รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 530

บทที่530 คุณยังมีหน้าไปหาหล่อน

“ไม่ได้ ฉันต้องไป！”ถังซินผลักเขา น้ำตาไหล“ประเทศYใหญ่ขนาดนั้น หล่อนไม่ได้พกอะไรไปเลย ขาดการติดต่อกับพวกคุณนานขนาดนี้ ไม่รู้จะเป็นไรมากไหม”

หล่อนนึกว่าพาไปถิ่นของหลินเฉิงจี๋ มีคนดูแล สาวสวยต้องไม่เป็นไร

คิดไม่ถึงว่าจะหายไป！

หลินเฉิงจี๋ได้แต่ดึงหล่อนเข้ามาไว้ในอ้อมกอด ปลอบหล่อนด้วยเสียงทุ้ม“ยินยินคุณใจเย็นนะ หล่อนต้องไม่เป็นไร เพราะผมประมาททำให้หล่อนหายไป ผมมันแย่จริงๆ”

“ผมรู้ว่าคุณเป็นเพื่อนรักกัน คุณเป็นห่วงหล่อนแต่คุณต้องดูแลตัวเองด้วย จี้เจียจื้ออยู่ที่ประเทศ Y คุณไปที่สนามบินคนของเขาก็รู้ ติดต่อกันที่ประเทศ Y”

“แต่ฉันไม่สนสาวสวยไม่ได้”ถังซินเสียงแหบตาแดง“หล่อนหายไปนานขนาดนั้น พวกคุณก็หาไม่เจอ ฉันไม่กังวลได้ไง？”

หลินเฉิงจี๋พูดเสียงนุ่ม：“คุณวางใจเถอะ ให้จงเซิงไปค้นดูที่อเวจีหมดแล้ว แต่ไม่พบหลี่ซูเจ๋ หล่อนน่าจะอยู่เขตไหนสักแห่งในประเทศY หล่อนไม่เป็นไรแน่นอน”

ถึงเขาจะพูดแบบนี้ ถังซินก็ยังไม่สบายใจ

ประเทศYใหญ่ขนาดนั้น เมืองเล็กๆใหญ่ๆกว่าหลายสิบเมือง หลี่ซูเจ๋ไม่มีเงินจะอยู่ยังไง？

“ฉันจะไปยืมสถานะๆนึงแล้วไปอย่างเงียบๆ”ถังซินยังไม่วางใจ“ฉันอยากไปหาด้วยตัวเอง……”

ตอนนี้ ประตูห้องก็ถูกเคาะ

“ประธานหลิน ประธานถัง”ผู้ช่วยถังซินเข้ามา“ประธานถัง ประธานลู่ของบริษัทลู่ซื่ออยากพบค่ะ”

ถังซินมองหล่อน ขมวดคิ้ว“ลู่เหวินซู？”

“ค่ะ เขาอยู่ที่ห้องรับแขก”

“ครั้งที่แล้วก็บุกมาที่ห้องฉัน ทำไมครั้งนี้ทำตัวมีมารยาทล่ะ？”ถังซินได้ยินชื่อนี้ก็โกรธจนกัดฟัน“ยังมีหน้ามาหาฉันอีก！”

ผู้ช่วยถาม：“งั้นเดี๋ยวฉันบอกว่าคุณไม่ว่าง ให้เขามาวันอื่น？”

“ไม่ต้อง ให้เขาไปที่ห้องทำงานฉัน！”ถังซินกำชับด้วยหน้าหม่นๆ“ฉันอยากรู้ว่าเขาจะพูดอะไร”

หลินเฉิงจี๋ก็ได้ยินว่าครั้งที่แล้วเขาบุกเข้ามาที่ห้องของถังซินด้วยท่าทางเถื่อนๆ กลัวว่าถังซินจะถูกทำร้ายก็เลยบอกว่าจะไปกับหล่อน“ผมกลัวเขาจะทำร้ายคุณกับลูกๆ”

ถังซินปฏิเสธ“ฉันไปเองได้ คุณจัดการงานเถอะ ถ้าเขากล้าทำฉัน วันนี้ก็ออกไปจากที่นี่ไม่ได้！”

หลินเฉิงจี๋เลยได้แต่ยอมหล่อน“มีอะไรโทรภายในหาผม”

ถังซินที่เพิ่งร้องไห้ตาเลยบวมแดงหน่อยๆ

หล่อนไปแต่งหน้าที่ห้องน้ำ ตอนที่กลับไปที่ห้องตัวเองก็เห็นลู่เหวินซูนั่งอยู่ที่โซฟา ท่าทางสบายๆแบบเมื่อก่อนมีไม่มาก มีแต่ความมืดมนมากขึ้น

หัวที่ก้มลงเหมือนกำลังมองพรมและก็ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

ถังซินเดินเข้าไปพูดเสียงราบเรียบ：“ประธานลู่ทำไมกลายเป็นคนมีมารยาทขึ้นมาล่ะ？ฉันนึกว่าคุณจะเหมือนครั้งที่แล้วเสียอีก บุกเข้ามาแล้วมาทำร้ายฉัน！”

ลู่เหวินซูเงยหน้าขึ้น สายตาก็หม่นเช่นกันแฝงไปด้วยความว้าวุ่น

ลู่เหวินซูไม่สนคำเยาะเย้ยของถังซิน ได้แต่ถามดีๆว่า“เธอเอาไปซ่อนที่ไหน？”

“ไม่ใช่ว่าประธานลู่มีอำนาจกว้างขวางเหรอ จับได้ครั้งนึง ครั้งต่อมาก็จับไม่ได้แล้ว？”ถังซินนั่งตรงหน้าเขาแล้วยิ้มอย่างเย็นชา“ไม่หรอกมั้ง ประธานลู่ไม่ไร้ประโยชน์ขนาดนี้？”

“ถังซิน วันนี้ผมไม่ได้มาทะเลาะกับคุณนะ”ลู่เหวินซูระงับความโกรธของตัวเอง“ผมรู้ว่าคุณเอาเธอไปที่ประเทศY อยู่ที่เขตไหน？”

เขาเห็นหน้าถังซินที่เย็นชาไม่ตอบ จึงถามไปอีกว่า“คุณต้องการอะไร？”

“ฉันต้องการอะไร？”ถังซินเงยหน้ามองเขา

ท่าทางละเหี่ยของชายตรงหน้าพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มๆมีแต่ทำให้หล่อนรู้สึกขยะแขยง ก็เหมือนคนเลวที่ตัดมือตัดเท้าคุณแล้วยังมาถามคุณว่าเจ็บไหม！

หล่อนเอากาแฟร้อนที่ผู้ช่วยเอามาให้ ยกขึ้นแล้วสาดไปที่หน้าลู่เหวินซู