รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 461

บทที่ 461 แค่มีเขาอยู่ก็รู้สึกปลอดภัยแล้ว

มู่เฉินหย่วนรู้สึกเจ็บปวดในใจ รีบเดินตรงไปที่เตียง

ยื่นมือไปเปิดผ้าห่มออก เวลาเดียวกันก็เอามือข้างที่ถือโทรศัพท์มือถือเอียงลง กลัวว่าแสงจะไปแทงตาเธอ

พอเปิดผ้าห่มออกเขาก็เห็นถังซินขดตัวสั่นอยู่ข้างใน เอาหัวมุดกับหมอน ซึ่งเห็นได้ชัดว่าหวาดกลัวมาก

หลังจากได้ยินเสียงผู้ชาย ถังซินเงยหน้าขึ้นมาในไม่กี่วินาที ด้วยใบหน้าที่ซีด

หลังจากเธอเห็นผู้ชายยืนอยู่ข้างเตียง ก็ตกใจ จากนั้นก็ยื่นมือไปจับมือเขาไว้ หลังจากรู้สึกถึงความอบอุ่นจากฝ่ามือเขา ขอบตาก็เต็มไปด้วยน้ำตา พิงไปบนตัวเขา

“ ฉัน ฉันกลัวมาก......” เสียงของถังซินสั่นและยังร้องไห้อยู่ เห็นได้ว่ากลัวขนาดไหน “ ฉันไม่ระวังจึงทำโทรศัพท์มือถือตก แถมฟ้ายังร้องอีก..... ”

คนที่อยู่ในอ้อมกอดตัวสั่นอยู่ตลอด ทำให้มู่เฉินหย่วนรู้สึกเจ็บปวด

เขาเอามือวางบนหลังเธอ ลูบปลอบเบาๆ พูดเสียงกระซิบเบาๆว่า “ ผมมาแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว ”

ด้านนอกก็ยังมีเสียงฟ้าร้องดังอึกทึกอย่างต่อเนื่อง

ถังซินกอดผู้ชายแน่น

มู่เฉินหย่วนเป็นที่พึ่งให้เธอสักพัก หลังจากรอให้เธอหายตัวสั่น จึงถามว่า “ มีที่อุดหูไหม ”

“ เหมือนว่าในลิ้นชักจะมี ”

ผู้ชายเอาแสงไฟจากโทรศัพท์มือถือส่องไปที่ลิ้นชักตรงหัวเตียง ดึงลิ้นชักชั้นแรกออกมา ก็เจอที่อุดหู จากนั้นใส่ไปที่หูทั้งสองข้างของถังซิน

กลัวว่าเธอจะไม่ได้ยิน เขาถามใกล้ๆว่า “ ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นไหม ”

หลังจากใส่หูฟังเข้าไป ก็ได้ยินเสียงฟ้าร้องไม่ชัด ถังซินจึงไม่กลัวแล้ว

แต่เธอก็ยังได้ยินมู่เฉินหย่วนถามตัวเองว่าอะไร พยักหน้า “ ทำไมคุณถึงคิดมาหาฉัน แล้วเข้ามาได้ยังไง ”

“ ไฟดับ แล้วฟ้าก็ร้องตลอด ผู้ชายต่างก็กลัวกันหมด อย่าให้พูดถึงคุณที่เป็นผู้หญิงคนเดียวเลย ” ทั้งสองคนใกล้กัน ตอนที่มู่เฉินหย่วนพูด ลมหายใจรดอยู่บนใบหน้าของเธอ “ ผมเพิ่งพังประตูเข้ามา คุณไม่ได้ยินเหรอ ”

“ ไม่ได้ยิน ”

หลังจากเธอเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในผ้าห่ม หูก็ได้ยินแต่เสียงฟ้าร้องเท่านั้น

อยากจะลุกขึ้นมาดูเงาที่คดเคี้ยวบนหน้าต่าง เธอก็กลัว ต้องสะกดจิตตัวเองตลอด จะมีหูข้างไหนได้ยินเสียงอื่นอีกล่ะ

เห็นผู้ชายลุกขึ้นยืน ถังซินรีบดึงข้อมือเขาไว้ “ คุณ คุณจะไปไหน ”

“ ผมจะดูว่าโทรศัพท์มือถือคุณหล่นอยู่ตรงไหน ” มู่เฉินหย่วนเอาโทรศัพท์มือถือของตัวเองส่งให้เธอถือไว้ “ ถ้าคุณกลัวก็เอาแสงไฟส่องคุณไว้ ผมจะใช้ไฟแช็กหา ”

ถังซินสบายใจ “ งั้นคุณหา แล้วฉันจะส่องไฟให้คุณ ”

ตอนมู่เฉินหย่วนไปหาโทรศัพท์มือถือ ถังซินก็เอาแสงไฟส่องไปทางเขา เขาจะได้หาได้สะดวก

แม้ว่าทางเธอจะมืด แต่มีเงาของผู้ชายอยู่ในสายตาตลอดทำให้เธอไม่กลัวเลยสักนิด

ไม่นานมู่เฉินหย่วนก็หาโทรศัพท์มือถือของถังซินเจอ

เขาลองเปิดเครื่องดู

เปิดได้ปกติ

“ แบตเตอรี่ก็ยังเต็ม น่าจะเพราะหล่นแรงเกินไปเลยทำให้มันดับไป ”

ถังซินที่สวมที่อุดหูกันเสียงรบกวนอยู่ ระยะห่างของทั้งสองคนอยู่ไกลกันนิดหน่อย เธอเพียงแค่เห็นรูปปากของผู้ชายเท่านั้น และเดาว่าเขากำลังพูดอะไรอยู่

เห็นโทรศัพท์มือถือของตัวเองถูกมู่เฉินหย่วนเปิดได้สำเร็จ ดูเหมือนว่าจะยังไม่พัง หัวใจเธอเต้นแรง คิดไปเรื่อยว่าโทรศัพท์มือถือไม่ได้พัง แล้วเขาจะไปโดยทิ้งเธอไว้ที่นี่ไหม

หลังจากมู่เฉินหย่วนเดินมา ถังซินก็จับข้อมือของเขาเอาไว้ทันที พูดด้วยเสียงนุ่มนวลและเบาว่า “ คุณห้ามไปนะ ฉันกลัว ”

แล้วถ้าโทรศัพท์มือถือแบตเตอรี่หมด ไฟก็ยังไม่มา เธอยังไม่หลับล่ะจะทำยังไง

“ โอเค ” เห็นเธอกลัวขนาดนี้ หัวใจของมู่เฉินหย่วนก็อ่อนลง หยุดความคิดที่จะไป “ ผมไม่ไปหรอก ”

ถังซินรีบเขยิบทันที เว้นพื้นที่ให้ “ งั้นคุณขึ้นมา ฉันจะดึงคุณไว้ ”

มู่เฉินหย่วนหัวเราะ แล้วถอดรองเท้าขึ้นไปบนเตียง

ถังซินขยับมา ครั้งนี้เพียงแค่ใช้มือจับเสื้อของเขาไว้ ทำให้ระยะห่างระหว่างทั้งสองคนให้ใกล้กันมากขึ้น