รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 539

บทที่539 หล่อนกับลูกเป็นของฉัน

“สองคนนี้สนิทกับคุณเหรอ？”

“ค่ะ！”หลี่ซูเจ๋รีบถาม“พวกเขาอยู่ที่ไหน ไม่เป็นไรใช่ไหม？”

จ๋องซึงลังเลเลยพูดว่า：“ผมให้คนไปหาแล้วเพิ่งได้ข่าวมาว่า ทั้งสองมีคนหนึ่งบาดเจ็บหนักเลยเสียที่โรงพยาบาล อีกคนประสบอุบัติเหตุ เถ้ากระดูกถูกเก็บไว้ที่งานศพ”

จู่ๆปลายสายก็เงียบไป เงียบไปนาน

“ซูเจ๋？”จ๋องซึงเรียกหล่อน“คุณโอเคใช่ไหม？”

“พวกเขา……ตายแล้ว？”สักพักนึงหลี่ซูเจ๋ก็พูดออกมาอย่างช้าๆ“ตายหมดแล้ว？”

จ๋องซึงรีบพูด：“ที่นี่มีคนชื่อกับนามสกุลเหมือนกันเยอะแยะ บางทีคุณอาจจะให้เลขประจำตัวผมผิดก็ได้ คุณลองคิดดีๆเดี๋ยวผมให้คนไปสืบอีกที”

“จำไม่ผิดแน่……เลขประจำตัวฉันไม่มีทางจำผิดแน่……”ทันใดนั้นหลี่ซูเจ๋ก็สะอื้น อดกลั้นไว้“พวกเขาตายได้ไง……ครอบครัวฉันเหลือแค่เขาสองคนเอง……”

จ๋องซึงคิดว่าแย่แล้ว ตบไปที่หัวแรงๆ

ถ้ารู้ก่อนว่าสองคนนี้คือครอบครัวหล่อน เขาไม่มีทางบอกความจริงหล่อนแน่

“คุณ คุณอย่าร้องไห้นะ บางทีคนของผมอาจจะหาผิด”จ๋องซึงปลอบหล่อนอย่างอ่อนโยน“เดี๋ยวผมให้คนไปหาอีกที ผมผิดเอง ไม่ทันชัดเจนก็บอกคุณไปก่อนแล้ว”

เสียงสะอื้นเล็กน้อยของปลายสายก็เปลี่ยนเป็นร้องไห้โฮ เหมือนว่าจะไม่ได้ยินว่าจ๋องซึงพูดอะไร

เสียงร้องไห้อย่างปวดใจทำให้จ๋องซึงร้อนใจและสงสาร

เขาวางสายแล้วโทรหาคนใช้ที่ดูแลหลี่ซูเจ๋ให้หล่อนขึ้นไปดู แล้วก็เข้าห้องส่วนตัวไปด้วย

พอเข้าไปในห้องส่วนตัวจ๋องซึงก็ยิ้มให้ทุกคน：“ขอโทษที อยู่เล่นกับทุกคนไม่ได้แล้ว ผมต้องรีบบิน ขอให้ทุกคนสนุกนะครับ”

เขาหาเสื้อคลุมตรงโซฟาและจะออกไป

ลู่เหวินซูยกเปลือกตาขึ้นแล้วเหลือบมองเขา“ไปหาแฟนที่ประเทศY？”

“ใช่ ฉันพูดบางอย่างผิดไปทำให้หล่อนร้องไห้น่ะ……เห้อ รำคาญจะตาย！”จ๋องซึงเอามือขยี้หัวอย่างอารมณ์เสีย“ยังไงก็แขกของนาย ดูแลด้วยละกัน”

ลู่เหวินซูเลิกมองเขา ขี้เกียจพูดด้วย

จ๋องซึงที่รีบๆไม่ทันสังเกตว่าหยิบเสื้อคลุมพลิกไป ตอนจะออกไปก็มีของหล่นมาจากเสื้อคลุม

ของพวกนั้นหล่นลงที่พรม ไปชนรองเท้าหนังของลู่เหวินซู

ไฟในห้องสว่างทำให้ลู่เหวินซูเห็นว่ามีของชนเท้าเขาเลยก้มลงเก็บ

พอมองเห็นดอกทานตะวันที่ทำมาจากอัญมณีบนพรม ม่านตาก็หดลง

นี่คือของที่หลี่ซูเจ๋ให้เขา

ตอนนั้นพนักงานขายของVan Cleef & Arpels บอกว่านี่คือรุ่นที่เป็นความร่วมมือ มีชิ้นเดียวในโลก！

จ๋องซึงเห็นว่าลู่เหวินซูช่วยเขาเก็บก็แย่งมาจากมือเขา：“ขอบคุณนะทุกท่าน ผมไปก่อนล่ะ……”

“นายได้สร้อยนี้มาจากไหน！”ลู่เหวินซูตัดบทของจ๋องซึงและยังกำดอกทานตะวันนั่นไว้แน่นเพื่อไม่ให้เขาเอาไป“ใครขายให้นาย？”

เบ้าตาของลู่เหวินซูแดงเล็กน้อยทำให้คนตกใจ จ๋องซึงเองก็ตกใจเช่นกัน

เขานึกว่าลู่เหวินซูล้อตัวเองเล่นก็พูดอย่างเซ็งๆ：“อย่าหยอกกันน่า ฉันมีเรื่องต้องรีบไปจริงๆ”

เขายังอยากแย่งสร้อยนั่นมา

ลู่เหวินซูกลับกำข้อมือของจ๋องซึงแน่นพร้อมกัดฟันถาม“ตอบฉันมา นายเอามาจากไหน！”

“โอ้ยเจ็บ เจ็บ！”จ๋องซึงรู้สึกว่าข้อมือจะหักเพราะเขาก็ร้องอู้อี้：“เมียฉันให้มา เหวินซู นายอย่าสนใจมันเลย ฉันไม่ขาย”

“เมียนายได้มาจากไหน？”ลู่เหวินซูถามเค้น“หล่อนชื่ออะไร？”

“ฉันไม่รู้！”จ๋องซึงสูดลมหายใจเข้า“นายปล่อยฉันก่อน มือฉันจะขาดแล้วจริงๆ บ้าเอ้ย”

“หล่อนชื่ออะไร！”

จ๋องซึงเจ็บจนร้องออกมาอย่างจำนน“ซูเจ๋ หล่อนชื่อซูเจ๋”

“ซูเจ๋……”ลู่เหวินซูพึมพำ เขาพึมพาว่า‘ซูเจ๋’ไปมา แล้วก็นึกถึงรูปดอกทานตะวันที่เขาเอากลับมาเมื่อก่อนหน้านี้ ลมหายใจก็ถี่