รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 445

บทที่ 445 ด่าเขาทำไม

จากที่คุณแม่ถังคุยกับชิวเสี่ยวอี้ ถังซินก็รู้แล้วว่าพวกเขากลายเป็นเพื่อนกันแล้ว ออกไปดื่มชาตอนบ่ายด้วยกันอยู่บ่อยๆ เสริมสวย คุณแม่ถังนิสัยดีมาก ได้เรียนรู้มาจากชิวเสี่ยวอี้

เพราะว่าเมื่อก่อนชิวเสี่ยวอี้ก็เคยเรียนเย็บปักถักร้อย พอรู้ว่าคุณแม่ถังกำลังเย็บชุดแต่งงานของถังซิน ก็ช่วยกันเย็บ ผู้หญิงสองคนที่มีความสนใจเหมือนกัน ก็เลยคุยกันถูกคอ

อารมณ์ของถังซินซับซ้อน

ชิวเสี่ยวอี้กำลังช่วยคุณแม่ถังปักชุดแต่งงาน นึกว่าเธอต้องแต่งงานกับมู่เฉินหย่วน แต่ว่าเธอพูดอวดกับมู่เฉินหย่วนตั้งแต่แรกแล้วต่อไปจะต้องแต่งชุดนี้ให้คนอื่น ชิวเสี่ยวอี้จะไม่ทุกข์ใจตาย?

คุณแม่ถังเห็นแขกมาแล้ว คุณป้าที่ทำความสะอาดอยู่ก็หยุดทำ แล้วไปต้อนรับแขก

เหลือถังซินกับชิวเสี่ยวอี้ที่ยังอยู่ตรงนี้

ชิวเสี่ยวอี้กับคุณแม่ถังนั่งลงตรงที่เดิม หลังจากที่ลังเลอยู่พักหนึ่ง ก็ถามถังซิน“ฉันได้ยินมาว่าคุณกับเฉินหย่วนเลิกกันแล้ว มัน...คือเรื่องจริงเหรอ?”

ถังซินได้แต่พูดอืม“เลิกกันไปเมื่อปีก่อน”

“ก่อนหน้านั้นพวกคุณก็ยังดีๆกันอยู่ไม่ใช่เหรอ” ชิวเสี่ยวอี้ค่อนข้างกังวลใจ “เฉินหย่วนทำไม่ดีกับคุณเหรอ? ”

ถังซินเม้มปากแล้วฝืนยิ้ม“ไม่ใช่ แต่เป็นความรู้สึกพวกเราไม่เท่ากัน เราเลยเลิกกันด้วยดี” คุณป้าอย่าคิดมากฉันควรจะขอโทษเขามากกว่า

มันเป็นความตั้งใจของเธอ ทำให้เกิดความผิดของพวกเรา

เธอก็อยากจะกลับมาเคยพยายามแล้วแต่เฉินหย่วนไม่ยอมรับ เธอก็หมดหนทาง

เจอถังซินพูดแบบนี้แล้ว ชิวเสี่ยวอี้รู้สึกแย่มาก ถอนหายใจเบาๆ “คุณถัง เรื่องของฉันคุณก็รู้ดี ตั้งแต่เด็กฉันไม่เคยอยู่ข้างๆเฉินหย่วน แต่ทว่าเขาก็โตมาเป็นอย่างดี เหมือนกับพ่อของเขา มีความสามารถ มีความรับผิดชอบ ฉันก็ชอบคุณ ฉันหวังจริงๆว่าจะให้เขามาเป็นครอบครัวเดียวกัน มีคนรักและลูก”

“คุณสบายใจเถอะ ประธานมู่เป็นคนเก่งมาก ไม่ต้องกลัวว่าเขาจะหาแฟนไม่ได้ ” ถังซินพูดแล้วก็รู้สึกตัวเองปวดร้าว รีบเปลี่ยนเรื่องคุย“คุณกับโมมอยหย่ากันแล้วเหรอ? ”

