รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 484

บทที่ 484 คิดไม่ถึงว่าปัญหาจะเป็นเธอที่ทำออกมา

“ไม่เป็นไรครับ จะให้พูดอีกทีผมก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้ คุณถัง งั้นผมไปก่อนนะครับ”

“ค่ะ บายๆ”

รอหลังจากที่จงอี้ไปโบกรถแท็กซี่ที่ข้างทางได้แล้ว ถังซินถึงได้ขึ้นไปบนรถของผู้ช่วย

ถังซินเปิดเครื่องโทรศัพท์มือถือไปด้วย ถามผู้ช่วยที่เพิ่งจะขึ้นรถมาไปด้วยว่า “เรื่องน้ำหอมตรวจสอบได้ว่ายังไงบ้าง?”

“ผู้จัดการเหยาหาอะไรบางอย่างเจอจริงๆด้วยค่ะ” ผู้จัดการขับรถไปยังบริษัทพร้อมกับเอ่ยตอบถังซินว่า “น้ำหอมรุ่นนั้นที่บริษัทไป๋ลู่ออกวางจำหน่ายเมื่อเดือนก่อน ไม่ใช่ผู้ผลิตน้ำหอมของบริษัทพวกเขาที่เป็นผู้ผลิตออกมา”

ได้ยินดังนั้น ถังซินตื่นตัวขึ้นมาในทันที “งั้นผู้ผลิตน้ำหอมนั่นซื้อมาจากที่อื่นงั้นหรอ?”

“...ไม่ใช่ค่ะ”

“ไม่ใช่?” ถังซินชะงักงันไปชั่วขณะ “ไม่ใช่ผู้ผลิตน้ำหอมของพวกเขาเป็นคนผลิต ทั้งยังไม่ใช่ซื้อมาจากคนอื่นอีก งั้นเขาผลิตน้ำหอมรุ่นนั้นออกมาได้ยังไงกันล่ะ?”

ผู้ช่วยนำเรื่องที่เหยาซูตรวจสอบ เล่าให้กับถังซินฟังทั้งหมด

ที่แท้เหยาซูติดต่อไปที่พนักงานของบริษัทเหอซ่งที่แซ่เหอคนนั้น บอกว่าเธอนำน้ำหอมไปให้บริษัทคู่แข่งใช้โดยพลการ ฝ่าฝืนข้อตกลงการรักษาความลับของบริษัท กลับยังบอกว่าไม่ไล่เธอออก ให้โอกาสเธออีกครั้งหนึ่ง

เพื่อที่จะไม่หลงเหลือรอยด่างบนประวัติการทำงาน พนักงานแซ่เหอคนนั้นก็เลยไปขอความช่วยเหลือจากพี่สาวที่ทำงานอยู่บริษัทไป๋ลู่ พี่สาวของเธอทำงานอยู่ฝ่ายผลิตพอดี ตีสนิทกับผู้ผลิตน้ำหอมคนนั้น ไม่ช้าก็ได้เป็นเพื่อนกัน

อาศัยข่าวของหลายวันมานี้ ทำให้ยอดขายของผลิตภัณฑ์รุ่นนั้นของบริษัทไป๋ลู่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง ชื่อเสียงของผู้ผลิตน้ำหอมก็เพิ่มมากขึ้นไปด้วยเช่นเดียวกัน ก็เลยตัวลอย เมื่อวานซืนในขณะที่บริษัทจัดงานเลี้ยงนั้น เขาดื่มไปเยอะมาก จึงถูกพี่สาวของพนักงานแซ่เหอหลอกถาม

ผู้ผลิตน้ำหอมคนนั้นบอกว่าเดือนก่อนเขาได้รับพัสดุชิ้นหนึ่ง ด้านในเป็นเทสเตอร์น้ำหอมขวดนึง และก็ไม่รู้ว่าใครคือผู้ส่งมา เขารู้สึกว่ากลิ่นหอมนั้นมีลักษณะพิเศษเฉพาะตัวเป็นอย่างมาก บวกกับด้านบนเร่งยิกๆลงมา ก็เลยนำน้ำหอมรุ่นนี้กลับคืนสู่ส่วนประกอบเดิมใหม่อีกครั้ง

หลังจากที่ผลิตภัณฑ์ออกวางจำหน่ายไปแล้ว ผู้ผลิตน้ำหอมยังตัวสั่นงันงก กลัวใครทำหลุมพรางเอาไว้ สุดท้ายก็ไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น

