รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 501

บทที่501 คุณไม่กลัวว่าผมเป็นคนแลว

“……”

จ๋องซึงนึกว่าหล่อนล้อเล่น เลยเอามือโบกไปมาที่หน้าหล่อนอีกครั้งและทำเป็นจะตีหล่อน

กำปั้นเข้าไปที่หน้าของหญิงสาว ตาของหล่อนก็ยังไม่กระพริบ

พอแน่ใจว่าหล่อนไม่ได้หลอก จ๋องซึงจึงไปเรียกหมอ

หลี่ซูเจ๋ได้ยินเสียงปิดประตูแล้วรอบๆก็เงียบลง ทำให้หล่อนรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา

โดยเฉพาะความมืดตรงหน้าที่มองอะไรไม่เห็นเลย

หล่อนเลยจับผ้าห่มแน่นๆ

พอถึงประเทศY ก็ถูกพาไปพักอยู่ที่เขตบ้านพักที่หนึ่งและก็มีคนรับใช้คอยดูแลหล่อน

อยู่ได้ไม่กี่วันจู่ๆก็มีผู้ชายสองสามคนเข้ามา

พวกเขาฆ่าคนรับใช้ต่อหน้าหล่อน ส่วนหล่อนที่ยังงงอยู่ก็ถูกตีจนเป็นลมไป

พอตื่นมาก็มองอะไรไม่เห็น

คนพวกนั้นอยากแตะต้องหล่อน แต่ถูกหล่อนข่วนใส่เลยเตะหล่อนไปด้วยความโกรธแล้วยังเอาแส้มาฟาด บอกว่าจะพาหล่อนส่งไปที่นั่น

หล่อนรอให้คนพวกนั้นเงียบถึงได้คลำกำแพงหาทาง

อาจเพราะหล่อนมองไม่เห็น พวกนั้นก็ไม่ทันตั้งตัวเลยปล่อยให้หล่อนคลำหาทางออกไปทั้งที่ตาบอดแบบนั้น

หล่อนก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน พอได้ยินคนพูดกันก็อยากถามว่าสถานีตำรวจอยู่ไหน นึกไม่ถึงว่าจะไปเจอพวกคนอันธพาล

หลี่ซูเจ๋โชคดีที่ได้คนชาติเดียวกันช่วยไว้

ไม่งั้นหล่อนจบแล้วจริงๆ

ตอนที่หลี่ซูเจ๋คิดอยู่นั้นก็ได้ยินเสียงเปิดประตูและเสียงผู้ชายพูดภาษาอังกฤษกัน

“ตาของหล่อนน่าจะมีปัญหาครับ”

หมอเฉพาะทางด้านสายตาก็ทำการตรวจหลี่ซูเจ๋

จากนั้นก็ถาม“ช่วงนี้ดวงตาได้รับการกระทบกระเทือนหรือว่าที่ศีรษะได้ชนอะไรไหม？”

“ไม่มีค่ะ”หลี่ซูเจ๋กำผ้าห่มแน่นแล้วตอบหมอ“พอตื่นมาก็มองไม่เห็น”

“ได้ทานอะไรแปลกๆไปไหม？

“ไม่มีค่ะ”

หมออยากให้หลี่ซูเจ๋ทำCT

จ๋องซึงที่อยู่ข้างๆรีบพูด：“หล่อนท้องอยู่และก็ยังทานยาบำรุงครรภ์ ทำไม่ได้หรอกครับ？”

ได้ยินดังนั้น มือของหล่อนก็ลูบที่หน้าท้องอย่างดีใจและยินดี

สองสามวันนี้หล่อนยังงงๆสับสนไม่รู้ว่ามาได้ยังไง ยังนึกว่าเด็กน่าจะแท้ง ตอนที่ตื่นมาก็ไม่กล้าถามจ๋องซึง นึกไม่ถึงว่าเด็กจะยังอยู่

หมอพูด：“ที่หมอตรวจคนไข้ไปไม่พบอะไร เลยน่าจะเป็นแช่ชั่วคราว รอดูถ้าสถานการณ์ไม่เปลี่ยนอะไร รอหล่อนคลอดออกมาค่อยตรวจอย่างละเอียดอีกที”

พอหมอออกไปจ๋องซึงก็นั่งลงลูบขมับที่ปวด“ผมทำบาปอะไรเนี่ย！อั่ย ถ้ารู้ว่าช่วยคุณแล้วเรื่องเยอะขนาดนี้ ผมจะไม่สนเลย”

เขาถามหลี่ซูเจ๋อย่างเซ็งๆ“จำชื่อเพื่อนไม่ได้จริงๆเหรอ พักที่ไหนก็ไม่รู้เหรอ？”

หลี่ซูเจ๋ส่ายหัว

ที่จริงหล่อนอยากโทรหาถังซิน แต่คิดว่าหล่อนก็เรื่องเยอะมากพอแล้ว ไม่อยากให้หล่อนลำบากอีกเลยไม่โทรหา

หลี่ซูเจ๋เม้มปาก“ฉันมาเที่ยวที่นี่ พอแยกกัน เบอร์โทร……ฉันก็จำไม่ได้”

“พาสปอร์ตล่ะ ก็ไม่มี？”

“น่าจะหาย”

“บ้าเอ้ย！”จ๋องซึงขยี้หัวอย่างว้าวุ่นอยากจะร้องไห้“คุณติดต่อเพื่อนคุณไม่ได้แล้วจะพึ่งผมอย่างเดียวก็ไม่ได้นะ เรื่องของผมเองก็มี！”

“อ้อใช่！”เขานึกขึ้นมาได้“คุณท้องนี่ โทรหาพ่อเด็กสิ！”

สายตาของหลี่ซูเจ๋สั่นพูดเสียงทุ้ม“จำไม่ได้”