รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 377

บทที่ 377 ผมกับเธอตัดความสัมพันธ์กันไปนานแล้ว

กาวเหม่ยซีตอบอย่างเชื่องช้า “ยังค่ะ ไม่รู้หลินเฉิงจี๋ไปหาของแบบนั้นมาจากที่ไหนกัน ยาเสพติดที่แรงขนาดนั้น พอลงแดงมันทรมานยิ่งกว่าตายอีกนะคะ ฉันเลยยังเลิกไม่ได้”

“แล้วคุณกลับมาทำไม” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเย็นชา มือหยาบคว้าผมของเธออย่างแรงจนหน้าเชิด “คุณก็รู้ ว่าผมนั้นเกลียดสิ่งที่น่าเกลียดมากที่สุด ยิ่งผู้หญิงที่มีกลิ่นที่น่ารังเกียจนี้ด้วย”

กาวเหม่ยซีรีบกอดแขนของเขาไว้ ส่ายหน้าพัลวัน “ไซเลส์ ฉันไม่มีทางกลายเป็นเช่นนั้น คุณเชื่อฉันนะคะ ฉันแค่คิดถึงคุณมากเกินไป ทนไม่ไหวจนต้องรีบกลับมาหาคุณ ให้เวลาฉันอีกหน่อยนะคะ ฉันจะเลิกมันได้อย่างแน่นอน คนคนนั้นอยู่ที่เมืองหนานเฉิงแล้ว ไม่ต้องกังวลกับฉันแล้วนะคะ ฉันยังมีเวลาอีกมาก”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น สีหน้าของจี้เจียจื้อก็ผ่อนคลายมากขึ้น

กาวเหม่ยซีเอนตัวลงในอ้อมกอดของเขา และกล่าว “ฉันไม่ต้องกังวลใจกับการลงมือของเขาเลยค่ะ ระมัดระวัง ทั้งยังยอดเยี่ยม คุณไปเจอเธอที่ไหนมาหรือคะ”

“เธอเป็นคนที่โหยเงิน ตรวจข้อมูลนิดหน่อย มอบเงินให้เธอก็ติดเบ็ดแล้ว” จี้เจียจื้อกำชับกับกาวเหม่ยซี “จะติดต่อกับเธอต้องปลอมตัวไปด้วย อย่าเผยตัว ให้คนอื่นไปพบเธอ ผู้หญิงคนนี้ค่อนข้างระมัดระวัง ทั้งยังโลภมาก ระหว่างที่จัดการเรื่องแทนผม หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะไม่ล้มเหลว”

“ฉันรู้ค่ะ ฉันจึงส่งคนอื่นไปพบกับเธอเสมอ” ชะงักไปอีกใจ เธอกล่าวด้วยท่าทีคิ้วขมวด “ฉันอยู่ข้างกายมู่เฉินหย่วนมาสักระยะแล้ว พอจะจำแนกได้ว่าเขาชอบแบบไหน ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่ในแบบที่เขาชอบเลย”

จี้เจียจื้อยิ้มเล็กน้อย ท่าทางดูเจ้าเล่ห์ “มู่เฉินหย่วนจะชอบเธอหรือไม่ ไม่สำคัญ เธอเพียงรักเงินและโลภ เดี๋ยวเธอคงจะหาวิธีได้เอง”

กาวเหม่ยซีหึงขึ้นมาทันพลัน และกล่าวอย่างหงุดหงิด “ดูเหมือนว่าคงจะเป็นแบบที่คุณชอบเสียมากกว่า ทั้งฉลาดเสียด้วย หากวันไหนคุณเลือกเธอขึ้นมา ก็คงจะทิ้งฉันไปใช่ไหม”

จี้เจียจื้อก้มหน้ามามองเธอ “คุณเป็นที่รักของผม เธอเทียบไม่ได้หรอก”

“ฉันไม่เชื่อ”

“ดูเหมือนคุณยังไม่แรงที่จะพูดต่อนะ ไม่เหนื่อยหรือ” จี้เจียจื้อหัวเราะ และพลิกร่างขึ้นคร่อมเธอ

ทาบทับร่างลงไปและแนบริมฝีปากกับปากแดงชาดของเธอ

***

หลังจากที่คุยกับถังซิน เย่นจิ่งเหนียนก็หยิบหยูกยา และรีบตรงไปยังที่พักของจู่ซือซือ

ช่วงเวลาที่เขาไปถึง ก็พบเจอกับลู่เหวินซูอย่างพอดิบพอดี

“เหวินซู” เย่นจิ่งเหนียนตรงเข้าไปทักทาย สายตากวาดมองใบหน้าของลู่เหวินซู

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่เหมือนกัน เขาเห็นได้ชัดว่าลู่เหวินซูเปลี่ยนไป ไม่เหมือนกับชายหนุ่มที่ขี้เล่นในสมัยก่อน ใบหน้าไร้รอยยิ้ม มันดู... มืดมน

ลู่เหวินซูเพียงเหลือบมองเขา และเดินขึ้นไปบันไดไปอย่างรวดเร็ว

เย่นจิ่งเหนียนชะงักนิ่ง ก่อนจะรีบตามขึ้นไป

เมื่อทั้งสองเข้ามาในลิฟต์แล้ว เย่นจิ่งเหนียนกล่าวเยาะเย้ยเขา “ทุกทีเวลาไปไหนนายก็พาหลี่ซูเจ๋ไปด้วยนี่ ทำไมตอนนี้ถึงไม่เห็นเธอกัน”

“เธอบอกจะไปช่วยถังซิน ไปต่างประเทศแล้ว” ลู่เหวินซูตอบอย่างไม่ใส่ใจ

“เหวินซู นายไม่เป็นไรใช่ไหม” เย่นจิ่งเหนียนเมื่อเห็นว่าน้ำเสียงของเขาราบเรียบ ก็มองเขาด้วยสีหน้าคิ้วขมวด “หลังจากผ่านวันเกิดของนายไป นายดูเปลี่ยนไปเป็นคนละคน พวกเราเป็นพี่น้องกันนะ เกิดเรื่องขึ้นนายไม่คิดจะบอกกับฉันเลยหรืออย่างไร”

ลู่เหวินซูโอบไหล่ของเขา ใบหน้าเผยรอยยิ้มขึ้นมา “พอแล้ว ฉันไม่เป็นอะไร นายเองก็รู้ นายเองก็รู้นี่ ตั้งแต่พ่อตายฉันก็รับช่วงต่อ ตระกูลลู่มา มันยากที่จะเลี่ยงเรื่องมากมาย มันเลยน่ารำคาญนิดหน่อย”

เย่นจิ่งเหนียนใส่ใจมาโดยตลอด รู้ว่าที่เขาพูดเช่นนี้ก็เพื่อหลีกเลี่ยงเท่านั้น จึงไม่ได้ถามอีก