รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 50

ตอนที่ 50 แม่หนูคนนั้นเป็นคนเลือกให้

สีหน้าชายชราเปลี่ยนไปไม่น้อย“ทานไรมารึยัง? ให้ป้าเหมยมาทำมื้อดึกให้ทานไหม?”

“ทานตอนกลับมาแล้วครับ ตอนนี้ไม่หิว”

“งั้นฉันเอาเครื่องดื่มมาให้แกสักหน่อยดีกว่า”พูดพลางเดินไปที่ห้องครัวแล้วถือชานมแก้วออกมาจากตู้เย็นแล้ววางลงตรงหน้ามู่เฉิงหย่วน และพูดต่อว่า“เก็บไว้ตู้เย็นตลอด ไม่เสียหรอก”

“ชานม?”มู่เฉิงหย่วงร้องไห้ก็ไม่ได้ก็หัวเราะไม่ออก“ชานมนี้ครีมเทียมเยอะเกินไป ผมไม่ดื่ม”

“ดื่มเป็นครั้งคราวเท่านั้นเอง ไม่เป็นไรหรอก”ชาชราจ้องไปที่มู่เฉิงหย่วนครั้งหนึ่งแล้วพูดอีกว่า“แกบอกอายุยังไม่เข้าสามสิบ ทำไมถึงเริ่มดูแลตัวเองแล้วล่ะ ยังเทียบคนแก่อย่างฉันไม่ได้เลย!”

“……”

เมื่อปฏิเสธไม่ได้ มู่เฉิงหย่วนก็เสียบหลอดดูดลงบนแก้ว ดื่มสองคำ คิ้วก็ขมวดเข้าหากัน

หวานเลี่ยน แต่ก็พอรับได้

“พอใช้ได้”มู่เฉิงหย่วนมองแก้วชานมยิ้มแล้วพูดว่า“ที่พ่อรอจนดึกดื่นค่อนคืนก็ยังไม่เข้านอนไม่ใช่ว่าเพื่อจะเอาชานมแก้วนี้ให้ผมหรอกนะ?”

“ใช่แล้ว วันนี้ฉันออกไปเที่ยวเล่นและมีแม่หนูคนหนึ่งแนะนำฉันมา”ชายชราพูด และยังถอนหายใจออกมาสองรอบแล้วพูดต่อว่า“แต่ว่าฉันคงแก่เกินไปแล้วแหละ ไปดูของที่ร้านยังโดนรังเกียจอีก”

ได้ยินที่ชายชราพูด สีหน้าของมู่เฉิงหย่วนก็เปลี่ยนเป็นมืดมนลงมา พูดอย่างหนาวเย็นว่า“ร้านไหนบอกผมมา ผมจะให้ผู้ช่วยจางไปไล่คนที่รับผิดชอบออกให้หมด”

“ช่างเถอะ คนเขาก็ไม่ได้จะทำงานกันง่ายๆ อาจจะเป็นเพราะฉันเองที่แต่งตัวธรรมดาเกินไปก็ได้”ชายชราโบกมือไปมา แล้วดันกล่องของขวัญที่อยู่บนชานมให้มู่เฉิงหย่วน พูดว่า“ใกล้ถึงวันเกิดแกแล้ว ฉันเลือกของขวัญมาให้ ลองดูซิ”

มู่เฉิงหย่วนเปิดกล่องของขวัญออกก็พบว่าเป็นเนกไทแบรนด์ Armani สีทางการสองเส้น

“ดูดีมาก”มู่เฉิงหย่วนพูด

“ใช่ไหม ฉันก็ว่าดูดีเหมือนกัน” มู่เฉิงหย่วนที่จู้จี้จุกจิกพอเห็นปุบก็รู้สึกถูกใจเนกไทเป็นอย่างมาก ชายชรายืดหลังตรง ค่อนข้างที่จะภูมิใจ“อันนี้แม่หนูคนนั้นก็เป็นคนเลือกให้”

