รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 414

บทที่ 414 เธอไม่รู้ว่าผมรักเธอมากขนาดไหน

เมื่อถึงเวลาเก้าโมงกว่า ถังซินได้เห็นว่าสายเเล้ว ครั้งนี้เธอต้องกลับไปจริงๆ จู่ซือซือก็ไม่ได้รั้งเธอไว้เเล้ว เธอกล่าวว่าไว้รอถังซินว่างเเล้ว ค่อยไปทำอาหารกันในที่ที่เธออยู่ ถังซินยิ้มพร้อมรับปาก

มู่เฉินหย่วนก็กำลังจะไปอย่างพอดิบพอดี พร้อมถือคอมพิวเตอร์ตามถังซินออกไปด้วยกัน

ถังซินเดินเข้ามาในลิฟท์กำลังที่จะกดปิดประตู ก็ได้เห็นว่ามู่เฉินหย่วนได้ตามเข้ามา เธอก็ชะงัก "ฉันจะไปชั้นบน คุณเข้ามาทำอะไรกัน? คะ คุณ......"

"ไม่อยากรออยู่ด้านนอกน่ะ" มู่เฉินหย่วนกล่าวอย่างสบายๆ "ในลิฟท์มันอุ่นดี"

ระเบียงทางเดินก็มีเครื่องทำความอุ่น หนาวตรงไหนกัน?

ถังซินได้เเต่บ่นอยู่ในใจเงียบๆ พร้อมมองตัวเลขลิฟท์ที่กำลังเลื่อนขึ้นไปชั้นบนอย่างเบื่อหน่าย

ทั้งสองคนยืนห่างกันเเค่เเขนข้างเดียว เเต่เธอก็ยังได้กลิ่นของยาสูบอ่อนๆ บนตัวเขา มันเป็นกลิ่นที่ออกมาจากลมหายใจ

สายตาของเธอที่มองตัวเลขบนลิฟท์ก็ได้เปลี่ยนไปมองพื้นผนังที่เรียบเนียนเเทน มองเห็นฝ่ายชายที่ยืนก้มหัวตะเเคงขวาอยู่เล็กน้อย หัวเเม่มือก็ได้เลื่อนไถลบนหน้าจอโทรศัพท์ไป

ร่างกายสูงใหญ่ ทุกการเคลื่อนไหวของเขาดูสุขุมหนักเเน่น

ถังซินก็ได้นึกเรื่องของคืนนั้นขึ้นมาได้ ฝ่ายชายได้คว้าขาของเธอเอาไว้ จูบเธอด้วยความทะนุถนอม คล้ายกับว่าเธอเป็นนกน้อยในกำมือของเขา สายตาเต็มไปด้วยความรักความผูกพัน

นั่นเป็นเขาจริงๆ ใช่มั้ย?

หากเป็นเขาจริงๆ ทำไมเช้าวันต่อมาถึงไร้ความรู้สึก โยนเงินไว้เเล้วก็จากไป? หลังจากที่กลับมาเจอกันที่ประเทศ เขาก็ยังกวนประสาทเธออยู่?

สายตาของถังซินเลื่อนลงมา เห็นว่าเน็คไทน์ของฝ่ายชายนั้นถูกผูกไว้อย่างเเน่น ส่วนของคอครึ่งหนึ่งก็ยังไม่โผล่ออกมา

กล้ามท้องที่อยู่ใต้เสื้อเชิ้ตนั้น เส้นวีเชฟ เธอเคยเห็นเเละเคยลูบมาเเล้ว

มู่เฉินหย่วนก้มหัวอย่างทันที พร้อมมองไปยังผนังลิฟท์ เเละได้ไปสบสายตาของถังซินเข้า ริมฝีปากอันบอบบางก็ได้ขยับขึ้นเล็กน้อย "คุณถัง น้ำลายคุณไหลเเล้ว ไม่เช็ดสักหน่อยหรอ?"

ถังซินตกใจจนรีบเอามือไปเช็ดมุมปาก เเต่กลับไม่พบสิ่งใดตามที่ฝ่ายชายได้บอกไว้ จึงหันไปมองฝ่ายชายอย่างสบายใจ สายตากลับซ่อนความเย้าเเหย่ไว้ไม่น้อย เธอโกรธจนตัวสั่น

ผู้ชายบ้า!

