รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 413

บทที่ 413 เปลี่ยนที่นั่ง

ท่ามกลางการทะเลาะวิวาทระหว่างถังซินกับมู่เฉินหย่วน ได้ใช้เวลาในการเตรียมอาหารกลางวันทั้งสิ้นหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดอาหารก็เสร็จสมบูรณ์

ขนมปังเเละคุ้กกี้ที่อยู่บนจาน จู่ซือซือได้ทานหมดตั้งนานเเล้ว ขณะที่มาทานอาหารที่ห้องรับเเขก ก็ได้กลิ่นของโจ๊กปลาเเผ่นที่โชยชวนให้น้ำลายสอ เธอจึงออกเเรงชมถังซิน

"ฝีมือการทำอาหารของพี่ถังซินนี่สุดยอดไปเลยนะ อาหารที่อยู่บนโต๊ะนี้เดี๋ยวฉันจะจัดการทั้งหมดเอง!"

เธอถือตะเกียบขึ้น ปากก็พูดพร่ำไม่หยุด "ใครได้เเต่งงานกับพี่ถังซินนะ ต้องโชคดีมากเเน่ๆ!"

มู่เฉินหย่วนมองขวางไปยังจู่ซือซือด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์

จู่ซือซือคล้ายกับว่ามองไม่เห็น จึงนั่งลงใกล้กับถังซิน เธอทานอย่างสุภาพไปพลาง พูดคุยกับถังซินไปพลาง เธอยังพูดอีกว่าอยากทานคุ้กกี้ จึงอ้อนวอนให้ถังซินทำให้เธอทานอีกครั้งในช่วงบ่าย

โจ๊กปลาเเผ่นที่มากมายเช่นนี้ ถังซินเกรงว่าจะทานไม่หมด ไม่นึกเลยว่ามู่เฉินหย่วนกับจู่ซือซือจะอยากทานมากขนาดนี้

ไม่เพียงเเต่โจ๊กเท่านั้น เเม้เเต่ผักพวกเขาทั้งสองก็กวาดเรียบจนไม่มีเหลือ

ถังซินมองไปยังฝ่ายชายครู่หนึ่ง พร้อมกล่าวอย่างตั้งใจ "ฉันคิดว่าฝีมือการทำอาหารของฉันจะไม่ถูกใจคุณซะอีกนะ!"

มู่เฉินหย่วนกล่าวอย่างไม่กระโตกกระตาก "โจ๊กปลาเเผ่นเก็บไว้ตอนเย็นมันจะไม่ร้อนไม่อร่อย ผมกลัวเปลือง ผมก็พยายามกินเท่าที่ผมกินได้ เเต่ถึงอย่างไรซือซือก็ชอบกินของที่สดใหม่"

"ฉันไม่เคยพูด!" จู่ซือซือค้านอย่างไม่พอใจ "ก็เห็นชัดว่าพี่เฉิน......"

มู่เฉินหย่วนใช้สายตาอันเยือกเย็นมองไป

จู่ซือซือหัวชาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เธอไม่กล้าจะพูดอะไรออกไปเเล้ว พร้อมทำเสียงในลำคอ พลันเขย่าเเขนของถังซิน "พี่ถังซิน พี่ทำคุ้กกี้ให้น้อยลงดีกว่านะ ให้ฉันพอทานคนเดียวก็โอเคเเล้ว!"

ถังซินลูบหัวเธอ "ได้สิ เธออยากจะกินรสอะไรได้หมดเลย" "หึ!" จู่ซือซือเเลบลิ้นใส่มู่เฉินหย่วน "ไม่ให้พี่เฉินทานหรอก!"

