รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 449

บทที่ 449 ไม่เพียงแค่กินเก่ง คนก็เปลี่ยนเป็นโง่ด้วย

ฉันไป!

หลังจากที่คิดเรื่องทั้งหมดของเมื่อวานเย็นขึ้นมาได้ ถังซินแทบจะลืมกินเค้กม้วน และจ้องมองมู่เฉินหย่วนอย่างแปลกประหลาดใจ

คาดไม่ถึงว่าเธอต้องถ่ายหนังสั้นโฆษณากับมู่เฉินหย่วน

“มู่ ประธานมู่ คุณลองพิจารณาดูใหม่เถอะ” เมื่อคิดว่าทั้งสองคนต้องอยู่ด้วยหลายวัน ถังซินรู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก

ทำเหมือนกับเธอตั้งใจที่จะใกล้ชิดกับมู่เฉินหย่วน เหมือนกับห่างเขาไม่ได้

ถังซินพูดอย่างนิ่มนวล “ในคลิปวิดีโอต้องเห็นหน้า ไม่ใช่ว่าคุณไม่ชอบตกเป็นเป้าสายตาของทุกคนเหรอ?

“ใช่แล้ว”

ถังซินรู้สึกสบายใจ คิดว่าเมื่อถึงแม่น้ำหลีเจียงเธอก็จะให้ผู้ช่วยติดต่อนักแสดงชายคนนั้นให้รีบมา

ข้างหูก็ได้ยินเสียงสบายๆของชายหนุ่มดังออกมา “หลังจากที่ถ่ายเสร็จให้คนตัดต่อฉากของฉันก็ได้แล้ว”

“……”

ถังซินโกรธจนกลืนเค้กม้วนที่เหลือเข้าไปและพูดบ่นพึมพำอย่างไม่พอใจ “ฉันดูแล้วนักแสดงชายคนนั้นก็ดีมาก ไม่เข้าใจว่าคุณเอามาจากไหนว่าก่อนหน้านี้เขามีเรื่องข่าวฉาว”

“เพราะเธอไร้เดียงสาเกินไป”มู่เฉินหย่วนพลิกเปิดนิตยสารเศรษฐกิจการคลังขึ้นมาเล่มหนึ่ง “บริษัทเหอซ่งมีสัญญาข้อตกลงกับบริษัทเหม่ยซิง ถ้าบริษัทเหม่ยซิงเห็นพวกคุณมีแนวโน้มที่จะชนะ จะต้องขัดขาอย่างแน่นอน”

หยุดลงสักครู่ เขาจึงพูดเปลี่ยนเรื่อง “ก็ได้ หลังจากที่เครื่องบินลงจอดแล้ว เธอก็ต่อสายโทรศัพท์ให้นักแสดงชายคนนั้นมา พอดีฉันต้องไปจัดการธุระบางเรื่อง ผู้หญิงอย่างเธอต้องถูกเอาเปรียบก่อนถึงจะจำ”

คำพูดของชายหนุ่มนั้นแทงใจ แทงจนถังซินถูกด่าอย่างไม่มีชิ้นดี

ถังซินพูดด้วยเสียงที่เบาไม่ชัด “นั่นมันเมื่อก่อน เข้ามาในสายอาชีพใหม่ๆยังไม่รู้จักคิด ไม่ใช่ว่าฉันโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะแล้วเหรอ!”

“เธอยังเข้ามาในสายอาชีพไม่นานพออีกเหรอ?” มู่เฉินหย่วนชำเลืองตามองเธอแวบหนึ่ง “ยังเคยอยู่บริษัทมู่ซื่อ สุดท้ายก็เปลี่ยนอีกหนึ่งที่ ความคิดยังคงมีจุดอ่อน นี่เรียกว่าเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้วเหรอ?”