ท้องของชายหนุ่มก็ได้ดังขึ้นมา ได้เตะเข้ากับขาของเธออย่างจัง

มือข้างหนึ่งของถังซินก็ได้ปิดไปที่ท้อง พร้อมขมวดคิ้วขึ้น

สีหน้าของมู่เฉินหย่วนก็ได้เปลี่ยนไปอย่างทันที เขาเข้ามาประชิดเเล้วเอ่ยถามด้วยเสียงต่ำ "เป็นอะไร ไม่สบายอีกเเล้วหรอ?"

"ไม่ได้เป็นอะไร" ถังซินตอบกลับไปอย่างสงบเสงี่ยม ไม่ให้เขาระเเคะระคายเธอ "เมื่อเย็นทานเยอะไปหน่อยน่ะ รู้สึกว่าท้องจะเสีย"

สายตาของมู่เฉินหย่วนนั้นหนักเเน่น จำได้ว่าเมื่อตอนกลางวันเธอก็ไม่สบาย

หลังจากที่รอให้ประตูลิฟท์เปิดออก ฝ่ายชายก็ได้ไปประคองเธอ "เดี๋ยวผมไปส่ง คุณเข้าห้องเเล้วเดี๋ยวผมค่อยไป"

"ไม่ต้องเเล้ว" ถังซินนึกได้ว่าเขาเคยอุ้มผู้หญิงคนอื่นเเละสนิทชิดเชื้อเเบบนี้เหมือนกัน เธอไม่สบายใจ พร้อมดิ้นออกมาจากมือของเขา "ฉันไม่ได้เป็นอะไร เดินไปเองได้"

พูดจบ เธอก็ก้าวออกไปจากลิฟท์

ประตูลิฟท์ค่อยๆ เปิดออกอย่างช้าๆ พร้อมละสายตาของมู่เฉินหย่วนออกไป

มือที่ฝ่ายชายได้ชูขึ้นกลางอากาศ ท้ายที่สุดก็ค่อยๆ ลดลงมา เขาร้อนรนจนอยากจะหย่าเเล้วจริงๆ ทำไมถึงยังเป็นห่วงเธออยู่กันนะ?

ผู้ช่วยจางรออยู่ด้านนอกอาพาร์ทเม้นท์สักพัก หลังจากที่เห็นมู่เฉินหย่วนออกมาจากด้านใน จึงได้รีบเลื่อนเปิดประตูรถออก

"ประธานมู่ครับ......" ผู้ช่วยจางอยากที่จะทักทายมู่เฉินหย่วน ถามเขาว่าซือซือเป็นอย่างไรบ้าง เเต่กลับเห็นสีหน้าของฝ่ายชายนั้นขาวซีด เนื้อตัวสั่นเทา

พอมองเขาเเล้วก็รู้ได้ว่าอารมณ์ไม่ค่อยดี จึงพูดให้น้อยลงหน่อยดีกว่า

ผู้ช่วยจางขึ้นรถพร้อมขับออกไปอย่างระมัดระวัง เขากลั้นหายใจ ไม่กล้าหายใจออกมาเเรงๆ

ที่นั่งด้านหลังของรถได้เปิดไฟดวงเล็กไว้ เเสงไฟได้สาดส่องไปยังร่างของชายหนุ่ม

มู่เฉินหย่วนนั่งไขว่ห้างอยู่ทางเบาะหลัง ตรวจสอบจัดการอีเมลอยู่ตลอดเวลา หลังจากที่ทำงานไปสักพัก เขาก็ได้ปวดคอเล็กน้อย จึงหันหน้าไปมองยังนอกกระจกรถ ภายนอกล้วนมืดสนิท

หลังจากที่มองไปยังนอกกระจกสักพัก มู่เฉินหย่วนก็ได้ล้วงมือเข้าไปยังกระเป๋าเสื้อสูท เขาได้ล้วงผ้าคลุมศีรษะสีฟ้าหม่นขึ้นมา นี่เป็นของสิ่งเดียวที่ถังซินทำหล่นไว้

นึกถึงเเต่ก่อนตอนที่อยู่ในลิฟท์ ตอนที่ถังซินปัดมือของเขาออก นั่นเป็นการค้านตัวเอง สายตาของเขาก็ยิ่งหนักเเน่นขึ้นเรื่อยๆ