รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 470

บทที่ 470 พ่อของเด็กๆเป็นใคร

ฉางผิงไม่เห็นรถของถังซินอยู่หน้าบ้าน ก็ถามอย่างแปลกใจว่า “ คุณป้า วันนี้ไม่ได้ขับรถมาเหรอครับ ”

“ ใช่ ผู้ช่วยจางขับมาส่ง ”

“ ป้ารอตรงนี้ก่อนนะ ผมไปเอากุญแจรถก่อน ” ฉางผิงทิ้งคำพูดไว้ แล้วกลับเข้าบ้านไป

“……”

สองนาทีต่อมา ฉางผิงก็เดินออกมาจากบ้านยื่นกุญแจรถให้ถังซิน

ใบหน้าเล็กๆนั่นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น “ครั้งนั้นที่ผมไปโรงรถเห็นรถสปอร์ตเท่ๆของลุงสองอยู่ เราไปขับคนนั้นกันเถอะ”

ถังซินมองกุญแจรถที่อยู่ในมือ มองไปที่เจ้าเด็กน้อยอย่างเหนื่อยหน่าย “ หลานมาแอบใช้สิ่งของของเขา ไม่กลัวเขาตีหลานเหรอ”

“ ไม่หรอกครับ ผมคิดว่าลุงสองรักผมมาก”

“……” ถังซินกลืนไม่เข้าคายไม่ออก สุดท้ายก็หยิบกุญแจรถเดินไปที่โรงรถ

ก็พบว่าคันนั้นเป็นรถยี่ห้อปากานี ถังซินก็นึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ดื่มจนเมา แล้วทำเรื่องน่าอายด้วยการอาเจียนบนรถของมู่เฉินหย่วน

เพราะทำเบาะรถสกปรก จึงต้องชดใช้เงินก้อนหนึ่งให้ผู้ชายไป

ผ่านมาก็นานแล้ว เธอก็ยังได้กลับมานั่งรถคนนี้อีกครั้ง และยังเป็นคนขับเองอีก

ความทรงจำในอดีตทำให้ถังซินรู้สึกอึดอัด

หลังจากที่เธอนั่งในรถ ถึงคิดขึ้นได้ว่ากำลังพาสุนัขหนึ่งตัวมาด้วย

จึงเงยหน้าอยากจะให้ฉางผิงส่งเจ้าสุนัขพันธุ์เยอรมันเชเพิร์ดกลับไป เห็นเจ้าสนัขพันธุ์เยอรมันเชเพิร์ดกำลังนั่งใต้เบาะรถ ครึ่งตัวก็นอนอยู่บนตัวของฉางผิง

ถังซินกระตุกมุมปาก “มันเข้ามาอัดแน่นแล้ว คงเอาออกไม่ได้แล้ว”

“ป้าครับ รีบขับรถไปกันเถอะครับ” ฉางผิงเร่ง

เขาเห็นถังซินคาดเข็มขัดนิรภัย ท้องก็นูนออกมาเล็กน้อย ถามอย่างแปลกใจว่า “ป้าครับ ท้องของป้านูนเหมือนกับคนท้องเลย”

ถังซินมองที่ท้อง

ก่อนหน้านี้มัวแต่จัดการเรื่องของบริษัทตระกูลส้ง เธอเกือบลืมไปเลยว่าถูกลู่เหวินซูผลักไปหนึ่งที จนชนกับขอบโต๊ะ

“ใช่จ๊ะ ป้าท้อง” ถังซินสตาร์ทรถ และตอบหลานไปด้วย “ป้าไม่ค่อยสบาย เราไปโรงพยาบาลกันก่อนเถอะ จากนั้นค่อยไปซื้อผักที่ห้างสรรพสินค้า”

ฉางผิงตกใจ และเปลี่ยนเป็นความตื่นเต้นดีใจ “จริงเหรอครับ ป้าท้องกี่คนครับ”

“ท้องแฝดสามจ๊ะ”

“ว้าว” ฉางผิงเบิกตากว้างจนอึ้ง “แล้ว มันคงลำบากมากใช่ไหมครับ”

ถังซินยิ้ม “ไม่ลำบากหรอกจ๊ะ หลานมีสะใภ้แล้ว ดีใจไหม”

ฉางผิงพยักหน้า นึกอะไรขึ้นได้จึงถามเธออย่างระวังว่า “ป้าครับ เด็กเป็นลูกของลุงสองใช่ไหมครับ”

“มันสำคัญมากด้วยเหรอ” ถังซินใช้สายตาเหลือบมองเจ้าเด็กน้อย “หลานลืมคำที่หลานพูดก่อนหน้านี้เหรอ ว่าถ้าไม่ใช่ลูกของลุงสอง หลานก็ไม่ต้องการแล้วใช่ไหม”

ฉางผิงส่ายหน้าเล็กนั่นจนสั่น “ไม่ ไม่ใช่ครับ การขอสะใภ้ในปีนี้มันไม่ง่ายเลยน่ะสิครับ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการขอสะใภ้ที่หน้าตาดีเหมือนป้าขนาดนี้ เรารีบไปโรงพยาบาลกันเถอะครับ”

ถังซินยิ้มออกมา

หลังจากถึงโรงพยาบาล ถังซินขอนัดแพทย์ผู้เชี่ยวชาญเฉพาะด้าน

รอครึ่งชั่วโมงกว่าก็ถึงคิวแล้ว

เธออธิบายเรื่องเด็กในท้องให้หมอฟัง รวมถึงเรื่องวันนี้ที่ท้องไปชนกับขอบโต๊ะด้วย

และฉางผิงหักนิ้วมือเพื่อนับเลขอยู่ตรงนั้น

สุดท้ายก็คิดอย่างท้อใจ ว่าแท้ที่จริงแล้วป้าท้องมานานแล้ว ดูแล้วพวกเด็กๆไม่ใช่ลูกของลุงสองจริงๆ

งั้นพ่อของพวกเด็กๆเป็นใครล่ะ

ใช้เวลาทำการตรวจหนึ่งชั่วโมง เด็กๆนั้นเจริญเติบโตดีมาก ไม่เป็นอะไร

ในที่สุดถังซินก็วางใจ

ตอนที่ถังซินจะเดินไป สูตินรีแพทย์คนนั้นก็เรียกเธอไว้ “ผมจะจ่ายยาให้คุณเอากลับไปกิน เพื่อป้องกันสักเล็กน้อย”

“ได้ค่ะ ขอบคุณคุณหมอมากนะคะ”

ตอนที่ถังซินเห็นหมอจับเมาส์ มือสั่นเล็กน้อย ถามอย่างเป็นห่วงว่า “คุณหมอคะ มือคุณสั่นอยู่ เป็นเพราะทำงานหนักเกินไปหรือเปล่าคะ ให้ฉันเรียกพยาบาลมาให้ไหมคะ”

“ไม่เป็นไรครับ ดูคนไข้อีกคนหนึ่งผมก็ออกเวรแล้วครับ คุณไปที่ชั้นหนึ่งเพื่อจ่ายเงินและรับยาได้เลยนะครับ”

ถังซินก็ไม่พูดอะไรอีก ออกจากห้องตรวจไป

“ป้าครับ เป็นอย่างไรบ้างครับ” ฉางผิงเข้ามาถาม สายตาจ้องไปที่ท้องของเธอ “พวกเด็กๆแข็งแรงใช่ไหมครับ”

“แข็งแรงดี เราไปรับยาที่ชั้นหนึ่งกัน”