“………”

“อยู่ข้างนอกฉันรู้สึกอายที่จะบอกว่าฉันเป็นคนสอนงานเธอ ฉันรู้สึกขายขี้หน้า”

“………”ถังซินโกรธจนจ้องมองเขาอย่างดุร้าย

ผ่านไปไม่กี่วินาที ถังซินจึงยิ้มขึ้นมาทันที และพูดอย่างยาวขึ้นว่า “เขาว่ากันว่านักเรียนคนหนึ่งจะมีความสารถหรือไม่ แปดสิบเปอร์เซ็นต์มาจากการสอนของครู อีกยี่สิบเปอร์เซ็นต์ต้องพึ่งพาตัวเอง ประธานมู่เก่งขนาดนี้ แต่กลับแม้แต่ฉันยังสอนได้ไม่ดี แถมยังบอกว่าฉันทำให้คุณขายหน้า คุณดูสิ เป็นคุณที่ไม่ได้เรื่องประธานมู่”

ดวงตาอันมืดลึกของมู่เฉินหย่วนจับจ้องไปที่เธอ “คนไม่โตเป็นผู้ใหญ่ แต่ฝีปากกลับเฉลียวฉลาดไม่น้อย”

“ทั้งหมดมาจากการฝึกฝนของสายอาชีพเก่า” ถังซินทำท่าทางยอมรับคำชื่นชมจากเขา “ประธานมู่ คุณยอมรับเถอะว่าตัวเองสอนนักเรียนไม่ได้เรื่อง เปลี่ยนเป็นครูอย่างผู้ช่วยจาง ฉันคงมีความสำเร็จที่น่าทึ่งไปนานแล้ว!”

“ไม่ว่าที่ไหนเธอก็ไม่ลืมที่จะพูดถึงผู้ช่วยจางเลยจริงๆ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น สีหน้าเคร่งขรึมลงทันที

ถังซินกำลังเคี้ยวขนมเค้กม้วนและยิ้มขึ้น “ผู้ช่วยจางจบจากมหาวิทยาลัยสแตนฟอร์ด หน้าตาหล่อเหลา เป็นคนความรู้เรื่อง ถ้าไม่ใช่ว่าใจเขามีคนอื่นแล้ว ฉันต้องตามจีบเขาอย่างแน่นอน”

ชายหนุ่มหรี่ตา “คุณถังชอบตามจีบผู้ชายขนาดนี้เลยเหรอ?”

“ชอบคนๆหนึ่ง ทำไมถึงกลายเป็นตามจีบล่ะ” ถังซินมองค้อนใส่เขาแวบหนึ่ง อย่างไรก็ตามต้องมีคนที่เริ่มก่อน ถ้าหากเขาเขินอาย ฉันก็จะจีบเขา”

“ทำไม เธอชอบผู้ช่วยจางเหรอ?”

ถังซินยักไหล่และพูดอย่าช้าๆ “เขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นเช่นนั้น คุณที่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรก็ต่างชอบกันทั้งนั้น”

เมื่อมู่เฉินหย่วนได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกโกรธจนอัดแน่นอยู่ในใจ

เข้าใส่หูฟัง ก้มหน้าอ่านนิตยสาร ไม่สนใจหญิงสาวที่อยู่ข้างกายอีก

กลัวว่าจะได้ยินคำว่า”ผู้ช่วยจาง”ออกมาจากปากเธออีก หลังจากที่เครื่องบินลงจอด เขาก็จะสั่งให้ผู้ช่วยจางไปนิวยอร์กแล้ว

เมื่อเห็นชายหนุ่มไม่พูดไม่จาแล้ว ถังซินก็ไม่ชวนพูดก่อน และบอกกับพนักงานต้อนรับที่เดินผ่านมาว่าต้องการของว่าง

ไม่นาน บนโต๊ะของถังซินก็เต็มไปด้วยกองของกินอันหลากหลาย

เธอเอนกายนอนลงบนเก้าอี้โซฟา กินขนมไปพลางและดูข่าวที่อยู่ในทีวีไปพลางอย่างสบายใจมาก

เมื่อมู่เฉินหย่วนดื่มน้ำในบางครั้ง ก็จะใช้สายตามองไปที่หญิงสาวอย่างไม่ได้ตั้งใจ เห็นเธอกินอย่างไม่หยุดปาก ท้องที่อยู่ใต้ถ้าห่มก็ปูดขึ้นมา จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปากออกมา

เขาพบว่าหลังจากที่หญิงสาวกลับประเทศแล้ว ทุกครั้งที่กินอาหารต่างก็กินเยอะมาก

ไม่กลัวกินอิ่มจนพุงกางเหรอ?

