รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 459

บทที่459ทำให้คนตกหลุมรักได้ง่าย

ถังซินก็โล่งอกสายตามองที่ผู้ชายข้างๆ

เห็นเขาใส่ชุดแต่งงานสีแดงร่างกายดูสูงยาวสง่าท่าทางดูอ่อนโยนและสง่างาม----สมบูรณ์ขนาดนี้ก็คือมู่เฉินหย่วนนั่นเอง

ผู้ชายคนนี้เหมือนไม้แขวนเสื้อที่เดินได้ที่ไม่ว่าจะใส่ชุดอะไรก็ดูดีไปหมด

เธอยังจ้องผู้ชายอย่างไม่ลดละเห็นความสุภาพของเขาที่มีต่อเจ้าตัวเล็กนั่งยองพูดกับเธอถามเธอว่าทำไมต้องวิ่งเร็วขนาดนั้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและอบอุ่นมาก

“เพราะพี่ชายไม่ให้หนูกินพุทราเคลือบน้ำตาลค่ะก็เลยวิ่ง.......”สาวน้อยน่ารักเบะปากอย่างรู้สึกผิด

“นี่มันเกินไปแล้วพี่ชายต้องไม่ทำร้ายน้องสาวสิ”

“ใช่ค่ะ”

ถังซินเห็นผู้ชายกำลังคุยกับสาวน้อยน่ารักก็เผยยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวในหัวก็คิดถึงฉากที่มู่เฉินหย่วนกำลังเล่นกับเด็กเล็กๆในสวนดอกไม้

ถูกลูกชายแสนซนที่ถือปืนฉีดน้ำฉีดใส่และไม่สามารถสู้กลับได้ด้วยสีหน้ายอมแพ้และตามใจและทำหน้าที่เป็นม้าให้ลูกสาวตัวน้อยที่น่ารักขี่เล่น

ตอนเจ้าตัวเล็กทะเลาะกันเขาต้องไปห้ามจนปวดหัวกับเสียงร้องไห้ของพวกเด็กๆแล้วก็ต้องปลอบคนนั้นปลอบคนนี้

ช่างเป็นฉากที่อบอุ่นและน่ารักอะไรขนาดนี้

หลังจากมู่เฉินหย่วนคุยเล่นกับสาวน้อยน่ารักเสร็จลุกขึ้นจับมือเล็กๆของเธออยากจะพาไปส่งพอเงยหน้าขึ้นก็เห็นถังซินที่ยืนอยู่ตรงกลางถนนใส่ชุดแต่งงานสีแดงผิวขาวเหมือนหยก

เธอก้มลงเล็กน้อยใบหน้ามีรอยยิ้มอยู่มีเสน่ห์จนทำให้คนไม่สามารถละสายตาไปได้

มู่เฉินหย่วนมองด้วยสายตาตะลึงน่าทึ่ง

ไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้ใส่ชุดแต่งงานแล้วจะสวยมากขนาดนี้มีเสน่ห์แต่ไม่ได้งามเลิศเลอมากขนาดนั้น

ทำให้คนอดไม่ไหวจนอยากจะซ่อนเอาไว้

สังเกตว่าขาของมู่เฉินหย่วนหยุดเดินสาวน้อยน่ารักจึงมองตามสายตาของเขาไปอย่างแปลกใจ

ตอนที่เห็นถังซินสาวน้อยน่ารักส่งเสียงออกมาด้วยความตะลึง“ว้าวพี่สาวสวยมากๆเลยค่ะ”

เสียงเด็กน้อยที่ไร้เดียงสาทำให้ทั้งสองคนรู้สึกตัวพร้อมกัน

ถังซินละสายตาออกไปพูดด้วยเสียงนิ่งว่า“ฉันเพิ่งไปเข้าห้องน้ำมา”

“อืมผมจะไปส่งเจ้าตัวเล็ก”มู่เฉินหย่วนสะกดเสียงหัวใจเต้นไว้แต่ก็ยังอดไม่ได้จนมองไปที่เธออีกครั้งจนมองไม่เห็นดวงตาดำ“วันนี้คุณดูสวยมาก”

สาวน้อยน่ารักมองชุดของถังซินแล้วหันมามองชุดของมู่เฉินหย่วนเหมือนกับว่าพบอะไรบางอย่างดวงตาเบิกกว้าง“พวกคุณสองคนกำลังจะแต่งงานกันใช่ไหมคะ”

“คือ......”ถังซินลังเลเล็กน้อยและรีบพูดต่อว่า“มันเป็นเพียงการแสดงเท่านั้นจ๊ะ”

มู่เฉินหย่วนมองลงมา“เจ้าตัวเล็กฉันจะไปส่งหนูกลับบ้านเอง”

“โอเคค่ะ”

ทั้งสองคนกำลังจะเดินไปพี่ชายที่ทิ้งเธอไว้ก่อนหน้านี้ก็วิ่งกลับมา

“คุณมาจับน้องสาวของผมทำไม”เด็กผู้ชายรีบวิ่งมาดึงสาวน้อยน่ารักมาไว้ข้างหลังจ้องมองมู่เฉินหย่วนอย่างระแวดระวัง

สาวน้อยน่ารักตอบด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา“พี่คะลุงคนนี้ไม่ใช่คนไม่ดีเขาบอกว่าจะไปส่งหนูกลับบ้าน”

พี่ชายดุน้องสาว“คนที่เป็นคนไม่ดีเขาจะบอกน้องเหรอ”

“แต่ว่าคุณลุงคนนี้หล่อนะคะ”

“ยิ่งคนที่หล่อยิ่งหลอกเด็กได้ง่าย”พี่ชายพูดสอนแล้วเอาพุทราเคลือบน้ำตาลหนึ่งไม้ที่ยังเหลืออยู่ในมือยัดใส่มือของสาวน้อยน่ารักพาเธอเดินออกไป“กลับบ้าน”

“ว้าวพี่ยังไม่กินแล้วเหลือไว้ให้หนูใช่ไหมคะ”

พี่ชายพูดฮึมฮัม“พี่ก็แค่กลัวฟันผุเท่านั้นแหละให้น้องฟันผุแทนน้องขี้เหร่ขึ้นมาพี่ถึงจะมีความสุข”

“พี่ชายใจดีจริงๆเลย”

ถังซินมองเจ้าตัวเล็กทั้งสองคนที่จูงมือกันออกไปและหันมามองมู่เฉินหย่วนอีกครั้งจนอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา“ยังดีที่คนไม่โทรเรียกผู้ปกครองมาแล้วบอกว่าคุณจะลักพาตัวเด็กไปขาย”

มู่เฉินหย่วนมองเธออย่างจนปัญญา“ผมอยากไปส่งเด็กกลับบ้านจริงๆ”