รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 372

บทที่ 372 ผมจะไม่ยอมให้เธอเหนื่อยคนเดียวอีกแล้ว

เธอที่เพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำหลังจากอาบน้ำเสร็จ ก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

“ฉันตื่นแล้ว มีธุระหรือ” ถังซินไถ่ถามอย่างสุภาพ

คนรับใช้กล่าว “คุณถังคะ ประเดี๋ยวไปรับประทานอาหารที่ห้องอาหาร หลังจากนั้นคุณท่านบอกให้แวะที่ห้องหนังสือด้วยนะคะ คุณท่านฝากกำชับมาค่ะ”

“ค่ะ ฉันรับทราบแล้ว”

ถังซินไม่อยากใส่ชุดกระโปรงหนักๆ แบบเมื่อวานอีก เปลี่ยนไปใส่ชุดที่ใส่ตอนขามา เมื่อลงจากตึกไปยังห้องอาหาร ก็พบหลินเฉิงจี๋ที่นำมาก่อนแล้ว ห้องอาหารนี้ก็มีเพียงเขา

หลินเฉิงจี๋เข้ามาลากเก้าอี้ให้กับเธอ

เมื่อถังซินนั่งลงดีแล้ว จึงได้เอ่ยถามเขาเสียงแผ่ว “มีแค่พวกเราหรือ แล้วพ่อของนายกับจี้เจียจื้อล่ะ”

“พ่อของได้รับเอกสารฉบับหนึ่งก่อนทานข้าวน่ะ โกรธจนเดินขึ้นตึกไปแล้ว” หลินเฉิงจี๋เทนมแก้วหนึ่งให้กับเธอ และกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “พอผ่านไปชั่วครู่ก็เรียกเขาให้ตามขึ้นไป”

“นายหมายถึงเอกสารฉบับนั้นหรือ”

“อือ”

“เร็วใช้ได้เลย” อย่างไรก็ถือว่าเป็นผลดีต่อพวกเธอ ถังซินกล่าว “เมื่อครู่คนรับใช้บอกว่า ให้ฉันไปที่ห้องหนังสือของพ่อนายหลังจากทานข้าวเสร็จ นายต้องไปด้วยหรือไม่”

เมื่อเห็นหลินเฉิงจี๋พยักหน้า ถังซินก็รู้สึกอดใจรอไม่ไหว “รีบทานเร็ว รีบทานแล้วไปดูจี้เจียจื้อโดนติกัน พวกเราจำคว้าตำแหน่งผู้สืบทอดมาได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับเขาแล้ว”

เมื่อเห็นท่าทางที่น่ารักของเธอ หลินเฉิงจี๋ก็หัวเราะเบาๆ

หลังจากทานอาหารเที่ยง ทั้งสองคนก็พากันขึ้นไปยังห้องหนังสือของโบแนร์ เมื่อมาถึงหน้าห้อง และถังซินเปิดประตูได้เพียงครึ่งเท่านั้น ก็ทันเห็นโบแนร์ตบจี้เจียจื้อจนหน้าหัน

“เจ้าขยะ ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าไม่ให้ยุ่งกับธุรกิจสีเทา คำพูดของฉันมันทะลุหูของแกไปหมดแล้วหรืออย่างไร”

หลินเฉิงจี๋เคาะประตู “พ่อ พวกเราเข้าไปได้ไหม”

“เข้ามา”

หลินเฉิงจี๋เข้าไปข้างในกับถังซิน เห็นเอกสารเทกระจาดอยู่บนพื้นพรม ใบหน้าของโบแนร์แข็งกร้าว เห็นได้ชัดว่าเดือดดาลอย่างมาก และจี้เจียจื้อก็ยืนหลบตาอยู่เบื้องหน้าของเขา

หลินเฉิงจี๋หยิบเอกสารทุกชิ้นขึ้นมา และเอ่ยถาม “พ่อ เกิดอะไรขึ้น”

“ลองดูสิ” โบแนร์โยนเอกสารไปให้หลินเฉิงจี๋ และเอ่ยด้วยความโกรธ “พี่ชายแกไม่เลือกวิธีการในการหาเงินเลย แม้แต่ธุรกิจสีเทาก็เข้าไปยุ่งด้วย”

จี้เจียจื้อเลียริมฝีปากที่เริ่มชา ก่อนจะยืดหลังขึ้นตรง “พ่อ วันนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว ธุรกิจแบบนี้ตระกูล菲利尔เองก็ทำอยู่ พ่ออยากถูกตระกูลนั้นข่มเอาหรืออย่างไร”

“ระวังปากของแกด้วย” โบแนร์ตบเข้าอีกหนึ่งครา “ฉันบอกแกแล้ว จะใช้กลโกงเช่นใดในวงการธุรกิจก็ได้ แต่อย่าได้แตะพวกธุรกิจสีเทา”

หลินเฉิงจี๋แสร้งทำเป็นอ่านเอกสาร และกล่าวกับจี้เจียจื้อ “พี่ ผมรู้ว่าพี่อยากจะสร้างเครือข่ายมนุษย์ แต่ที่พี่เลือกที่จะทำธุรกิจแบบนี้โดยไม่ฟังพ่อ ก็เป็นความผิดของพี่อยู่แล้วนะ”

สายตาเย็นชาของจี้เจียจื้อตวัดมองเขา “แกคิดว่าฉันไม่รู้ว่าเป็นฝีมือของแกหรืออย่างไร”

“คุณชายไซเลส์ จะเลือกทานส่งๆ อย่างไรก็ได้นะคะ แต่คำพูดนี่พูดส่งๆ ไม่ได้นะคะ” ถังซินพูดขึ้นมาทันที “คุณรู้สึกว่าColbertใส่ร้ายคุณ แต่ฉันรู้สึกว่าเป็นคุณที่กำลังทำให้Colbertผละมือจากเรื่องมรดกนะคะ”

“นี่ไม่ใช่เรื่องของเธอ” จี้เจียจื้อกล่าวอย่างดุดัน

“ไซเลส์” โบแนร์ตบโต๊ะสนั่น และกล่าวอย่างกรุ่นโกรธ “เธอเป็นแฟนของน้องชายแก แกจะมาตะโกนใส่ผู้หญิงทำไมกันฮะ”

จากนั้นเขาก็กวาดสายตามองหลินเฉิงจี๋และจี้เจียจื้อ “พวกแกเป็นพี่น้องกัน ทะเลาะตบตีกันเสียยิ่งกว่าบ้านที่มีลูกหลานเป็นสิบๆ คน ฉันเสียหน้าเพราะพวกแกหมดแล้ว”

หลินเฉิงจี๋และจี้เจียจื้อได้แต่ยืนเงียบ

โบแนร์ยืนเท้าเอวอยู่เนิ่นนาน ก่อนจะหันไปพูดกับหลินเฉิงจี๋ “พี่ชายแกทำผิด จนไม่สามารถให้อภัยได้ ฉันจะให้โอกาสแกอีกครั้ง ในการรับสิทธิ์สืบทอดตระกูลอเล็กซ์เลียร์”

“พ่อ” จี้เจียจื้อหันไปมองโบแนร์ “พ่อเข้าข้างมันมากเกินไปแล้ว”