รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 500

บทที่500 ฉันมองไม่เห็น

“เฮ้ เฮ้ ทำอะไรน่ะ！”

เห็นผู้ชายสองสามคนจะพาผู้หญิงขึ้นรถไป จ๋องซึงเดินไวขึ้นไปขวางพวกเขา

มีชายต่างชาติมองเขาอย่างเหยียดๆ“อย่ามายุ่ง！ที่นี่ อย่ายุ่งเรื่องของคนอื่นดีที่สุด”

จ๋องซึงระงับความโกรธไว้ ไม่สนใจเขา เอาเงินในประเป๋าทั้งหมดออกมา

เงินดอลล่าห์หนาๆ มองดูมีแต่แบงค์ร้อย

“ฉันรู้ว่าพวกนายอยากสนุก！”จ๋องซึงเอาเงินให้พวกเขา“เงินพวกนี้เพียงพอที่จะให้พวกนายใช้เล่นไปอีกอาทิตย์นึง แลกกับหญิงสาวคงไม่ขาดทุนนะ？”

ชายคนนั้นรับเงินเข้ามา เห็นจำนวนมาก แล้วจึงขยิบตาไปที่เพื่อนเขา

ชายอีกคนโยนหญิงสาวให้จ๋องซึง

จ๋องซึงรีบประคองหญิงสาวไว้ นิ้วมือสัมผัสผิวของหล่อน พบว่าหล่อนตัวเย็นเฉียบ

พอเงยตาขึ้นไป ชายพวกนั้นก็ขึ้นรถไปออกไป

“สังคมขยะเสียจริง ผู้หญิงแบบนี้ก็ยังไม่เว้น！”จ๋องซึงด่าแรงๆ

ดังนั้นเขามักจะชอบคุยธุรกิจที่ต่างประเทศ หารายได้จากคนเลวพวกนี้！

รอแท็กซี่มา จ๋องซึงก็ขึ้นรถไป บอกว่าไปโรงพยาบาล

จ๋องซึงเห็นร่างของหญิงสาวดูสกปรก เสื้อผ้าขาดรุ่ย น่าเกลียดมาก

ด้วยความสงสารนั้น เขาเอาเสื้อนอกคลุมให้หล่อน ตัดสินใจพาหล่อนไปโรงพยาบาล

เขาบ่น：“ดีที่ผมทำสัญญาได้เงินมา ไม่งั้นก็ช่วยไรคุณไม่ได้！”

พระเจ้าคงไม่เอาเงินที่เสียไปคืนเขา

พอถึงแผนกฉุกเฉิน หมอก็ทำการตรวจหญิงสาว พอเปิดเสื้อหล่อนออกมา ที่แขน ขาและหลังเต็มไปด้วยรอยแส้ ลึกมาก ดูน่ากลัวสุดๆ

หมอผู้หญิงผมทองหันมามองจ๋องซึง

“ผมไม่ได้ทำ！”จ๋องซึงรีบยกมือทั้งสองขึ้นและอธิบายกับหมอเป็นภาษาอังกฤษ“ผมเห็นมีคนมารังแกหล่อนเลยเข้าไปช่วย อย่าเข้าใจผิดสิ ผมไม่ได้ชอบทำอะไรผิดกฎหมายซะหน่อย”

เรื่องความรุนแรงในครอบครัวของที่นี่รุนแรงมาก

ถ้าหมอไปแจ้งตำรวจ เขาถึงกับต้องไปเข้าคุกเลย

ท่าทางของหญิงสาวสาหัสมาก จ๋องซึงจึงไม่กล้าไปไหน กลัวว่าเกิดอะไรแล้วโรงพยาบาลจะตามหา เลยรออยู่ด้านนอก

อยู่ที่โรงพยาบาลก็สูบบุหรี่ไม่ได้ รออยู่นานจนเขารำคาญ

เกือบจะหนึ่งชั่วโมงผ่านไปหมอสาวก็ออกมาพูดกับจ๋องซึงว่า：“หล่อนจำเป็นต้องนอนที่โรงพยาบาล เดี๋ยวคุณไปชำระเงินที่ด้านล่าง อีกอย่างหล่อนก็ท้องด้วย เดี๋ยวหมอจะพยายามให้หล่อนได้ใช้ยาที่ดีที่สุด”

จ๋องซึงร้องออกมา บ้าจริง“ผมไม่ใช่แฟนเขา ทำไมต้องไปจ่ายด้วย？”

“งั้นคุณเรียกเพื่อนของหล่อนมาแล้วค่อยไป”

“ผมจะรู้ได้ไงว่าเพื่อนหล่อนคือใครล่ะ！”

