รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 538

บทที่538 พวกเขาตายยังไง

หลี่ซูเจ๋นึกว่าคุณนายจ๋องโทรมาก็รับ

“คุณหลี่ซูเจ๋”พอโทรติด ปลายสายกลับไม่ใช่เสียงคุณนายจ๋องหรือจ๋องซึง

ชัดเจนว่าไม่ใช่พวกเขาที่โทรมา

เห็นว่าปลายสายเรียกชื่อตัวเอง หลี่ซูเจ๋ก็ขมวดคิ้วถาม：“คุณคือใคร？”

“ผมคือใครไม่สำคัญ ที่สำคัญคือสิ่งที่ผมจะบอก”ผู้ชายที่อยู่ปลายสายหัวเราะในลำคอสองที“คุณใช้ชีวิตที่ประเทศYอย่างมีความสุขเหลือเกินนะ รู้ไหมว่าลุงกับป้าคุณตายไปนานแล้ว？”

“คุณพูดอะไรซี้ซั้ว！”หลี่ซูเจ๋ด่า“ฉันไม่รู้ว่าคุณรู้ชื่อฉันได้ไง แต่ฉันไม่รู้จักคุณ ลุงกับป้าฉันยังอยู่ดี ไม่ต้องมาห่วงใยคนอื่นหรอก！”

“คุณหลี่”ชายคนนั้นลากเสียงยาว“ตอนนั้นคุณไม่สงสัยเหรอว่าทำไมลุงคุณถึงโดนทำร้าย？”

“หมายความว่าไง？”

“ความหมายก็คือผมรู้ทุกอย่าง คิดว่าคุณหลี่ช่างน่าสงสารเลยอยากเอาความจริงมาบอกคุณ”ชายคนนั้นนิ่งไป เสียงหม่นๆนั้นอยู่ที่ข้างหูหล่อน

“คุณคงไม่รู้สินะ ก็ประธานลู่ให้ที่อยู่ให้พวกผมไปหาหลี่จิ่งฝานถามเขาว่าคุณอยู่ไหน ประธานลู่ยังบอกพวกเราอีกว่า แค่ได้คำตอบมาก็พอ จะขู่เข็ญหลี่จิ่งฝานยังไงก็ได้หมด”

เขาถอนหายใจ：“เราก็ไม่อยากลงมือหนักมากไปหรอก แต่ว่าบอสสั่งมาก็ไม่มีทางอ่ะนะ ดูสิผมยังแอบส่งข้อความให้คุณมาด้วย ไม่งั้นลุงคุณก็จบเห่”

“เห้อ ผมก็แค่คิดไม่ถึงว่าป้าของคุณจะถูกรถชน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพวกผมเลยนะ！”

“ไร้สาระ！หุบปาก หุบปาก！”มือของหลี่ซูเจ๋ที่กำโทรศัพท์ไว้แน่นก็สั่นและพูดไปอย่างเย็นชาว่า：“ลุงกับป้าฉันมีคนดูแลดีแล้ว ไม่ต้องมาห่วงคนอื่นเขาหรอก”

หล่อนรีบวางสาย แต่เพราะคำพูดของเขาก็ยังทำให้ในใจหล่อนตื่นตระหนก กลัวว่าจะเป็นจริง

หลี่ซูเจ๋อยากโทรหาถังซิน แต่สมองที่ยังงุนงงอยู่นั้นทำให้ลืมเบอร์ไป

หล่อนจับโทรศัพท์พร้อมกับพยายามคิด แล้วจู่ๆโทรศัพท์ก็สั่น

พอรับสายก็ยังเป็นเสียงของชายคนนั้นอยู่อีก：“คุณหลี่ ในใจของผมเสียใจอย่างมาก โชคดีที่รู้เบอร์คุณเลยโทรหาเพื่อบอกคุณ ถ้าไม่เชื่อก็หาเพื่อนที่เมืองหนานเฉิงไปสืบดู”

หลี่ซูเจ๋ถามอย่างเย็นชา：“ประธานลู่คือใคร？”

“อย่าล้อเล่นน่า ประธานลู่คือใคร ทำไมให้เราไปบ้านลุงของคุณ คุณไม่รู้เหรอ？”

ลู่เหวินซู？

หลี่ซูเจ๋วางสาย คิดว่าไม่มีทางเป็นไปได้

ถึงลู่เหวินซูจะหาหล่อนไม่เจอ แต่ไม่มีทางไร้จิตใจขนาดนั้นที่จะลงมือจัดการลุงกับป้าหล่อน

แต่หล่อนก็คิดว่าเมื่อก่อน ลู่เหวินซูเคยพูดจาร้ายๆข่มขู่หล่อนว่าถ้ากล้าหนีไปก็จะจัดการลุงกับป้า

“หลี่ซูเจ๋อย่าคิดว่าผมล้อเล่น ไม่มีอะไรที่ผมทำไม่ได้！”

คำพูดขู่เข็ญนั้นเหมือนอยู่ข้างหูหล่อน ทำให้หลี่ซูเจ๋เย็นไปทั้งตัว เลยใช้เสียงเรียกผู้ช่วยเพื่อให้โทรหาจ๋องซึง มือสั่นไม่หยุด

หล่อนใช้แรงจิกนิ้ว บีบบังคับให้ตัวเองสงบลง รอจ๋องซึงรับสาย

“เป็นไรไป？”

“คุณจ๋อง คุณ คุณช่วยฉันหาคนสองคนหน่อยสิ”พอเห็นเขารับสาย หลี่ซูเจ๋ก็พูดไปทั้งที่สั่น“คนนึงชื่อหลี่จิ่งฝาน อีกคนชื่อ……เลขบัตรประชาชนพวกเขาคือ……”

จ๋องซึงได้ยินเสียงผิดปกติของหล่อนก็รีบถามไปว่า：“โอเคโอเค ผมจะให้คนรีบหา คุณโอเคหรือเปล่า？”

“ฉัน ฉันไม่เป็นไร”หลี่ซูเจ๋พยายามให้ตัวเองสงบ“คุณหาเจอต้องบอกฉันนะ”

จ๋องซึงปลอบหล่อน“ผมรู้ คุณใจเย็นๆนะ”

เมืองหนานเฉิง บริษัทลู่ซื่อ——