ถังซินดื่มน้ำผลไม้ไปสองแก้ว ครู่หนึ่งก็อยากที่จะเข้าห้องน้ำ

เธอเปิดผ้าห่มที่อยู่บนตัวออก เมื่อเท้าเหยียบลงไปที่พื้นก็เกิดความรู้สึกปวดที่ข้อเท้าออกมาจนทำให้เธอเปล่งเสียงร้องเจ็บ

มู่เฉินหย่วนรีบหันมามอง เมื่อเห็นเธอขมวดคิ้วจึงเอ่ยถามขึ้นว่า “เป็นอะไร”

“เมื่อคืนตอนอาบน้ำเสร็จ ไม่ระวังจึงทำเท้าเคล็ด” ถังซินพูดขึ้น

ในตอนนั้นพื้นกระเบื้องเปียกชื้น จึงลื่นเล็กน้อย ในขณะที่จะล้มเธอกลัวว่าจะกระทบถึงพวกเด็กในท้อง จึงรีบร้อนจับไปมุมของอ่างล้างหน้า ผลสุดท้ายรีบจนทำให้เท้าเคล็ด

มู่เฉินหย่วนคิดไม่ถึงว่าเธอจะเกิดอุบัติเหตุเล็กน้อยๆแบบนี้ขึ้น จึงทำท่าจะลุกขึ้นและพูดออกมา “ฉันพยุงเธอเอง”

“ไม่ต้อง ฉันเดินได้” ถังซินยกมือขึ้นปฏิเสธ และลองเดินไปสองก้าว เมื่อเห็นว่าไม่เจ็บแล้วจึงเดินไปทางห้องน้ำ

มู่เฉินหย่วนกลับไปนั่งที่เดิมและจับจ้องสายตาไปที่เธอ

เดิมทีเห็นเธอเดินได้อย่างคล่องแคล่ว เมื่อมาเห็นเธอเดินโซเซจนเกือบล้ม จึงทำให้เขาตกใจกลัว

ดีที่เธอจับไปที่ด้านหลังเบาะข้างๆไว้จึงไม่ได้ล้มลงไป

เพียงแค่ถังซินหยุดเดินสองครั้งและเดินต่อไปอีก เท้าซ้ายก็เขย่งเล็กน้อยเหมือนกับรู้สึกเจ็บ

มู่เฉินหย่วนทนดูต่อไปไม่ได้ จึงลุกขึ้นยืนและก้าวเท้ายาวเดินไปหา เขาอุ้มหญิงสาวขึ้นโดยไม่ทันได้ตั้งตัว “หลังจากที่เธอกลับประเทศมาทำไมไม่เพียงแค่กินเก่ง แต่คนก็เปลี่ยนเป็นโง่ด้วย พื้นเรียบๆก็ไม่เดินให้ดี”

ถังรีบโอบที่คอชายหนุ่มไว้

เมื่อเห็นเขาพูดถึงตัวเองแบบนี้ ในใจจึงมีความรู้สึกน้อยใจออกมาจึงพูดไม่ดีกับเขาออกไป “กินเก่งแล้วทำไม ไม่ได้ขอข้าวบ้านคุณกินสักหน่อย! คุณวางใจเถอะ พวกเราเลิกกันไปนานแล้ว ฉันโง่แล้วก็ไม่ทำให้ผิดพลาดไปถึงคุณหรอก”

