รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 537

บทที่537 ถ้าเก็บไว้ไม่ได้จริงๆ ฉันก็จะยอมแพ้

“ยัง เมื่อกี้เรียกแล้วยังไม่ตอบ”

“เมื่อคืนคุณนายก็นอนไวมากนะคะ？”คนใช้พูดอย่างสงสัย“ปกติแปดโมงกว่าคุณนายก็ลงมาแล้วค่ะ”

ได้ยินคนใช้พูดแบบนี้ จ๋องซึงก็รู้สึกผิดปกติ

ปกติหลี่ซูเจ๋จะไม่ขี้เซา ทำไมเมื่อกี้เขาเรียกถึงไม่ตอบนะ？

“หล่อนท้อง น่าจะไม่ค่อยสบาย”จ๋องซึงวางถ้วยลงและลุกขึ้น“เดี๋ยวผมไปดูหล่อน”

จ๋องซึงไปเคาะที่หน้าประตูอีกครั้ง“ซูเจ๋ คุณไม่สบายเหรอ？”

“ซูเจ๋？”

เคาะห้องดังมาก เรียกอยู่สองสามครั้งก็ยังไม่มีคนตอบ

สีหน้าของจ๋องซึงหม่นลงจึงเปิดประตู

พอเข้าห้องไปเขาก็มองหลี่ซูเจ๋บนเตียง ขมวดคิ้วแน่นและรีบก้าวเท้าเข้าไปตบแก้มของหล่อน

“เฮ้ เฮ้ ซูเจ๋ คุณเป็นอะไรไป？”

เขาถึงพบว่าร่างของหลี่ซูเจ๋เต็มไปด้วยเหงื่อ ชุดนอนผ้าไหมบนตัวเปียกไปหมด ท่าทางแย่มาก

จ๋องซึงไม่กล้าชักช้าต่อไป รีบหยิบเสื้อคลุมมาคลุมร่างหล่อนแล้วก็รีบอุ้มลงไป

เขาพูดกับคนใช้ว่า：“หล่อนดูผิดปกติ ผมจะพาหล่อนไปโรงพยาบาล เดี๋ยวคุณบอกเพื่อนผมให้ด้วย”

คนใช้รีบพยักหน้า“โอเคค่ะ คุณชายมีอะไรก็โทรหาฉันนะคะ”

จ๋องซึงที่อุ้มหล่อนไป ลู่เหวินซูที่อยู่อีกห้องก็ตื่นพอดี

ลู่เหวินซูนั่งลงแล้วก็ลูบขมับที่ปวด หัวยังคงปวดอยู่

เขามองไปรอบๆห้องนอน คิดได้ว่าเมื่อคืนโทรศัพท์หาจ๋องซึง นี่น่าจะเป็นบ้านของจ๋องซึง

“ห่าเอ้ย ให้ฉันนอนบนพรม！”ลู่เหวินซูคิดว่าปกติตัวเองมักจะดีกับจ๋องซึง แต่สุดท้ายเขากลับให้ตัวเองนอนลงบนพรม แล้วใบหน้าก็หม่นลง

ลู่เหวินซูเห็นว่าชุดสูทบนตัวยับยู่ยี่และยังมีกลิ่นเหม็นๆ จึงขมวดคิ้วเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ

ออกมาก็เลือกเสื้อผ้าสองสามชุดในตู้มาเปลี่ยน

ตอนที่ลู่เหวินซูลงไปคนใช้ก็เห็นพอดีเลยพูดกับเขาว่า：“ท่านน่าจะเป็นเพื่อนของคุณจ๋องใช่ไหมคะ？อาหารเช้าเตรียมไว้หมดแล้ว ลองไปดูนะคะว่าทานได้ไหม”

“ภาษาจีนของคุณพูดได้คล่องแคล่วดีมาก”ลู่เหวินซูนั่งลงที่โต๊ะอาหาร“จ๋องซึงหามาโดยเฉพาะเหรอ？”

คนใช้พยักหน้าตอบไปว่า：“เพราะว่าคุณนายพูดภาษาที่นี่ไม่ได้ คุณจ๋องก็เลยให้ฉันมาดูแลคุณนายค่ะ”

ลู่เหวินซูตอบรับ แล้วจึงเห็นว่ามีแค่เขา เหมือนว่าจ๋องซึงจะไม่อยู่

“เขาล่ะ？”

“คุณนายไม่สบายค่ะ คุณชายเลยพาไปโรงพยาบาลแล้วให้ฉันดูแลท่าน”

อาหารเช้าบนโต๊ะไม่น้อยเลยทีเดียวและยังมีขนมปังนึ่งแบบจีนๆกับเต้าฮวยด้วย

ลู่เหวินซูชอบฝีมือของแม่บ้าน

คนใช้บอกว่าเต้าฮวยน่ะคุณนายเป็นคนสอน ใช้เวลาอยู่สองสามวันถึงจะทำเป็น

ได้ยินคนใช้พูดแบบนี้ ลู่เหวินซูก็ขมวดคิ้วหน่อยๆถามหล่อนว่า：“จ๋องซึงจ้างคุณมาเมื่อไหร่เหรอ？แฟนเขาหน้าตาเป็นไงบ้าง สวยไหม？”

“ฉันมาดูแลคุณนายนานแล้วค่ะ”คนใช้ตอบแล้วก็ถอนหายใจ“คุณนายสวยมาก นิสัยก็ดี แต่ว่า……ตามองไม่เห็นค่ะ และคุณชายก็มาไม่บ่อยด้วย”

“ฉันรู้มาว่าพวกเขาแยกห้องนอน คุณชายก็ไม่รักคุณนายเลย แต่ว่านะ คุณนายตาไม่ดีและยังท้องอีก คุณชายต้องการแค่ลูก ควรเอาใจหล่อนมากกว่านี้หน่อย”

คนใช้ยังพูดกับลู่เหวินซูว่า：“คุณกับคุณจ๋องเป็นเพื่อนกัน โน้มน้าวเขาหน่อยสิคะ”

ลู่เหวินซูคิดเรื่องแย่ๆของตัวเองจะมีเวลาที่ไหนไปยุ่งเรื่องของจ๋องซึง อีกอย่างจ๋องซึงยังเอาหล่อนมาอยู่นี่ มาหาก็ไม่บ่อยอีก ชัดเจนว่าแค่เล่นๆแล้วเขาจะโน้มน้าวได้ยังไง？

แต่ว่าคนใช้พูดเยอะขนาดนั้น เหมือนว่าสงสารคุณนายนั่นเลย ลู่เหวินซูเลยตอบไปสองคำอย่างคลุมเครือ

ทานข้าวเสร็จลู่เหวินซูก็เตรียมตัวออก

เขาอยู่ประเทศYนานขนาดนี้ ทำไมหาไม่เจอนะ อยู่ต่อก็ไม่มีประโยชน์อะไร บริษัทก็มีงานเร่งด้วย

“ท่านไม่รอคุณชายกลับมาเหรอคะ？”