รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 505

บทที่ 505 แบบนี้ถึงจะเป็นชีวิตที่ฉันปรารถนา

“ครับ ครับ ผมไม่พูดแล้ว” โดนผู้หญิงดุไปรอบหนึ่ง หลินเฉิงจี๋ไม่กล้าพูดอะไรต่ออีก

เมื่อลิฟต์ลงมาถึงชั้นหนึ่ง หลินเฉิงจี๋จูงมือถังซินเดินออกมา

ด้านนอกลิฟต์มีผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่พอดี เหมือนว่าจะขึ้นลิฟต์ ร่างสูง แต่หน้าตาธรรมดา หางตามีตีนตาเล็กน้อย มองดูแล้วอายุประมาณห้าสิบ

เมื่อตอนชายคนนั้นมองถังซิน ถังซินก็มองเขาพอดี คิดๆดูแล้วลุงคนนี้รู้สึกคุ้นๆตา

ตอนที่พวกเขาออกมา ชายคนนั้นได้ขึ้นลิฟต์ไปแล้ว

ถังซินใจรู้สึกแปลกๆ อดไม่ได้ที่จะหันไปมองอีกครั้ง แต่ประตูลิฟต์ได้ปิดไปแล้ว

หลินเฉิงจี๋เห็นเธอท่าทางแปลกๆ เลยถามขึ้น “เป็นอะไรรึเปล่าครับ？”

“อ่อ ไม่เป็นไรคะ” ถังซินเบี่ยงเบนสายตา หยอกล้อขึ้น ：“เมื่อกี๊ไม่ใช่ลุงคนนั้นขึ้นลิฟต์ไปแล้วใช่ไหม？ฉันกำลังคิดว่าถ้าคุณแก่ตัวไปจะเหมือนกับลุงหรือเปล่า ยังคงแข็งแรงหล่อเหลาอยู่หรือเปล่า”

หลินเฉิงจี๋จะสามารถมีชีวิตถึงเมื่อไหร่ยังไม่รู้ตัวเลขที่แน่นอน ‘แก่’คำนี้ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย

แต่ตอนนี้ประโยคที่ถังซินพูดออกมาโดยไม่ตั้งใจ เหมือนกับทิ้งก้อนหินลงในหัวใจของเขา ผุดความคิดบางอย่างขึ้นมา ：อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อ ใช้ชีวิตที่เหลืออยู่กับเธอ

ถังซินรู้สึกตัว รู้ว่าตัวเองได้พูดอะไรออกไป หน้าซีดเผือด จับมือผู้ชายไว้แน่น “ดูซิ ฉันพูดอะไรออกมาเนี่ย คุณหล่อกว่าลุงคนนั้นตั้งเยอะ ต่อไปก็......”

ยิ่งกังวลยิ่งพูดไม่ถูก ไม่รู้จะพูดอะไรอีก

“พอเถอะครับ ผมรู้แล้ว” หลินเฉิงจี๋หยิบผมที่ร่วงลงมาที่แก้มทัดหูให้เธอ ยิ้มอ่อนๆอย่างอบอุ่น “ไม่ว่าผมแก่แล้วจะเป็นยังไง คุณก็ไม่รังเกียจผม ใช่ไหมครับ？”

ถังซินรีบพยักหน้า “ไม่รังเกียจ ฉันจะจ้องมองคุณทุกวัน！”

หลินเฉิงจี๋จูงมือเธอเดินออกมาด้านนอก ยิ้มพลางเอ่ยว่า “งั้นไม่ได้ มองเยอะจะทำให้รู้สึกเบื่อ อยากกินหม้อไฟไหม？หลังจากเลือกแหวนเสร็จ เราไปเดินดูของที่ซุปเปอร์ คืนนี้ทานหม้อไฟกัน”

“จริงเหรอคะ！” ถังซินไม่ได้ทานหม้อไฟมานานแล้ว อยากกินมาก “ทำไมคุณถึงอนุญาตให้ฉันทานหม้อไฟได้”

“ฉีดยาเสร็จมานานแล้ว นานๆทานเผ็ดสักครั้งคงจะไม่เป็นไร”

“......”

ถังซินเม้มปากยิ้ม จับมือผู้ชายแน่น ซบไหล่เขา

แบบนี่ถึงจะเป็นชีวิตที่ฉันปรารถนา

มีผู้ชายที่รักเธอ ทะนุถนอมเธอ ผู้ชายที่สายตามีเพียงเธอ ได้รับการปกป้องคุ้มครองจากเขา ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น

ทั้งสองคนนั่งรถไปยังร้าน Cartier พนักงานขายคนหนึ่งออกมาต้อนรับถังซินกับหลินเฉิงจี๋

หลังจากรู้ว่าพวกเขามาเลือกแหวนแต่งงาน ก็เลยหยิบแหวนที่ขายดีที่สุดในรอบเกือบสองปีออกมา ให้ถังซินเลือกสวมทีละวง

หลินเฉิงจี๋ยืนมองข้างๆ เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ค่อยพอใจ ขมวดคิ้วตลอดเวลา

“แบบโอเค แต่เพชรเม็ดเล็กไปหน่อย ไม่ค่อยสุกสกาวพอ” เขาถามพนักงานขาย “ที่ดีที่สุดคืออยู่ตรงนี้แล้วใช่ไหม？”

