กติกาของเกมเปลี่ยนไปแล้ว

อเล็กซ์เลียร์มีช่างตัดผ้าประจำตระกูล พักอยู่ที่ทางด้านตะวันออกของคฤหาสน์ คนรับใช้เป็นคนรับไปทางนั้นเพื่อนำมันมา

เดรสถูกออกแบบมาอย่างสูงส่งหรูหรา ตัวกระโปรงฟูฟ่องมีหลายชั้น ชายกระโปรงนั้นหนักอย่างแสนสาหัส

คนรับใช้ที่เห็นเอวคอดของถังซิน ก็ยังนำรัดทรงมาให้ ถังซินตื่นกลัวจนหน้าซีด รีบบอกทันทีว่าตัวเองไม่ต้องการ จัดวางกระโปรงให้เรียบร้อยและออกไปทันที

หากใส่อันนี้เข้าไปด้วย ลูกของเธอต้องแย่แน่

เมื่อออกมาจากห้องนอน ถังซินถึงได้เห็นว่าชั้นสองนั้นกว้าง จนมองไม่เห็นจุดสิ้นสุดของสองข้างของทางระเบียงนี้ด้วยซ้ำ

เธอเหยียดขาที่เริ่มปวดเมื่อย และเดินทางซ้ายของระเบียง

เด็กนายที่อยู่ในบ้านที่ใหญ่โตเช่นนี้จะเติบโตมาอย่างไรกันนะ

ถังซินบ่นพึมพำ สายตากวาดมองภาพน้ำมันที่อยู่บนฝาผนัง นอกจากภาพวาดที่น่าสนใจในยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาแล้ว เธอก็ยังเห็นภาพวาดน้ำมันของคนอีกหลายภาพ

รูปแรกคือเด็กชายสองคน คนหนึ่งตัวสูงคนหนึ่งตัวเล็ก ทั้งตอนเล่น ตอนเรียนต่างถูกวาดลงบนพื้นกระดาษทั้งหมด หลังจากนั้นก็มีเพียงชายผมน้ำตาสีฟ้าเพียงคนเดียว ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งมีเสน่ห์

ถังซินมองออกว่าผมสีดำตาสีฟ้านั้นคือหลินเฉิงจี๋ และรูปภาพของเด็กชายสองคนที่อยู่ในภาพเดียวกันก่อนหน้านี้ เด็กชายอีกคนหนึ่งน่าจะเป็นจี้เจียจื้อ

“คุณถัง สนใจภาพสีน้ำมันหรือครับ”

ไม่รู้ว่าจี้เจียจื้อนั้นโผล่ขึ้นมาตรงหน้าของถังซินตอนไหน เสียงที่แทรกขึ้นมานั้นขัดจังหวะการชมภาพของเธอ

“ไม่ใช่ความสนใจหรอกค่ะ แค่รู้สึกว่าฝีมือคนวาดยอดเยี่ยมมากเลย” ถังซินกวาดสายตามองเขา และหันกลับมามองภาพน้ำมันอีกครั้ง “ทุกภาพนั้นตรึงตรามากทีเดียวค่ะ”

เหมือนว่าจี้เจียจื้อจะแค่นเสียงขึ้นมา เขาเดินมาทางถังซิน ยิ่งเดินก็ยิ่งใกล้ แววตาทอประกายเย็นเยียบ แต่ยังคงรักษาภาพลักษณ์ของคุณชายผู้สูงศักดิ์

เขาเอ่ยขึ้นอย่างเชื่องช้า “ผมได้ยินมาว่า ประธานมู่ไปรับน้องสาวของเขาที่โรงแรม ทั้งยังไล่คุณออก น้องสาวของประธานมู่ก็เป็นน้องสะใภ้ของคุณ คุณไม่ปวดใจหรือ ไม่กลับไปปลอบใจหน่อยหรือ”

“มีเพียงเราสองเท่านั้น คุณไม่จำเป็นต้องเสแสร้งเลย” สีหน้าของถังซินเรียบนิ่ง ไม่ได้ตื่นเต้นตามเขาไป “มีประธานมู่อยู่เคียงข้างเธอ ฉันก็สบายใจค่ะ ไม่จำเป็นต้องกลับไปสักนิด และฉันยังมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำยิ่งกว่าอีกด้วย”

