รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 494

บทที่494 ผอมมาก ไม่มีเนื้อเลย

“……”

จู่ซือซือเห็นว่าเขายังต่อล้อต่อเถียงอยู่ก็รำคาญ จึงไล่ให้เขารีบไป

ตอนออกไป แขนยาวๆของอาสุ่ยยื่นไปจับจู่ซือซือโดยไม่ทันตั้งเนื้อตั้งตัว ลูบไล้ไปที่เอวของหล่อนพร้อมกับขมวดคิ้วแน่น“ผอมมาก ไม่มีเนื้อเลย”

จนชายคนนั้นออกไป จู่ซือซือยังยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น

ชายแก่คนนี้มาลูบตัวเอง？！

พอคิดว่ายังอยู่ตรงห้องผู้ป่วยจู่ซือซือก็เอาเสียงร้องแหลมนั่นกลับไป จ้องแผ่นหลังของชายคนนั้นออกไปพร้อมกับสายตาพิฆาต

จู่ซือซืออยู่ในห้องผู้ป่วยเป็นเพื่อนถังซินพร้อมกับเล่นเกส์PopStar!อย่างเบื่อๆอย่างชัดเจน

สักพักนึงประตูห้องก็ถูกเปิดออก

จู่ซือซือตกใจ เห็นสีหน้าหม่นๆของลู่เหวินซูเข้ามา รีบยืนขึ้นอย่างเบื่อๆ

“พี่สี่……”

“เธอเรียกฉันว่าพี่สี่ แต่ยังมาหักหลังและพาถังซินไปหาหล่อนที่บ้านฉัน？”ลู่เหวินซูเข้าไปจับแขนของจู่ซือซือแรงๆ สายตาหม่นๆทำให้คนหวาดกลัว

“เจ็บ เจ็บ！”น้ำตาของจู่ซือซือไหลออกมาแล้วพูดกับลู่เหวินซู：“ฉันจะหักหลังพี่ได้ไง พี่สี่พี่ทำอะไรไปพี่รู้ดีแก่ใจ！”

ลู่เหวินซูกัดฟันถาม：“พวกเธอเอาหล่อนไปไหน？”

“ไม่รู้！”

“จู่ซือซือ！”ลู่เหวินซูโมโห เรียกชื่อหล่อนออกมา“อย่าให้พี่ต้องทำเธอ！”

ตอนนี้เขาเต็มไปด้วยความโกรธ

คิดไม่ถึงว่าออกไปทำธุระ คนที่เพิ่งพากลับมาก็ถูกถังซินพาออกไป จู่ซือซือยังช่วยพวกหล่อนอีก！

“ทำสิ！พี่ทำ！”จู่ซือซือยื่นหน้าเข้าไป มองเขาอย่างผิดหวัง

“พี่สี่ พี่ดูพี่ตอนนี้สิว่าพี่กลายเป็นอะไรไปแล้ว อารมณ์ขึ้นๆลงๆ ใจดำ ยังมีอะไรอีกที่พี่ทำไม่ได้？ถ้าพี่ซูเจ๋ยังอยู่กับพี่ ไม่ช้าไม่เร็วก็ต้องถูกพี่ทรมานจนตาย！”

ลู่เหวินซูดึงหล่อนมาข้างหน้าพูดอย่างเยือกเย็น：“ฉันจะเปลี่ยนเป็นอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอ เรื่องของฉันกับหล่อนเมื่อก่อนเธอมายุ่งได้ไหม？ฉันอยากทรมานหล่อน！”

จู่ซือซือด่า：“พี่ถังซินพูดถูก พี่มันเลวมาก！ถึงฉันรู้ว่าหล่อนไปไหนก็ไม่บอกพี่ หัวใจของพี่ตายไปแล้ว พี่ไม่คู่ควรที่จะอยู่กับหล่อน！”

สายตาของลู่เหวินซูโหดร้ายมาก ยกมือขึ้นมา

ตอนนี้เอง ร่างหนึ่งก็เข้ามาคว้ามือของเขา ขัดขวางเขาที่กำลังลงมือ

ลู่เหวินซูเห็นคนที่มาห้ามตัวเองคือผู้ชายวัยกลางคน สีหน้าก็หม่นลง：“ปล่อยมือ！”

“ผมคือคนที่ประธานมู่ส่งมาให้ปกป้องคุณจู่”อาสุ่ยคว้ามือของลู่เหวินซูไว้ สายตาแหลมคม“ถ้าคุณกล้าทำอะไรหล่อนผมจะทำให้คุณไปอยู่ในห้องผ่าตัด！”

สีหน้าของลู่เหวินซูเยือกเย็น อีกมือหนึ่งดึงเนคไท

“คุณขู่ผม？”

“อย่าตีกันอย่าตีกัน！”จู่ซือซือกอดเอวของอาสุ่ยไว้ กลัวว่าพวกเขาจะทะเลาะกัน“ที่นี่คือห้องผู้ป่วย ถ้าไปทำอะไรพี่ถังซินจะทำไง？”

หล่อนพูดกับอาสุ่ยเบาๆ：“พี่สี่ของฉันโหดมากนะ นายสู้ไม่ได้หรอก ขอโทษเขาไป！”

“คุณยังกลัวว่าผมสู้เขาไม่ได้？”

“ไม่ได้กลัว แต่นายสู้ไม่ได้จริงๆ”จู่ซือซือพูด หันหน้าไปมองลู่เหวินซู ด้วยท่าทางซอฟท์ลง：“พี่สี่เรามีอะไรก็ไปคุยกันข้างนอก เดี๋ยวฉันบอกว่าหล่อนไปไหน”

ยังไงพี่ถังซินก็จัดการเรียบร้อยแล้ว ลู่เหวินซูไปก็หาไม่เจอ

ความโกรธในตัวลู่เหวินซูก็ค่อยๆบรรเทาลง

ตอนจะพาจู่ซือซือออกไป ก็มีสายโทรมา พอเหลือบมองสายนั่น สีหน้าของลู่เหวินซูก็หม่นมากขึ้น

เขารับโทรศัพท์อย่างไม่เต็มใจ“พี่สอง”

“……”

ฟังจบ ลู่เหวินซูก็ขมวดคิ้วอย่างโกรธๆ พูดได้แค่ว่า：“ผมรู้ จะไปตอนนี้”

ลู่เหวินซูวางสายลง เหลือบมองจู่ซือซืแล้วออกไป

จู่ซือซือมองเขาที่ออกไปอย่างกระทันหัน พูดอย่างแปลกใจ：“เอ๋ เขาไม่อยากรู้ว่าพี่ซูเจ๋ไปไหนเหรอ ออกไปเลย？”