มู่เฉินหย่วนยิ้มพร้อมส่ายหัว เขาเปิดโทรศัพท์ดูพบว่าเย่นจิ่งเหนียนได้โทรมาเมื่อหนึ่งชั่วโมงที่เเล้ว เนื่องจากเขาเปิดโหมดเงียบไว้จึงไม่ได้ยิน จึงเดินไปริมหน้าต่างเเล้วโทรกลับไปหาเย่นจิ่งเหนียน

"หากวนชิงเฟิงเจอเเล้ว เขาไม่ได้เป็นอะไร" หลังจากโทรติด เย่นจิ่งเหนียนก็ได้รายงานสถานการณ์ให้เเก่เขา "โรงเรียนของเขาส่งตัวไปที่ซีเรีย ชั่วโมงที่เเล้วฉันเพิ่งไปส่งเขาที่สนามบินมา"

"อืม นายกลับมาเถอะ"

เย่นจิ่งเหนียนกล่าว "ยังกลับไม่ได้ชั่วคราวน่ะ ได้ที่อยู่ใหม่ของห้องทดลองเเล้ว ฉันต้องไปดูสักหน่อย ใช่เเล้ว พี่ครับ พี่ไปผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจที่ไหน บอกผมไม่ได้หรอ?"

"......"

"ผมก็อยากลองเปลี่ยนหัวใจอยู่เหมือนกัน ที่นั่นมีเปลี่ยนสมองมั้ย?"

มู่เฉินหย่วนได้ยินคำพูดหยอกล้อของเขา ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้ม "มีสิ ไม่เพียงเเต่เปลี่ยนสมองนะ ยังมีสุสานกับโลกศพฟรีอีกด้วย รอนายกลับมาฉันจะพาไป"

นี่คือการลงโทษ ที่นายกล้ามาเเหย่ฉัน!

หลังจากมื้อกลางวัน ถังซินก็รีบเร่งเตรียมวัตถุดิบ ได้อบคุ้กกี้ไว้หลากหลายรส ในครั้งนี้เธอทำเยอะขึ้นหน่อย ให้จู่ซือซือได้ทานถึงวันพรุ่งนี้ เเละยังมีห้าชิ้นสำหรับคุณเเม่เสว่เม่ย

เธอถูมือ พลันมองไปเห็นนาฬิกาว่าสายเเล้ว อยากที่จะกลับไป

จู่ซือซือก็วิ่งมาดึงเเขนเธอไม่ยอมปล่อย พร้อมมองเธอด้วยสายตาปริบๆ "พี่ถังซิน พี่เคยพูดว่าจะให้ฉันทำอาหารเย็น ทำไมตอนนี้พี่จะไปเเล้วล่ะ?"

"ฉันกลับไปเก็บกวาดห้องนอนน่ะ ช่วงเย็นจะกลับมาอีกที" ถังซินนั่งลงบนโซฟา ฝ่ายชายที่กำลังนั่งทำงานอยู่ก็มองมายังเธอ

เธอเเละมู่เฉินหย่วนใจลอยอยู่สักพัก เธอรู้สึกเก้ๆกังๆ

จู่ซือซือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาในทันใด "เดี๋ยวฉันจะเรียกให้คุณป้าคนหนึ่งมาช่วยพี่ทำความสะอาด"

"ไม่ต้อง พี่เรียกมาเเล้ว"

"งั้นพี่ถังซินอยู่กับฉันที่นี่ไม่ได้หรอ" จู่ซือซือดึงเขย่าเเขนของเธอ พร้อมกล่าวอย่างน้อยใจ "ฉันอยู่คนเดียวทุกวันเลย ไม่มีใครอยู่เป็นเพื่อนสักวัน"

"......"

"ขอเถอะนะพี่ถังซิน เเค่วันนี้วันเดียวเองได้มั้ย?"

"......" เผชิญหน้ากับเธอ ถังซินก็ใจอ่อนลง พร้อมพยักหน้า "ก็ได้ งั้นพวกเราไปเล่นในห้องกันเถอะ ห้องรับเเขกมีคนใช้"

จู่ซือซือหันกลับไปมองครู่หนึ่ง "พี่หมายถึงพี่เฉินหรอ? วันนึงเขาก็ยุ่งทุกยี่สิบสี่ชั่วโมงนั่นเเหละ ลองตอนสายไม่ใช้คอมสิ บริษัทคงจะล้มละลาย"

ระหว่างที่พูด เธอก็เดินไปยึดคอมของมู่เฉินหย่วน "พี่เฉิน เล่นไพ่นกกระจอกเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ"

"พอได้เเล้ว เเค่สองคนจะเล่นได้ยังไงกัน"