รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 407

บทที่ 407 เตะอะไรกันนักหนา อยู่นิ่งๆสงบๆหน่อยได้มั้ย

หลังจากที่เธอรับกระเป๋าเสร็จแล้ว จึงเดินออกไปทางด้านนอก พลางต่อสายโทรศัพท์หาหลินเฉิงจี๋

เพราะว่าต้องคอยจัดระเบียบกระเป๋า ทำให้เธอไม่ทันได้ระวัง จึงไปชนกับคนที่เดินผ่านมา ทำให้พาสปอร์ตและแว่นตาดำของอีกฝ่ายตกลงพื้น และโทรศัพท์ของเธอเองก็ตกลงเช่นกัน

“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”

ถังซินรีบนั่งยองลงไป และเก็บของทั้งหมดขึ้นมาให้เธอ

“ขอบคุณค่ะ” มือหนึ่งได้ยื่นมารับของ และพูดด้วยเส้นเสียงที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความเรียบร้อย น่าฟังยิ่งนัก

ถังซินเม้มริมฝีปาก ยิ้มและเงยหน้า เธอเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีรูปร่างบางเล็ก สวมชุดสูททำงาน ผมยาวประลงมาที่บ่า ดวงตาใสวาวและฟันขาวสวย มีความเป็นผู้หญิงอย่างเต็มตัว

เมื่อเห็นลักษณะหน้าตาของผู้หญิงคนนั้นอย่างชัดเจน รอยยิ้มของถังซินก็เจื่อนลง และยืนมึนงงอยู่ตรงนั้น

ผู้จัดการแผนกRของบริษัทมู่ซื่อ จ้าวอี้ซีน

“คุณถังซินใช่มั้ยคะ?” จ้าวอี้ซีนจำถังซินได้ จึงยื่นมือออกมาอย่างรวดเร็ว “ตอนที่ฉันพึ่งมาอยู่ในบริษัทมู่ซื่อใหม่ๆ มักจะได้ยินพนักงานในแผนกพูดถึงผู้จัดการคนก่อนหน้านี้อยู่บ่อยๆ”

“ สวัสดีค่ะ” ถังซินยื่นมือไปจับมือกับเธออย่างมีมารยาทและด้วยรอยยิ้มที่จืดจาง “ฉันออกมาจากบริษัทมู่ซื่อนานแล้ว ช่วงเวลานี้ก็อยู่ที่ต่างประเทศ งานยุ่งเลยไม่มีเวลาดูข่าว คุณคือ?”

“ที่แท้ช่วงนี้คุณก็อยู่ที่ต่างประเทศนี่เอง” รอยยิ้มของจ้าวอี้ซีนยังคงสดใสเป็นประกาย “ขอแนะนำตัวหน่อยนะคะ ฉันคือผู้จัดการคนใหม่แผนกR ของบริษัทมู่ซื่อ ชื่อจ้าวอี้ซีน”

ถังซินคลายมือออกและจับไปที่คันจับกระเป๋าเดินทาง “ยินดีกับคุณด้วยนะคะ บริษัทมู่ซื่อเป็นองค์กรที่ดีมากองค์กรหนึ่ง ฉันเชื่อว่าบริษัทจะต้องให้ในสิ่งที่คุณต้องการและพัฒนาความสามารถของคุณ”

“ ขอบคุณค่ะ” จ้าวอี้ซีนฉีกยิ้มริมฝากอันแดงก่ำ “แต่ฉันยังต้องศึกษาเพิ่มเติมอีกมากจากรุ่นพี่ถังอย่างคุณ!”

