รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 534

บทที่534 ความห่างไกลที่ใกล้ที่สุด

จ๋องซึงถอนหายใจออกมา รู้สึกว่าเป็นคนนี่ยากเสียจริง

“แม่ผมนี่จริงๆเลย เรื่องแบบนี้จะรีบได้ไง？ถ้าหล่อนแนะนำผู้หญิงดีๆให้สักนิดผมก็รับได้ หล่อนหาให้ผมแต่คนไม่สวยๆ！”

“ก่อนหน้านี้แม่ผมยังเอาลูกสาวของบริษัทเหอเสิ้งแนะนำให้ผมด้วย ชมหล่อนอย่างดี ผมว่าคุณไม่เห็นมัน ผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับแมงป่อง ตกใจจนเกือบจะทำให้ผมเป็นโรคหัวใจ”

ได้ยินชื่อนี้หลี่ซูเจ๋ก็ขมวดคิ้ว

“บริษัทเหอเสิ้ง？”

“อ้อบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง คุณคงไม่รู้เรื่องพวกนี้”จ๋องซึงไม่ทันสังเกตท่าทางแปลกๆของหล่อน

“เสียดายที่ประธานบริษัทเหอเสิ้งเสียแล้ว บริษัทเหอเสิ้งล้มละลาย ภรรยาและลูกเขาน่าจะไปต่างประเทศ ดีที่ตระกูลเขาล้มละลาย ไม่งั้นแม่ผมคงเอาผู้หญิงคนนี้จริงๆ ผมว่าผมกับแม่หล่อนคงตัดความสัมพันธ์กันจริงๆ”

อีกอย่างในใจของจ๋องซึงก็ยังแปลกใจ มักจะรู้สึกว่าเหล่าท่านประธานของบริษัทเหอเสิ้งเสียไปน่าจะเกี่ยวข้องกับลู่เหวินซู

ไม่งั้นพอเขาไปส่ง ทำไมต่อมาพวกเขาก็ตายเลย？

เพราะว่าเรื่องนี้ทำให้ลู่เหวินซูถูกไปที่โรงพัก แต่ว่าอยู่แค่ไม่กี่วันฝุ่นบนเสื้อก็ออกมา

เห็นหลี่ซูเจ๋ก้มลงไม่พูดอะไร จ๋องซึงก็ถาม“ไม่สบายเหรอ？”

“อือ ช่วงท้องน่ะ บางทีก็ลำบากอยากจะอ้วก”หลี่ซูเจ๋รีบกลับมามีสติเลยหาข้ออ้างไปทั่ว“ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร”

จ๋องซึงคิดแล้วก็พูดกับหล่อน：“คืนนี้ผมพาคุณไปทานข้างนอก เปลี่ยนรสชาติบ้างแล้วก็จะได้ซื้อเสื้อผ้าให้ด้วย”

“ไม่ต้องหรอก”

“ไม่เป็นไรก็ใช้เงินไม่มากซะหน่อย ไม่แน่ครั้งหน้าแม่ผมอาจจะมาอีก！หล่อนอยากดูว่าคุณอยู่ดีไหม ต้องสงสัยเราสองคนแน่ๆ”

หลี่ซูเจ๋พูดอย่างสงสัย“ฉันมองไม่เห็น”

“ไม่เป็นไร คุณสวมแว่นกันแดดจับผมไว้ตลอดก็พอแล้ว”จ๋องซึงเห็นว่ามือหล่อนเต็มไปด้วยสี“มือคุณสกปรกให้ผมพาคุณไปล้างไหม？”

“โอเค”

เขาประคองหลี่ซูเจ๋ไปห้องล้างมือ และยังใส่ใจโดยเอาสบู่เหลวใส่มือหล่อน

มองหญิงสาวที่ล้างมืออยู่ข้างๆจ๋องซึงก็นึกถึงรู้วาดข้างนอกนั้น จึงถามอย่างแปลกใจ：“ทำไมคุณวาดรูปมือข้างหนึ่งข้างๆดอกทานตะวันล่ะ หมายถึงอะไร？”

หลี่ซูเจ๋ที่ล้างมือก็นิ่งไปพูดเรียบๆว่า“คิดว่าเป็นศิลปะดีก็เลยวาดน่ะ”

“อ้อ”จ๋องซึงพยักหน้า

อีกอย่างรูปนั้นก็มีศิลปะจริงๆ คนทั่วไปคงดูไม่ออก

เสื้อผ้าของหลี่ซูเจ๋ก็สกปรก ต้องเปลี่ยนชุด หล่อนบอกว่าเปลี่ยนเองได้ ไม่ต้องให้คนใช้ช่วย จ๋องซึงก็เลยลงไป

พอเห็นคนใช้เขาก็พูดกับคนใช้“ผมจะพาหล่อนไปทานข้าว ไม่ต้องเตรียมอาหารเย็นนะ”

“โอเคค่ะ”

“อ้ออีกอย่าง”จ๋องซึงพูดขึ้นอีก“เดี๋ยวคุณไปวัดขนาดของภาพที่กระดานวาดนั่นนะ ใส่กรอบให้มันแล้วแขวนที่ห้องรับแขก รูปสวยมาก”

คนใช้รู้ว่าหลี่ซูเจ๋มองไม่เห็น คิดว่าภาพคงงั้นๆก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า：“รูปที่คุณนายวาดจะมีค่ากว่าของสะสมในนิทรรศการได้ยังไง”

จ๋องซึงยักไหล่

ที่จริงเขาอยากเอารูปนั้นกลับไปอยากเงียบๆ ไปเสแสร้งต่อหน้าเพื่อนๆ โก่งราคาสูงๆรับเงินก้อนใหญ่

แต่ว่านี่คือรูปที่หลี่ซูเจ๋วาด เขาเอาไปคงไม่ดี

ไม่กี่นาทีถัดมา หลี่ซูเจ๋ก็เปลี่ยนเป็นกระโปรงโคร่งๆลงมา

หล่อนเคยชินกับสภาพภายในห้องแล้ว ถึงมองไม่เห็นก็ไม่เป็นปัญหา คลำๆบันไดลงมาช้าๆ

ถ้าไม่ใช่ว่าจ๋องซึงรู้ว่าหล่อนมองไม่เห็น คงคิดว่าหล่อนเป็นคนปกติทั่วไป

จ๋องซึงเอาแว่นกันแดดสีชาให้หล่อนสวม

แว่นค่อนข้างใหญ่เกือบจะวางที่จมูกหล่อนไม่ได้ ท่าทางตลกหน่อยๆนั้นทำให้จ๋องซึงหัวเราะ

“เฮ้”ตาของหลี่ซูเจ๋มองไปทางเขาอย่างไม่ค่อยพอใจ

“เป็นความผิดของแว่น ไม่ใช่คุณ！”จ๋องซึงยังขำ“เดี๋ยวซื้อให้คุณอันนึง”

หลี่ซูเจ๋เดินไปที่ประตูเอง ไม่สนเขา

จ๋องซึงรีบตามไป พอช่วยหล่อนเปลี่ยนรองเท้าก็ดึงมือหล่อน

แขนหล่อนนุ่มๆอุ่นๆ ไม่เหมือนครั้งนั้นที่เย็นๆ

เห็นหญิงสาวหดแขนไว้ด้านหลัง จ๋องซึงจึงคว้าแขนหล่อนไว้ที่เอวตัวเอง：“ถ้าคุณไม่อยากใช้ไม้เท้าของคนตาบอดเดินหาทาง ก็ต้องให้ผมเป็นตาให้คุณ”