รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 472

บทที่ 472 แม่จะปกป้องพวกเธออย่างดี

“สงสัยอยู่แล้ว แต่กล้องวงจรปิดเสีย เธอเลยตรวจสอบอะไรไม่ได้”

สามีของหญิงตั้งครรภ์คิดแล้วคิดอีก“ผมสังเกตว่าเธอมองท้องของคุณหลายครั้ง เหมือนกับเดาว่าท้องของคุณใหญ่มาก บางครั้งอาจจะชนเข้ากับคนอื่นโดยไม่ตั้งใจ”

“งั้นก็ดี” หญิงตั้งครรภ์เอนหลังอยู่บนเก้าอี้ เธอลูบท้องไป พูดอย่างปลื้มอกปลื้มใจ“คิดไม่ถึงว่าช่วยคนเรื่องเล็กน้อยจะได้เงินเป็นล้าน ข้อตกลงนี้คุ้มค่ามากจริงๆ！”

“แต่ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้จะไม่ง่ายขนาดนั้น”สามีของหญิงตั้งครรภ์ขมวดคิ้ว สีหน้าเต็มไปด้วยความกังวลใจ

หญิงตั้งครรภ์พูดว่า：“โอ้ย ที่รักคุณอย่าคิดเลอะเทอะ ถึงอย่างไรพวกเราก็ทำตามสิ่งที่เขาบอก แต่เขาเป็นคนพูดเองว่าหากล้มเหลวก็ไม่เป็นไร ในเมื่อพวกเราได้เงินมาหนึ่งล้านแล้วก็ดี”

“มีเงินหนึ่งล้าน พวกเราไปอยู่ประเทศ M กันเถอะ เที่ยวพักผ่อนและคลอดลูกที่นั้น！”

อารมณ์ช่างแตกต่างกับสามีที่กำลังกลัดกลุ้ม หญิงตั้งครรภ์นึกภาพจินตนาการด้วยความรู้สึกชื่นมื่น

เธอจินตนาการว่าลูกของตนเองได้ถือสัญชาติประเทศ M แถมยังมีเงินเหลือไว้สำหรับทำธุรกิจเล็กๆ ช่างเป็นชีวิตที่มีความสุขเหลือเกิน

“ที่รัก พรุ่งนี้ฉันจะไปยื่นเรื่องทำวีซ่า……”หญิงตั้งครรภ์พูดกับสามีตนเอง

เธอพูดเร็วมาก เนื่องจากส้มติดคอขึ้นมากระทันหัน

“เป็นอะไรไป เกิดอะไรขึ้น？”

สามีเห็นใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีม่วง เขาลดความเร็วรถลง คิดอยากจอดข้างทางเพื่อดูอาการของเธอ

แต่กลับไม่ได้มองถนนข้างหน้า

ในขณะนี้ไฟเขียวเปลี่ยนเป็นสีแดง รถบรรทุกคันใหญ่วิ่งออกมาจากด้านซ้ายของถนน ชนเข้ากับรถยนต์คันเล็กอย่างจัง！

“โครม！”

--

ถึงแม้ฉางผิงจะพูดว่าตนเองโตเป็นผู้ใหญ่ ไม่ต้องการคนมาดูแล ถังซินก็ยังคงดูแลเขาเสมอมา

เดิมทีพูดว่ารอเขากลับค่อยกลับไป

ผลปรากฏว่าลูกรักก่อกวนเธอ เมื่อถึงเวลาห้าทุ่มเธอก็รู้สึกง่วงเหงาหาวนอน กลัวเดินออกไปไม่ถึงรถ จึงออกไปนอนที่ห้องนั่งเล่น。

เช้าวันรุ่งขึ้น สุนัขสายพันธุ์เยอรมันเชเพิร์ดกำลังนอนหลับอยู่บนพรม

“เช้าแล้ว”

ถังซินลูบหัวสุนัขสายพันธุ์เยอรมันเชเพิร์ด หลังจากนั้นเธอไม่รอช้ารีบเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า เธอจึงได้รู้ว่าผ้าพันคอผืนนั้นหายไปแล้ว

เธอก้มลงไปมองหน้าสุนัขสายพันธุ์เยอรมันเชเพิร์ดทันที“แกคาบผ้าพันคอของฉันไปใช่ไหม？”

เจ้าสุนัขเพียงแค่สบัดหางไปมา ส่งสายตาไร้เดียงสา

ถังซินจ้องมองมัน

เธอจ้องมองมันสักพักพบว่าสุนัขตัวนี้ยังคงทำท่าทางไม่เป็นเดือดเป็นร้อน เธอนึกขึ้นได้ว่าตนเองต้องเตรียมอาหารเช้า จึงปล่อยมันไป

หลังจากลงมาชั้นล่าง เธอมองเห็นร่างเล็กๆกำลังยุ่งอยู่ในครัว กลิ่นโจ๊กตลบอบอวลไปทั่ว

ถังซินถามอย่างแปลกใจ“ต้มโจ๊กเป็นด้วยหรอ？”

“คุณป้า ตื่นแล้วหรอครับ？”ฉางผิงหันมามองถังซินแวบหนึ่ง เขายืนอยู่บนม้านั่งกำลังหันเนื้อหมู“ใช่แล้วครับ ผมทำอาหารไม่เป็น แต่ยังพอต้มโจ๊กได้”

“เก่งมาก ไม่อดตายละ”ถังซินหัวเราะ“ งั้นป้าจะรอกินอาหารเช้าฝีมือของเธอ”

“ได้เลยครับ รออีกแปบเดียว！”

ประมาณสิบนาทีต่อมา โจ๊กหมูอันแสนหอมกับไข่เจียวถูกเสริฟลงบนโต๊ะ

ฉางผิงนั่งตรงข้ามถังซิน นั่งแกว่งขาสองข้าง

หลังจากรับประทานโจ๊กไปได้ไม่กี่คำ เขาเงยหน้าขึ้นมองถังซิน“คุณป้า แม่ของผมติดต่อมาบ้างไหมครับ？”

ถังซินสะดุ้งหนึ่งที จากนั้นกลับสู่สภาพปกติอย่างรวดเร็ว“ไม่มีจ๊ะ”

“แม่ก็ไม่โทรศัพท์หาผมมานานแล้ว”ฉางผิงทำหน้าเศร้า“พ่อยุ่งอยู่ที่นั้นมากหรอ？สงสัยพวกเขาคงลืมไปแล้วว่ายังมีลูกชายคนนี้อยู่อีกคน”

“ป้าครับ บอกผมที……เกิดเรื่องไม่ดีกับพ่อของผมหรือเปล่า？”

ถังซินตกใจ เธอมองค้อนเขาหนึ่งที จากนั้นจึงพูดอย่างไม่สบอารมณ์“อย่าพูดสุ่มสี่สุ่มห้า พ่อแม่ของเธอยังอยู่ดี！เพียงแค่ยุ่งมากจริงๆจึงไม่มีเวลาว่างติดต่อหาเธอแค่นั้นเอง”