รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 376

บทที่ 376 คิดว่าฉันแพ้แล้วหรือ

“เรื่องนั้นผมก็รู้” หลินเฉิงจี๋กล่าว

ครั้งนั้นที่ไปพบกับโมมอยอี้ เธอบอกเขา เป็นพ่อของเขาที่ทำเรื่องน่ารังเกียจ ไปแยกครอบครัวของเธอ และพรากเธอจากสามีกับลูกไป

เด็กคนนั้นของโมมอยอี้ ก็คือพี่น้องคนละพ่อของเขา

เพียงแค่เขานั้นไม่เคยเจอ

หลินเฉิงจี๋กวาดสายตามองโทรศัพท์ สายตาไม่แยแสนั้นเผยแววแข็งทื่อ ทั้งร่างต่างนิ่งชะงัก

ถังซินจ้องเขาอยู่เนิ่นนาน

เมื่อถูกบรรยากาศเคร่งเครียดกดทับอยู่นาน สุดท้ายเธอก็อดส่งเสียงขึ้นมาไม่ได้ “หลินเฉิงจี๋...”

“เป็นไปไม่ได้ นี่มันไม่ใช่” หลินเฉิงจี๋ถลึงตัวลุกขึ้นยืน และปาโทรศัพท์ของเธอลงกับพื้น “จะต้องเป็นข่าวลวงของจี้เจียจื้อเป็นแน่ ผม ผมกับเขาจะเป็น...”

“หลินเฉิงจี๋ นายอย่าตื่นตระหนกนะ” ถังซินวิ่งเข้าไปกอด พร้อมจับมือของเขาไว้แน่น พร้อมพูดอย่างทรมาน “ชื่อเดิมของโมมอยอี้ก็คือชิวเสี่ยวอี้ แต่งงานกับมู่ซือหนาน มีลูกชายชื่อมู่เฉินหย่วน”

“ไม่ใช่ ไม่ใช่” หลินเฉิงจี๋ไม่ยอมเชื่อ ผลักถังซินออกห่าง และกระแทกนั่งโซฟาอย่างแรง “นี่มันไม่จริง เธอกำลังหลอกผม”

เขากล่าวเช่นนั้น ศีรษะค่อยๆ ตกลง ท่าทางดูโดดเดี่ยวและเจ็บปวด

ถังซินทรุดตัวลงนั่ง ยื่นมือไปโอบไหล่ของเขา และกล่าวเสียงแผ่ว “ฉันรู้ว่านายไม่อยากเชื่อ แต่นี่คือเรื่องจริง มู่เฉินหย่วนถือได้ว่าเป็นพี่ชายนายครึ่งหนึ่ง”

“เห็นได้ชัดว่าพวกเราอยู่ห่างกัน จนไม่รู้จักกัน...” อย่างไรหลินเฉิงจี๋ก็ไม่อยากเชื่อ ความสัมพันธ์ของเขาและมู่เฉินหย่วน เป็นพี่ชายต่างพ่อ แล้วยังมาแย่งผู้หญิงที่เป็นเจ้าของใจเขาไปอีกด้วย

เขาเกลียดจริงๆ

หลินเฉิงจี๋กำหมัดแน่น แล้วกล่าวอย่างเกลียดชัง “เขาแต่งงานแล้วไม่ใช่หรือ ทำไมถึงได้แย่งภรรยาของคนอื่นกัน แย่งใครไม่แย่ง ทำไมต้องแย่งแม่ของมู่เฉินหย่วนมาด้วย”

“นี่ไม่ใช่ความผิดของนาย นายไม่ต้องไปคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อีกนะ” ถังซินเอ่ยปลอบเขาอย่างแผ่วเบา “นายต้องใช้ประโยชน์จากการที่พ่อรักนาย และเอาอเล็กซ์เลียร์มาก็พอแล้ว เพียงนายกลายเป็นเจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ เมื่อถึงเวลานั้นนายจะทำได้ทุกอย่าง แม้แต่การแก้แค้น”

หลินเฉิงจี๋เงยหน้ามองเธอ “เธอรู้เรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”

“หลังจากที่นายเจอโมมอยอี้ น้องชายของฉันโทรมาบอกเรื่องนี้กับฉัน” ถังซินไม่นึกปกปิด

“เขารู้ไหม”

ถังซินพยักหน้า และกล่าวว่า “หลินเฉิงจี๋ นายกับประธานมู่มีความสัมพันธ์ทางสายเลือดเพียงเล็กน้อย แต่ประธานมู่รู้ว่าความผิดนั้นไม่ใช่ของนาย และไม่นึกเกลียดนาย ที่ฉันบอกนาย เพราะไม่อยากให้จี้เจียจื้อลอบบอกเรื่องนี้กับนาย จนทำให้นายไขว้เขว ฉันรู้ว่าที่ฉันทำอย่างนี้มันไม่ยุติธรรมกับนาย นายจะตีจะด่าฉันอย่างไรก็ได้”

“ผมจะตี จะด่าเธอไปทำไม” หลินเฉิงจี๋กอบกุมแก้มของเธอไว้ พร้อมเอ่ยเสียงแผ่ว “ผมรู้ว่าคุณกำลังคิดเพื่อผม ผมแค่นึกเกลียดเส้นเรื่องของละครเรื่องนี้ สุดท้ายทุกอย่างมันก็เกิดขึ้นที่ตัวผม”

ใครก็ได้ ทำไมต้องเป็นมู่เฉินหย่วนเสมอ ไม่ใช่ว่ากำลังเยาะเย้ยเขาอยู่หรือไร

ถังซินขบปากแน่น และไม่พูดอะไร

ตอนที่รู้ความจริง เธอนั้นรู้สึกพังทลายยิ่งกว่าหลินเฉิงจี๋ รับไม่ได้แม้แต่เพียงนิด

แต่อย่างไร ความจริงก็ไม่อาจเปลี่ยนไปได้อยู่ดี สิ่งเดียวที่เธอจะทำได้ ก็คือต้องขัดขวางแผนของจี้เจียจื้อ เพื่อไม่ให้สองพี่น้องต้องกลายเป็นศัตรูกัน

สำหรับความสัมพันธ์ของเหม่ยซีกับพวกเขานั้น มู่เฉินหย่วนและหลินเฉิงจี๋ต่างไม่สนใจ จี้เจียจื้อจะบอกเธอหรือไม่ เธอจะเป็นอย่างไร ก็ไม่มีใครสนใจเธอทั้งนั้น

สิ่งที่ถังซินคิดไม่ถึงก็คือเรื่องที่กาวเหม่ยซีกลับมายังประเทศYนานแล้ว ทั้งยังหลบซ่อนอยู่ในคฤหาสน์อเล็กซ์เลียร์แห่งนี้

สามทุ่มกว่า จี้เจียจื้อเพิ่งจะได้ออกมาจากห้องหนังสือของโบแนร์

เขาน่าคุยกับพ่อของเขาได้ไม่เลวทีเดียว ใบหน้านั้นไม่เหมือนกับตอนที่เข้าไปในห้องรับแขก ทั้งสีหน้า คิ้ว และริมฝีปากต่างก็ดูมีความสุข และเต็มไปด้วยร่องรอยของชัยชนะ

จี้เจียจื้อลงมาจากตึก พร้อมรับเสื้อคลุมมาจากคนรับใช้ “ฉันจะไปหาบรูซ พรุ่งนี้ฉันมีงานต้อนรับที่สำคัญ ต้องเตรียมชุดใหม่ไว้”