รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 423

บทที่ 423 คุณยังจะปกปิดตัวเองอีกหรอ

"คุณถัง" ส้าวซิวหรงที่อยู่ในเสื้อสีขาวกางเกงดำ ทั้งร่างดูดีเป็นอย่างมาก มองไม่ออกเลยว่าเขาจะอายุสามสิบหกปีเเล้ว เขายิ้มมาทางถังซินพร้อมผงกหัวเล็กน้อย "ไม่ได้เจอกันนานเลย"

ถังซินชำเลืองมองไปข้างกายเขาคล้ายกับมีลูกค้ามาด้วย จึงกล่าวอย่างว่องไว "คุณกำลังยุ่งอยู่ งั้นเดี๋ยวฉันไปก่อนนะ"

"ไม่ใช่ลูกค้า เเค่เพื่อนน่ะ" ส้าวซิวหรงกล่าวอธิบาย พร้อมเอ่ยถาม "ได้ข่าวว่าคุณถังเข้าไปทำงานในบริษัทเหอซ่งเเล้วหรอ?"

"บริษัทเหอซ่งเป็นเเค่บริษัทเล็กๆ เอง ไม่นึกเลยว่าคุณจะรู้จักด้วย"

ส้าวซิวหรงยิ้มอย่างอบอุ่น "บริษัทเหอซ่งเล็ก เเต่ชื่อเสียงของคุณถังนี่กว้างไกลนะ ถ้าคุณไม่ยุ่ง ไปนั่งคุยกับผมสักหน่อยสิ คุณเข้าไปทำงานในบริษัทเหอซ่งเเล้ว ต่อไปก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะลงทุนให้บริษัทเหอซ่ง เเค่ฟังดูเพียงเล็กน้อยก็พอ

ถังซินเลื่อนลอยไปชั่วขณะ พร้อมกล่าว "ประธานส้าว ฉันลาออกจากบริษัทมู่ซื่อนานเเล้วค่ะ"

"ผมรู้เเล้ว" ส้าวซิวหรงกล่าว "ผมเชิญคุณเพราะว่าคุณเป็นรองประธานของบริษัทเหอซ่ง ผมเป็นนักธุรกิจคนหนึ่ง เวลาพบเจอธุรกิจที่สามารถทำเงินได้ จะไม่ให้ผมทำก็ไม่ได้ อีกทั้งยังอยากคบเพื่อนเยอะๆ อีกด้วย"

ที่เขาพูดออกมาก็สมเหตุสมผล ทำให้ถังซินจับพิรุธเขาไม่ได้เเม้เเต่น้อย

นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อไม่นานมานี้บริษัทส้าวซือได้ลงทุนหนังเรื่องหนึ่งไปเป็นจำนวนมหาศาล ถังซินครุ่นคิดอย่างเงียบๆ ว่าอาจจะทำธุรกิจร่วมกันกับบริษัทส้าวซือได้ หลังจากที่พิจารณาเเล้ว จึงยิ้มพร้อมกล่าวกับส้าวซิวหรง "หวังว่าประธานส้าวไม่รู้สึกว่าฉันงุ่มง่ามก็โอเคเเล้ว"

"ที่ไหนกัน คุณถังดูถูกตัวเองเกินไปเเล้ว ผมยังหวังเลยว่าคุณไม่รู้สึกว่าผมล่วงเกินก็ดีเเค่ไหนเเล้ว"

ทั้งสองคุยกันไปคุยกันมา ก็ได้ไปที่ห้องอาหารด้วยกัน

หลังจากที่ได้ย่ำเข้าไปในห้องอาหารที่หรูหราโอ่อ่า ถังซินพบว่าด้านในยังมีผู้ชายนั่งอยู่อีกสองสามคน

เเรกเริ่มเดิมทีผู้ชายเหล่านั้นกำลังคุยกันอยู่ เเต่เหมือนเห็นว่าเธอเดินเข้ามากับส้าวซิวหรง สายตาของทุกคนก็จับจ้องมายังเธอ

หลังจากที่ส้าวซิวหรงกล่าวทักทายทุกคนเป็นรายบุคคลเเล้วนั้น จึงเเนะนำถังซินที่อยู่ด้านข้าง "เธอคนนี้ชื่อถังซิน เเต่ก่อนเคยทำงานใกล้ชิดกับประธานมู่ เเต่ตอนนี้เป็นรองประธานของบริษัทเหอซ่ง"

