รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 499

บทที่499 อย่าบอก

เงียบไปแป๊ปนึงเย่นจิ่งเหนียนก็พูดช้าๆ“รอนายมีแฟนเมื่อไหร่ นายก็จะเข้าใจ แต่ฉันว่า คนถือศีลแบบนาย ถ้าฉันแต่งงานแล้วก็ไม่แน่ว่านายจะหาได้”

“……”

ฉีดยาเสร็จถังซินก็เก็บของ เตรียมตัวออกไป

หล่อนพูดกับหลินเฉิงจี๋：“ขาของคุณยังไม่กลับมาดีเลย พักต่ออีกเถอะ สินค้าใหม่ของบริษัทก็เข้ามาแล้ว เรื่องก็เป็นกอง ฉันต้องกลับไปจับตาดู”

ช่วงนี้หล่อนพักอยู่โรงพยาบาลตลอดเวลา เรื่องที่บริษัทก็ให้ผู้ช่วยจัดการหมดแล้ว

หล่อนรู้ว่าผู้ช่วยดูแลได้ดีแต่ในใจก็ยังไม่วางใจอยู่

“รอจงเซิงกลับมาให้เขาไปส่งคุณ”หลินเฉิงจี๋รู้ว่าโน้มน้าวหล่อนไม่ได้เลยพูดเสียงอ่อนโยน“ไม่ต้องทำงานทั้งวันนะ พักผ่อนเยอะๆ”

ถังซินยิ้ม“รู้แล้ว”

เมื่อก่อนเวลาทำงานหล่อนพักผ่อนเสมอ แต่ว่าช่วงนี้เรื่องเยอะมากทำให้เครียดตลอดเวลา พักก็พักไม่เต็มที่

ท้องถูกเตะไปสองสามที ถังซินขมวดคิ้วนิดๆ

พอหลินเฉิงจี๋เห็นก็ขมวดคิ้ว：“เป็นไรยินยิน ไม่สบายตรงไหน？”

“ฉันไม่เป็นไร”ถังซินชี้ไปที่ท้องด้วยสีหน้าทำไรไม่ถูก：“พอฉีดยาไปไม่กี่วัน พวกเขาก็มีชีวิตชีวาเหมือนเตะบอลในท้องฉันเลย”

สายตาหลินเฉิงจี๋ผ่อนคลายลง

เขายื่นมือไปลูบเสื้อบนท้องของถังซิน รู้สึกถึงท้องที่ป่องหน่อยๆ

ให้กำเนิดสิ่งมีชีวิตเล็กๆนี่

หลินเฉิงจี๋ถามถังซิน：“ผมดูได้ไหม？คุณท้องนานขนาดนี้แล้ว ผมไม่เคยลูบพวกเขาเลย”

ถังซินนิ่งไปแป๊ปนึง พอมองเห็นสายตาที่ดูมีความหวังของเขาก็ใจอ่อน

“ได้”หล่อนถอดเสื้อออก

ก่อนนี้ที่หมอมาฉีดยา หลินเฉิงจี๋กลัวถังซินอายก็เลยหลบสายตา

วันนี้เป็นครั้งแรกที่เขาดูท้องของถังซิน

ไม่มีเสื้อมาคลุมแล้วท้องดูใหญ่มาก

ในใจเขามีบางอย่างไม่เต็มใจอย่างไม่ชัดเจน ยื่นมือไปลูบท้องขาวๆของถังซินอย่างอดไม่ไหว

มองท้องหล่อนที่มีรอยแตกลายบางๆก็เจ็บปวด

ผู้หญิงคนนึงตั้งแต่ตั้งท้องยันคลอดออกมา น่าจะเหนื่อยและเจ็บสุดๆและยังทรมานร่างกายอีก

ที่นิ้วจู่ๆก็มีอะไรเตะทำให้หลินเฉิงจี๋ตกใจ

เขามองท้องของถังซินที่ขยับไปมาเหมือนด้านในมีอะไรที่เบียดๆกัน จากด้านซ้ายไปด้านขวา ด้านบนไปล่าง เล่นกันอย่างสนุกสนาน

หลินเฉิงจี๋รู้สึกยากที่จะเชื่อ ถามถังซิน“พวกเขาเล่นกันอยู่เหรอ？”

“อือ”ถังซินยิ้มบางๆ“รู้สึกว่าพวกเขากำลังตีกันอยู่ด้านในไหมและยังตีกันแรงด้วย？”

หลินเฉิงจี๋พยักหน้าและยังจ้องท้องของหล่อน

ใครจะไปคิดว่าภายใต้ท้องบางๆของผู้หญิงจะท้องได้ถึงสามคน！

เขาจับมือถังซินไปจูบที่ปากด้วยสายตาอบอุ่น：“ยินยิน ลำบากคุณแล้ว ผมจะต้องให้ของที่ดีที่สุดแก่พวกคุณ ให้พวกคุณปลอดภัย”

เด็กที่เขาอุ้มในฝ่ามือจะต้องไม่ร้องไห้เพราะชายอื่นอีก คอยอยู่ข้างๆเขาอย่างดี ปกป้องเขาก็พอแล้ว

ขอบตาของถังซินร้อนชื้น ยิ้มตอบรับไปหนึ่งคำ

ทันใดนั้นจงเซิงก็ดันประตูเข้ามา

พอเห็นแบบนี้ จงเซิงก็ละอายหน่อยๆ ไอออกมา“คุณชาย ไม่งั้นเดี๋ยวผมค่อยมาไหมครับ？”

“ไม่ต้อง คุณมาพอดี”ถังซินรีบเอาเสื้อผ้าลง แก้มแดงนิดๆ“คุณไปส่งฉันกลับเถอะ”

“คุณถังรอผมที่ด้านนอกแป๊ปนึง ผมมีเรื่องต้องคุยกับคุณชาย”

“โอเค”

พอถังซินออกไป จงเซิงก็รีบเข้ามาตรงหน้าหลินเฉิงจี๋ พูดเสียงทุ้ม：“คุณชาย คุณหลี่หายไป”