พริบตาเดียวสีหน้าของชิวเสี่ยวอี้ก็เปลี่ยนไป“ยังหรอก เมื่อเดือนก่อน ฉันกลับไปที่ญี่ปุ่น พูดกับเขาเรื่องของเมื่อก่อน ไม่เอาอะไรทั้งนั้น ฉันต้องการจะหย่า เขาไม่เห็นด้วย แล้วยังใช้ลูกสาวมาขู่บังคับ”

ขณะที่กำลังคุยน้ำเสียงของเธอก็เปลี่ยนเป็นโกรธแค้น, “ฉันอยากจะขอบคุณที่เขาช่วยฉันในยามวิกฤตแต่พอนึกถึงเขาความทรงจำของฉันก็กลับมาชัดเจน,แต่ทว่าฉันกลับเห็นแก่ตัวเก็บเขาไว้ข้างฉัน แต่งงานกับเขา คลอดลูกให้เขา ฉันแค่เกลียด เขาไม่หย่ากับฉันก็ชั่งเถอะในอนาคตฉันจะอยู่ที่เมืองหนานเฉิงและลูกสาวก็จะไม่รู้จักฉัน”

ฟังเขาพูดแบบนั้นถังซินก็สบายใจ

กาวเหม่ยซีกับหลินเฉิงจี๋เป็นพี่น้องแม่เดียวกันแต่จงใจที่จะติดตามจี้เจยจื้อ ถ้าหากชิวเสี่ยวอี้ไม่ลืมมิตรภาพในอดีตและคอยปกป้องกาวเหม่ยซีก็คงจะวุ่นวายมากแต่ดีที่ไม่เป็นเช่นนั้น.

ถังซินมองที่ใบหน้าของชิวเสี่ยวอี้ ถึงเธอจะเปลี่ยนหน้าเพราะเสียโฉม ดวงตาที่อ่อนโยนนั้น นิสัยที่สุภาพอ่อนโยนยังคงน่าหลงใหลกาลเวลายุคสมัยไม่ได้ทิ้งร่องรอยอะไรของเธอไว้.

คาดว่าโบแนร์เจอชินเสี่ยวอี้แบบนี้ ยังคงจะหลงเสน่ห์เธอ

นึกถึงวันที่วิ่งฝ่าฝนไปเมืองหางซีมองเห็นหลินเฉิงจี๋ที่ไร้ชีวิต ใจถังซินก็เจ็บขึ้นมา“คุณป้า ฉันรู้ว่าคุณเกลียดโนแบร์ เพราะว่าเขาชีวิตคุณถึงต้องเสียหาย แต่ความผิดทั้งหมดอยู่ที่โบแนร์ หลินเฉิงจี๋ที่ไม่มีความผิดอะไร คุณไม่ควรเอาความโกรธมาลงที่เขา

“เขาไม่ผิด？”ชินเสี่ยวอี้ขำอย่างเศร้าสลด, “แล้วฉันจะเอาผิดกับใคร？หากไม่ใช่เป็นเพราะว่าท้องเขา ก็ไม่แน่ว่าจะมีวิธีหนีออกมาจากที่นั่น.

ถังซินกระพริบตาเสียงต่ำลง“ถ้าเขารู้ว่าคุณไม่ต้องการเขา ถ้าสามารถเลือกได้ เขาก็คงไม่อยากจะมาบนโลกนี้ แต่เขาเกิดมาแล้ว แล้วคุณก็ยังเคยลงโทษเขาแล้ว”

“ฉันออกนอกประเทศมาก็นานแล้วไม่ใช่เพราะมาทำงาน เอายาให้เขา” เธอหยุดไปพักหนึ่งแล้วพูดต่อ“ร่างกายของเขาแย่มากอยู่ได้อีกไม่กี่เดือนแล้ว”

หน้าของชิวเสี่ยวอี้ยังเหมือนเดิมพูดอย่างเย็นชา“เฉินหย่วนเป็นลูกคนเดียวของฉัน”

“ฉันรู้” ถังซินยื่นมือออกไปกุมมือของเธอกึ่งอ้อนวอน “ไม่ขอให้คุณให้อภัยเขาแค่หวังว่าคุณจะไม่เกลียดมาก ถ้าหากได้เจอกันซักวันก็อย่าใช้คำพูดทิ่มแทงเขาเลย”