ต่อมา ส้าวซิวหรงก็ได้เเนะนำคนอื่นๆ ให้เเก่ถังซิน

ถังซินยิ้มเล็กน้อยต่อหน้าผู้คน พร้อมจับมือพวกเขาทีละคน เเละกล่าวคำเเสดงความเคารพต่อพวกเขาเล็กน้อย

เธอสังเกตุเห็นว่า ผู้ชายไม่กี่คนยิ้มเเละจับมือกับเธอ เเต่สายตาของพวกเขากลับมองเหนือขึ้นไป ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่เห็นเธออยู่ในสายตาเลยเเม้เเต่น้อย พูดได้ว่า หากส้าวซิวหรงไม่ได้อยู่ที่นี่ พวกเขาก็คงจะไม่เหลียวเเลเธอ

ถังซินยังคงยิ้ม เเละไม่สนใจสิ่งเหล่านั้น

บนห้างสรรพสินค้านี้ยุ่งวุ่นวาย เเถมยังเเบ่งออกเป็นส่วนๆ ล้วนเป็นการพูดคุยกันอย่างสนุกสนานของนักธุรกิจชั้นสูง อย่างเเรกคือเธอไม่มีบริษัทเป็นของตัวเอง สองคือไม่ได้มีชื่อเสียงในสังคมมากมายขนาดนั้น ก็สมควรเเล้วที่คนพวกนี้จะไม่สนใจเธอ

หลังจากทักทายเเละกล่าวคำสุภาพกันเสร็จสรรพ ถังซินก็อยากที่จะย้ายไปนั่งอีกด้านหนึ่ง เธอจงใจเข้าไปนั่งใกล้ส้าวซิวหรง "คุณถังนั่งตรงนี้นะครับ เวลาพวกเราพูดคุยกันจะได้ยินชัดเจนกันหน่อย"

"......"

ภายใต้ความยืนหยัดของส้าวซิวหรงครั้งเเล้วครั้งเล่า ถังซินจึงต้องจำใจนั่งไป

ภายในห้องอาหารส่วนตัวนั้นมีผู้ชายอยู่ประมาณสิบคน เธอเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียว เเถมยังนั่งอยู่ตรงกลางอีกด้วย คล้ายกับถูกนักธุรกิจผู้ทรงอิทธิพลนั่งรายล้อมอยู่ โดยเฉพาะอย่างยิ่งลักษณะที่น่าเกรงขามของนักธุรกิจใหญ่เหล่านั้น ทำให้คนๆ หนึ่งมีเเรงกดขี่เป็นอย่างมาก

ฝึกฝนอยู่ที่บริษัทมู่ซื่อนานขนาดนั้น เเถมยังเคยเดินเตร่ออกไปข้างนอกกับมู่เฉินหย่วนอยู่บ่อยๆ จึงทำให้ถังซินไม่ตระหนกเวลาจัดการเรื่องต่างๆ

เธอยิ้มเล็กน้อย "ขอบคุณประธานส้าวนะคะที่ให้โอกาสนี้กับฉัน ทำให้ฉันได้เปิดประสบการณ์เพิ่มมากขึ้น"

ภายในดวงตาของส้าวซินหรงมองด้วยความเเปลกใจ เขานับถือนิสัยที่นับวันยิ่งถูกขัดเกลาให้ดีขึ้นของผู้หญิงคนนี้อย่างเงียบๆ ครั้งเเรกที่คุยธุรกิจกับเขาเธอยังลนลานอยู่เลย เเต่ตอนนี้กลับสงบสุขุม

ถ้าหากอายุอ่อนลงสักหน่อย ไม่เเน่ว่าเขาอาจจะคว้าผู้หญิงคนนี้ก็เป็นได้

ถังซินเทน้ำผลไม้ให้ตัวเองเเก้วหนึ่ง พร้อมดื่มอย่างไม่รีบร้อน เธอนั่งฟังมู่เฉินหย่วนคุยกับชายเหล่านั้นอย่างไม่ใส่ใจ ตั้งเเต่เรื่องไร้สาระ เรื่อซุปซิบนินทา จนถึงเรื่องของเงินหุ้น

ชายเหล่านั้นพูดคุยกันโดยไม่สนใจถังซิน เเถมยังไม่เห็นถังซินอยู่ในสายตาอีกด้วย พวกเขาพูดเรื่องต่างๆ โดยไม่พะว้าพะวังเลยเเม้เเต่น้อย