รักเต็มใจ ประธานจงรักของฉัน นิยาย บท 540

บทที่540 ตัวคุณสกปรก เดี๋ยวผมช่วยทำความสะอาดให้

พอได้ยินคำตอบลู่เหวินซูก็ปล่อยเขาออกอย่างหยาบคาย ใบหน้าหม่นๆเข้าไปอุ้มหลี่ซูเจ๋แล้วเดินก้าวเท้าใหญ่ออกไป

คนใช้ตกใจถามอย่างสั่นๆ：“คุณ คุณชาย เกิดอะไรขึ้นคะ？”

จ๋องซึงตะเกียกตะกายขึ้นมารีบตามไป จับลู่เหวินซูที่จะเดินออกไป“เหวินซู ถึงหล่อนคือคนที่นายต้องการ แต่นายดูตอนนี้สิหล่อนกลายเป็นแบบนี้ไปแล้ว”

“ปล่อย！”ลู่เหวินซูเหลือบมองเขา

“นายปล่อยหล่อนลงมาก่อน เราคุยกันดีๆ”จ๋องซึงรู้จักผู้หญิงคนนี้มานานแล้ว มองใบหน้าที่มีรอยยิ้มนิดๆของหล่อนที่ค่อยๆมีมากขึ้นก็มีความรู้สึกกับหล่อนขึ้นมาบ้าง

ท่าทางของลู่เหวินซูที่ไร้เหตุผลแบบนี้ จ๋องซึงกลัวว่าหลี่ซูเจ๋กลับไปกับเขาจะทุกข์ทรมานได้

เขาสงสาร

“ฉันบอกให้นายปล่อย！”ลู่เหวินซูโกรธ สายตาไม่พอใจ“อย่าให้ฉันต้องทำนาย”

จ๋องซึงจับลู่เหวินซูไม่ปล่อย ยังไงก็จะให้เขาปล่อยหล่อนลงมาให้ได้“เหวินซู ฟังฉันก่อน ตอนนี้หล่อนไม่เหมาะที่จะไปกับนายจริงๆหรือไม่งั้นนายก็ให้หล่อนเลือกเองสิ”

ลู่เหวินซูเห็นเขาจะเข้ามายุ่งกับตัวเองก็โกรธเลยเตะไปที่จ๋องซึง

แล้วพาออกไปไกล

ร่างของจ๋องซึงชนไปที่กำแพง กระแอมออกมาสองทีอย่างลำบาก

ลู่เหวินซูไม่สนเขา อุ้มหญิงสาวพร้อมก้าวเท้ายาวออกไป แปปนึงด้านนอกก็มีเสียงดังเข้ามา

เฮลิคอปเตอร์เริ่มบินขึ้นอีกครั้ง

จ๋องซึงลุกไม่ขึ้น ลูบส่วนที่โดนเตะก็ถอนหายใจออกมา“ไอ้บ้านี่ ใจดำเสียจริง……”

ห่าเอ้ย เขาควรจะไปเรียนป้องกันตัว！

ระหว่างทางที่กลับไปเมืองหนานเฉิง หลี่ซูเจ๋หดตัวอยู่ที่เก้าอี้ตลอดเวลาโดยไม่พูดอะไร ก้มหัวลงอย่างไม่ขัดขืน ส่วนใบหน้าหม่นๆของลู่เหวินซูก็จ้องหล่อน

เครื่องบินส่วนตัวถึงคฤหาสน์ปี้สี่ จอดตรงที่จอดที่ราบด้านหลังทะเลสาบ

คนใช้ของคฤหาสน์ปี้สี่ก็ยังไม่ไปไหน มีคนใช้ที่ได้ยินเสียงออดก็รีบมาเปิดประตู มองเห็นลู่เหวินซูอุ้มผู้หญิงคนนึงกลับมาก็ตกใจ

“คุณ คุณลู่”

ลู่เหวินซูไม่สนหล่อน อุ้มหญิงสาวขึ้นไป

คนใช้ที่ตามๆมาก็ถามเพื่อน“คุณลู่มาแล้ว ดูท่าอารมณ์ไม่ค่อยดี อุ้มใครมาน่ะ？”

คนใช้คนนั้นก็พูดอย่างสงสัย“เหมือนคุณหลี่เลย”

“……”

ทั้งสองมองหน้ากัน ในใจก็คิดว่าตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป วันเวลาที่สงบสุขจะไม่มีอีกแล้ว

พอเข้าห้องไป ลู่เหวินซูก็วางหล่อนลงที่โซฟา ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกก็ถามหล่อนไปด้วย“ทำไมต้องหนีด้วย？หือ？พูดมาสิ？”

หลี่ซูเจ๋ก้มลงเหมือนไม่ได้ยิน

“หลี่ซูเจ๋ ผมถามคุณอยู่นะ！”ลู่เหวินซูก้มลงหน้าหล่อนแล้วเชยคางหล่อนขึ้นให้มองมาที่ตัวเอง

ดวงตามีดำขาวของหญิงสาวสวยงามแต่ดูไร้ชีวิตชีวา ใบหน้ายังมีน้ำตาที่เปียกโชน

ในสายตาหล่อนไม่มีลู่เหวินซู เพราะว่ามองไม่เห็น

ลู่เหวินซูดูความผิดปกติของหล่อนออก ถึงคิดได้ว่าจ๋องซึงพูดว่าตาของหล่อนมองไม่เห็น เหมือนว่าจะโดนของแข็งทำร้ายแล้วก็เกิดความว้าวุ่นขึ้นมาในใจ

“ขอโทษ ผมใจร้อนไป”เสียงของลู่เหวินซูนุ่มนวล จับมือของหล่อน

เย็นมาก ทำให้เขาสงสาร

ตอนไปหาหล่อนเขาก็บอกตัวเองไว้ว่าจะต้องใจเย็นไม่โวยวายใส่ สุดท้ายพอเห็นหล่อนก็ไร้เหตุผลทันที

ลู่เหวินซูดึงมือหล่อนเข้ามาจูบ พูดอย่างอ่อนโยน：“เราเลิกทะเลาะกันนะ ใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขเถอะนะ？ผมไม่ดุคุณอีกแล้ว ผมสัญญา”

เห็นหญิงสาวยังคงไม่สนเขา ลู่เหวินซูก็เข้าไปกอดหล่อนไว้：“สาวสวยตอบผมมาสิ ผมรู้ว่าเมื่อก่อนผมไม่ดี คุณจะตีจะด่าผมยังไงก็ได้”

กอดหล่อนแล้วผอมมาก ทั้งตัวเหมือนไม่มีเนื้อเลย ทำให้ลู่เหวินซูสงสาร

“ผมให้อภัยคุณ เรื่องเมื่อก่อนก็ช่างมันแล้ว”ลู่เหวินซูไปที่ซอกคอหล่อน ดมกลิ่นหอมๆของหล่อน หัวใจที่เร่ร่อนมานานในที่สุดก็หาปลายทางเจอ ไม่สับสนอีกต่อไป