รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 419

บทที่ 419 หาพ่อที่ดีกว่าให้ลูก

ถังซินไม่รู้จะพูดอะไรต่อ “ไม่อยากร่วมงานก็ไม่ร่วมงานก็ได้ ทำไมต้องบล็อคคนอื่นด้วยนะ”

ฉันล่ะยอมเขาจริงๆเลย

ก็แค่เลิกกัน ถึงขั้นต้องไม่ขายส้มให้ฉันเลยหรอ?

ไอรายักไหล่ประมาณว่า ฉันทำได้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้แล้ว “คุณถังบริษัทมู่ซื่อใหญ่ขนาดนั้น ไม่มาร่วมงานกับบริษัทเล็กๆอย่างเราหรอก ต่อให้จะใช้คนของมู่ซื่อจริงๆ เราก็จ่ายไม่ไหวหรอก บริษัทที่ดูแลเรื่องแผนการมีตั้งเยอะแยะ เดี๋ยวฉันจะไปเลือกอันที่ดีแล้วส่งเอกสารไปให้คุณที่ห้องทำงานดีไหมคะ? “

ถังซินเงียบไปสักพักเธอโบกมือแล้วตอบว่า “ไม่เป็นไรเดี๋ยวฉันหาเอง เธอไปทำธุระของเธอเถอะ”

หลังจากกลับมาที่ห้องทำงาน ถังซินก็จัดการเรื่องตรงหน้าก่อน

จนกระทั่งถึงเวลาพักกลางวัน เธอถึงจะว่างโทรหาส้งจิ้งเหอ

“เสี่ยวซิน” ส้งจิ้งเหอรับสายอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหัวเราะและถามว่า “ฉันเห็นข่าวในไทม์ไลน์มา นี่เธอทำงานที่เหอซ่งหรอ?”

“อืม พึ่งมาได้สองวันน่ะ” ถังซินยิ้มเบาๆ “ยุ่งไหม กินข้าวกันหน่อยไหม?”

“ไม่ยุ่งๆ งั้นเราไปเจอกันที่ร้านอาหารหงฝางจื่อละกัน”

“ได้”

ถังซินให้ไอราร่างสัญญาขึ้น รอได้สัญญาแล้วค่อยไปเอารถที่โรงจอดรถ

ร้านหงฝางจื่อห่างจากศูนย์กลางการเงินตรงนี้แค่สิบนาทีเท่านั้น

หลังจากที่พนักงานเดินนำถังซินไปยังชั้นสองของร้านอาหารแล้ว ถังซินก็เห็นส้งจิ้งเหอที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะริมหน้าต่างจึงเดินเข้าไปหาอย่างเร็ว

ส้งจิ้งเหอก็เห็นเธอกำลังเดินเข้ามา มองตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วยื่นเมนูไปให้เธอ “ไม่เจอกันไม่กี่เดือน สวยขึ้นอีกแล้วนะเธอเนี่ย หรือว่าอากาศน้ำที่เมืองนอกมันบำรุงร่างกายได้?”

“ฟังเธอพูดแบบนี้ไม่ได้จะหมายถึงว่าฉันอ้วนขึ้นใช่ไหม?” ถังซินเหลือบตามองเธอแล้วเลื่อนเก้าอี้ออกเพื่อนั่ง

“ไม่ สาบานต่อพระเจ้าเลย ฉันพูดจริง!”

“น้ำเมืองนอกดีไหมฉันไม่รู้ แต่ฉันกินดีอยู่ดีทุกวันเลย”

ถังซินคุยกับเธอไปด้วยสั่งอาหารไปด้วย

หลังจากสั่งเสร็จแล้ว เธอก็ส่งเมนูอาหารคืนให้พนักงาน แล้วถามส้งจิ้งเหอว่า “ช่วงนี้ได้ติดต่อกับนางฟ้าน้อยบ้างไหม?”

ส้งจิ้งเหอส่ายหัว “ไม่นะ ก่อนหน้านี้ฉันเคยโทรหาเธอแต่ก็โทรไม่ติด คราวที่แล้วผู้ช่วยฉันเอาของไปส่งให้ที่บริษัทมู่ซื่อ ฉันเลยให้เธอช่วยถามถึงซูเจ๋หน่อย แต่ทางนั้นเขาบอกว่าเธอลาออกไปนานแล้ว”

“เธอกำลังท้อง คงลาออกไปดูแลลูกล่ะมั้ง”

ส้งจิ้งเหอที่กำลังกินน้ำ ถึงกับอึ้งไป “จริงหรอ เมื่อไหร่กัน?”

“หลังจากที่ฉันไปประเทศY ได้ไม่นานเอง” พวกเขารู้จักกันมานานและเธอก็มองว่าส้งจิ้งเหอเป็นเพื่อนที่ดี จึงบอกเรื่องนี้กับเธอ

พอพูดจบ ถังซินรู้สึกคอแห้งนิดหน่อย จิบน้ำอุ่นไปนิดหน่อย เงยหน้าขึ้นมาเห็นส้งจิ้งเหอก็ยังทำหน้าแบบพูดไม่ออกบอกไม่ถูกอยู่ เธอรู้สึกว่าตลกดี “ฉันพูดอะไรให้เธอรู้สึกว่าอาหารไม่ย่อยเลยหรอ?”

“เธอแค่ไปต่างประเทศ แต่เรื่องที่เจอเยอะเกินไปแล้ว” ส้งจิ้งเหอสูดอากาศหายใจ แต่สีหน้าก็ยังตะลึงอยู่ “เฉินหย่วนรู้สาเหตุที่เธอไปต่างประเทศ แต่ก็ไม่ได้ไปหาเธอหรอ?”

ถังซินหลุบตาลง ตอบว่า “เลิกกันไปแล้ว”

เกี่ยวกับเรื่องที่มู่เฉินหย่วนไปรับจู่ซือซือที่ประเทศYนั้น ถังซินไม่ได้เล่าให้เธอฟังเพราะคิดว่าไม่จำเป็น

ถังซินเปลี่ยนเรื่องคุย “สองวันก่อนตอนที่ฉันกำลังไปทำงานที่เหอซ่ง เจอรถของลู่เหวินซูบนถนน ที่นั่งข้างคนขับมีผู้ญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ เห็นป้อนน้ำเขาด้วย”

“เธอดูผิดหรือเปล่า?” ส้งจิ้งเหอเอามือลูบคาง นิ่งคิดไปสักพัก “ครั้งที่แล้วฉันเจอลู่เหวินซูที่งานเลี้ยงงานหนึ่ง เขากํไม่ได้พาคู่ควงมา ดูๆแล้วก็ท่าทางซื่อสัตย์อยู่นะ”