สีลิปติกของเธอนั้นสีสันสดสวย จึงขับผิวของเธอให้ขาวผ่อง ดูงดงามและกินใจยิ่ง

ถังซินยิ้มอย่างรักษามารยาท “ฉันไม่ได้เก่งขนาดนั้นหรอกค่ะ พวกเขาพูดยกยอไว้สูงเกินไปแล้ว”

“ไม่ว่าคนนอกจะพูดยกยอไว้สูงเกินไปหรือไม่ แต่รุ่นพี่ถังก็ยังเป็นคนที่เก่งมาก” จ้าวอี้ซีนยังเอ่ยอีกว่า จากสายงานการแปลสามารถย้ายมาอีกสายงานหนึ่งได้ และยังมีผลการทำงานที่สำเร็จอย่างดีขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าใครก็สามารถที่จะทำได้”

ถังซิน……

“ ……จ้าวอี้ซีน เธออายุเท่าไหร่?” ถังซินยิ้มเอ่ยถาม

จ้าวอี้ซีนคล้ายกับคิดไม่ถึงว่าถังซินจะถามคำถามนี้ จึงตอบด้วยน้ำเสียงช้าๆ “ยี่สิบแปด”

“โหว อายุมากกว่าฉันตั้งสามปี” ถังซินคล้ายกับกำลังคิดอะไรอยู่ จึงยิ้มอย่างจืดจางออกมาอีกครั้ง “ในปีที่แล้วที่ฉันอยู่บริษัทมู่ซื่อผลการทำงานของฉันนั้นประสบความสำเร็จมากจริงๆ แต่คงต้องขอไม่รับคำว่ารุ่นพี่จากคุณจ้าว”

แน่นอนว่าจ้าวอี้ซีนฟังออกว่า ในคำพูดของถังซินนั้นแฝงไปด้วยความประชดประชัน สีหน้าจึงเจื่อนลง แต่ไม่นานก็ได้พูดออกมาอย่างสดใสว่า “คุณถัง สะดวกแลกวีแชทกันไว้มั้ยคะ? ถ้ามีเวลามาดื่มน้ำชาด้วยกันค่ะ?”

“ได้เลยค่ะ!” ถังซินหยิบโทรศัพท์ออกมาอย่างใจกว้าง กดเข้าไปที่หน้าจอหลักดู และเอ่ยพูดขอโทษ “ในโทรศัพท์ของฉันไม่มีแอพพลิเคชันของวีแชท รอให้ฉันกลับไปดาวน์โหลดก่อนแล้วค่อยแอดวีแชทคุณไปนะคะ”

“คุณจ้าว ฉันไปก่อนนะคะ” ถังซินไม่รอให้จ้าวอี้ซีนพูดออกมาอีก เธอลากกระเป๋าก้าวเดินจากไปอย่างรวดเร็ว มีความหมายคล้ายกับไม่อยากได้วีแชทของเธอแม้แต่นิดเดียว

ถังซินเดินออกไปทางด้านนอกไปพลาง และขบคิดถึงเรื่องการประมือกันกับจ้าวอี้ซีนเมื่อสักครู่นี้ไปพลาง

หญิงสาวที่อยู่ในชนชั้นสูง พูดจาดูสุภาพและมีมารยาท แต่กลับแฝงไปด้วยความเยาะหยัน ทั้งสวยและฉลาด มีสง่าเพียบพร้อม

ขณะที่หวนกลับไปคิด ท้องเธอก็รู้สึกเจ็บและมีน้ำย่อย

ไอ้แก่นั้นยอดเยี่ยมจริงๆ สามารถหาผู้หญิงที่มีสวยและฉลาดมาอยู่ข้างกายได้!

ทันใดนั้นเธอก็ถูกถีบท้องหลายที ทำให้ถังซินรู้สึกเจ็บเบาๆ

“ถีบอะไรนักหนา อยู่นิ่งๆสงบๆหน่อยได้มั้ย” ถังซิสมองบน และพูดด่าพวกเด็กๆในท้องด้วยเสียงเบา “ถ้าถีบอีกกลับไปฉันจะไม่กินข้าวแล้ว ให้พวกเธอหิว!”

“คุณถังใช่มั้ย?”

ในขณะที่ถังซินกำลังจิตใจหดหู่อยู่ ก็ได้ยินเสียงคนเรียกตนเองรางๆ เมื่อเงยหน้าขึ้น ก็เห็นผู้ช่วยจางที่ไม่ได้เจอกันนานมากแล้ว กำลังเดินมาทางตนเอง