รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 396

บทที่396 ผู้ช่วยที่น่าสงสาร

แมกซี่กำลังยิ้มพูดคุยกับเพื่อน เล่นเสร็จก็เล่นต่ออีกรอบ ทุกครั้งที่ถังซินอยากพูดอะไร เขาก็จงใจทำเป็นไม่ได้ยิน เล่นสนุ๊กต่อไป

ผ่านไปสักพักหนึ่ง ถังซินรู้ว่าแมกซี่กำลังแกล้งหล่อน ที่จริงก็ไม่คิดว่าจะยืดเวลา

หล่อนเห็นแมกซี่ชนะเพื่อนแล้วภูมิใจอย่างมาก สายตาก็ขยับ คิดอะไรออกมาแล้วก็เดินเข้าไปหาแมกซี่พร้อมพูดว่า“คุณแมกซี่เก่งมากค่ะ”

“ก็ได้อยู่”ในที่สุดแมกซี่ก็มองหล่อน“ทำไม คุณก็เล่นเป็น？”

“ค่ะ เมื่อก่อนเคยเรียน”ถังซินยิ้มแล้วยกมือเรียกให้พนักงานเอาไม้มาให้“ถ้าคุณแมกซี่ไม่รังเกียจ ฉันเล่นกับท่านสักตาได้ไหมคะ？”

“ฮ่าฮ่า ได้สิ！”

เห็นแมกซี่ไม่ปฏิเสธถังซินก็พูดอีกว่า“ไม่งั้นเรามาเล่นอะไรที่น่าตื่นเต้นกว่านี้ไหมคะ？ถ้าฉันแพ้จะจ่ายให้คุณแมกซี่สิบล้าน”

“เอ๋？”แมกซี่สนใจขึ้นมา ยกคิ้วมองหล่อน“มีอะไรดีขนาดนี้เหรอ？”

สายตาถังซินซ่อนรอยยิ้มไว้ รูปร่างอ้อนแอ้นนั่นพิงไม้เหมือนภาพวิวที่สวยงาม“ถ้าได้เล่นกับคุณแมกซี่สักตา เสียสักสิบล้านก็ไม่เสียดายค่ะ”

คำนี้ทำให้แมกซี่ปลื้มมาก“งั้นถ้าคุณถังชนะล่ะ？”

“ถ้าฉันชนะ ขอเวลาคุณแค่สองนาทีค่ะ”

“โอเค เอาตามนี้แหละ！”คำท้านี้ยังไงก็คุ้มค่า แมกซี่ดีใจอย่างมาก“คุณถังเป็นผู้หญิง เชิญเลือกก่อนเลย”

“งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะคะ”ถังซินยิ้มน้อยๆ“เล่นสนุ๊กเป็นไงคะ？”

แมกซี่ยกมือขึ้น“สนุ๊กเกอร์”

“ค่ะ”

พนักงานรีบมาเปิดโต๊ะให้แล้วใส่ไป 22ลูก

“เชิญคุณผู้หญิงก่อนเลยครับ”แมกซี่ยื่นมือเชิญและมองถังซินอีกรอบ“แต่คุณถังซินแต่งตัวแบบนี้คงเล่นไม่สะดวก！”

ถังซินถอดผ้าคลุมไหล่ให้พนักงาน

ผิวขาวนวลนั่นส่องสว่างภายใต้แสงไฟ รูปร่างที่มีเสน่ห์และผิวช่วงอกที่เผยให้เห็นนั้นต่างทำให้ผู้ชายที่โต๊ะสนุกสายตาต่างเร่าร้อนขึ้นมา

ความงามสะพรั่งนั้นแม้แต่แมกซี่ก็ยังทึ่ง เขาทำท่าทางพูดอย่างเสียดาย“ถ้ารู้ตั้งนานว่าผมควรคุยกับคุณถังซิน ผมชนะจะเชิญคุณถังซินทานข้าวเย็นสักมื้อ อั่ย！”

ถังซินไม่สนคำพดเขา เถือบเข้าไปใกล้ๆโต๊ะ“งั้นฉันเริ่มแล้วนะคะ”

แมกซี่เดินถอยหลังไปมองอย่างเงียบๆ

ถังซินหน้าเรียบๆ ที่จริงตอนเริ่มเล่นในใจก็อดไม่ได้ที่จะประหม่า

ยังดีที่ตอนไปประเทศRหล่อนเคยเรียนรู้การเล่นกับมู่เฉินหย่วน คุ้นเคยกับวิธีเล่นต่างๆ ตอนนี้ถึงมีโอกาสได้เริ่มเล่นกับแมกซี่

ถ้าเล่นไม่เป็น สงสัยวันนี้คงมาเจอเขาแล้วได้กลับไปอย่างเดียว

ถังซินจับไม้สูดหายใจเข้าลึกๆ บอกตัวเองก่อนเล่นว่ามู่เฉินหย่วนยังชมหล่อนว่ามีพรสวรรค์ในการเล่น ตั้งใจสักหน่อยก็ชนะแน่นอน

หล่อนตั้งใจเล่นสนุกเกอร์และไม่รู้ว่าที่กำแพงกระจกนั้นเป็นกระจกที่มองเห็นแค่ด้านเดียว ทุกอย่างในห้องนี้คนที่อยู่ตรงข้ามห้องกระจกต่างมองเห็น

ที่โต๊ะนั้นเยือกเย็น มีแค่ผู้ชายไม่กี่คนที่กำลังเล่น ท่ามกลางผู้คนนั้นมีผู้ชายที่โดดเด่นพร้อมท่วงท่าเยื้องย่างกรีดกรายกับอารมณ์พิเศษ

แค่ชายคนนั้นสีหน้าราบเรียบ สายตาก็เต็มไปด้วยความเย็นชา คนที่เห็นต่างอยากถอยไปห่างๆ

ชายคนนั้นโน้มตัวเล็กน้อย ไม้ในมือดันไปเบาๆ

ลูกสีขาวเหมือนรางรถไฟที่ลื่นอยู่ที่โต๊ะแล้วชนลูกเบอร์8สีดำลงหลุมไป