“งั้นคุณก็พาหล่อนไปละกัน！”หมอพูดจบก็ไป

จ๋องซึงนับถือจริงๆเลย

โรงพยาบาลที่ประเทศถึงจะเป็นยังไงก็ยินดีจ่ายเงินล่วงหน้าให้แล้วช่วยคุณ แต่โรงพยาบาลต่างประเทศกลับแปลกแบบนี้ ไม่มีเงินก็ไม่อยากรักษา ยังไงก็ไม่ช่วย

จ๋องซึงโกรธจนอยากออกไป

บ้าเอ้ย เขาไม่ใช่คนใจบุญอะไร จ่ายเงินเพื่อพามาโรงพยาบาลก็ทำให้แล้ว ยังต้องมาจ่ายค่ารักษาอีกเหรอ

แต่พอนึกถึงท่าไม่ดีของสาวคนนั้น สุดท้ายจ๋องซึงก็สูดหายใจเข้าลึกๆ ไปถอนเงินที่ATM

จ๋องซึงชำระเงินทำเรื่องพักที่โรงพยาบาล โรงพยาบาลทำเรื่องไวมาก แป๊ปนึงก็ทายาให้หญิงสาว

“แม่ ได้ยินไหม？”

จ๋องซึงรออยู่นานไม่มีอะไรตอบกลับก็เลยหยิบโทรศัพท์มาดู

เหอะ แม่เขาวางสายไปนานแล้ว！

จ๋องซึงขยี้หัว เบื่อจนอยากจะไปแช่น้ำเย็นเพื่อสงบสติอารมณ์“ไอ้เด็กบ้าลู่เหวินซูนี่ มีเมียแล้วไม่บอกสักคำ สุดท้ายฉันก็เจ็บ！”

เขาได้ยินเสียงที่เตียงเคลื่อนไหวก็หันไปมอง เห็นหญิงสาวขมวดคิ้วพยายามลืมตา

เห็นหล่อนตื่น จ๋องซึงก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เดินเข้าไปอย่างไว

“บ้าเอ้ย ผมรอคุณมาคืนนึง ในที่สุดก็ตื่นแล้ว！”จ๋องซึงถามอย่างไม่เกรงใจ“เบอร์เพื่อนคุณเบอร์อะไร เดี๋ยวผมโทรให้เขามา！”

แต่ท่าทางของหญิงสาวดูหวาดกลัวหน่อยๆเหมือนไม่รู้ว่าเขาอยู่ไหน ตามองไปรอบๆและพยายามนึก แต่ถูกความเย็นทำให้ร่างกายเจ็บไปหมด

“ฉัน ฉันอยู่ที่ไหน？”

“คุณคงไม่แกล้งความจำเสื่อมกับผมหรอกนะ？”จ๋องซึงเห็นหล่อนทำแบบนี้ พูดก็เหมือนกับคนผิด ทันใดนั้นก็ไม่พอใจ“เมื่อคืนคุณเกือบถูกผู้ชายไม่กี่คนลากไป แล้วผมเป็นคนไปช่วยพาคุณมาที่โรงพยาบาล”

“เมื่อคืนผมให้เงินคนพวกนั้นไปไม่ต่ำกว่าสองหมื่นดอลแล้วก็ยังจ่ายค่ารักษาพยาบาลให้คุณอีก คิดๆดูก็น่าจะสามหมื่นกว่าดอลล่าทีเดียว แต่เดี๋ยวผมลดให้ สามหมื่นดอลก็พอ！”

ได้ยินดังนั้น หญิงสาวก็โล่งอก“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้องการคำขอโทษอะไรหรอก เรียกเพื่อนคุณมาเถอะ”จ๋องซึงพูดเร่ง“ผมต้องรีบกลับไปอีก”

ริมฝีปากหญิงสาวขยับ พูดเบอร์ออกมา

จ๋องซึงกดเบอร์ออกไป ต่อมาหญิงสาวก็เงียบ เลยขมวดคิ้วใส่：“พูดต่อสิ นี่แค่เจ็ดตัวเอง อย่าบอกนะว่าจำไม่ได้น่ะ”

เห็นหญิงสาวมองเก้าอี้ ไม่มองตัวเอง จ๋องซึงโบกมือไปมาข้างหน้าหล่อน

“คุณครับมองผมสิ บนหน้าผมไม่ได้เขียนอยู่สี่คำว่า‘ผมคือพระเจ้า’นะ โอเคโอเค แบบนี้ละกัน คุณเรียกเพื่อนคุณมาให้ผมสองหมื่นห้าดอลล่าโอเคไหม？”

ดวงตาของหญิงสาวไม่กระพริบ พูดเสียงอ่อนแรงแหบแห้ง：“ฉันมองไม่เห็น”