รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 522

บทที่ 522 ใจอ่อนแล้ว

เขาเอาถังซินเป็นของเปาะบางอย่างนึงที่อยากปกป้องหล่อน ให้หล่อนอยู่ในพื้นที่ของตัวเอง แต่ไม่เคยคิดว่าทำอะไรก็จะบอกหล่อน หรือทั้งสองต้องรับผิดชอบร่วมกัน

หลินเฉิงจี๋เอามือกุมหน้าผากแล้วหัวเราะเยาะตัวเอง“ผิดขึ้นตอน ผิดไปหมด ที่แท้ผมก็แพ้ตรงนี้”

ถ้าเวลาย้อนหลังได้ กลับไปตอนที่เขารู้จักกับถังซิน เขาไม่ต้องกังวลมากแล้วตอนจบเขาจะได้อยู่กับถังซินไหม？

ห้องนั่นถูกเคาะ

พนักงานเข้ามาแล้วส่งกล่องเล็กๆในมือให้เขา“ประธานมู่ ของที่ท่านอยากได้”

“อือ ขอบคุณ”

มู่เฉินหย่วนเอากล่องนั่นให้หลินเฉิงจี๋“ก่อนหน้านี้ที่ผมพาถังซินไปตุรกี พืชที่หมู่บ้านนั้นทำให้คนสามารถสร้างเซลล์ใหม่ได้อีกครั้ง——Ixora วิจัยสำเร็จแล้ว”

หลินเฉิงจี๋มอง พูดอย่างไม่เชื่อ“ไม่ใช่ว่าแล็บของเย่นจิ่งเหนียนระเบิด ของทดลองต่างถูกทำลายไปหมดเหรอ？ทำไมคุณถึงยังมีล่ะ？”

“เก็บIxoraไว้ทั้งหมดหกสายพันธุ์”มู่เฉินหย่วนอธิบาย“ห้าอันอยู่ที่แล็บ จิ่งเหนียนอยากลองทดลองอันใหม่ก็เลยเอามาอันนึง”

หลินเฉิงจี๋เปิดกล่อง

ด้านในมีแคปซูลหนึ่งเม็ด ของเหลวสีเขียวสดใสในแคปซูลเหมือนชีวิตที่เคลื่อนไหวไปมา

“การคิดค้นประสบความสำเร็จอย่างดี แต่ยานี้ก็มีผลข้างเคียง ช่วยยืดอายุคุณไปถึงสามสิบถึงสามสิบห้าปีเท่านั้น ผมคิดว่าในเมื่อผลกระทบมันน้อย ตอนนี้คุณก็ต้องการมัน”

“สามสิบปีก็มากพอแล้ว”หลินเฉิงจี๋ยิ้ม“คนทั่วไปก็มีอายุไม่เกินหกถึงเจ็ดสิบปี ร่างกายของเขาอยู่ได้ถึงห้าสิบก็เหมือนเดินเข้าไปประตูหลังที่พระเจ้าเปิดไว้”

เขาถามมู่เฉินหย่วน“ยานี้สามารถเอาไปแลกกับทรัพย์สินของคนรวยได้มหาศาล ทำให้บริษัทมู่ซื่อเติบโตได้ ทำไมถึงเอาของมีค่านี้ให้ผมล่ะ？”

“คุณก็บอกอยู่ว่าของมีค่า เงินสู้มันไม่ได้หรอก”มู่เฉินหย่วนยิ้ม น้ำเสียงจริงจังอย่างขอบคุณ“นี่คือของขวัญขอบคุณที่คุณดูแลหล่อนดีขนาดนั้น”

หลินเฉิงจี๋พูดอย่างเย็นชา“ไม่ใช่เพื่อคุณ แต่เพราะผมรักหล่อน！”

มู่เฉินหย่วนตอบรับ：“ผมรู้ แต่นี่ไม่ขัดแย้งกับที่ผมต้องขอบคุณคุณ ผมรู้ว่าหล่อนหาคนทั่วสารทิศ อยากช่วยคุณ หล่อนไม่อยากให้คุณตายไว ผมก็ทำไม่ได้”

มู่เฉินหย่วนมองนาฬิกา เห็นว่าดึกมาก กังวลว่าถังซินจะโกรธไม่ทานข้าวจริงๆ

เขาลุกขึ้นจากโซฟา“ผมไปดูหล่อนก่อนแล้วค่อยให้พนักงานส่งคุณกลับ”

ตอนที่เขาไปที่หน้าประตูก็ได้ยินหลินเฉิงจี๋พูด：“ตอนนั้นยินยินตื่นมาที่โรงพยาบาล พอรู้ว่าท้องก็ไม่อยากได้ ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่รักลูก แต่น่าจะกลัวว่าจี้เจียจื้อจับจุดอ่อนได้”

“ตอนที่ผมวิ่งไปโรงพยาบาล หล่อนก็ทานยาแล้ว ผมเป็นคนคว้านคอให้หล่อนอ้วกออกมาเอง”

หลินเฉิงจี๋ทนความเจ็บปวดไว้แล้วพูดอย่างเย็นชา：“มู่เฉินหย่วนคุณควรขอบคุณผม ถ้าผมไม่ใจอ่อนไปห้ามหล่อนลูกของคุณก็ตายไปนานแล้ว พวกคุณก็คงไม่ได้ติดต่อกันอีก！”

มู่เฉินหย่วนหลับตาลงพูดอย่างเย็นชา：“ขอบคุณ ถ้าคุณอยากไปที่ตระกูลมู่ก็ไปได้เสมอ”

แปปนึงห้องก็ถูกปิดลง

หลินเฉิงจี๋มองแคปซูลสีเขียวในกล่องนั่น คิดอย่างเยาะเย้ยว่าเขากับมู่เฉินหย่วนมักจะเล่นสงครามใส่กัน นึกไม่ถึงว่าตอนนี้จะคืนดีกันแล้ว

เขายิ้มด้วยสีหน้าเจ็บปวด“ใจอ่อนเสียจริง……”

เพราะว่ารักหล่อนเลยไม่อยากเห็นหล่อนเสียใจ

ถ้าทีแรกเขาบังคับให้ถังซินไปประเทศRกับตัวเอง ไม่ให้กลับมาที่เมืองหนานเฉิงอีก ก็คงไม่มีเรื่องพวกนี้

--

มู่เฉินหย่วนหาพนักงานในคลับมาช่วยเขาขับรถ กลัวว่าถังซินไม่มีอาหารทานก็เลยให้พนักงานที่นี่เตรียมกะหล่ำปลีอันใหญ่ให้เขา

พอขึ้นลิฟท์ไป เขาก็ยืนถือถุงผักตรงหน้าหอพักแล้วกดออด