มู่เฉินหย่วนขี้เกียจจะต่อล้อต่อเถียงกับเธอ เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องน้ำจึงวางตัวเธอลง

ชายหนุ่มยื่นมือไปดันเปิดประตูห้องน้ำและเอียงหน้ามองเธอ “ล๊อคประตูไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ไม่มีใครเข้ามา”

ถังซินรู้ว่าเขากำลังหัวเราะเยาะเธอ จึงจ้องมองเขาอย่างดุร้ายแวบหนึ่ง

ในเวลานั้นประตูห้องน้ำที่เปิดออกก็มีเสียงของหญิงสาวดังออกมาจากข้างใน

ถังซินรีบเงยหน้าขึ้น เมื่อสักครู่พึ่งเห็นภาพเปลือยกายด้านหลังของหญิงสาว ดวงตาก็ถูกฝ่ามือใหญ่ปิดไว้

มู่เฉินหย่วนปิดประตูห้องน้ำด้วยสีหน้าที่แน่วแน่

ผ่านไปสักครู่ ถังซินได้พูดออกมา “คุณดู คนที่ล็อคประตูไม่ได้คงไม่ใช่มีเพียงแค่ฉันคนเดียว”

หลังจากผ่านไปสามสี่นาที ประตูห้องน้ำถึงจะเปิดออกมา

คู่ชายหญิงทยอยเดินกันออกมา

ชายหนุ่มมีท่าทางที่ใจกว้าง เหมือนกับแสดงออกว่าไม่ได้ทำเรื่องสะท้านฟ้าสะเทือนดินอะไร แต่หญิงสาวกลับเก้อเขิน หลังจากที่ขอโทษมู่เฉินหย่วนและถังซินแล้วจึงรีบลากชายหนุ่มคนนั้นออกไป

มู่เฉินหย่วนเรียกพนักงานต้อนรับเข้ามาและให้เธอทำความสะอาดห้องน้ำ

ถังซินถูกเขาปิดตาไว้ตลอดด้านหน้าจึงมีแต่ความมืด และไม่กล้าส่งเสียงออกมา ได้ยินเขาเรียกพนักงานต้อนรับเข้ามา เธอจึงรีบพูดขึ้น ในเมื่อคนไปแล้ว ถ้าอย่างนั้นคุณก็เอามือออก”

หลังจากที่มองเห็นแสงสว่างอีกครั้งถังซินจึงรู้สึกสบายใจ แอบมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆแวบหนึ่ง

เธอไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนที่แค่นั่งเครื่องบินสองชั่วโมงก็ยังอดทนไม่ได้ ห้องน้ำก็ยังใช้ให้เป็นประโยชน์ได้ แต่การกระทำของมู่เฉินหย่วนเมื่อสักครู่นี้ปกป้องเธอได้เป็นอย่างดี

พนักงานต้อนรับออกมาจากห้องน้ำ “คุณผู้หญิง คุณสามารถใช้ห้องน้ำได้แล้วค่ะ”

ถังซินพยักหน้า “ขอบคุณค่ะ”

หลังจากที่ถังซินล้างมือในห้องน้ำเสร็จแล้ว เมื่อก้มลงไปก็เห็นท้องวางเกยไปที่ขอบอ่างล้างหน้า พุงพลุ้ยเล็กน้อย ทำให้เธอรู้สึกตื่นตระหนกในใจ

ท้องที่ตั้งครรภ์เห็นชัดขนาดนี้เลยเหรอ?

เมื่อสักครู่เธอเอนตัวนอนกินขนมตลอด มู่เฉินหย่วนก็อยู่ข้างๆเธอ เขาดูออกไหม?

ถังซินกลับไปคิดตอนที่มู่เฉินหย่วนมองตัวเอง การแสดงออกก็ไม่มีอะไรแตกต่าง คาดว่าเขาน่าจะไม่รู้ จึงทำให้เธอวางใจ ถังซินจัดการดูเสื้อผ้าให้เรียบร้อยจากนั้นจึงเปิดประตูห้องน้ำ