ถังซินมองแหวนในมือ รู้สึกว่าก็โอเคแล้ว ：“หนึ่งจุดสามกะรัตก็ไม่เบาแล้ว และก็สวยดีด้วย ถ้างั้นซื้อวงนี้เถอะ”

หลินเฉิงจี๋ส่ายหน้า

ถังซินมองบนใส่เขา “คุณไม่ใช่บอกว่าให้ฉันเลือกไม่ใช่เหรอ ตอนนี้กลับส่ายหน้า？”

“ธรรมดามันไม่น่าสนใจ ถ้าจะซื้อก็ซื้อที่ดีที่สุด” หลินเฉิงจี๋พูดขึ้น “ไม่ใช่ผมซื้อไม่ไหวสักหน่อย”

“......”

พนักงานเห็นว่าแหวนในกล่องที่เอามาให้เลือกทั้งหมด หลินเฉิงจี๋ยังไม่ถูกใจ อาจจะพาลูกค้าออกจากร้านไป เธอนึกอะไรออกมาทันที ถามหลินเฉิงจี๋ขึ้นอย่างนอบน้อม “ถ้าหากคุณไม่มีวงจำกัดเรื่องเงิน มีวงหนึ่งเพชรสีชมพู คุณจะดูไหมคะ？”

หลินเฉิงจี๋ไม่พอใจทันที ：“ในเมื่อมีของดี ทำไมไม่เอาออกมา？”

พนักงานขายยิ้มขอโทษ รีบเข้าไปหลังร้านหยิบแหวน

ประมาณนาทีต่อมา พนักงานขายหยิบแหวนวงนั้นออกมา

เปิดกล่องเบาๆ ทันใดนั้นเพชรสีชมพูที่อยู่บนกำมะหยี่สีดำ ก็ดึงดูดสายตาของถังซิน

“คุณผู้ชายขอโทษด้วยนะคะ พนักงานคนนี้เข้ามาใหม่ ยังไม่รู้ว่าแหวนเพชรสีชมพูวงนี้มีคนจองแล้ว เราจะบันทึกรายละเอียดของคุณไว้ ถ้าหากมีเพชรสีชมพู เราจะรีบติดต่อคุณกลับไปทันทีคะ”

ได้ยินแบบนั้น หลินเฉิงจี๋ไม่พอใจทันที

เพชรที่มีความบริสุทธิ์สูงแบบนี้ การขุดเจาะน้อยมาก ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะเจออีก รอปีครึ่งปีถือว่าเร็ว

แต่เขากับถังซินจะแต่งงานกันแล้ว

ถังซินก็รู้สึกเสียดายเหมือนกัน แต่ไม่พูดอะไรออกมา อยากจะถอดแหวนออกมา

เธอชอบแหวนเพชรสีชมพูวงนี้มาก แต่เมื่อมีคนจองแล้วก็ไม่มีทางเลือก

อีกอย่างเพชรสีชมพูหนักไปหน่อย ถ้าหากไปงานเลี้ยงแล้วทำหาย เธอคงรู้สึกเสียดายมาก

“สวมไว้” หลินเฉิงจี๋กดมือเธอไว้ แล้วพูดกับผู้จัดการร้าน ：“โทรศัพท์หาลูกค้าคนนั้นบอกว่า ถ้าหากแหวนเพชรสีชมพูวงนี้ขายให้ผม ผมจะจ่ายเงินค่าเพชรสีชมพูให้อีกก้อนหนึ่ง”

“แบบนี้......” สีหน้าของผู้จัดการร้านรู้สึกอึดอัดใจ “ลูกค้าคนนั้นเป็นคนใหญ่คนโต ไม่เดือดร้อนเรื่องเงิน”

หลินเฉิงจี๋พูดอย่างเย็นชาว่า ：“คุณลองดูก่อน ไม่มีใครไม่อยากได้เงิน ถ้าลูกค้าคนนั้นไม่ตกลง พวกเรายอมคืนแหวนเพชรสีชมพูวงนี้ก็ไม่ได้ช้าไป”

ถังซินขยับไปใกล้เขา พูดเบาๆว่า “ช่างมันเถอะ เราไปดูร้านอื่นกัน”

“รออีกครู่หนึ่ง” หลินเฉิงจี๋ลูบแหวนในมือของถือ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอบอุ่น ：“คุณอุตส่าเจอของที่คุณชอบ ถ้าหากผมซื้อมันมาไม่ได้ ก็เหมือนกับว่าผมใช้ไม่ได้เลย”

“......”

ผู้จัดการร้านเห็นว่าหลินเฉิงจี๋ดื้อรั้นอยู่ จึงทำได้แค่ฝืนใจโทรหาลูกค้า

“สวัสดีครับ”

หลังจากโทรติด โทรศัพท์จากอีกฝั่งเป็นเสียงผู้ชายเสียงต่ำดังขึ้น

“ท่านประธานมู่คะ ฉันผู้จัดการจ้าว จากร้าน Cartier” ผู้จัดการร้านบอกชื่อตัวเองออกไป พูดขึ้นอย่างระวังว่า ：”คุณได้จองแหวนเพชรสีชมพูจากทางร้านไว้ คุณยังจำได้ไหมคะ？”