ยอดขายของน้ำหอมรุ่นนี้ธรรมดามาก แต่ผู้ผลิตน้ำหอมก็สบายไปช่วงระยะเวลาหนึ่ง

หลังจากท่ีเล่าเรื่องจบ ผู้ช่วยก็บอกกับถังซินอีกว่า “ผู้จัดการเหยาแอบตรวจสอบบันทึกรับพัสดุของผู้ผลิตน้ำหอมคนนั้น ตรวจเจอว่าที่เขาได้รับในวันนั้นส่งมาจากหมู่บ้านเก่าแห่งนึงในเมืองหนานเฉิง”

“ผู้จัดการเหยาหาไปจนถึงหมู่บ้านเก่านั่น พบว่าบ้านหลังนั้นไม่ได้มีคนอยู่เลยด้วยซ้ำ โทรศัพท์ก็เป็นเบอร์ว่าง หลังจากนั้นผู้จัดการเหยาก็ไปที่บริษัทส่งพัสดุอีก ถามกับเจ้าหน้าที่ส่งสินค้า”

ถังซินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ผ่านไปนานขนาดนั้น เขาได้รับพัสดุมากมายขนาดนั้นทุกวัน รู้ว่าใครเป็นคนส่งหรอ?”

“เขารู้จริงๆค่ะ” ผู้ช่วยเอ่ย “พนักงานส่งพัสดุบอกว่าเหตุผลที่เขาจำได้นั้น เพราะในตอนที่เขาไปรับเอาพัสดุ สามีภรรยาคู่นั้นกำลังทะเลาะกัน ผู้หญิงยังตบหน้าผู้ชายฉากนึง”

“พนักงานส่งพัสดุบอกว่าผู้หญิงคนนั้นดูเหมือนจะอ่อนแอมาก อย่างกับป่วยเป็นโรคร้ายแรงยังไงอย่างงั้น ผู้หญิงอยากส่งพัสดุ ผู้ชายขัดขวางอยู่ตลอดเวลา ในตอนที่พนักงานส่งพัสดุรับเอาพัสดุแล้วเดินจากไปนั้น ผู้หญิงยังกำลังด่าผู้ชายอยู่เลยค่ะ”

ผู้ช่วยคิดอะไรขึ้นมาได้ ล้วงเอารูปภาพสองสามรูปออกมาจากลิ้นชักแล้วยื่นส่งให้ถังซิน “ผู้จัดการเหยาไปดูกล้องวงจรปิดของสถานที่ที่พนักงานไปรับเอาพัสดุ ล้างรูปพวกเขาออกมา คุณลองดูว่ารู้จักหรือเปล่า”

ถังซินรับเอารูปภาพมา

เพราะเป็นรูปที่กล้องวงจรปิดถ่ายออกมา ดังนั้นคนและสถานที่ที่อยู่ในรูปภาพจึงเบลอเป็นอย่างมาก

แต่เพียงแค่มองดูผู้หญิงที่อยู่บนรูปภาพเบลอๆแวบเดียว ถังซินก็ดูออกว่าเป็นหลัวจื่อเว่ยในทันที มองดูผู้ชายที่อยู่ที่ด้านข้างอีก ก็คือสามีของหลัวจื่อเว่ย

ถังซินเข้าใจทั้งหมดภายในชั่วพริบตา ยิ้มบางๆออกมาอย่างเยือกเย็น “หลังจากที่เกิดเรื่อง ฉันยังโทษผู้บริหารระดับสูงของบริษัทอยู่เลย เดาว่าผู้ผลิตน้ำหอมคนนั้นกินเงินจากทั้งสองด้าน คิดไม่ถึงว่าปัญหาจะเป็นฉันที่ทำออกมาเอง”

ก่อนหน้านี้เธอเคยพูดเรื่องผลิตภัณฑ์ใหม่รุ่นนี้กับหลัวจื่อเว่ย มอบเทสเตอร์น้ำหอมให้กับเธอ

หลังจากที่หลัวจื่อเว่ยเจ็บปวดจากการสูญเสียลูกไปนั้น ก็เลยคิดที่จะแก้แค้นตนเอง จึงได้นำเทสเตอร์น้ำหอมส่งให้กับผู้ผลิตน้ำหอมของไป๋ลู่ ให้ไป๋ลู่ออกวางจำหน่ายน้ำหอมรุ่นนี้ล่วงหน้าไปก่อน

รอถ้าหากเหอซ่งแถลงข่าวผลิตภัณฑ์ใหม่ออกไปอีก กลิ่นน้ำหอมของทั้งสองรุ่นเหมือนกัน บริษัทไป๋ลู่ออกวางจำหน่ายไปก่อน เหอซ่งก็จะกลายเป็นผู้ลักขโมยที่ขโมยผลิตภัณฑ์ของสายอาชีพเดียวกัน

ตัวเธอเองกับบริษัทก็จะชื่อเสียงป่นปี้