“พ่อพูดถึงเธอบ่อยขนาดนี้ พึ่งรู้จักกันวันนี้วันแรกเหรอ?”มู่เฉิงหย่วนยิ้มแล้วพูดว่า“ดูท่าผู้หญิงคนนั้นจะทำให้พ่อมีความสุขมากเลย มีเวลาผมก็อยากเจอเธอดูหน่อยแล้วล่ะ”

ยิ่งไปกว่านั้นน้อยครั้งที่เห็นท่านออกไปเที่ยวแล้วกลับมาอย่างมีความสุขได้แบบนี้

“กลัวแต่ว่าจะไม่มีโอกาสแล้ว”ชายชราถอนหายใจแล้วพูด เขาเห็นว่าแม่หนูคนนั้นหน้าตาสระสวย ใจดี คาดว่าคงแต่งงานแล้วล่ะ คนอื่นเขาคงไม่ปล่อยให้เหลือรอดหรอก พอคิดถึงเรื่องนี้ ชายชราก็มองไปทางมู่เฉิงหย่วน ลองถามหยั่งเชิงดูว่า“เฉิงหย่วนอ่า เธอยุ่งอยู่ที่ต่างประเทศมาตลอด ได้พบผู้หญิงในดวงใจบ้างหรือยังล่ะ”

“ยังไม่พบ”มู่เฉิงหย่วนตอบ

ชายชราเริ่มถอนหายใจแล้วเริ่มพล่ามสอน“แกก็ไม่ต้องเลือกมากเกินไป หาผู้หญิงในแบบที่แกชอบ ฉันก็ไม่ได้หัวโบราณขนาดนั้นและแกก็ไม่ต้องไปสนใจสิ่งที่พวกลุงของแกพูดมากนัก”

“เฉิงหย่วน แกเป็นคนที่ฉันเลี้ยงมากับมือ ตั้งแต่เล็กจนโตก็ตัวคนเดียวมาตลอด ฉันไม่อยากเห็นตอนที่ฉันจากไปแกก็ยังตัวคนเดียว ฉันอยากที่จะเห็นภรรยาแก ลูกของแก”

พูดไปพูดมา ชายชราก็พูดเล่นขึ้นมาว่า“แกดูลุงของแก ลูกพวกเขาหลายคนต่างก็แต่งงานไปแล้ว ยังมีบางคนมีลูกตั้งสามคน หากว่าฉันจากไปจริงๆล่ะก็ ทรัพย์สมบัติก็คงถูกคนพวกนั้นเอาไปหมด แกมันตัวคนเดียว ไม่มีภรรยา ลูกก็ไม่มี จะได้ส่วนแบ่งสักเท่าไรเชียว”

“พ่อจะต้องอายุยืนร้อนปี”มู่เฉิงหย่วนพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“ไม่ว่าต้องจ่ายเท่าไร ผมก็จะทำให้พ่อสุขภาพแข็งแรง”

ชายชราได้ยินคำๆนี้ก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก แต่กลับพูดออกมาว่า“เมื่อคนเราแก่ตัวลง ก็ต้องพบเจอกับการเกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมดา ฉันไม่ได้สนใจอะไรแล้วแต่แค่ยังไม่วางใจแกเท่านั้น”

เขามองดูมู่เฉิงหย่วนที่หล่อเหลา ในสายตามีความสับสนแวบผ่านไป

บ้านตระกูลมู่ติดค้างเด็กคนนี้ไว้วากจริงๆ

เวลาผ่านไปสักพักมู่เฉิงหย่วนก็พูดขึ้นว่า“รอหน่อยเถอะครับ อีกไม่กี่วันข้างหน้าผมจะไปจัดการธุระที่ต่างประเทศ หลังจากจัดการธุระเสร็จหมดแล้วผมจะพาลูกสะใภ้มาไว้ตรงหน้าพ่อแน่นอน”