“เช่น”

ถังซินหันกลับมามองเขา ริมฝีปากสีชาดยกยิ้มขึ้น “คุณกล้าที่จะสนใจเกมขนาดนี้ ฉันย่อมอยากเล่นด้วยอยู่แล้วค่ะ”

จี้เจียจื้อได้ยินเสียงที่เรียบนิ่งของเธอ ซึ่งแตกต่างจากน้ำเสียงสั่นด้วยความเดือดดาลของหญิงสาวในปลายสายโทรศัพท์ราวกับคนละคน ราวกับเหมือนไม่เห็นตัวเขานั้นในสายตา ราวกับกำลังดูถูกเขาอย่างไรอย่างนั้น

ใบหน้าของเขาแข็งกร้าว จับไหล่ของถังซินชนเข้ากับผนังอย่างแรง

“คุณคิดว่าการที่คุณกลับมากับไอ้เวรนั้นจะสามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้อย่างนั้นหรือ” แววตาของจี้เจียจื้อทอประกายดุดัน ก่อนจะขยับเข้ามาใกล้ๆ เธอ “กติกาเกมนี้ผมเป็นคนกำหนดขึ้น เกมจะเป็นอย่างไรก็ขึ้นอยู่กับผม”

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกเย็นวาบและเจ็บแปลบขึ้นมาที่ลำคอในขณะที่กำลังพูด

ถังซินชูกำปั้นมือขวาขึ้น มีเข็มที่ซ่อนแหวนที่สวมอยู่ที่นิ้วนางโผล่ออกมาทิ่มที่คอของเขา ขยับเพียงนิดเดียวก็ทิ่มเข้าไปในของเขาได้ในทันที

ถังซินเงยหน้ามองเขา และเอ่ยเตือน “หากคุณกล้าเรียกเขาว่าไอ้เวรอีกครั้ง ก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน คุณก็รู้นี่ว่าพ่อของคุณเข้าข้างหลินเฉิงจี๋ขนาดไหน และฉันที่เป็นแฟนของหลินเฉิงจี๋ คุณว่าในขณะที่คุณหลับ ฉันลอบเข้าไปในห้องของคุณ ถอดเสื้อผ้าของคุณ และพวกเราทั้งสองก็นอนหลับบนเตียงเดียวกัน คุณพ่อของคุณมาเห็นเข้าจะทำอย่างไรกันนะ”

จี้เจียจื้อกดน้ำหนักลงที่ไหล่ของเธอแรงขึ้น “คุณถังช่างใจกล้าเสียจริงนะ”

“ทุกคนนั้นเหมือนกัน” ถังซินหลุดหัวเราะขึ้นมา “ฉันโง่ คงเล่นสู้คุณชายไซเลส์ไม่ได้หรอกค่ะ ลงหมากอยากลับๆ บนกระดานใหญ่นี้ เพื่อขโมยชีวิตของหลินเฉิงจี๋”

เงียบไปอึดใจ และเธอก็กล่าวขึ้นต่อ “แต่ที่ประเทศของฉัน มีคำกล่าวว่า สายลมและสายน้ำย่อมเปลี่ยนทิศ และเกมตอนนี้ก็ไม่ได้อยู่ในมือของคุณ กติกามันเปลี่ยนแล้ว”

จี้เจียจื้อหรี่ตาจ้องเขม็งอย่างดุดัน “คุณถัง คุณไม่ได้ให้ความสำคัญกับคนในครอบครัว เช่นน้องสาวของคุณเลยหรือ”

ใจของถังซินตื่นตระหนก แต่ก็รีบข่มตัวเองเอาไว้และตอบเขาไป “คนเราไม่ได้มองเพียงที่จุดจุดเดียวหรอก ฉันกล้าที่จะมาประเทศYกับหลินเฉิงจี๋ นั่นก็เพราะได้เตรียมพร้อมทุกอย่างไว้แล้ว”