รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 44

บทที่ 44 ขาเกือบหักแล้ว

เมื่อมู่เฉินหย่วนพาถังซินไปที่ส่งโรงพยาบาล บริเวณที่ถูกลูกกอล์ฟกระแทกก็บวมใหญ่มาก หมอที่มาตรวจให้ถังซินยังตกใจ

“เกิดอะไรขึ้น”

“ถูกลูกกอล์ฟกระแทก” มู่เฉินหย่วนดึงเนคไท เสื้อของเขาถูกถังซินจับจนยับ แต่รูปลักษณ์ที่ดูดีไม่ได้ลดน้อยลงเลย สีหน้ามีความกังวลเล็กน้อย “รบกวนคุณดูแลเธอด้วย”

หมอตรวจบาดแผลพร้อมกับถามถังซินไปด้วย ทำแผลอย่างรีบร้อนสักพักหนึ่ง ก็พ่นด้วยสเปรย์ เป็นสเปรย์แบบเย็น เมื่อสัมผัสโดนแผล ถังซินก็สั่นไปทั้งตัว

“โชคดีไม่ร้ายแรงนัก ไม่อย่างนั้นขาอาจเป็นอัมพาตได้” หมอบอก และไปที่คอมพิวเตอร์เพื่อจ่ายยา “สองวันนี้คุณอยู่โรงพยาบาลดูอาการก่อน รอให้หายดีค่อยแล้วถ่ายเอกซเรย์อีกที”

เมื่อได้ยินหมอพูด มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้ว “โอเค ขอบคุณมาก”

หลังจากจัดการเสร็จ มู่เฉินหย่วนจะอุ้มถังซินไปที่ห้องผู้ป่วย แต่ถังซินผลักมือเขาออก สีหน้าดูไม่เป็นธรรมชาติ “ไม่ต้องรบกวนประธานมู่หรอก ฉันไปเอง”

หลายครั้งที่ถูกเขากอดก็ทำให้รู้สึกอึดอัดมาก

มู่เฉินหย่วนมองดูที่ขาของเธอ ขมวดคิ้วเล็กน้อย “คุณแน่ใจเหรอ”

“ต้องทำได้สิ” ถังซินงอขาที่บาดเจ็บ พยายามใช้ขาข้างเดียวกระโดดสองครั้ง เป็นผลให้จุดศูนย์ถ่วงไม่มั่นคงจึงล้มลง มู่เฉินหย่วนมือไวพยุงเธอไว้ได้

มู่เฉินหย่วนก้มลงพยุงเธอขึ้นมา ช่วงเวลาพริบตาเดียว ถังซินโอบคอเขา เห็นจุดบนเสื้อของเขาที่เปียกชื้น หูเปลี่ยนเป็นสีแดง

ก่อนหน้านี้ไม่ใช่เธออยากร้องไห้ แต่เพราะมันเจ็บเกินกว่าจะทน

สองคนอยู่ใกล้กันมาก ถังซินจงใจออกห่าง แต่ก็ยังได้ยินเสียงการเต้นของหัวใจที่มันคงและมีพลังของผู้ชาย ได้กลิ่นน้ำหอม Loewe จาง ๆ บนตัวเขา ดูเป็นผู้ใหญ่และเย้ายวน

เมื่อถังซินคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็ถูกอุ้มไปห้องผู้ป่วยแล้ว และถูกวางลงบนเตียง

“เป็นอะไร” เห็นหน้าของเธอแดง มู่เฉินหย่วนคิดว่าเธอไม่สบาย “ให้เรียกหมอไหม”

“ไม่มีอะไร แค่หิวน้ำนิดหน่อย” ทันทีที่เขาพูด ถังซินก็ยิ่งเขิน หน้าก็ยิ่งแดง มู่เฉินหย่วนมอง แต่ก็ไม่พูดอะไร เทน้ำใส่แก้วแล้วส่งให้เธอ

ถังซินถือน้ำดื่ม แกล้งทำเป็นใจเย็น

“คุณถัง ครั้งนี้ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ เป็นฉันเองที่สอนไม่ดี ทำให้คุณได้รับบาดเจ็บ” มู่เฉินหย่วนขมวดคิ้วแล้วพูดขอโทษ “ซือซือเธอค่อนข้างดื้อ”

“ฉันรู้ และไม่คิดจะเอาเรื่องอะไร” ถังซินพูด เดิมทีเธออยากจะเอาเรื่อง แต่คิดว่านี่เป็นวิธีที่ดีกว่า “ครั้งก่อนที่ฉันเข้าร่วมงานเลี้ยง ประธานมู่ก็ได้รับบาดเจ็บเพราะฉัน ก็ถือว่าชดเชยให้”

มู่เฉินหย่วนพยักหน้า “โอเค ช่วงนี้คุณพักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาล ฉันจะบอกหัวหน้าหลิวให้”

“ขอบคุณค่ะ ประธานมู่”

“ประธานมู่ คุณถัง” ประตูห้องผู้ป่วยถูกเคาะ ผู้ช่วยจางเข้ามาพร้อมกับตะกร้าผลไม้ที่สวยงาม ด้านหลังยังมีพยาบาลที่อายุแก่กว่าเล็กน้อยตามมา

ผู้ช่วยจางพูด “คุณถัง ผมจ้างพยาบาลมาให้คุณ เธออาศัยอยู่ใกล้โรงพยาบาล สามารถทำอาหาร ถ้าคุณไม่คุ้นเคยกับอาหารของโรงพยาบาล ก็ขอให้คุณป้าทำอาหารมาให้ได้”

“ขอบคุณค่ะ” เธอมาโรงพยาบาลเพื่อรักษาแผล ผู้ช่วยจางก็หาคนที่จะมาดูแลเธออย่างดี สมกับที่เป็นความช่วยเหลือพิเศษของมู่เฉินหย่วน ทำสิ่งต่างๆได้อย่างรวดเร็ว

“คุณถัง สองวันนี้พักผ่อนมากๆนะ” มู่เฉินหย่วนเห็นว่าไม่มีเรื่องอะไร ก็พาผู้ช่วยจางออกมา

ออกจากโรงพยาบาล สีหน้าของมู่เฉินหย่วนก็ยังนิ่งอยู่

“ใครไปส่งเธอ?”

“เป็นคนที่คุณซือซือหามาแทนผม เป็นกองกำลังพิเศษ ฉายาหมาป่า” ผู้ช่วยจางตอบ “เขาไปส่งคุณซือซือถึงคอนโดด้วยตัวเขาเอง และจับตามองคุณซือซือด้วย”

“ครั้งนี้เธออาละวาดมากเกินไป” มู่เฉินหย่วนเสียงต่ำลง “ยังดีที่มีไม่หนัก ขาของถังซินจึงไม่เป็นอะไร ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องส่งเธอไปที่เกาะ กักบริเวณสักสองเดือน”