รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 520

บทที่ 520 เขามันไม่มีคุณธรรม

เมื่อเทียบกับความโกรธของหญิงสาวแล้ว มู่เฉินหย่วนก็พูดอย่างชิลๆว่า：“สเปิร์มของผมมันดี คนอื่นคงไม่ทำให้คุณท้องสามหรอก ถังซิน ถ้าอยากได้ลูกก็รับข้อเสนอผมไป”

“แม่！”ถังซินมองคุณแม่ถัง“ไม่พูดอะไรหน่อยเหรอ？”

“แม่ แม่ก็ไม่มีอะไรจะพูด”คุณแม่ถังที่ถูกพูดถึงก็ตอบสนองกลับมาหน่อยๆ พูดอย่างระวังตัว“แม่ว่าประธานมู่พูดมีเหตุผล……”

“มีเหตุผลบ้าอะไร เขามันไม่มีคุณธรรม！”

แม่แท้ๆยังไม่เข้าข้าง ทำให้ถังซินโกรธตัวสั่น ผลักเก้าอี้ออกแล้วออกไป

“คุณป้าครับ ทานกันต่อเถอะ”พูดจบ มู่เฉินหย่วนก็ตามไป

ถังซินเพิ่งออกมาตรงสวน มู่เฉินหย่วนที่ตามมาติดๆก็จับมือหล่อนแน่น

“กลับบ้านเหรอ？ผมไปส่ง”

“ไม่ต้อง！”ถังซินพูดอย่างโมโห“ปล่อย！”

มู่เฉินหย่วนกลับทำเป็นไม่ได้ยิน บีบบังคับหล่อนไปลานจอดรถ แล้วยัดเข้าในรถ

พอเข้าไป มู่เฉินหย่วนที่เห็นหล่อนนั่งอยู่ด้วยใบหน้าโกรธจัดก็หัวเราะ เอนตัวมารัดเข็มขัดให้

เข็มขัดรัดผ่านท้องถังซิน จึงมองเห็นท้องป่องๆ

มู่เฉินหย่วนเอาเข็มขัดนิรภัยดึงไปข้างๆเพื่อให้คลายออก ไม่ให้รัดท้องหล่อน

ขับรถไปก็ถามหล่อนไป：“กลับหอพัก？”

ถังซินหันหน้าไปมองนอกหน้าต่าง ไม่สนเขา

รถขับออกไป ในรถเงียบไม่มีคนพูด

มู่เฉินหย่วนเห็นแอร์เย็นพัดไปทางถังซิน ก็ยื่นมือออกไปปรับความเย็นให้สูงขึ้น

พอถังซินเห็นว่าจู่ๆก็ร้อน ใบหน้าหม่นๆเลยปัดช่องแอร์ให้โดนตัวเองพอดี

“อย่ากวน”มู่เฉินหย่วนปัดไปอีก

“ใครกวนนาย ฉันร้อน！”ถังซินพูดอย่างเซ็งๆ แล้วก็ปัดแอร์มาทางตัวเอง“ถ้านายไม่อยากให้ฉันนั่งก็จอดให้ฉันลงไป！”

“ชนกับแอร์แบบนั้น เดี๋ยวคุณก็จะไม่สบาย”มู่เฉินหย่วนพูด

ตอนที่ถังซินอยากขยับ สายตาเย็นชาก็มองเข้ามา

ถ้าหล่อนกล้าขยับอีกก็ให้เหตุผลกับหล่อนต่ออีก

จนใบหน้าถังซินนิ่ง มองไปนอกหน้าต่างต่อ

มู่เฉินหย่วนเอารถไปจอดที่โรงรถ พาถังซินขึ้นไปร้านจิ่นสือที่ชั้นสอง

พอออกจากลิฟท์มา ถังซินที่สวมชุดแต่งงาน ก็สะดุดสายตาโดนคนรอบๆมองตลอด

“ประธานมู่”พนักงานเดินเข้ามา มองถังซินไปแวบนึงแล้วยิ้มอย่างมีมารยาท“นานแล้วที่ไม่เห็นท่านมา ดีที่มีห้องส่วนตัวว่างพอดี เดี๋ยวฉันพาท่านไป”

มู่เฉินหย่วนตอบรับเรียบๆ จูงถังซินไปห้องส่วนตัว

“คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม？”ถังซินหน้าหม่นลง“ฉันไม่กิน ฉันจะกลับ！”

หล่อนก็เพิ่งพบว่าชุดแต่งงานดึงดูดสายตาคนมาก

มู่เฉินหย่วนไม่ปล่อยมือ กลับจับแน่นขึ้น“ที่บ้านเมื่อกี้ผมเห็นคุณไม่ทานอะไร พาคุณมากินอะไรที่นี่”

“นั่นคือบ้านคุณ ไม่ใช่บ้านฉัน！”

“ผมก็ยังไม่ได้พูดว่าคือบ้านคุณ”มู่เฉินหย่วนหันไปมอง“หรือว่าคุณถังคิดมากไป？”

ถังซินนิ่งไป พอตอบสนองได้ก็เห็นว่าผิดปกติก็หุบปากลง

ทั้งสองเงียบงันตอนนี้ ถังซินก็เพลีย รู้สึกว่าถ้าทะเลาะกันต่อเขาก็ยังเชื่อมั่นในตัวเอง

พอได้เมนูก็สั่งอย่างไม่เกรงใจ

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมง อาหารที่สั่งก็เข้ามา

ทั้งวันถังซินยังไม่ทานอะไรเลยก็เลยหิวสุดๆและอาหารร้านจิ่นสือก็อร่อยมากๆ หล่อนหมกมุ่นกับการกินไม่ฟังอะไร ปากงึมงำตลอด

“ค่อยๆ”มู่เฉินหย่วนกลัวหล่อนสำลัก ส่งน้ำองุ่นไปให้“ไม่มีใครไล่คุณหรอก”

ถังซินเงยหน้ามองเขา ปากเต็มไปด้วยของกิน พูดไม่ชัด