รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 373

บทที่ 373 ผมคาดหวังให้คุณได้เป็นนายหญิงของที่นี่

เมื่อเห็นท่าทีดึงดันของเขา ถังซินจึงทำได้เพียงพยักหน้า “ได้ แบบนั้นพวกเรารับผิดชอบกันคนละครึ่ง”

ใบหน้าของหลินเฉิงจี๋เผยรอยยิ้มขึ้นมาทันที

บางทีอาจเพราะว่าท้องอยู่ด้วย ถังซินใช้เวลายามบ่ายในการทำความคุ้นเคยกับรายชื่อแขกทางการเมือง เวลาผ่านไปยังไม่ถึงสองชั่วโมงเธอก็หลับเสียแล้ว

เมื่อตื่นขึ้นมาอีกที ก็พบว่าเป็นเวลาหนึ่งทุ่มครึ่งแล้ว

ประจวบเหมาะกับที่หลินเฉิงจี๋มาเคาะประตู และนำเสื้อผ้าอยู่บ้านมาให้

“ขอบคุณ” ถังซินประหลาดใจที่เขาใส่ใจขนาดนี้ รู้ด้วยว่าตัวเธอนั้นไม่ชอบที่จะใส่ชุดกรุยกรายพวกนั้น

เมื่อเธอเปิดเสื้อผ้าออก ก็พบกับยาบำรุงครรภ์ หันไปมองเขาด้วยความสงสัยและเอ่ยถามเสียงแผ่ว “ทำไมถึงเร็วขนาดนี้ ทางจี้เจียจื้อจะตรวจไม่พบหรือ”

หลินเฉิงจี๋ยิ้มบางๆ “น้องสาวของจงเซิงเองก็ท้อง และกำลังทานยาบำรุงครรภ์อยู่เช่นกัน เขาวานให้น้องสาวของเขาซื้อมา ผมกลัวว่าแค่ครึ่งขวดเล็กนั่นจะไม่พอ”

“เขามีน้องสาวด้วยหรือ”

“แปลกมากหรือ”

ถังซินจับผมพร้อมกับเอ่ยพึมพำ “ฉันคิดว่าเขาจะเหมือนกันคนคุ้มกันในโทรทัศน์ ที่กำพร้า อะไรแบบนั้น... นายรู้จักใช่ไหม ผู้คุ้มกันที่กำพร้าน่ะ”

หลินเฉิงจี๋อดที่จะหัวเราะไม่ได้ “ยินยิน เธอน่ารักเกินไปแล้ว”

“อย่าหัวเราะสิ ฉันแค่ขาดความรู้เลยไม่เข้าใจเท่านั้นเอง” ถังซินถลึงตาใส่เขา ก่อนจะกล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ “ใครจะไปรู้กันว่าวันหนึ่งฉันจะมาที่คฤหาสน์อเล็กซ์เลียร์กันเล่า”

ริมฝีปากสีแดงมุ่ยลง ท่าทางราวกับไม่มีความสุข แต่ก็ดูเกียจคร้านไปด้วยในที เผยให้เห็นถึงเสน่ห์ของผู้หญิงออกมา

เป็นแรงดึงดูดที่รุนแรงนัก

หลินเฉิงจี๋ขยับเข้าไปใกล้เธออย่างไม่รู้ตัว ฝ่ามืออุ่นแตะเข้าที่แก้มของเธอ ในใจเริ่มร้อนขึ้น เขาเอนตัวไปหาเธอ “ยินยิน พวกเราแต่งงานกันเถอะ”

หากอเล็กซ์เลียร์เป็นของผม ผมก็อยากให้คุณเป็นนายหญิงของที่นี่

ถังซินชะงักนิ่ง ก่อนจะรีบผลักเขาออก และถอยหลังไปหลายก้าวด้วยความกลัว “ในตอนนี้พวกเราควรคิดแต่เรื่องรายชื่อนักการเมืองเหล่านี้ ให้พวกยอมรับคุณ”

ไม่ได้ตอบเขา และเปลี่ยนเรื่องไปเสียดื้อๆ

รอยยิ้มของหลินเฉิงจี๋ค่อยๆ จางไป แต่สายตายังคงความอบอุ่นไว้ และพยักหน้ารับยิ้มๆ “อือ ผมรู้แล้ว”

ทั้งสองลงตึกไปพร้อมกันเพื่อทานข้าว

ผ่านไปหลายชั่วโมง ความโกรธที่โบแนร์มีต่อจี้เจียจื้อและหลินเฉิงจี๋ก็จางหายไป และไม่มีได้ท่าทีเมินเฉยถังซินเหมือนเมื่อวาน ต่างเรียกพวกเขาไปทานอาหารร่วมกัน

สายตาเย็นชาของจี้เจียจื้อเหลือบมองพวกเขา และหันไปทานอาหารต่อ

เมื่อโบแนร์ได้พบหน้ากับลูกชายทั้งสอง ราวกับมีความกระตือรือร้นอยู่ตลอดเวลา หลินเฉิงจี๋และถังซินนั่งลง เขาก็ดึงหลินเฉิงจี๋เข้าร่วมบทสนทนา พูดคุยเกี่ยวกับชีวิตปกติ และไม่ได้พูดถึงเรื่องธุรกิจเลย

พูดคุยไปได้ชั่วครู่ โบแนร์ก็ถามหลินเฉิงจี๋ขึ้นมา “Colbert ก่อนหน้านี้แกไม่ได้พูดว่าชอบเหม่ยซี และหมั้นกันแล้วหรือ เรื่องนี้เธอรู้หรือไม่”

หลินเฉิงจี๋หลบสายตาที่มืดครึ้มลง “พอหมั้นกันแล้วพวกเราถึงได้รู้ว่าไม่เหมาะกัน พอได้คุยกับยินยิน ถึงได้ขอเลิกกับเธอ เธอเองก็เห็นด้วย”

โบแนร์ลูบคางก่อนจะกล่าว “เหม่ยซีค่อนข้างฉลาด พวกแกเข้ากันไม่ได้ก็คงช่วยอะไรไม่ได้”

“พ่อ ถ้าพ่อชอบเธอ ก็ไม่ยากที่จะเชิญเธอกลับมานะ” หลินเฉิงจี๋กล่าวยิ้มๆ “เธอทำงานอยู่ที่บริษัทที่หนึ่งของพี่ใหญ่ ทั้งยังพูดคุยกับพี่ใหญ่มากกว่า คงจะดีหากเธอได้อยู่กับพี่ใหญ่”

“เหม่ยซีเป็นแค่พนักงานคนหนึ่งเท่านั้น คนที่เธอชอบคือนาย” สีหน้าของจี้เจียจื้อนิ่งเรียบ “ในฐานะพี่ชาย ก็ไม่อยากให้แกโดนวิจารณ์หรอก”

หลินเฉิงจี๋ยังคงไล่บี้ไปติดๆ “ไม่เป็นไร ผมไม่ใส่ใจ อย่างไรพวกเราก็เป็นพี่น้องกัน ทั้งฉันยังได้ยินมาว่าเมื่อก่อนเหม่ยซีชอบพี่ใหญ่ แต่เพราะพี่เย็นชาเกินไป ไม่ตอบรับอะไรเธอ ผมรู้สึกว่าที่เหม่ยซีหมั้นกับผม ก็เพราะอยากยั่วโมโหพี่ ไม่อย่างนั้นคงไม่เฉยชากับผมขนาดนี้”

“แกสานสัมพันธ์กับคุณถังก่อน ถึงได้ขอเลิกกับเหม่ยซี อย่าได้สาดโคลนใส่ฉัน”