รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 495

บทที่495 กล้าเอามีดมาแทงใจผม

ยังดีที่ซ่าวซิวหรงไม่ปิดเครื่อง เขาเพิ่งถึงบริษัท

ถังซินขับรถไปบริษัทส้าวซื่อ

หลังจากเจอซ่าวซิวหรง ถังซินก็พูด：“ประธานส้าว เพื่อนของฉันนั่งเครื่องบินส่วนตัวแล้วหายไป เพราะเกิดจากเส้นทางที่บิน อยากรบกวนคุณให้ช่วยฉันค้นหา”

“ประธานถัง ยืมเงินน่ะได้ แต่นี่ผมช่วยไม่ได้จริงๆ”ซ่าวซิวหรงหมดหนทางช่วย“คุณควรหาพวกสายการบิน”

ถังซินปิดตาลงพูดว่า：“ฉันไม่รู้จักใครเลย”

ถึงแม้จู่ซือซือจะมีคนรู้จัก แต่ฝ่ายนั้นไม่มีอำนาจขนาดนั้นเลยหาไม่เจอ

“ท่านไม่มีคนรู้จักเลยเหรอคะ？”ถังซินถาม กำมือสองข้างแน่นจนเป็นสีขาว“แค่ช่วยฉันหาเครื่องของเพื่อนที่ตกลง ฉันจะขอบคุณเขาอย่างดี”

ซ่าวซิวหรงลูบคางแล้วคิด ขมวดคิ้ว“ยังมีอีกคน”

“ใคร？”

“ประธานถังก็รู้จัก แค่หาเขา ไม่ว่าต้องการอะไรก็ได้หมด”

รอยยิ้มเล็กๆนั่นปรากฎบนหน้า เข้าใจว่าซ่าวซิวหรงหมายถึงใครก็รู้สึกกระดากปาก：“เขายังทำงานอยู่ต่างประเทศ โทรศัพท์ก็ปิดตลอด”

“ผมได้ข่าวว่าวันนี้ประธานมู่จะกลับมา”ซ่าวซิวหรงยิ้ม“ประธานถังลองโทรไป？”

ถังซินเม้มปากแน่นๆไม่พูดอะไร

ก่อนหน้านี้มู่เฉินหย่วนก็ปฏิเสธหล่อนชัดเจน หล่อนจะไปหาเรื่องใส่ตัวทำไม？

แต่หมดหนทางละจริงๆ หล่อนเลยมาหาซ่าวซิวหรง

ซ่าวซิวหรงมองความกังวลของหล่อนออกก็พูด：“พวกคุณเลิกกันแล้วเป็นเพื่อนกันไม่ได้เลยเหรอ？ถ้าคุณไม่ไปหาประธานมู่ก็ไปหาลู่เหวินซู ทั้งเมืองก็มีแค่สองคนนี้ที่ช่วยได้”

ถังซินยิ้มเยือกเย็น“หาลู่เหวินซู？เขากลัวว่ากลับไปหาคนนั้นไม่เจอจะฆ่าคนของฉัน！ฉันยอมเอาทุกอย่างไปหาคนช่วยดีกว่า ไม่ไปหาเขาหรอก！”

เห็นถังซินเกลียดเข้ากระดูกแบบนี้ ซ่าวซิวหรงรู้สึกว่าเรื่องน่าจะเยอะ

“ประธานถังสะดวกคุย？”

“ในเมื่อประธานส้าวช่วยไม่ได้ งั้นก็รบกวนแล้ว”ถังซินยืนขึ้นออกไป

ซ่าวซิวหรงคลำโทรศัพท์ส่งข้อความไป

หาบางอย่างจากสายการบินอย่างผ่อนคลาย

แต่ว่าเขานึกถึงความสัมพันธ์ของถังซินกับมู่เฉินหย่วนแล้วบวกกับความกังวลของหล่อนขนาดนี้ เรื่องที่หาคงไม่ง่าย คิดว่าเรื่องนี้ไม่ควรเข้าไปยุ่ง

--

พอออกจากบริษัทส้าวซื่อ ถังซินดูรายชื่ออีกรอบก็พบว่าไม่มีคนช่วยตัวเองได้จริงๆ

นอกจากสองคนนั้นที่ซ่าวซิวหรงบอก

จู่ซือซือโทรมาถามว่าถังซินไปไหนอย่างร้อนรน พอรู้ว่าหล่อนอยู่บริษัทเลยโล่งใจ บอกว่าจะกลับไปกับฉางผิงก่อนและถามว่าตอนดึกจะให้ไปรับไหม

จู่ซือซือยังพูดอีกว่า：“พี่ถังซิน ถ้าลุงคนนั้นไปหาพี่พี่ต้องระวังตัวนะ เขามันตายด้าน แก่ขนาดนั้นแล้วมือไม้ยังอยู่ไม่สุข！”

“ลุงคนไหน？”

“ก็เมื่อคืนที่พี่เป็นลมที่สนามบินแล้วพาพี่ไปโรงพยาบาลไง”น้ำเสียงของจู่ซือซือไม่พอใจ“เขาบอกว่าเขาคือคนที่พี่เฉินส่งมาคุ้มกันฉัน พี่เฉินก็จริงๆเลยหาคนหนุ่มๆมาหน่อยไม่ได้หรือไง……”

ถังซินไม่มีเวลามาฟังหล่อนบ่น พูดอย่างเหนื่อยล้า：“ตอนดึกพวกเธอไม่ต้องมา เดี๋ยวพี่ขับไปเอง”

จู่ซือซือก็รู้ว่าหล่อนยุ่งเลยไม่พูด

ถังซินหาคนช่วยไม่ได้ เลยกัดฟันติดต่อผู้ช่วยจาง

“คุณถัง”โทรไปแปปนึงผู้ช่วยจางก็รับสาย“คุณมีอะไรครับ？”

ถังซินเม้มปาก“ประธานมู่ของนายกลับมายัง？”

“กลับมาแล้ว แต่ว่า……”ผู้ช่วยจางนิ่งไปพูดเสียงต่ำ“ประธานมู่น่าจะไม่อยากพบคุณครับ”

ได้ยินดังนั้นถังซินก็ยิ้มอย่างขมขื่น

ชัดว่าเขาขอโทษหล่อนก่อน ไม่รับสายหล่อนตลอดแบบนี้ราวกับว่าหล่อนผิด

“คุยเรื่องธุรกิจก็ไม่ได้เหรอ？”

ผู้ช่วยจางถอนหายใจ：“ขอโทษครับคุณถัง ผมช่วยคุณไม่ได้จริงๆ”